281. අතින්වත් අත

ඉතා පටු මාවතකි 

අප දෙදෙන පියමනින,

ඔබේ පියවර ඇසෙයි 

මගේ හිතටත් වැඩිය.

මගේ අත වදී යයි,

ඔබේ අත , ඔබ තබයි.

ඇසෙන නෑසෙන හඬින් 

ගීතයක් ඔබ ගයයි.

පිසින මද නල පවා 

හුස්ම අල්වා සිටියි.

මාවතේ කෙළවරක 

නවතින්න ඔබ කියයි.

සවන්පෙති අද්දරින් 

උණු හුස්ම ගලා යන,

විටෙක මා කිළිපොලා 

සලිතවෙයි - මම සොයයි 

ඉදින් ඔබ මා සොයයි 

මගේ හිත පිරිමදියි....

280. රහසක්...

ඒක ගෙදරක්. සුදුපාට බිත්ති ,ඕලන්ද ආරුක්කු තියෙන විසාල ගෙදරක්. මම හිටියේ  පළවෙනි මහලේ ආලින්දයට පිවිසෙන දොරටුවත් එක්කම තියෙන කොරිඩෝවේ මැද්දට වෙන්න. කොරිඩෝව පේනමානයේ තියෙන ඔක්කොම ආරුක්කු බලාගෙන හිටියේ එකම පැත්තක්. ඒ පැත්ත වසාගෙන තිබ්බේ රූස්ස ගස්.

මෙතරම් වනාන්තරයක් මැද්දේ කිරිපාටට මෙහෙම මන්දිරයක් තියාගන්න පුළුවන් කියන එක මම ඒ වෙලාවේ ආයෙමත් කිරල බැලුවේ නැහැ. කොටිම්ම එහෙම කරන්න වෙලාවක් තිබ්බේ නැහැ.

මම හිටියේ කැළඹීල්ලෙන්. මගේ අත්වල ඇඟිලිගැට 'ටුක් ටුක්' හඬින් මම කැඩුවත් ඒ කැළඹීල්ල අඩුවක් උනේ නැහැ. මම ඉතින් කොරිඩෝවේ දොර පැත්තට  සක්මනක් පටන් ගත්ත.

'දඩස් බිඩිස්... දඩස් බිඩිස්.....දඩස් බිඩිස්... දඩස් බිඩිස්.....දඩස් බිඩිස්... දඩස් බිඩිස්.....දඩස් බිඩිස්... දඩස් බිඩිස්.....'

පඩිපෙළ දිගේ ඒ සද්දේ මට හොඳට පුරුදුයි.. ඔව් ඒ උන් තමයි... තවත් හිතන්න දෙයක් නැහැ. මම කලේ ආරුක්කු ජනේල් පේලියේ මැද්දේ තියෙන ජනේලෙ පඩිය මතට මගේ දකුණු අතේ අල්ල තියලා ලොකු ගැම්මක් අරගෙන පහලට පැනපු එකයි. හුස්ම අල්ලාගෙන කලත්, 'දඩිස්' සද්දයක් මිසක් හුස්ම පහතට වැටෙන්න දඟලන හිත ඇතුලෙන් වෙන කිසිම සද්දයක් ආවේ නැහැ.

279. රම්ප කොලයක්

මම  හිතුව විදියමයි
වෙන දෙයක් උනේ  නෑමයි
ඉතින් වෙන මොනවා වෙන්නෙයි,
මම රම්පෙ කොලයක් ගානයි.....

අඩුව ඇති විටකදී
අමතන සෑම තැනකදී
අහිතක් නැතුව හිතදී
කිව්වා නේද උඹට මුලදී?

දැන් ඉතින් ඇති ඔය මල්
කඩපු තරමත් රෑ දවල්
ඇදපු වතුරත් , බඳුනේ දැල්
දෙකම බලහං පෙනෙයි තරු මල්

ගිය දේ දැන් ඉතිං ගියාවේ
ආයෙම රැවටෙන්න උනාවේ
දැන් වත් කල්පනාවේ
යෝදියේ රට්ටුන් හිනාවේ


ප.ලි. මේක යාලුවෙක් වෙනුවෙන් ලිව්වේ මිට අවුරුදු ගණනාවකට කලින්. 

278. සෙල්ලම්(ද) බඩු - The Sellam Badu

සෙල්ලම් බඩු ගැන කියන්න මම වැඩි කැමැත්තක් නැහැ. ඒ උනාට කියන්න වෙනවා. හේතුව තමයි සුන්දර ඉල්ලීමක්, අහක දාන්නම බැරි ජාතියේ.

සෙල්ලම් බඩු කියන්නේ පුංචි කාලේ මාව කියෝපු එකම කට්ටිය වගේ දෙයක් මට කියන්න ඕනේ. නමුත් මගෙත් එක්ක හිටපු සෙල්ලම් බඩු වලටත් මට වගේම ප්‍රශ්න තොගයක් තිබ්බ. ඒ අතරින් වැඩියෙන්ම තිබ්බ ප්‍රශ්නේ තමයි එකිනෙකා තේරුම් ගැනීම. මොකද මම සෙල්ලම් බඩු එක්ක තියාගෙන හිටපු සම්බන්ධය හැටියට එයාලට වචන වලින් මම සපයපු තොරතුරු අතිශය සීමිතයි.  ඉතින් මාව තේරුම් ගන්න එක එයාලට ලොකු ප්‍රශ්නයක් වෙලා තියෙන්න ඇති කියන එක මම තේරුම් ගත්තේ මම 'කච පච' ගගා කියෝනකොට මට හිටපු සෙල්ලම් බඩු දක්වන ප්‍රතිචාර ගැන බලනකොටයි.

 පොඩි කාලේ මට ඇත්තටම හොඳ සෙල්ලම් බඩු එකතුවක් තිබ්බ. ගර්ලිෂ් නොවුන නිසාම ලැබෙන සෙල්ලම් බඩු අතරින් මගේ හිත ගියේම අක්කට වෙනස් රුචියක් තියෙන සෙල්ලම් බඩු වලට වෙන්නත් පුළුවන්. ඒ උනාට කාටවත් තේරුම් ගන්න බැරි ගුප්ත, ගැඹුරු බැඳීමක් මට බෝනික්කෝ එක්ක තිබුනා.

මගේ බෝනික්කෝ කතාවේ උන්නු බෝනික්කා, මගේ නහරවැල් දිගේ ගලායන සම්බන්ධයක් ඇති කෙනෙක් කියලා, ඒ කතාවේදී මම කිව්වා වගේ අපේ අම්මාට වැටහුනේ නැත්තේ ඒ නිසාම වෙන්න ඇති. ඒ කියන්නේ බාහිර ස්වරුපයෙන් මුදු මොලොක් ගතිගුණ මනිනවා කියන මිම්මට අහුවෙලා මම අදත් ( මේ වෙනකොටත්) කියතෙන් කැපිලා ගියපු ළමාකාලයක් විතරක් නෙවෙයි, වැඩිහිටි වියකුත් තියෙනවා කියන්නේ හිනාවට කාරණාවක් උනේ නැති උනාට, මට ඒ ගැන හිතනකොට හිනත් යනවා තමයි. ඒකත් සමහරුන්ට පේන්නේ ගල් හිතක සලකුණක් විදියට.

277. ඔයා මගේ

ඔබේ අත ,
කොට්ට වැනි - උණුහුමට

ඔබේ උර,
පෙරවනය - මත සුවඳ

ඔබේ සිත,
මගෙ නොවන - මා සිටින

මගේ නෙත,
දුර සිටින - ඔබ දකින 

276. වැස්සකට

විසල් අහසට දරා ඉනු බැරි - වැහි බින්දු පොදි බිම වැටි
උපුල් සිහිනෙක රැඳුනු සිරි ඇති - පෙඟුණු නල හමනා හැටි
තැවුල් නොමදෙන සිනා කැන් ඇත - අතුපතර අතුරින් හිටි
සියල් ගිම් බිඳ හරිනු රිසිලෙස - අහස්කුස මා මත වැටි.




පින්තුර: කොහෙන්වත් හොරකම් කලේ නැහැ මේ පාර. මේක පෙරේදා හවස ගත්තේ.

275. ලිලිපුට්

මට හිතුනෙ මම
පොඩිවෙයි කියල,
නුඹ විසල් වනවිට
චප්පම වෙයි කියල...

බලනකොට නුඹ
ගලිවරයෙක් වෙලා,
අඟුටුමිටි මම,
හෙවනට වෙලා

274. නරුමයෙකුට හසුව

සීතලේ මම..
උණුහුමට නුඹ..
හැරී මා දෙස
බලයි හී ඇස....

වෙලෙයි හිත වට
මතක දියසුළි,
ගිලී මියැදෙනු
නොහී ලයපැලි

ඉදින් නුඹ යයි
ඔලොගු පොරවා,
මගේ  හදවත
මගෙන් ගලවා.....


පලි : මේක ලිව්වේ හදිස්සියේ. රසයෙන් අඩු උනා කියල ගණන් ගන්න එපා 

273. හොක්කි බල්ලාගේ යුක්තිය

ඉදින් ඕ
ගැලවී ගියාහුය.

'හොක්කි බල්ලෙකු' නිසාවෙන්
මට පරදින්ට සිදුවිය.

මලින් බැඳී මාලාද,
සවන් ගත් අම තෙපුලින්ද ,
ඈ පිදු මා
පෙලා - උන්
සතුටින්ම නික්මුනෝය.

ඇසේ මට, සිනා හඬ
වේදිකා තිරය පසුපසට.
කවර යුක්තියද ,
'හොක්කි බල්ලන්ට?'

~~~ නරි බෑනා ~~~~

272. කවි කොලේ

අපි ලියමු
එකම කොලයේ දෙපැත්තක,

ඔබ එක පෙළක් ලියනවිට
මම තව පෙළක් ලියමි - පිළිතුරට

තහනම්ය සපුරාම
පිළිතුර කියවීම ,

උත්තරය හිතාගෙන
ප්‍රතිපිළිතුරු සැපයීම,

කාබන් වෙනුවට
ඔබේ රුධිරය සැපයීම!

271. ස්වප්නෙහි හමුවෙමු මැරයෝ

"චුටි නංගි....."
අඳුර කපාගෙන අක්කගේ වචන මට ඇහෙන්නේ ඇඳේ එක එක අතට පෙරලෙන අතරේ. 

"හ්ම්ම්..."
"නින්ද යන්නේ නැහැ හලෝ"
"හ්ම්ම්..."
මමත් හුස්මක් හෙළුව. 

මට අඳුරේ උනත් අක්කගේ ඇඳේ ඉඳන් ආපු හුස්මේ සද්දෙත් ඇහුනේ ඒ වෙනකොට කෑලි කපන අඳුර වගේම, අල්පෙනිත්තක් උනත් බිමට වැටෙන නිහඬතාවය රජකරන වෙලාව හින්ද. 

මට වෙලාව පෙනුනේ නැහැ. කොටිම්ම මට වෙලාව ගැන නිච්චියක් තිබ්බෙත් නැහැ. නින්දට ආවේ හරියට ඒකට සැරසිලා නොවන හින්දද මන්ද නිදිමතක් තිබ්බෙම නැහැ.

ඒ හැමදේකටම වඩා හිත ඔද්දල් වෙලා තිබ්බ නිසා වෙන්න ඇති දෙන්නම ඇඳට ආවෙත් කකුල් අද්ද අද්දා, ගෙදර හැටියට 'නීතිවිරෝධී' විදියට. ඒ වෙනකොට නීතිවිරෝධී කියන වචනෙත් අපි දෙන්නට පෙනුනෙම අපිත් එක්ක අරෝවක් තියෙන වචනයක් වගේ.

පපුව පැලෙන දුකක් දැනෙනකොට, නින්දක් දැනෙයිද කෙනෙක්ට? ඊටත් වයසක නොවෙන හිතකට??

"පව් හලෝ..."

"හ්ම්ම්..."

මගේ උගුරත් පැටලෙන්න වගේ ආව හින්දා මම කතාකලේම නැහැ. හුමිටි තිබ්බ විතරයි.

'විකාර... ඌ මැරයෙක්... මිනිමරුවෙක්... ඌට එහෙම වෙච්ච එකමයි හොඳ. ඒ වගේ උන් හින්දා තමයි හොඳ මිනිස්සුන්ට ජිවත් වෙන්නත් බැරි' 

මගේ ඇතුලේ හිටපු එකෙක් මගේ කන්දෙක දෙදරන්න කෑගහුවම ඇතුලෙන් ආපු දෝන්කාරය අන්තිමට 'කුඋං' ගාමින් ඉවර උනා. ආයෙමත් අඳුරේ ගිලුණු නිහඬ රාත්‍රිය. එකම කාමරේ අල්ලපු ඇඳේ නින්දක් නැතුව නොසන්සුමට ඉන්නා අක්කා ආයෙමත් සුසුමක් හෙළනවා ඇහුනා.

"කමක් නැහැ හලෝ. ඇත්ත එකක් නෙවෙයි වෙන්න ඇති. එහෙම උනත් සත්‍යා හොඳ එකෙක් නෙවෙයිනේ. දැන් නිදාගම්මු"

270. එදා මල් වරුසාවමයි

ප්‍රේමය කෙතරම් සුන්දරද කිවහොත් විරහ වේදනාව පවා රසවත් සුන්දර විඳීමක් බව ඕනෑම අයෙකු පිලිගන්නවා නොඅනුමානයි. බොහෝවිට ප්‍රේමය ප්‍රස්තුතයක් වශයෙන් ගනිමින් කළා නිර්මාණ බිහිවන්නේත්, ඒවායේ එකිනෙකට වෙනස් රසයන් උත්පාදනය කරගැනීමට හැකිවන්නේත් ප්‍රේමය එතරම්ම පරාසයක් තුල රසයන් ජනිත කිරීමේ හැකියාවක් ඇති නිසා බව නොකියයුතුමනාය.

ප්‍රේමයේ ඇති සුන්දර අසුන්දර භාවය ගීතය තුල භාවිතයේදී  යොදා නොගත් රචකයෙක් වේනම් එය නිකිණි සොයනවා වැනි විය යුතුය. එසේ වන්නේ ප්‍රේමය වනාහි යොවුන් සෘන්ගාරාත්මක ප්‍රේමය ඉක්මවා ගිය දාරක ප්‍රේමය දක්වා අක්මුල් කේශනාලිකා සහිතවූ අතිශය ගැඹුරු සහ සියුම් භාවරුපයන්ගෙන් සමන්විත නිලයක් බැවිනි.

දාරක ප්‍රේමය බොහෝවිට රැඳෙන්නේ මව-දුදරුවන් අතරේ බැවින්, 'පියසෙනෙහසට කවි ගී ලිය උනා මදියි' කියා යමෙක් පවසද්දී , මට දැනෙනෙන්නේ එය එතරම්ම සුමට වක්‍රයක් නොවන බවයි. ඊට වඩා අවිෂය වූ ප්‍රේමයේ භාවයන් තිබිය නොහැකිද?

ප්‍රේමය අස්වද්දන කෙතක් බඳු විවාහයේදී අයෙක් සැමියාත්, අනෙකා බිරිඳත් ලෙස උපදිති. ගීත රචකයින් මෙම සුසංයෝගය නොයෙකුත් කෝණයන්ගෙන් බැලුවද ඒ සෑම විටකදීම ප්‍රේමයේ තවත් පැතිකඩක් පිළිබිඹු වීම වලක්වාලිය නොහැකිය. නමුදු ඒ අතුරින් වියත් රචකයින් පමණක් මෙම වලගොඩැලි සහිත මාර්ගය තරණයේදී රසිකයින් තුල සියුම් රසවින්දනයක්ද  , එසේ නොවන්නන් අතුරින් ඉතා කටොර ගමනක අවසානයේදී රසිකයින් තුල ප්‍රාථමික වින්දනයක්ද  ශේෂ කරනු දක්නට ලැබෙන කාරණයකි.

269. ගැහැණු - පිරිමි

ගැහැණුය, පිරිමිය,
මල්ය , පලතුරුය...
සත්තුය, නගරය.....

හැමකක්ම කොටුය.

එකසේම බියකරුය.

කොයි මොහොතක වුව ,

එකම වචනෙට 

ලකුණු කැපිය හැකිය.

අවසන ලකුණුය






ප.ලි.
නොතේරුණාට කමක් නැත. ඒවා හැමදාම එලෙසය.

268. යාළු

ඒක පැතිරෙන්න පටන් ගත්තේ හුළගෙන් බෝවෙන ලෙඩක් වගේ.

උතුරු පැත්තෙන් හමාගෙන ආපු හුළඟට වසන් වෙන්න කියල ඊසානට හැරුනම බටහිරින් ආපු හුළඟට අහුවෙලා අපි ඔක්කොම හිත හදාගත්ත.

ඔන්නොහෙ ලෙඩ වෙලාම බලනව කියල ඒකායන අරමුණකට නැති , සම්මුතියකට ආවා වගේ අපිත් ලෙඩේට ගොදුරුවෙන්න පටන්ගත්ත.

මුලිම්ම උනේ මට අලුත් යාලුවෙක් හම්බ උන එක. ඒක මුලිම්ම උන දේ නොවුනත් මම හිතන්නේ එතැනයි මුලින්ම වෙන්න ඕනේ දේ සිද්ද උනේ කියල.

එයා හිටියේ පැසිපන්දු පිටියේ ලොකු පඩිපෙල් වලින් දෙවැනි පඩිපෙලේ මැද්දට වෙන්න වාඩිවෙලා. ටෙනිස් රැකට් එකත් කරක - කරක මම එතැන පහුකරනකොට හොඳටම හවස් වෙලා තිබ්බේ. මම කොහොමත් කාත් එක්කවත් ඇයිහොඳය්යක් තිබ්බ කෙනෙක් නෙවෙයි.

"ඔයා 'බී' පංතියේ නේද?"

එයා එහෙම කිව්වේ 'බී' කියන වචනේ අමුතු උරුවට සද්ද කරමින්, ඒ කියන්නේ වෙනමම තියෙන පංතියක් වගෙයි. එතකොට තමයි මම එයාව යන්තමට මතකෙට ආවේ. අපේ ශ්‍රේණියේ එහෙම ළමයෙක් ඉන්න බව මතක් උනෙත් ඒ මොහොතෙමයි.

"ඔව්... ඔයා බාස්කට්බෝල් ගහනවද?"

267. සම්මත සෘතු

විශාරද කුරුල්ලෙකි
සිසිරයට පැමිණෙන,
පැමිණ උණුහුමට -
ගුලිවී සිටින,
සරතය පෙනෙද්දී ඉගිලයන.

ගාන්ධර්ව කුටියකි
සෘතු බේද නොසලකන,
එකම සිතාරය -
බරු ගහන,
සිසිරයට ලොම් ගොතන.

266 . අත්

Source: Rachel Urista

ලුණුදෙහි තලිය
බෝතල් අඩිය තුල,
ඔබේ අත දිග මදි
මගේ අත තර වැඩි

265. ජෙලි 02

ජෙලි 01




විල්ෆ්‍රඩ් හිටියේ වෙඩිකාපු කළු වලහෙක් වගේ මගේ දිහා ඔරෝගෙන කියන එක මට වැටහෙන්න ගියේ තත්පර බාගයක් විතරයි උනත් මමත් උන්නේ ඒ විදියටම ගල්ගැහිලා. ඒ වෙනකොටත් මිට මිනිත්තුවකට කලින් අඬනකොට ගලාගෙන ගියපු කඳුළු ඔහුගේ කිළුටු කම්මුල් වල කළුපාට රටාවක් මවල තිබ්බ එක මම දැක්කේ උඳුනේ තිබ්බ  ගිනිදැල් වලට පිං සිද්ද වෙන්නයි.

"උඹ... උඹ... මොකද මෙතන කරන්නේ?......."

මම කොයි විදියෙන්වත් අපේක්ෂා කරන්නේ නැති මෘදු මොලොක් හඬකින් මට ඇහුනේ නාකි විල්ෆ්‍රඩ්ගේ කටහඬමද කියල දැනගන්න මම කටත් අරගෙන බලාගෙන උන්නා මිසක්  කිසිම දෙයක් කිව්වේ නැහැ.

"... මෙහෙ වරෙන්.. මෙහෙට වරෙන්.. මගෙ පුතා.."

විල්ෆ්‍රඩ් ඔහුගේ කිළුටු දකුණු අත, හැන්දක් වනනවා වගේ හොලවමින් මට කතා කරනකොට මොකද්දෝ අත්භූත බලයකින් වගේ මාව ඒ පැත්තට ඇදිල යන්න හේතුව 'මගේ පුතා' කියන වචනේ වෙන්නත් පුළුවන්.

"මෙතනින් වාඩිවෙයන් මගේ කොල්ලෝ... ඔන්න ඔතැනින්... හ්ම්ම්... උඹේ තාත්තත් ඉස්සර ඔහොම්මමයි. කොතන වාඩිවෙන්න දුන්නත් වාඩිවෙන්නේ කකුල්දෙක කතිරේ හිටින විදියටමයි. කොටිම්ම.. ... කොටිම්ම.... ( පරුවතයක් සේ එහෙට මෙහෙට පැද්දෙමින් ) අනේ මගේ දරුවා...! මගේ අහිංසක කෙල්ල... ඇයි එහෙම උනේ..."

මම බලාපොරොත්තු උනේ තමන්ගේ ගෙදරට හොරෙන් පැනපු 'අසමජ්ජාති' කොල්ලෙකුට දෙන කම්මුල්පාරක් වගේ එකක් මිසක්, මගේ ඉස්සරහ අඬන නාකි; කිළුටු ; වලහෙක් නෙවෙයි, කොහෙත්ම!

තාමත් මේසේ උඩ දුම්දාන 'ජෙලි' භාජනේ මගේ ඇහැට අහු උනේ ඒ මොහොතෙයි. විල්ෆ්‍රඩ් හිටියේ ඔලුව බිමට බාගෙන හින්දා මගේ අදහස කලිම්ම නොතේරුනා වෙන්නත් ඇති.

264. බිළිදීම

එදත් අද වාගේම
බිළිකරයි උන්
ගැහැණු,   - බේරුමට...
මුහුදක් ගලන විටදිද ,
සතුරෙක් ලුහුබඳින විටදිද,
රථයක්, පිරිමි විලවුනක් අලෙවිකරනටද ,
තුරුම්පුවට.

අදත්
වෙහෙරමව් තෙම,
සාමා බිසව් තෙම,
මගබලාගෙන හිඳී
එනු පිණිස
කැඳවා, රිසියෙන
උන් පිනූ
ගිනිකන්ද පාමුල.

263. ජෙලි - 01

මේක තමයි මම මෙතෙක් කරලා තියෙන මරි මෝඩම , අන්තිම පල් මෝඩ වැඩේ!

එත් ඉතින් ඒ වෙලාවේ හැටියට මට කරන්න වෙන යමක් තිබ්බේ නැහැ කියන එක හැමවෙලේම නඩු හොයමින් ඉන්න හෙලේනා නාකිච්චිට උනත් යසට තේරෙන්න පුළුවන්.

මොකද මට 'විල්ෆ්‍රඩ්', මේ නාකි උන්දා මුණගැහෙනකොට මම හිටියේ අලීම අලි අමාරුවක වැටිලා හින්දා මට ඉත්තේරුවෙන්ම සිද්ද උනා උන්දැගේ ගෙදර යන්න වෙන විදියට පුළුවන් දහන්ගැට ඔක්කොම දාන්න.

ඒ මොහොතේ මම හිටියේ මගේ මල්ලිගේ ; අපෝ ඒ සෝමාරි එකා මතක් වෙනකොටත් මගේ ඇඟේ මාළු නටන එක වෙනම කතාවක්; ඔලුව පැලෙන්න වැඩක් සිද්ද කරලා හින්දා මට ඉක්මනින්ම ඕනේ කළා හැංගෙන්න තැනක්. නගරයේ පොලිසියට උනත්  ;කොටිම්ම ෂෙරිෆ් ටවත්; සැකයක් හිතෙන්නේ නැති පොඩ්ඩක්වත් මගෙත් එක්ක ඇයි හොඳය්යක් නැතිය කියල හිතෙන , කොටිම්ම මේ නාකි විල්ෆ්‍රඩ්ගේ වගේ ගෙයක්!

කිසිම විදියකින් ගෙදරකට වැද්ද නොගන්න, ලැවූ ගින්නක් ආවත් හොයල බලන්නේ නැති කාන්ඩේ උන් අපේ නගරයේ ඉන්නේ දෙන්නයි. ඒකෙන් එකෙක් තමයි මේ විල්ෆ්‍රඩ් නාකියා කියන්නේ. ඉතින් එහෙව් තැනක, මම වගේ එකෙක්ව අපේ අම්මලා නම් කොහොමටවත් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ  නැති බව මට විස්වාසයි.

මම පුළුවන් චාටු සේරෝම කියල පස්සෙන් වැටුනත් මේ නාකි මනුස්සයා වෙනදා වගේම වෘකයෙක් වගේ කඩන් පැන්නට , මම හීන් සීරුවේ උගේ ඇස්දෙකට අහු නොවී ගෙට රිංගාගත් එකම ඇති මගේ සුවිශේෂී හැකියාවන් ගැන වරු දෙක තුනක් දේශනාවක් පවත්වමින් ඉස්කෝලේ ගතකරන්න.

තාත්තගේ තාත්තා උනාට විල්ෆ්‍රඩ් නාකියා ගැන අපි කවම කවදාවත් ගෙදර කතා වෙලා තිබිලත් නැහැ, ඊටත් අම්මා කියන විදියට ඌ නිකම්ම නිකන් 'මිනීමරු' නාකි පිස්සෙක්! ඇත්තටම කියන්න, මේ මොහොත වෙනකල්ම මම මේ 'මිනීමරු' කියන කොටස ගැන කිසියම්ම හෝඩුවාවක් දැනගෙන හිටියේ නැහැ කියල සහතික කරන්න පුළුවන්.

ඒ උනත් මෙහෙම හෙනගෙඩියක් මම බලාපොරොත්තු උනේ නැහැ.

262. එහෙම වෙන්නේ ඇයි ? I don't know why....

මට පිස්සුය කියල හිතෙන හැම වෙලේම මම කරන්නේ මගේ යාලුවෙක් හරි, කොටිම්ම මගේ අක්කව මතක් කරගනන් එක. එතකොට වැඩේ ලේසියි. සාපේක්ෂතා වාදය අනුව, මගේ පිස්සුව සාධාරණ බව ඔප්පු කරන්න වැඩි කාලයක් ඕනේ නැහැ.

මම උඩින් ලියපු ජේදය ලිව්වේ නිකන් කික් ස්ටාර්ට් එකක් ගණන් මිසක් වැඩකටම නෙවෙයි. හරියට පුහුල් හොරා මහමුදලි කමටත් වඩා වටිනවා කිව්වා වගේ!

මම ලිව්ව ඔය දෙවැනි ජේදේ ලිව්වේ පොඩ්ඩක් වත් හිතල නෙවෙයි. නිකම්ම ලිය උනා අය්යෝ.


දැන් තමයි හොඳම හරිය. ඒ කියන්නේ පටන් ගන්නේ මෙතන. ලියන්න ගියහම ඉතින් දන්නේ නැද්ද, හදිස්සියට කෙහෙල්කනට අතදාගන්න බැරි වෙනවා කියන්නේ ඕකනේ. ලියන්න යන්නේ එකක්, ලියවෙන්නේ තව දෙකක්.

මම හරිම ආසයි ඔය රහස් වැඩ වලට! කොටිම්ම ගෙදර යසට උයල තියෙන දෙයක් උනත් කාටවත් ඇහැ ගැහෙන්නේ නැතුව, හොරෙක්, බැට් මෑන් කෙනෙක් වගේ ගිහින් බෙදාගෙන කන්න තියෙනවා නම් මාර කික් එකක් දැනෙනවා. ඒ වගේම ඔය අභිරහස් දේවල් කියවන්න විතරක් නෙවෙයි කරන්නත් පුදුම කැශිල්ලක් තියෙන්නේ.

මතකනේ එක පාරක් මම ඔය වගේ ඩිටෙක්ටිව් වැඩක් බාරගෙන ඒක අකුරටම ඉෂ්ඨ කරපු හැටි!

261. මත්

හිටපු මුහුදු කොටින්ගේ සහයෝගයෙන් දකුණට පැතිරෙන කේරළ ගංජා වසංගතය - පුවතක් 

රිවිර - 2016 පෙබරවාරි මස 28

Art by : Tom-French

මත් 

මත්වී අවියෙන්
එකෙක්,
මත්වී 'මතින්'
අනෙකෙක්

260. සුසාන සයන

Art By : Walter H.Everett

ප්‍රියාවිය,
සුසානය සයනයකි
උට්ඨාන විය යුතු,
දිනපතා මැරියයුතු...

ප්‍රස්තුතය:

සිතුම් පැතුම් ලියන රයිටර් ගේ 'විරසක සයන' කවිය 

258. ටැක්ෂි... හරේ යාං හර්රේ....

ලංකාවේ දැනට ජනප්රියව පවතින සහ මෑත කාලයේ ඉතා වේගයෙන් දියුණුවට පත්වූ ගමනාගමන ආකාරයක් තිබේ නම් ඒ අන් කිසිවක් නොවේ ටැක්සි සේවයයි. ගමනාගමනයේදී ඉතා විශාල කාර්යභාරයක් ඉටුකරන මෙම ටැක්සි සේවයේ වැඩි බරක් දරන්නේ ත්‍රිරෝද කිවහොත් එයද මුසාවක් හෝ අතිශෝක්තියක්  නොවනු ඇත.

ත්‍රිරෝද රථ සහ ඒවායේ ඇති උපසංස්කෘතිය ගැන කාලෙකට ඉහතදී ඉවාන් හොඳ ලිපියක් ලියලා තිබුනා. ඊට අමතරව මේ ලඟකදී නාඩියා හොඳ ලිපියක් ලියලාත් තිබුනා. මම මේ කාරනා ආයෙමත් ප්‍රතිරාවය කරන්න හදනවා නෙවෙයි. මම කාලාන්තරයක් තිස්සේ හොයාගත්ත  කරුණු ගොඩක් අලලලා ලිපියක් ලියන බලාගෙන හිටියේ. ඒවා කල් ඉකුත්වෙන්න කලින් ලියල තියෙන එක හොඳයි කියල හිතුන නිසා මේ ලිපිය draft එකෙන් එලියට අදින්න හිතුනේ.

සමස්තයක් විදියට ගතහොත්, මගේ මේ ලිපියට ඇතුලත් වන්නේ ලංකාවේ දැනට තදාසන්න පලාත්වල ක්‍රියාත්මකවන 'ටැක්සි' සේවා ගැනයි. 

මෑතකාලය තුලදී හඳුන්වාදුන් මීටර් සහිත ටැක්සි සේවය ත්‍රිරෝද වලට ලබාදීමෙන් වාසි සහ අවාසි යන දෙකම විඳින්නට සිදු උනා. මීටර් යෙදු ටැක්සි මිට පෙර ජනප්‍රියව සහ වැඩි භාවිතාවක් තිබුනේ කාර් සහ කැබ්රථ සඳහා උනත්, ත්රිරෝදරථ සඳහා මෙය දීමෙන් මගීන්ගේ පහසුව ඉටු උනා කිවහොත් නිවැරදියි. එනම්, 'හිතේ දුරට' අය කරනලද ගාස්තු යම් පමණකට සාධාරණ මට්ටමකට පැමිණියා යයි කිවහැකියි.

දුර ප්‍රමාණය , නතරකිරීමේ ගාස්තු ( වේටින් ) ආදියද සටහන් වන නිසා රියදුරාටත් එයින් යම් සාධාරණයක් ඉෂ්ඨවෙනවා යයි කීම අසාධාරණ නොවේයැයි මම සිතමි. අවම ගාස්තුව පවා එයින් පාලනයකට ලක්වූ නිසා එය මගී ජනතාවට පවා සහනයක් ලෙසයි මට පෙනුනේ. නමුත් ගම්බදව මීටර් සවිකිරීම හයර් නොමැතිවීමට බලපාන බව මට කිහිපවිටක්ම අසන්නට ලැබුනා. එනම් ගම්බද මිනිසුන් තවමත් 'ගාන කතා කරගන්නා' එක ගැන වැඩිපුර විස්වාසය තබන බවයි. නාගරිකව මම දකිනා ආකාරයට නම් මිරටයක් සවිකොට තිබීම වාසියක් ලෙස පෙනෙනවා.

257. සමනළ ඉර සේවය

ඉරසේවේ බලන්නම
සමනළ කන්ද නගිනෙමි...

ගල් බොරළු වදීහෙම
කියා බය නොවෙන්නෙමි...

නැන්ග කඳු , වැටුණු පල්ලම
නොබලන්න හිතාගෙන
නගින්නෙමි...

256. විද්‍යා පරමේශ්වර, සර්වබල ලංකේශ්වර උත්තමාවී

මේ දවස්වල වැඩ වැඩියි. එහෙම උනහම මට වෙන්නේ වැඩ අස්සේ මගේ පරණ කතා මතක් වේවි ඇතුලේ ඉන්න එකා පිස්සු නටන්න ගන්න එකයි.

කොහොමත් මට ඒ ලෙඩේ නම් සහසුද්දෙන්ම තියෙනවා. ඒ කියන්නේ ඔය මහා බැරෑරුම් විභාග හෝ සම්මුඛ පරීක්ෂණ, ක්ලයන්ට් මීටින් හෝ ප්‍රසන්ටේෂන් වගේ වෙලාවල් වලදී මට නොකඩවා සින්දු මතක් වෙනවා. හරියට රේඩියෝ සිලෝන් එකේ එකෙක්ටවත් මතක් වෙන්නේ නැති සරල ගීත, ශාස්ත්‍රීය ගීත, බයිලා , රිමික්ස් ඇතුළුකොට සියලුම ගීත ඔලුවේ වාදනය වෙනවා ආයේ නැහැ උපරිම වොලියුම් එකෙන්.

සමහර වෙලාවට මට මේසෙට මිටි කරලා ගැහිල්ලකින් හරි, මටම හය්යෙන් දෙකක් කියාගනිල්ලකින් හරි තමයි මේ ගංගාව නතර කරගන්න පුළුවන්. තප්පර කීපයක නිහඬතාවයකින් පස්සේ ; අර හීන් වතුර පාරක් හරහට ඉරක් ඇන්දම මොහොතකට ඒ පාර නතර වෙනවා වගේ ; ආයෙමත් ඔන්න තැටිය යනවා. ඒ වෙනකොට මගේ මේ තඩිගැහිල්ල හරි බෙරිහන්දිල්ල හරි ඇහුන වටේ ඉන්න උන් බිරාන්ත වෙලා බලන් ඉන්නවා පේනකොට මම පරක්කු වැඩියි!

උන් නිගමනයකට එනවා.... මම බලු වෙනවා.

ඔහොම බලු නොවෙන්න තියෙන එකම විසඳුම තමයි විසෙන් විස නසනවා වගේ ඔය එන පිස්සු විකාර ලියලම දාන එක. නැත්තම් මගේ තනතුර අනතුරේ!

මම මගේ පෝස්ටු කිහිපයකම කියලත් ඇති මගේ පොඩිම පොඩි එකා කාලේ කියපු මගේ අනාගත බලාපොරොත්තුව ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ. ඒ තමයි විද්‍යාඥයෙක් වෙන එක?

255. බල්ලා , දොස්තර සහ බල්ලා දොස්තර (Dog , Doctor & Dog Doctor)

ඇත්තටම මම මේක කියනවා තියා හිතන්නවත් හීනෙකින් වත් හිතපු කෙනෙක් නෙවෙයි ඔන්න. ඒ උනාට මම මේ ලඟදි අන්දොස් වැඩක් කරනකොට අපේ අම්ම මතක් කොලානේ බොලේ මේ කතාව. ඒ වෙලාවේ මම මුලින්ම කලේ.. ( නෑ හලෝ හිනාවෙන එක නෙවෙයි) වටපිට බලපු එක. මගේ වෙලාවට ඒ වෙලාවේ එතන කවුරුත් හිටියේ නැහැ. ඊට පස්සේ මම 'හි හි' කියල අහිංසක හිනාවක් පෑවා.

ඉහත ජේදය මවිසින් ලියන ලද්දේ, උදෙක්ම කියවන්නන්ගේ පහසුව තකාය. එනම්, මෙය කියවීමෙන් පසුව පළමුව වටපිට නිරීක්ෂණය කර පසුව අහිංසක ලෙස 'හි හි' යන ස්වරයෙන් මද සිනහවක් පමණක් දක්වා ඉතා ඉක්මනින් වෙන වැඩක් බලාගතයුතු බවයි.

සිද්ධිය මේකයි... ඇත්තම කියනවා නම් මේක සිද්ධියක්මත් නෙවෙයි. 'සීන්' එකක්! ( මාර පොෂ් නෙහ් ?)

254. වන කතර

එකම එක ගසක්වත්
පෙනෙන මානෙක
නොමැති
කතරක්ය මේ
'වනය'
එක විටෙක....

253. Anywhere, Anytime

සිනමාව අපව ආනන්දයෙන් ප්‍රඥාවට යනවා කියන්නේ කියමනක්ම නෙවෙයි. අපේ හිත තුල ඇතිවෙන ආනන්දය නිසාම වැසීයන ප්‍රඥාවට පවා සිනමාවට වගකියන්නට සිදුවෙනවා.

එනම්, සිනමා කෘතියක්  ආනන්දය නිසාම ඒ තුලින් මතුවෙන ප්‍රඥාව වැසියන්නට ඉඩකඩ බොහොමයි. නමුත් ඉතා සුළු පිරිසක් අධ්‍යක්ෂකවරුන් විසින් මෙම කැඳවාගෙන යාම ඉතාම සුමට වංගුවකින් පසුව හමුවන නිල් කෙතක් තුලින් අවසාන කරනවා. ඒ කෙතෙහි අස්වැන්න නෙලීම හෝ ඉවත බලාගෙන යාම අප සතු උනත් එහි දිශානතිය විසින් අපව ඒ සඳහා පොළඹවනවා.

සිනමා කර්මාන්තයේදී වැඩිපුරම කතාබහට ලක්වන්නට ආදරය සමත් උනත් එහි ස්පර්ශ කරන අන්තයන් එකිනෙකාට හාත්පසින්ම වෙනස්විය හැකියි. සමාජයේ එක් එක් තලවලදී එහි අර්ථකතන වෙනස් වුවත් සිනමාව තුලදී ඒවා විසිතුරු වන්නේ එබැවිනි. නමුදු ඒ කිසිදු මානයකට හසු නොවන්නා වූ ප්‍රස්තුතයන් අතර ඉතාම විරල එහෙත් සාර්ථක ඉලක්කයක් කරා ගෙනගිය සිනමා සිත්තමක අත්දැකීමක් ලබන්නට මට හැකිවිය.

කොලිවුඩය තුල මම දුටු වෙනස් වෙනස් මාතෘකා අතුරින් ඉතාම වෙනස් මාතෘකාවක මා අතරමං කරන්නට ඒ සිනමා අත්දැකීම උපකාර වූවායයි කිවහොත් එය අතිශෝක්තියක් නොවේ.

 எங்கேயும் எப்போதும் (Engaeyum Eppothum) සිනමා නිර්මාණය මම මෙතෙක් රසවිඳ ඇති ( රසවින්දා කියා කිවහොත් අර්ධ මුසාවකි. එහි අවසන් මොහොත දක්වා මම රසවිඳි බව සැබෑය. ) සිනමා නිර්මාණ වලට සාපේක්ෂව අනපේක්ෂිත ප්‍රෙක්ෂක කම්පනයකට මා පත්කරන්නට සමර්ථ වූ නිර්මාණයකි.

සිනමාපටයේදී දකින්නට ලැබෙන ආදර කතා යුගලක්ම ඇත. ඒවායේ එකිනෙකට ඉතාම වෙනස් ඒ වගේම ඉතා මටසිළුටු සිද්ධීන් ගණනාවක් අතරින් අපව ආනන්දයට පත්කරන්නට පිටපතටත් වඩා එහි නළුනිළියන් දක්වන දායකත්වය අපමණය.

252. වෙඩිබෙහෙත් පොහොර

කොතරම් සුන්දරද ජීවිතය
උණ්ඩ වෙනුවට -
වවන එක - මල් ?

ගොම පාට ඇඳුම හින්දම
පැටලුනත් ඉඳහිට
බෝවිටිය, බෝගන්විලා අතර
මල් වවන උඹ,
මට හොඳයි
වෙඩිතියන උන්ට වඩා
මගේ 'දෙමළාට' !

251. සුරංගනා කතාවකි - 6

ඇරඹුම

දෙවන සුරඟන පබැඳුම

තෙවන සුරඟන පබැඳුම

සිව්වන සුරඟන පබැඳුම

පස්වන සුරඟන පබැඳුම


සුරංගනා කතාවල ඉන්නා කුමාරවරු කිසිවෙක් තම පෙම්වතියගෙන් 'ආදරේදැයි' අසා තිබෙන බවක් ඔබ අසා තිබෙනවාද? මේ කුමාරයා ඒ ගැන දැනගෙන නොසිටීම කොතරම් අභාග්‍යයක්ද? නැතිනම් ප්‍රේමයක් පිළිඹිබු වන අයෙකුගෙන් හාදුවක් සොරකම් නොකොට ආදරය ඉල්ලන්නේ නැත.

"ඔයාගේ හිතේ එහෙම අදහසක් තියෙන බවක් මම හිතුවේ නැහැ....."

සාමාන්‍ය කෙල්ල ඉවත බලාගනිමින් පැවසුයේ ඒ වදන් ඔහු දෙස බලාගෙන කියන්නට තරම් චිත්ත ධෛර්යයක් ඇයට නැති නිසා පමණක්ම නොවේ. ඒ වචන එක්ව ගත්තත්, වෙන් වෙන්ව ගත්තත් මුළුමනින්ම මුසාවක් බැවිනි. වැකිය අවසානයේදී කුමාරයාගේ දීර්ඝ සුසුම සිය සවන් අසලින් ගමන් කරද්දීම ඔහු ඒ බව දත් බවද ඇයට වැටහුණි.

"... ඔයා කුමාරයෙක් කියලා දන්නවනම්.. මම කීයටවත් ඔයත් එක්ක ඔතරම් සමීප වෙන්නෙත් නැහැ"

අඳුරු මුල්ලක සිට සිය නිදහසට කරුණු අතපත ගාමින් අතට අහුවෙන යමක් කියන්නට ඇයට සිදුවිය. අසාර්ථක ප්‍රයත්නය දෙදෙනාම නිහඬවම වින්දෝය. නිහැඬියාවෙන් තවත් තත්පර කිහිපයක් ගතවිය.

"කමක් නැහැ... ඒකට කමක් නැහැ....."

කුමාරයා තම මිටිකරගත් අත්ලෙන් සිය නළල් තලයට කිහිප වරක් තට්ටු කරගනිමින් කීවේය.

"ඔයා.... කැමති කාලයක් ගන්න.. කමක් නැහැ"

සාමාන්‍ය කෙල්ල අඳුරු මුල්ලේ ගොළුවුවාය. කතාකරන්නට හෝ කියන්නට යමක් හොයමින් ලතවුනාය.

"ම.. මාඅ.. ම.."

"ඒ මොනවා උනත් මගෙත් එක්ක තරහ වෙන්න එපා. මට ඔයාව බලන්න එන්න එපා කියන්න එපා"

මන්තර කාරිය ප්‍රවේසමෙන් බලාගෙන උන්නේ සාමාන්‍ය කෙල්ල කවරක් පවසනු ඇතිද කියා මිස කුමාරයා යමක් සිදුකරනු බලාපොරොත්තුවෙන් නොවේ.

සුරංගනා කතාවල කාලය ගැන කියන්නේ සපත්තු ගෙවෙන ප්‍රමාණයටය. සපත්තු ගෙවුනේ අඩුවෙනි. කාලය ගතවුනේ ඉබි ගමනිනි. නමුදු කැලැන්ඩර කොළ දුසිමකට ආසන්න ගණනක් කැඩී ගොස් තිබිණි.

හදිසියේම වැහිබිරුමක් ඇරඹුණි. කුමාරයාගේ මාළිගයේ ඉහල මාලයේ විසිත්ත කාමරයෙන් එය ආරම්භ වී තිබිණි.

"පුතා.... උත්තර දෙන්න බැරිද?..."

කුමාරයා උත්තරයක් ඇති ප්‍රශ්නයකට උත්තර නොදී සිටියේ සිතමතාමය. මව් බිසව මඩනා ලද සිනහවකින් ඔහු දෙස බලාසිටිනවා කුමාරයා නොදකින්නට තිබුනේ සරල හේතුවකි. කුමාරයා බොරු කියන විට කොහොමත් එලෙසය.

".. කාටද පුතා මේ බොරු කරන්නේ? මොකටද ?..."

මව් බිසව එලෙස කියාගෙන තරප්පු පෙළ නිමකරමින් පහල මාලයට ගියාය.

"... පිය රජතුමාගේ හැටි දන්නවනේ... කරන දෙයක් අද හෙටම කියන්න වෙයි. "

පහල විසිත්ත කාමරය පුරා විසිරුණු ඇගේ කටහඬ ඉහල මාලයට ඇසුනේ දෝංකාර දෙමිනි. කුමාරයා සිය යහන්ගැබට වැද දොරපියන් අගුළු දමා ගත්තේය.

*********************************

250. වරද මා අතම මිස

ගෙනාදා පටන් උඹ
හැදුවේ හැමදා බලමින්ම .
ආදරේ වැඩි නිසයි
අතින්වත් නෑල්ලුවෙ හැමදාම...

වැඩෙන හැටි දිනෙන්දින
බලා උන් සෙනෙහසට
පිපෙන පීදෙන තුරුත්
ඉවසුමක් නැති උනි මට....

මට දකින ඉක්මනට
මලක් දෙනු විගසකට
දුනිම් මුත් ඉසින බෙහෙතක
අරෝවක් නොමැතිවම
පිදුණේ නුඹ සිලිලාරට...

කමා කරවනු මැනව
සුහුම්බුල්වූ ඔය ගතට
උහුලන්ට බැරි උනත්
මෙමා සනසනු පිණිස
පිපුණු නුඹ......

කේඩරුව ගොස් ඉදින්
වරද මා අතම මිස..
නුඹ නොවෙයි
මගෙ දරුව !


ප.ලි.
මම ඕකිඩ් වගයක් ගෙනාව. එකෙ පැලයක මලක් බලන්න ආසාවෙන් ( තණ්හාවෙන් ?) මම ඒවායින් එකකට මල්පිපින පොහොර දැම්මා. මගේ ඉල්ලීමට ( පොහොර වලින් ලැබුන උත්තේජනයට) එක ගහක් එක කොළයක්වත් එන්න කලින්ම ලොකු මල් කිණිත්තක් පිපෙව්වා. එක කොළයක්වත් තිබ්බේ නැති ගහේ අන්තිමට ලස්සනම ලස්සන , ලොකු මල් ඉත්තක් පිපුනා. ඒ උනාට මගේ හිත මට දොස් කිව්වා. හරියට වැඩෙන්න කලින්ම ඒ 'නොදරුවාගෙන්' මල් ඉත්තක් ගත්තා  කියලා.ඒ වරදකාරී හැඟීම තවත් තීව්‍ර උනේ මල් ටික පරවෙලා ගියාට පස්සේ ඕකිඩ් ගහ ඔහේ බලාගත්ත අත බලාගෙන හිටපු හින්දයි.

මට ඒ ගැන ලියන්නම හිතුනේ ඒකයි 

(  හිනා  වෙන්න එපා යකුනේ... මට හිතෙන්නේ මල් මගෙත් එක්ක කතා කරනවා කියල තමයි!)

249. නසීම් කා මත්ලබ් ක්යා හෝතා

"දදා ජන්....!"
"ආ.. ජානු...."
"නසීම් කා මත්ලබ් ක්යා හෝතා හේ?"

ඒ තමයි චිත්‍රපටිය ආරම්භයේදී වගේම මැදදී හා අගදී අපෙන් අහනවා උනත් 'දාදා' උත්තර දෙන ප්‍රශ්නේ. ඒ මොහොතේම මම ඒ සංවාදයේ කොටසක් උනා වගෙයි.

නසීම් කියන්නේ මලක් වගේ මුහුණක් තියෙන ඊට කලින් මම බොළඳ ප්‍රේම ජවනිකා වලින් දැකල තිබ්බ කෙල්ලක් හින්දා මගේ හිතපසුබාගෙන ගියත්, එය පවතින්නේ පලවෙනි විනාඩි තුන හතරේ විතරයි. ඊට පස්සේ නසිම්ගේ පස්සෙන් වැටීගෙන යන මාව නසීම් එයාගේ 'දාදා' ගේ කකුල් දෙක ගාව බිමට දානවා.

දාදා ( සීයා ) තමයි ඇත්තටම අතීතයේ සලකුණ. මේ ගෙදර නසීම් එක්ක ජීවත්වෙන ඔහුත් ඔහුගේ පවුලේ අයත් මුස්ලිම් බව තේරුම් ගන්න මට ගොඩක් වෙලා යන්නේ දාදා හින්දම වෙන්න ඇති. මොකද කියනවා නම් , ඔහුත් ඔහුගේ පවුලේ , නසිම්ගේ අය්යා ඇරුණුකොට අනිත් අයත් එක්ක නළලේ මොට්ටු තියාගත්ත ගැහැණුන් කිසි වෙනසක් නැතුවම මිශ්‍ර වෙන හින්ද වෙන්නත් පුළුවන්. නසිම්ගේ අය්යා තමයි එතන වතුරේ දියවෙන්නේ නැති නුතන පරපුර නියෝජනය කරන්නේ.

248. කහපාට පෙම

අදත් මම එලියට බහිනකොටම... ඈතින් පේනවා හිටගෙන ඉන්න ඈ... මගේ හිත ප්‍රබෝධමත් වෙන එක අහන්නත් දෙයක්ද? දිලිසෙන කහපාටක් තියෙන ඇඳුමක් ඇඳලා , හිකි හිකි ගගා හිනා වෙන ගමන් ඇස්කොනකින් බලලා හිනාවෙන ඈ  දකින එක තරම් මිවිතක් තියෙයිද මම වගේ තනිකඩයෙක්ට?

හැමදාම උදෙන්ම එලියට බහින්න ඒ වගේ හිනාවක් උත්තේජනයක් සපයනවා කියල හිතන එක අමුත්තක්ද?

රත්තරන් පාට හමක් තියෙන එක හරියටම හිතාගන්න බැරි ඇගෙන් විහිදෙන කහපාට ආලෝකය හින්දමයි. හිමිදිරි පාන්දර සිහිලැල් අව්වෙන් තවන සිරුරක් රත්තරන් පාටම ඇති.

ඒ හැමදෙයක්ම වහගෙන බබළන්නේ ඇගේ ඇඳුම. හැබෑටම කහපාටට ලොබවෙච්ච කෙල්ලෙක් මම මේ දැක්කමයි. එකදිගට , එක එක මොස්තරෙන් මැහුවට ඈ අඳින්නේ දීප්තිමත් කහපාට. ඇස්දෙක වශීකෘත කරන ඒ කහ පාටට මම මෙතරම් ආසාකලේ නැහැ මිට කලින්.

ඇත්තමයි, කහපාට බබළන්නේ ඈ නිසා කියල මට හිතෙන්නේ ඒ හින්දයි.


බලාගෙන ඉන්නම බැරිතැන මම කලේ ඇගේ පින්තුරයක් ගත්ත එක. මම පින්තුරයක් ගන්නවා කියල වගේ වගක් නැතුවම එයා ආයෙත් දෙපැත්තට පැද්දෙමින් 'හිකි හිකි' ගානවා


මේ ඉන්නේ ඈ !

ප.ලි. 

247. සොඳුරිය ඔබේ නමින්

කවදාවත් නැතුව මට හිතුන වෙනද ගහන විද්‍යුත් ලිපිනය නැතුව වෙනත් ලිපිනයක් ටයිප් කරන්න. මීට දශකයකට කලින්, මුලිම්ම මම විද්‍යුත් ලිපිනයක් හදනකොට පාවිච්චි කරපු ලිපිනය, අමාරුවෙන් උනත් මතක් කලත්, කෝ ඉතින් මුරපදේ මතකම නැහැනේ. කරන්න දෙයක් නැහැ, රිකවරි තියෙන්නේ අපි වගේ අයට තමයි...

තවත් විනාඩි දහයක් පහළොවක් කිසිම තේරුමක් නැතුව වදවෙලා මම ඒ වහපු ගෙදර පිටිපස්සේ දොරෙන් ඇතුලට පැන්න.

ගුගල්ට අමතක වෙලා දාල ගියපු ලියුම් දුසිමක් තිබ්බ. ඉස්සර ලිපි චේන් වලට පිංසිද වෙන්න තවත් ලියුම් තුන හතරක්. ඒ හැම එකකටම මම දැක්වුයේ එකම විසඳුමක්.

ඔව්.. ටික් කළා, මකන්න අණ දුන්නා. කිසිම තරහක් නැතුව ඒවා මගේ ඇස්මානෙන් අරගෙන පරණ ලියුම් ටිකක් උඩට ආවා.

Subject : සොඳුරිය ඔබේ නමින්

ඒ තමයි සිංහලෙන් මම දැකපු එකම ලියුම.
මගේ පපුව ගැහුනා , හරියට විදුලි දුම්රියක් මේ දැන් මාව තලාගෙන ගියා වගේ.

246. online vs Offline

"මේ ඇහුනද... මේ"

මම මගේ දවසේ වැඩ එක්ක කුස්සියේ පොරබදනවා. ඉඳුල් පිඟන්, හිස් වෙච්ච වලං මගේ දිහා බලාගෙන ඔලොක්කුවට වගේ ඉන්නවා.

"... මේ.. පොඩ්ඩක් එන්ඩකෝ මේ..."

ඒ හඬ ඇහෙන්නේ සාලේ කෑමමේසේ කොනෙන්. එතැන මම කුස්සියට එනකොට ලැප්ටොප් එකක් තිබ්බා.

245. සටහනක් පමණයි

මම සාමාන්‍යයෙන් බ්ලොග් වල පීර පීරා ලිපි කියවන එක කරන්නේ හරිම අඩුවෙන්. එහෙම කියෝන බ්ලොග් හරිම රසවත් උනාම කොමෙන්ටු දන්නා ඉක්මන් වෙන්නෙත් හරිම අඩුවෙන්. මොකද ලියාගෙන යන කෙනා කවුරු උනත් මම කැමතියි මගේ අදහස් වලින් ගැස්සෙන්නේ නැතුව යනවා නම්.

මම නිතර දැකපු බ්ලොග් එකක් ගැන තමයි අද කියන්නේ. ඒ බ්ලොග් එක මම වෙනත් අයගේ බ්ලොග් වල එල්ලිලා ඉන්නවා දැක්කත්, නම නිසාද මන්ද මම ගියේම නැහැ. ඒකෙ නම 'මගේ කතාව'. මම චරිතාපදාන කියවන්න කැමතියි, නමුත් මම ලංකාවේ කෙනෙක් තමන්ගේම ජිවිතේ ගැන කියන දේවල් කියවන්න කලින් දෙතුන් පාරක් නෙවෙයි, හැට පාරක් හිතනවා. මොකද ඒ හැම තැනකම ගොඩක් වෙලාවට තියෙන්නේ තමන් ඉස්මතුවෙන ලියවිලි. ( මමත් ඇතුළුව) එහෙම නොවෙන තැන් හරිම අඩුයි. විශේෂයෙන් බ්ලොත් අවකාශයේ.

ඊයේ මම නිකමට මේ බ්ලොග් එක කියෙව්වා. ඇත්තටම මම මුල ඉඳල ඔක්කොම කියෙව්වා අකුරක් නෑර. කියෝලා ඉවරවෙලා තමයි මේ කවුද කියල බැලුවේ. මට පුදුම හිතුනා!

244. විභාග ,අධ්‍යාපනය සහ අනවශ්‍ය කථාවක් - කොමෙන්ටු පෝස්ටුවක්

ඔමාගේ ලිපිය කියෙව්වම මට වක්කඩ කැඩුවා වාගේ එක එක අදහස් මතක් වේගන මතක් වේගන ආව. ගොඩක් දවස්වලට වෙන්නේ ඒ හිතෙන දේවල් එහෙම්මම හිතෙන්න ඇරලා, ලොකුවට ඔලුව ඇතුලේ සංවාදයක් ගොඩනගලා ආයෙත් ඔලුව නමාගෙන ඔෆිස් වැඩක් කරන එක උනත් මම මේ පාර හිතුවා ඒ මොහොතේම ලියල දන්නා ඕනේ කියල මට හිතෙන දේවල්. නැත්තම් මේ දැන් හිතෙන දේට වඩා සමහර දේවල් ( පොඩි පොඩි සරල තර්ක මිසක් මුලික තර්ක නෙවෙයි) ටික වෙලාවකින් වෙනස් වෙන්න පුළුවන් මටත් පුදුම හිතෙන විදියට.

ඕමා ලියලා තිබ්බ ගලායාමට අනුවම මමත් ලියාගෙන යන්නම්.

මුලින්ම එයාගේ අවධානයට ලක්වෙලා තිබ්බේ ළමයින්ගේ බාහිර ස්වරුපය. ඇත්තටම බැලුවම ලංකාවේ ඉස්කෝලේ ළමයින් කුඩුවේ දාල හදන චිම්පන්සි වගේ. මමත් ඒ කාලේ එහෙම හිටිය නිසා මට මතකයි. නමුත් මගේ මතය නම් ළමයෙක්ට ඉස්කෝලෙකට යුනිෆෝම් එකක් ලැබෙන එක වටිනවා වෙනත් ඇඳුම් වලට වඩා ( ලංකාවේ හැටියට). ඒකෙන් ළමයා හඳුනාගන්න ලැබෙනවා පහසුවෙන්. ලංකාව වගේ රටක ළමයි නිදහසේ හැදෙනවා අඩු හින්දා ඒ ක්‍රමයට පිටින් යන්න ගියොත් ඉතින් වැඩේ කොයිල් වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. නමුත් මගෙත් අදහස ළමයාගේ යුනිෆෝම් එක උනත් පොඩි පොඩි වෙනස්කම් එක්ක තිබ්බොත් හොඳයි. කොටින්ම සමහර ඉස්කෝලවල ටයිපටි හිරකරගෙන ඉන්න එක වදයක්. ඊට වඩා සරල යුනිෆෝම් එකක් ලැබෙනවා නම් වටිනවා.

243. එයා

අපි දෙන්නා හිටියේ ගුලි වෙලා...

එකට නෙවෙයි. වෙන වෙනම.

දුම් දමන කෝපි වලින් නැගෙන මනස් කලම්බන වායුවක් නිතරම මේ උඩුමහලේ තියෙන නිසා මට මෙතන හිසරදයක් වෙච්ච කාලෙකුත් තිබ්බත් කවුරුත් වගේ මමත් කාලයට අනුගත වෙලා ඉගෙන ගත්ත, එහෙම මොලේ කොලොප්පන් වෙන ජාතියේ සුවඳවල් හොයාගෙන එන්නේ ලස්සන කෙල්ලොය කියල. ඉතින් මමත් ඒ මත්විල්ලට ඉබේම හුරු උනා.

එයා හිටියේ මගේ මේසයට ඉතා ආසන්නයේ. ඒ කියන්නේ මේස දහයක් පහළොවක් විතර ළඟින්. මුළු ඇඟම ආවරණය වෙන්න හිතාගෙන ඈ ඇඳලා තිබ්බ කබාය , ඊට යටින් තිබුණු අගේ සුන්දර සිරුර පිළිබඳව මගේ පරිකල්පනය අඩපණ කරන්නට සමත් උනේ නැහැ.

මම වගේම එයාත් හිටියේ අත්දෙකේ අල්ලවල් එකට පිරිමදිමින් හින්දා අපේ ඇස් එකිනෙක පැටලෙන්නට වැඩි වෙලාවක් ගියේ නැහැ.

එකවරම ඒ කදම්බය හරහා ඇවිදගිය අයෙක් විසින් එයාව සැපපහසු සෝෆාවේ කොනකට තල්ලු කළා වගේ මතකයි. මගේ දුරබනුව නාද වෙන්නට ගත්තා.

'මරියා.... අපෝ අද නම් එපා කෙල්ල... මම දැන් බොහොම ආසන්න අවස්තාවක ඉන්නේ..'

මම දුරබනුවට ඇති තරම් වෙව්ලන්නට ඉඩ දීලා මේසයේ කොනකටම තල්ලු කරලා දැම්මා.

කෝ මේ සුරංගනාවී?

ඒ වෙනකොට එයා තනිවම මෙනුපතක් අතර එයාගේ පුංචි ඇස් උඩටත් පහළටත් යවමින් උන්නා. වෙනම ගත්තහම නම් විශේෂයක් කියන්න නැති ඇස් දෙකක් උනත් මට ඕනේ කළා විශේෂත්වයක්. ඉතින් මම හිතුව ඒ ඇස්වල යන්තමට වගේ තවරලා තිබ්බ මස්කාරා ඉතාම සිත්ගන්නාසුලුයි කියලා.

'දෙවියන් අතරට යන පාපියෙක් උනත් මුලින්ම්ම යන්න ඕනේ.. ' එහෙමයි මම හිතුවේ.

ඉතින් මම මගේ කොණ්ඩයට ලෙලදෙන්න ඉඩදෙන ගමන්ම උනත් මගේ මේසයෙන් එයාගේ මේසයට පාවෙලා ගියා. ඒ අතරතුරේ මගේ කකුලට කම්පනය උන පුටුවක් නිසා එයා බලමින් හිටපු මෙනුපතෙන් හදිසියේම මුහුණ මගේ දෙසට හැරෙව්වා. එකපාරටම බය උනා වගේ පෙනුමක් ආවත් එයා ඉක්මනටම ඇස්දෙක ඉවතට හැරෙව්වා.

242. සරසුල

කම්පනය වන
සරසුලක් මම
කුමන සංඛ්‍යාතයක් වුව
උඹ -
නොපෙනන තැනදී පවා සෙලවෙන

241. ඉහ ඉද්දර මම ඉන්නම්..........

මේක මේ ඔෆිස් කතාවක්.

එහෙම නැතුව ශාස්ත්‍රීය ලිපි හරි වැඩදායක ලිපි හරි කියවන්න බලාගෙන ආපු අය අන්න අර බංකුවෙන් වාඩිවෙලා ඉන්ට.... ( ටිකට් දෙන කෙනා තාම ආවේ නැහැ)


මේක මට හදිස්ස්යිමේ මතක් උනේ අර අම්බලන්ගොඩයා ඔෆිස් එකේ නිදාගන්න කතාවක් කියපු නිසා.


ඔන්න මම මේ ඔෆිස් එකට කලින් වැඩකරපු ඔෆිස් එකක් තිබ්බ. ( චඃ... එකෝමත් එක රටක කියන්න බැරි උනානේ. එක්කෝ කමක් නැහැ.. එකම රටයිනේ මේ ඔක්කොම සිද්ද වෙන තියෙන්නේ) මේ ඔෆිස් එකේ වැඩකරපු උන් ඇත්තටම කොටස් දෙකක් හිටියා. පිස්සෝ සහ පිස්සු නැති අය ? අපෝ නැහැ.... ඔක්කොම හිටියේ පිස්සෝ. කොටින්ම අල්ලපු රටෙන් අපිට ලොක්කෝ විදියට ඇවිල්ල හිටියෙත් පිස්සෝ ජාතියක්. හිටියේ වවුලන් සහ කොවුලන්.

ඒ කියන්නේ වවුලෝ නම් ඉතින් කියාපු ගමන් තේරෙනවනේ... උන් දවල් දවසේ කෙසේ වෙතත් රෑට තමයි ඇහැරිලා ඉන්නේ. උන් වැඩ කලේ ශිෆ්ට් එකට. කොවුලෝ නේද? ( මම හිටියේ ඒ කොටසේ.. අප්පේ කියනකොටත් දැනෙන ආඩම්බරේ) ආ නෑ නෑ.. කොවුලෝ කියන එකේ ඇත්තම අදහස ගායනයට කිසිම සම්බන්ධයක් නැහැ. කොවුලෝ එන්නේ අවුරුදු මාසේ හරි දවස් කීපයකට හරි නේ. ආන්න ඒ අදහසින් තමයි කොවුලෝ කියන්නේ. ඒ කියන්නේ හිටපු ගමන බිසී වෙනවා මිසක්ක එතකල්ම කරන්නේ බුද්ධිය වර්ධනය වන කැරම් ගැහිල්ල, 304 හෝ ඕමි ගැහිල්ල වගේ සාමුහික ක්‍රියාකාරකම් කරමින් තමයි ජිවත් උනේ.  ( ඒවා පළදුන්නේ පස්සේ.. ඒක වෙනම කතාවක්)

ඔය කොවුලන් අතර ඉපදුනත් මම තිබ්බෙම වවුලන් එක්කම ගතකරන නැකතක්. ( කුඩැල්ල කෝට්ටේ තියන්න බැහැ කියනවනේ. කොයි වෙලෙත් මෙට්ටේට බහිනවා!) ඉතින් මම කොවුල් රාජකාරි නැති වෙලාවට ( එහෙම වෙලාවල් තමයි වැඩිපුර තිබ්බේ) වවුලන් එක්කම තමයි ජිවිතේ. අපිට වැඩේ නෙවෙයි වවුලන්ට ශිෆ්ට් එකක් තිබ්බ. ඒ වගේම බොස්ලා හිටියා. උන් බොහොම තදයි. ( කොච්චර තදද කියනවා නම් එක බොස් කෙනෙක් කලිසම පවා ඇන්දේ බඩ මැද්දෙන්) අපේ රටේ ලොක්කා ( ඒ කියන්නේ කන්ට්‍රි මැනේජර්) උන්නේ අල්ලපු රටේ එකෙක්. වැඩිය කතා නොකරන, නමුත් කතා කරන්න ගත්තොත් ඉවරයක් නැතුව කියෝන, අන්තිමට ක්‍රිකට් වලින් කෙලවර වෙන කෙනෙක් තමයි මේ අපේ රටේ ලොක්ක.

රටේ ලොක්කගේ නිල කාමරේ හැදුවේ පස්සේ. ඒකත් ඒ මනුස්සය ඔහුගේ රටට ගිහින් එන්න ගියපු වෙලාවක තමයි හැදුවේ. ඒ වෙනකොට අපේ කියුබිකල් එහෙම ගහල ඉවර වෙලා තිබ්බ නිසා අපේ කියුබිකල් වලට ගොඩක් එහාට වෙන්න ලොකු ඉඩක් ඉතුරු වෙලා තිබ්බේ. අපි හැමෝම ඉතින් හොරෙන් හොරෙන් ඕමි ගහන්නේ ඔය ඒරියා එකේ. ඊට අමතරව ඔය වවුලෝ එහෙම නයිට් ශිෆ්ට් එක කරනකොට වැඩිපුරම රාජකාරිය කෙරෙන්නේ ඒ පළාතේ. ඒ කියන්නේ එතන කාර්පට් එකත් අලුත් සහ පිරිසිඳු නිසා සහ කවුරුවත් එන්නේ නැති නිසා වවුලෝ සැතපෙන්නේ ඔතන. උන්ගේ ලොක්කෝ පවා ඒක දැනගෙන හිටියේ නැත්තේ කොවුලෝ වෙච්ච අපේ කියුබිලක් අස්සේ එයාල එන්නේ නැති හින්ද. ( එයාලට පොඩ්ඩක් උන එහෙම තිබ්බ)

240. නුවර පැත්තේ කුමාරි - ගිහින් ලෝකේ සවාරි...

කලින් පෝස්ටුවේ මම යවපු නයාට උත්තරේ විදියට කීප දෙනෙක් කියල තිබ්බ තව විස්තර ලියන්න කියල. ( බයෙත් බැහැ අප්පා, කැලෑ පත්තරේ වදියිද කියල..) ඔන්න එහෙනම් තොරණේ විස්තරේ.

ප්ලෑන් කරන්නේ නැතුව අතුරුදහන් උනා කිව්වට, හැබෑටම උනේ අතුරුදහන් වෙන එක විතරයි ප්ලෑන් නොකළේ. සවාරිය නම් ප්ලෑන් කරලා ගියේ. යන්න ඕනේ කියල හිත හිත ඉඳල ඉතින් ටිකට් වල තත්වේ බල බල උන්නා. ඔන්න එකපාරටම අපේ රටේ නිල දියබරියාස් ගුවන් සේවයේ 29 වෙනිදට හිටපු ගමන් අඩුවෙන් ටිකට් එකක් ආව. ආව කිව්වට ඉතින් හැමදාම මම කලේ සර්ච් කරමින් හිටපු එකයි. එතකොට පොසිබල් දවස් කිහිපයක් එක්කම පෙන්නනවනේ. 29  ගිහින් 3 එනවා නම් අනිත්වට වඩා ගොඩක් අඩුවට තිබ්බා. පැනපු ගමන් මම ඉතින් ටිකට් එක ගත්ත. එතකොට දෙසැම්බර් මාසේ මුල්ම සතියේ වගේ. සාමාන්‍යයෙන් දෙසැම්බර් කියන්නේ ටිකට් ගණන් යන මාසයක් , කොහේ ගියත්. මේක නම් පිනා චෑන්ස් එකක්, මට බුදු ෂුවර්. අනිත් එක මම ටිකට් ගත්තේ කෙලින්ම එයාර් ලයින් එකේ සයිට් එකෙන්.

ඔන්න දැන් ටිකට් එක හරි.

ඊළඟ එක තමයි ගමනේ ඉතුරු ටික බලාගන්න එක.

වෙලාවේ හැටියට යන්න තිබ්බේ පාන්දර බැංකොක් වලට.

ඉතින් මම කලේ agoda එකේ සහ bookings එකේ හෝටල් බලපු එකයි. මම ඉතින් වැඩිය සැප හොයන එකියක් නෙවෙයි. මට ඕනේ ඇවිදින්න සහ වෙනස් අත්දැකීම් ගන්න. කොහොමත් දවලට හෝටලේ ඉන්නෙත් නැති හින්දා මම තරු 4 එකකට වඩා එකක් හොයන්න ගියෙත්  නැහැ.අනිත් දේ තමයි, හෝටලේ බලනකොට මම වැඩිපුරම අවධානය යොමුකළේ ළඟපාත ස්ටේෂන් ( කෝච්චි ) තියෙනවද කියලත්, ෂොපින් ඒරියා වලට යන්න තිබ්බ පහසුවත් තමයි. ඊට අමතරව යන්න ගොඩක් තැන් තිබ්බත් මම තෝරගත්ත තැන් තමයි

1. Aquarium (මැලේෂියා වල තියෙන එක වගේමයි. නමුත් වෙනස් අත්දැකීමක් ගන්න පුළුවන්. ඒකෙ මගේ ආසම පෙන්ගුයින් හිටියේ නැහැ. මෙහෙ එකේ ඉන්නවා. උන්ට කන්න දෙනවා බලන්න පුළුවන්.)
2. Dream world ( මෙතන ගොඩක් දේවල් කරන්නත් පුළුවන්, ගොඩක් ඇක්ටිවිටිස් තියෙනවා. ඊටත් දවසම ගතකරන්න දේවල් තියෙනවා. ඊට අමතරව ස්නෝ වල්ඩ් එකක් තියෙනවා - මම ස්නෝ වලට මාර ආසයි)
3. Safari world ( නිදැල්ලේ ඉන්න සත්තු බලන්න , උන්ට කන්න දෙන්න වගේම එක එක ෂෝ තියෙනවා -  බර්ඩ් ෂෝ, ඔරන් ඔටන් ෂෝ, එලිෆන්ට් ෂෝ, කවුබෝය් ෂෝ, ස්පයි ෂෝ, සීල් ෂෝ , ඩොල්ෆින් ෂෝ වගේ)
4. City tour ( නගරයේ තියෙන පන්සල් ආදිය බලන්න යන්න)

මම උදේ එහෙට යන්නේ පාන්දර හින්දා මම බැලුව හෝටලයේ early check -in නීතිය. එහෙම බැලුවම 12 ට කලින් තිබ්බ නිසා මම කලින් දවසත් එක්කම හෝටලේ බුක් කළා. ආපහු යන්න තිබ්බේ රෑ හින්දා ඒකනම් late  check -out එකකින් හදාගන්න පුළුවන්. ඒ හැමදේම මම කලින්ම හොටලටයත් එක්ක මේල් මගින් සහ චැට් එකෙන් අහලා කන්ෆර්ම් කරගත්තේ කලින්මයි. මොකද එහෙට ගියාම උන් කරන්නේ පිස්සු වැඩ කියල මට අහන්න ලැබුන නිසා.

239. හිටිය - නෑ

අතුරුදහන් වෙනවා නම් හොඳම තැන මොකද්ද කියල මම මිට කලින් අත්හදා බලල තිබ්බේ නැහැ.

සතියකට කලින් මම ඒක අත්හදා බැලුව.

ඒ කියන්නේ සාමාන්‍යයෙන් මාව අතුරුදහන් උනහම, හොයන්න මෙතෙක් කාලෙකට, කිසිම කෙනෙක් උත්සහ කරලා නැති හින්ද, මට දැනිල තිබ්බේ මහා නස්පුට් හැඟීමක්! කොටිම්ම මම අපේ ගෙදරින් අතුරුදහන්උනහම ; 'ඔය ගියපු තැනකින් කොහොම හරි එන්නේ නැතෑ' වගේ වාක්‍ය මිසක්කා පොලවේ පස් කකා හෙවිල්ලක් ලොවෙත් අහල නැති එකෙක් විදියට ; අර බස්සිගේ යාලුවෝ වගේ හෙවිල්ලක් මගේ යාලුවෝ නම් කරලා නැහැ.

ඒකටත් එක හේතුවක් තියෙනවා. යාලුවන්ට ඉතින් දොසක් කියන්න බැහැ ඉතින්, මම එක එක සෙට් එක්ක එක එක වෙලාවට ඉන්න හින්දා එක සෙට් එකක නැති වෙලාවට උන් හිතන් ඉන්නේ අනිත් උන් එක්ක ඇතිය කියල, අනිත් සෙට් එක හිතන්නේ වෙන සෙට් එකක් එක්ක ඇතිය කියල. ඉතින් මොකට පෙට්‍රල් පුච්චගෙන හොයනවා.. නැද්ද?