262. එහෙම වෙන්නේ ඇයි ? I don't know why....

මට පිස්සුය කියල හිතෙන හැම වෙලේම මම කරන්නේ මගේ යාලුවෙක් හරි, කොටිම්ම මගේ අක්කව මතක් කරගනන් එක. එතකොට වැඩේ ලේසියි. සාපේක්ෂතා වාදය අනුව, මගේ පිස්සුව සාධාරණ බව ඔප්පු කරන්න වැඩි කාලයක් ඕනේ නැහැ.

මම උඩින් ලියපු ජේදය ලිව්වේ නිකන් කික් ස්ටාර්ට් එකක් ගණන් මිසක් වැඩකටම නෙවෙයි. හරියට පුහුල් හොරා මහමුදලි කමටත් වඩා වටිනවා කිව්වා වගේ!

මම ලිව්ව ඔය දෙවැනි ජේදේ ලිව්වේ පොඩ්ඩක් වත් හිතල නෙවෙයි. නිකම්ම ලිය උනා අය්යෝ.


දැන් තමයි හොඳම හරිය. ඒ කියන්නේ පටන් ගන්නේ මෙතන. ලියන්න ගියහම ඉතින් දන්නේ නැද්ද, හදිස්සියට කෙහෙල්කනට අතදාගන්න බැරි වෙනවා කියන්නේ ඕකනේ. ලියන්න යන්නේ එකක්, ලියවෙන්නේ තව දෙකක්.

මම හරිම ආසයි ඔය රහස් වැඩ වලට! කොටිම්ම ගෙදර යසට උයල තියෙන දෙයක් උනත් කාටවත් ඇහැ ගැහෙන්නේ නැතුව, හොරෙක්, බැට් මෑන් කෙනෙක් වගේ ගිහින් බෙදාගෙන කන්න තියෙනවා නම් මාර කික් එකක් දැනෙනවා. ඒ වගේම ඔය අභිරහස් දේවල් කියවන්න විතරක් නෙවෙයි කරන්නත් පුදුම කැශිල්ලක් තියෙන්නේ.

මතකනේ එක පාරක් මම ඔය වගේ ඩිටෙක්ටිව් වැඩක් බාරගෙන ඒක අකුරටම ඉෂ්ඨ කරපු හැටි!



මට තියෙන්නේ අභිරහස් විදියට වැඩකරන, හම්බානක කොම්ප්ලිකේටඩ් , ලොවි ගහෙත් නැති ජාතියේ මොලයක් කියලා මම ඒ කාලේ ඉඳලම තේරුම් අරන් තිබ්බ හින්දා මට ඔය අබිරහස් වැඩ දකිනකොට ඉබේම මගේ ටැලන්ට් එක උඩට එන්නේ කුණුවතුරේ මුනින් අතට ගිල්ලපු ප්ලාස්ටික් බාල්දියක් වගේමයි!

මම නිරන්තරවම කල්පනා කරමින් තමයි හිටියේ මේ ලෝකේ තියෙන අභිරහස් මොනවද, ඒවා විසඳන්නේ කොහොමද සහ ඒවා වළක්වන්නේ කොහොමද කියන එක.

හත්ඉලව්වේ එතකොට තමයි මට මතක් වෙන්නේ මේ ලෝකේ විසඳිච්ච නැති අබිරහස් නම් කොතරම් තියෙනවද කියල!

ඒ කියන්නේ අපේ ගෙදර උදේ ඉහින් බහින අසනීපයක් නැතුව හිටපු බළල් තඩියා අම්ම හවස ගෙදර එනකොට කිසිම සලකුණක් නැතුව අතුරුදහන් වෙනවා වගේ සරල සිද්ධියක් ගැන නෙවෙයි. ( මේක ඇත්තටම වෙනම කතාවක්. ඉඩක් ලැබුණු වහාම ලියන්නයි හිතන් ඉන්නේ. බිහිසුණු කතා මාලාවක් වෙයිද මන්ද) මම මේ කියන්නේ මේ මුළු ලෝකෙම ගත්තහම විසඳන්න බැරිවෙච්ච මහා ලොකු අභිරහස් සිද්ධීන් ගැන.

හරි හරි දැන් කොටිම්ම කියමුකෝ මෙහෙම, ලංකාවෙන් පටන් ගත්තම සමහර ඉතිහාසගත සිද්ධිවල උනත් තියෙන්නේ බරපතල අභිරහස් බවක්. ගොඩක් වෙලාවට කෙනෙක් මරපු වගේ සිද්දියක් ගත්තහම අපි හිතපු ඒකට නඩුවක් ගිහින් වරදකරු/නිවැරදිකරු වගේ දේවල් තීරණය කරනවනේ.

ඇත්තෙන්ම බැලුවොත් නීතියෙන් වරදකරු කවුරු උනත් ඔතන යටයන සත්‍යයක් තියෙනවා. ඒ කියන්නේ 'ඇත්තටම මොකද උනේ' කියන කතාව. එතැනදී එක්කෙනෙක් හෝ කීපදෙනෙක් මුළු සිද්ධියම දන්නවා. නමුත් ලෝකෙට වසන් කරලා ( නීතියට හරි පවතින සමාජයට හරි බයෙන්) තියාගෙන ඉඳල අන්තිමට ( ගොඩක් වෙලාවට) ඒ රහස ඒ මනුස්සයා හෝ දෙන්නා එක්කම වැළලිලා යනවා.

මොන තරම් අපරාධයක්ද??

ඔහොම මට හිතුන දේවල් වලින් වැඩියෙන්ම අවධානයට ලක්වුන දේවල් කීපයක් තමයි,
1. රාවණාට ඇත්තටම මොකද උනේ?
2. උපාලි විජේවර්ධනට ඇත්තටම මොකද උනේ? ( මොකක් හන්දද මන්ද මම ඒ මනුස්සයට ව්‍යාපාරිකයෙක් විදියට ගරු කරනවා, මම එයාගේ කාලේ ඉපදිලා නොහිටියත්)
3. ඇත්තටම ප්‍රෙමදාස මැරුම් කෑවේ කොහොමද ?
4. ලංකාවේ ඝාතනයට ලක්වෙච්ච ප්‍රභූන්ට ඇත්තටම මොකද උනේ? ( කවුරු විසින් මැරුවත් ඇත්තටම සැලසුම දන්නා එකෙක් හරි දෙන්නෙක් ඉන්නවා සම්පුර්ණ කතාව දන්න. )
5. මර්ලින් මන්රෝ ඇත්තටම මැරුනේ කොහොමද?
6. අතුරුදහන් වෙනවයි කියන ගුවන්යානා වලට ඇත්තටම මොකද උනේ?
7. බර්මියුඩා ත්‍රිකෝණයේ ඇත්තටම මොකද වෙන්නේ? ( මේ ගැන දන්නා එකෙක් හරි ඉන්නවා)


මෙහෙම එකක් ගැන දිනේෂ් මෙතන ලියලා තිබ්බා

ඇමීලියාගේ මරණයේ අභිරහස

තව ඉතින් ඕනේ තරම් නම් කරගෙන යන්න පුළුවන්.

මම කියන්නේ මේකයි. මේ හැම සිද්ධියක්ම 90% හෝ ඊට වැඩියෙන් දන්නා කෙනෙක් හෝ දෙන්නෙක් ඉන්නවා.

කොටිම්ම අපි උපාලි විජේවර්ධනගේ සිද්ධිය ගත්තොත්... ඒ ගැන ගොඩක් තර්ක තියෙනවා. සමහරු කියනවා එය වෙනත් රටක මත්ද්‍රව්‍ය විකුණ විකුණා යහතින් ඉන්නවා කියල. තවත් සමහරු කියනවා එයාගේ බිරිඳ විසින් එයාව අතුරුදහන් කරා කියල. සමහරු කියනවා එයාව පිටසක්වල ජීවියෝ ගෙනිච්චා කියල. නමුත් ඇත්තටම වෙච්ච දේ දන්නා කෙනෙක් ඉන්නවා. කවුරු හරි.. නමුත් ඒ කෙනා දන්නවා උනේ මොකද්ද කියල. සමහරවිට ඔහුම වෙන්නත් බැරි නැහැ. නමුත් ඇත්ත  හැංගෙනවා මොකක් හරි හේතුවක් නිසා.

මම නම් කියන්නේ එහෙම අභිරහස් තියාගෙන ඉන්න එක ලෝකෙට කරන ලොකු අසාධාරණයක් කියල.මම නම් කියන්නේ මැරෙන්න මොහොතකට හරි කලින් ඒ දේවල් එක්කෝ ලියල හරි තියන්න ඕනේ කියල.

පිස්සු අදහසක් තමයි, ඒ උනාට මම වගේ දක්ෂ රහස් පරික්ෂකවරියන්ට ඒවා මතු ප්‍රයෝජනයට ගන්නත් පුළුවන් නේ? නැද්ද??