225. මුන්ට ලූස් ?

මේක මම මේ නිකන් ඉන්න වෙලාවට කල්පනා කර ජාතියේ එකක් නෙවෙයි. මම නිකන් ඉන්න වෙලාවට කල්පනා කරන එව්වා ගැන මෙතැන ලියන්න ගිහින් හොම්බ ඇනගෙන තියෙන්නේ එකපාරක් දෙපාරක් එහෙම නෙවෙයි උනාට..මේක ඒ ජාතියේ නෙවෙයි.

මම කල්පනා කළා කාරණයක් ගැන, හදීස්සියෙන් වගේ..

මොකද මම මේ ලඟකදී දැක්ක බ්ලොග් වල ( එක එක ජාතියේ) ලියල තියෙනා ළමා හිංසනය, ගුරුවරුන්ගේ කායික දඬුවම් වගේ දේවල් ගැන. එකකටවත් උත්තරයක් ලියන්නේ නැතුව මම පෝස්ටුවකට හොරගල් ඇල්ලුවට කෝ ඉතින්? මම ලියන කෙහෙල්මල!

මට හිතුනා මගේ කෝණයෙන් මේ ගැන ලියන්න. මොකද කිව්වොත්.... මටත් ඉතින් කැසිල්ල නේ.!

ළමා කාලයේදී දෙමවුපියන් දක්වන්න ඕනේ මොනවගේ සැලකිල්ලක්ද කියන එක ගැන තාමත් තියෙන්නේ මතවාද. මොකද මේක ට්‍රයල් ඇන්ඩ් එරර් මිසක් තියරියක් අනුව කරන්න පුළුවන් එකක් නොවෙන නිසා. එකම අවුල තියෙන්නේ, ට්‍රයල් ඇන්ඩ් එරර් විදියට කලත් කොහොම කලත් අවසන් ප්‍රථිපලේ ආපසු හරවලා ඩිලීට්, undo බොත්තම් ඔබන්න නොලැබෙන එක. ඒ කියන්නේ තමුන් වගාකරපු දේ රස බලන්න වෙන්නේ තමුන්ටමයි.



ලංකාවේ ගොඩක් දෙමවුපියෝ 'ඇස්වගේ' ළමයි හදනවා කියලා හැදුවට, බලනකොට උන්ගේ ඇස් වලට එතරම් සැලකිල්ලක් දක්වන උදවිය නෙවෙයි. ඒ වෙනුවට වඩා වැදගත් වෙන වෙන අංග පිහිටලා තියෙනවා. සමහරු ළමයි කියන්නේ බෝනික්කෝ සහ රම්බෝලා කියල හිතාගෙන වැඩ කරනවා. තවත් සමහරු ළමයිට පෙන්නන්න වෙනම ලෝකයක් හොයනවා. එහෙම අය තමයි දැන් පෙන්වන චැනල් හරි නැතිය, වැඩසටහන් සබන් යොදා සේදිය යුතුය වගේ දේවල් කියන්නේ. ළමයින්ට පොඩි කාලේ ඉඳන්ම ලිංගික අධ්‍යාපනය දෙන්න ඕනේ කියල දවසට පැය විසි පහක්ම කෑගහල, ළමය ඇහුවම කියනවා එයාව ගෙනාවේ සුරංගනා ලෝකෙන් කියල.

ඔන්න පැන්න , ඔහේ හිටු... ඕක නෙවෙයිනේ මම කියන්න ගියේ ( අම්මප?ඒකත් නෙවෙයිද?)

ළමයෙක් විදියට මට ලැබුණු ගොඩක් දේවල් මම මල්ලක දාගෙන ඉන්න පුරුදු උනේ කොයි කාලෙකද කියල මට තේරුමක් නැහැ. ඒ මල්ලේ තිබ්බ සමහර දේවල් මම බ්ලොග් එකේ ලියලත් ඇති.

සමස්තයක් විදියට ගත්තහම, මට තියෙන අනෙකුත් අසනීප අතරට මට multi personality disorder එකත් ඇතුළු කරහම මගේ  ජීවිතයයි, අනෙක් එක එක තැන්වල ජීවිතයයි සමහර වෙලාවට සරල රේඛියව වෙන් කරගන්න අමාරු නැහැ. සමහර කරුමක්කාර වෙලාවට ඔය එකිනෙකට වෙනස් ජාතියේ උන් හදිසියේ එකට මුණගැහුනම.... අහන්න එපා..

ගෙදර තත්වය අනුව මම හිටියේ මගේ අදහස් කියන්නේ නැති ඉබි ගතියෙන්. ඒ අතරින් අක්කගේ සුකොමල ගතියට නොගැලපෙන නිසා මම හිටියේ දරු පොතේ අග කොටසේ. ඉතින් මගේ වැඩිපුර දඟ සහ මරැටී වැඩ තිබ්බේ යාලුවෝ එක්ක.

ඉතින් මම වගේ ඉබ්බෙකුට ඉස්කෝලේ යාළුවො කියන්නේ බොක්ක සහ කොල බොක්ක.

ඉස්සර ඉඳන්ම සහ දැනුත් මගේ යාළුවො ලිස්ට් එක මාරම විදියට ඩයිනමික්. උඩම තියෙන දෙක තුන ඇරෙන්න ලිස්ට් එකේ යට නම් බස බස ගාල වෙනස් වෙනවා. ඒ කාලෙත් මගේ පන්තියේ උන්ට වඩා මම අල්ලපු පන්තියේ උන් එක්ක ෆිට්. මගේ පේලියේ එකීට වඩා මම එහා පේලියේ එකී එක්ක ෆිට්. ඔහොම යන යාලුවෝ අතරේ මට උන්නා නියම යාලුවෝ  දෙනෙකුත්. මේ එකියක් ගැන.

මේ කියන දවස්වල අපේ වයස අවුරුදු 14-15 විතර. ඒ කෙල්ල ඇත්තටම මාරම ලස්සනයි. පොකුටු කොණ්ඩයක් වගේම , සුදු මුණක්, ලස්සන හිනාවක් එක්කම කලාතුරකින් ලැබෙන හොඳ හදවතක් ඒකිට තිබ්බ. මම අපේ ගෙදර මිනිස්සු 'මට සලකන්නේ නැහැ' කියන ඒකපාර්ශවික තීරණයේ ඉන්න කාලෙක හදිස්සියේම ඇතිවෙච්ච සිද්දියක් නිසා මේ කෙල්ල මගේ යාලු ෆිට් එකක් උනා. ඒකි මම වගේ. පවුලේ බඩපිස්සී? නෑ නෑ , මද්දුම එකී. අපි එයාට කියමු විරන්ජනා කියලා. ( උගේ නම අපි කෙටියෙන් කිව්වේ 'නින්ජා' කියල). ප්‍රශ්න තියෙන්නේ කැත , කළු, පොඩි කෙල්ලන්ට විතරයි කියන උපකල්පනේ මගෙන් ඈත් කලේ මේ නින්ජා තමයි. බලනකොට උටත් ප්‍රශ්න??

නින්ජාගේ දැවෙන ප්‍රශ්නේ තමයි, 'ඌට ගෙදරින් සලකන්නේ නැති' කම! හෑ ?? වෙන්න පුලුවන්ද? ලස්සන, සුදු කෙල්ලන්ට එහෙම වෙනවා කියල මම අහලවත්, දැකලවත් තිබ්බේ නැහැ. මම හිතුවේ ලස්සන, සුදු කෙල්ලන් කියන්නේ කොතනත් බුහුමන් ලැබියයුතු තත්වයෙන් මේ ලෝකයට එවන ජාතියක් කියලයි. ඌට සලකන්නේ නැහැය කියන්නේ?

කාරනාවක් ආවම එහෙම ලිස්සල අරින්න හොඳ නැහැ. ඒ නිසා අපි කට්ටිය දැන් වටවෙලා නින්ජාගෙන් කරුණු විමසනවා, නෑ නෑ CID එකේ තියෙන ඩක්වත් ලුවිස් ක්‍රමේට නෙවෙයි.

"මොකද නින්ජා එහෙම කියන්නේ?"
"අපේ අම්මල මට සලකන්නේ නැහැ. අක්කට තමයි වැඩිපුර ආදරේ"

අම්මටසිරි, මෙන්න මට හිතෙන දේ මු කියනවා. අපේ ගෙදර නම් කාරනා දෙකක් තියෙන්න ඕනේ. ඒ තමයි එක්කෝ සුකොමල ගෑනුළමයෙක් වෙන්න ඕනේ, නැත්තම් නිකම්ම නිකන් කොල්ලෙක් උනාම ඒ හොඳටම ඇති.

"එතකොට මල්ලි?"
මම දැන් අපේ ගෙදර න්‍යාය පාවිච්චි කරනවා මුගේ හිත හදන්න.  ඕනෑම කොල්ලෙක්ට වැඩිපුර ආදරේ ලැබිය යුතුයිනේ?

"මල්ලිටත් නෙවෙයි, අක්කට තමයි ආදරේ. මල්ලි වගේද මම?"

හැබෑව... හැබෑව... මල්ලි වගේද මු?

"දැන් ඇයි එහෙම කියන්නේ?"

"අක්කගේ පින්තුරයක් තියෙනවද?"

අන්න නියම සාක්ෂි කැඳවිල්ලක්! පහුවදා තමයි සාක්ෂි ලැබෙන්නේ. රූපේ දැක්ක ගමන් මට නම් සාධාරණ හේතු මතු උනා හරියට කනාගේ බල්ලට ගැහුවා වගේ!

"අම්මෝ.. තමුසෙගෙ අක්කා මාර ලස්සනයි නේ ඕයි !"

ඇත්තටම නින්ජාගේ අක්කා මාරම ලස්සනයි. බොකුටු කොන්ඩේ ඒ විදියමයි. ඒ උනාට නින්ජාට වඩා ලස්සනයි. මගේ වර්ගීකරණයේ හැටියට උගේ චෝදනාව විභාග කරන්න ඕනේ නැහැ. සාධාරණ විදියට බැලුවම ඌ ලක්වෙලා තියෙන්නේ සාමාන්‍ය තත්වයකට. නැද්ද? ඒ උනාට අපේ උන් අතාරින්න සුදානමක් නැහැ.

"දැන් ඉතින් ආදරෙයි කියල මොකද කරන්නේ?"

මෙහෙමයි වැඩේ, අක්කා නින්ජාට වඩා අවුරුදු 4-5ක් විතර වැඩිමල්. ඒ දවස්වල අක්කගේ ප්‍රේම සම්බන්ධයක් එහෙම තිබිල. අම්මල නොවඳිනා වැඳුම් වැඳලා ඕක නතර කරගන්න. මොන පිස්සුද, ඒකි ගණන් අරගෙන නැහැ. නින්ජා නම් කියන්නේ අම්මලා අක්කට වැන්දේ නැති ටික විතරයි කියල. ටික කාලෙකින් මෙන්න බොලේ අක්ක පැනල ගිහින්.

වැඩේ කියන්නේ ටික දවසකින් අම්මල ගිහින් එයාව ගෙදර එක්කන් ඇවිත්. ගෙදර ආවම අම්මලා කේක් ගෙනල්ල කපලා අක්කට පාටියක් දැම්මලු. ( වෙන ගෙවල් වල නම් වෙන්නේ එක්කෝ ගිය එකා වෙනුවෙන් මලා කියල හිතල දානයක් දෙනවා, නැත්තම් එක්කන් ආවම කබලෙන් ලිපට වැටෙනවා නේ? අනේ මන්ද, මම හිතුවේ මම එහෙම කලානම් මට එහෙම කරයි කියල,හික්)

හැබැයි, ඔන්න ඊට පස්සේ ආයෙමත් අක්ක අරුත් එක්කම පැනල යනවා. වැඩේ කියන්නේ ආයෙමත් අම්මල ගිහින් එක්කන් ඇවිත් කේක් කපල පාටියක් දානවා. මේක අමුතු කතාවක් උනත් අම්මප මට කල්පනා උනේ, මුන්ට පාටි දාන්නම සෑහෙන වෙහෙසක් වෙන්න ඇති කියල.

දැන් මොකද නින්ජට තියෙන අවුල? ඉතින් බොලේ පැනල යන ගානට අක්කව එක්කගෙන එන්නයි, ඊට පස්සේ පාටි දාන්නයි අර දෙමහල්ලෝ දෙන්න නාහිනකොට මු සහ මල්ලි ගැන බලන්න වෙලාවක් තියෙයිද? නැද්ද? ඉතින් නින්ජා කියන්නේ ඇත්ත, ඒ කියන්නේ ඒ අම්මලා මූට සලකන්නේ නැහැ!

ඔතනදි තව කොස්සක් මට හිතුන, මන්ද මටත් ඒ දවස්වල ඔය නවකතා ලිවිල්ල හින්ද අමුතු අමුතු දේවල් හිතෙනවා. මම කල්පනා කලේ, ඇයි හත්වලාමේ මුට බැරිද එක පාරක් පැනල ගිහිල්ල බලන්න, මුටත් ඒ වගේම ගෙන්නලා පාටියක් දායිද කියල? ඕක ඇහුවම ඒකි මෙහෙම කිව්වා

"පැනල යන්න කෝ කොල්ලෙක්? ඊටත් මාව ආපහු ගෙන්නගත්තේ නැත්තම්? හබක් නේද?"

ඒකත් ඇත්ත!


මම කියන්න ගියේ මේ කතාවෙන් මෙහෙම අදහසක්. ( නැත්තම් මගේ කවි වගේ මුන්ට මෙව්වා එක එක විදියට තේරුම් යන්න පුළුවන් නේ, අම්මෝ ඒ අවදානම ගන්න මට බැරියෝ) ඒ කියන්නේ ළමයින්ට දෙමවුපියන් ආදරේ කරන්නේ එක එක මට්ටමෙන්. ඒක ළමයාට දැනෙන්නේ කොයි විදියටද? අපේ පාසයන් වලදී අපේ මානසික තත්වය එක්ක බැලුවම පුළුවන් උපරිමේ ළමයා ගැන අවධානය දෙනවා වෙන්න පුළුවන්, ඒ උනාට ළමයාට ඒක කොතරම් දුරට වැටහෙනවද ?

මෙහෙම කියනකොට මට තවත් දෙයක් මතක් උනා. මගේ යෙහෙලියක් අගේ ළමා කාලයේදී එයාගේ අම්මා එයාට ආදරේ කළා මදිය කියලා හැමදාම මගෙත් එක්ක කිව්වා. ඉතින් මම කරුණු විමසුවාම ඒ අම්මා ලොකු ජිවන අරගලයක් එන්න තනිවම ළමයින් හතර දෙනෙක් බලාගෙන, සැමියාගේ පීඩාවන් පවා දරාගෙන හිටපු කෙනෙක්. එහෙම කෙනෙක්ගෙන් ආදරේ අඩුවක් වෙනවා කියන්නේ වෙන්න පුළුවන් දෙයක් කියලා මම එයාට තේරුම් කරවලා දෙන්න උත්සහ කළා. කොටින්ම ඇයටත් ඒක තේරුනා. එත් ඔක්කොම ඉවර වෙලා ඒකි කියනවා
"ඒ මොනවා උනත්, අම්මට මට මීට වඩා ආදරේ කරන්න තිබ්බ නේද? " කියල.


මේ තියෙන්නේ තවත් එකියක්.

මේ කෙල්ල මගෙත් එක්ක සෙට් වෙන්නේ අහම්බෙන්. ඒ තමයි කැන්ටිමේ ළඟ දන ගහගෙන ඉන්නකොට. ( හික්... ඔව් හලෝ ආසාවට)

මෙයාගේ නම අපි කියමු ස්වර්ණමාලි කියල. දණගහගෙන හිටපු උන් ( දීර්ඝ කාලයක්) දන්නවා ඇති මුලදී මුලදී ඕක නිකන් කික් සහ නොකික් ගතියක් තිබ්බට , ගොඩක් වෙලා යනකොට හැඟීම් නියුට්‍රල් වෙලා මේ ඉන්නේ පන්තියේ හෝ ගෙදර පහ පහසු පුටුවකට වෙලා වගේ හැඟීමක් ඇවිත් රසබර කතා කියමින් කැකිරි පාලන ගානට කතාබහ යනවා. එහෙම වෙලාවක තමයි මගෙත් එක්ක එකට දණගහගෙන හිටපු ස්වර්ණා මෙහෙම කිව්වේ.

"අපේ ගෙදර අය දන්නවා නම් මම අද දණගහගෙන හිටිය කියල..."

"ඇයි බනියිද?"

මම පැනපු ගමන් ඇහුව.

"නෑ අනේ... නංගිට කියයි, ඔන්න අක්ක කියනදේවල් කරනවා හෙම නෙවෙයි කියල"

"ශා.. නියමයි නේ.. තමුසේගේ නංගි තමුසේ කියන එව්වා කරලා දෙනවද?"

මට දැන් බඩපිස්සෙක් කියන එක අමතක වෙලා දැන් පරපිඩිතයා වෙනවා ඉබේම. 

"ඔව් හලෝ.... එයා පොඩි කාලේ ඉඳන්ම එහෙමයි"

මම මගේ ස්ටේටස් එක තියාගෙන ඉන්නෙක ගැන ආඩම්බර වෙනවා, කට්ට පොලවේ දණගහගෙන හිටියත්! මම කොරයි අක්ක කියන දේවල්! හුහ්...

"නියමයිනේ හලෝ, මමත් ආසයි නංගියෙක් ඉන්නවා නම්"

"මරු කතාවක් මතක් උනා"

එහෙම කියලා දැන් ස්වර්ණා කතාව කියන්න තලු මරනවා, මම හොඳට කන දාගෙන ඉන්නවා. ඔලුව හරවන්න බැහැ එතන ඔෆිස් එකට පේනවා. පේලියේ එහා ඉන්න උන්ගේ කන් පවා මට දැන් පේනවා ඩිෂ් ඇන්ටනා ටික වගේ මේ පැත්තේ.

"ඉස්සර මම එක වසරේ ඉන්නකොට නංගි මොන්ටිසෝරි යනවා. අපේ මල්ලිට එතකොට මාස හයක් විතර ඇති. කිරිඅම්මා තමයි අපි ඔක්කොම බලාගත්තේ. එයාට කන ඇහෙනවා අඩුයි. ඔහොම ඉන්නකොට මට එක දවසක් හිතුන අපේ අම්ම මට සලකන්නේ නැහැ කියල. බලනකොට වැඩේ ඇත්ත! අම්ම මල්ලි එක්කම තමයි. තාත්ත උනත් මල්ලි එක්ක සෙල්ලම් කරනවා. මාව එලෝ ගන්නවා. නංගිත් එක්කත් සෙල්ලම් කරනවා. මට දැන් මාර අවුල් වගේ. මම හිතුව මෙහෙ ඉඳල වැඩක් නැහැ කියල. යන්න හිතුව. එහෙම හිතල මම ඉස්කෝලේ ගෙනියන වැඩමල්ල අරගෙන, ඒකෙ තිබ්බ සබ්බ සකලමනාවම බිමට හැලුව. ඊට පස්සේ දැම්ම ඒකට මගේ පෑන්ටි දෙක තුනක්. මොකද ඕනේ වෙන්න පුළුවන්. වතුර බෝතලේ හොයල අරගත්තා. අරගෙන සාලේ මැද්දෙන් යනකොට දැක්ක මල්ලිව කිරිඅම්මා පිළිකන්නේ තියාගෙන හෝදනවා. නංගි ඉන්නවා සාලේ චිත්‍ර ඇඳ ඇඳ . මම නංගිවත් අතින් අල්ලාගෙන පාරට ආව. ඒ දවස්වල කඩුල්ල දාන්නේ නැහැ බල්ලා ඉන්න නිසා. මම මිදුලට යනකොට බල්ලා මගේ පස්සෙන් ආව. අපේ ගේ තියෙන්නේ මහ පාර ගාවමයි. මම නංගිවත් අතින් අල්ලගෙන පාරේ අයිනෙන් හිටගත්තා. බස් යනවා කඩාගෙන බිඳගෙන. මම අපේ අම්ම කරනවා දැකල තියෙනවා නිසා වම ඇත දාල වැනුවා. ම්ම්හු... කෝ බස් එකක්වත් නතර කරන්නේ නැහැ. සමහර බස් ස්ලෝ කරලා, ආයෙමත් ඇරලා යනවා. ටිකකින් ඈතින් බස් එකක් ආව. මම නංගිටත් කිව්වා අත දාන්න කියල. ඒකිත් උඩට, පහලට, හරහට , දිගට ඔක්කොම වැනුවා. මෙන්න බොලේ බස් එක නතර කළා... නතර කරපු බස් එකෙන් බැස්සේ අම්ම.

'ලොකු දුවේ? මොකද මේ බස් හෝල්ට් එකේ?'

'අපි මේ තරහ වෙලා යනවා'

අම්මගේ කට බලියක් වගේ අරුණා. උගුරත් හිර උනා මම හිතන්නේ.

'මෝ.. මෝ ක ක්? කාත් එක්කද?'

'ඔයත් එක්ක'

අම්ම පැනපු ගමන් නංගිව ඇදල ගත්ත.

'මේ ළමය මොකටද?'

'මගේ තනියට එක්කන් ආවේ.'

නංගි එයා ඇඳපු චිත්‍රය අම්මට පෙන්නනවා ඒ අස්සේ.

'ඔය මොකද්ද ඔය මල්ල?'

'පෑන්ටි , මගේ. '

මම ගානක් නැතුව කිව්වා මට මතකයි. අම්ම දෙන්නවම අත් දෙකෙන් මාංචු දම්මගෙන ගෙදර ආව මතකයි. වැඩේ කියන්නේ මට ගැහුවේ නැහැනේ හලෝ"

මට ප්‍රශ්නයක් ආව.

"ඒ බස් එක නතර කලේ ඔයාලටද? අම්ම බෙල් එක ගහපු නිසාද?"

ඔන්න බලන්න වැඩේ!