76. බෝනික්කෙක් නොවෙන බෝනික්කෝ කතාවක්

මගේ පොඩිකාලේ ගැන මම නොයෙකුත් ආකාරයෙන් නොයෙකුත් කාරනා ඉස්මතු වෙන විදියට කතන්දර එමට ලියල ඇති.

ඒ හැම පොඩිකාලේ කතාවකම ඉන්නම කීපදෙනෙක් ඇති. ඒ තමයි අපේ අය්යා සහ අක්කා. ඊටත් අමතරව අපේ පල්ලෙහාගෙදර නංගි. මොකද එයත් අපේ ගෙදර අපේම පවුලේ කෙනෙක් තරමටම අපේ ගෙදරම තමයි හැදුනේ. අමුතුවෙන්  ඕනා නැහැ නේ අක්කයි අය්යයි නැති පොඩිකාලයක් මට තියෙන්න හැටියක් නැහැ කියල? කොටින්ම මට මොන්ටිසෝරියටවත් යන්න ඉතුරුකරලා නැතුව සියල්ල ඒ දෙන්නා විසින් ඉටුකලාලු.

අනේ මන්ද එව්වා නම්..... දන්නා සාස්තරයක් තියෙයිනම් වැඩිපුරම ඔලුව බේරාගැනීම වගේ ශිල්පයක් තමයි පොඩිකාලේ ඉඳන්ම ප්‍රගුණකලේ. වඩා වැඩිමල් සහෝදර සහෝදරියෝ අතරේ පොඩ්ඩෙක් උනහම හැමෝම හිතන්නේ හෙන ආතල් කියල. මොකටද ඒ කියන කට? කිසිම සිරා සෙල්ලමකට ගන්නේ නැතුව , කිසිම කසුකුසුවක් කරන්නේ නැතුව ඉන්න පුලුවන්ද මම වගේ කැසිල්ලක් තියෙන කැළෑ සතෙකුට?



අපේ අය්යා  ඇත්තටම අදහන්න වටින පොරක්.. හි.. හි.. මම එහෙම කියන්නේ හේතු ගොඩක් හින්ද. ඌට පුළුවන් එක එක සීසන් වලට එක එක ෆන් වැඩ හිතන්න. ඒ කියන්නේ අවුරුදු කාලෙට උණ වෙඩි, බඹර චක්‍ර, පංච, ඔන්චිලි, එල්ලේ ගැහිල්ල වගේ දේවල් අලුත් අලුත් විදියට කරනවා. සරුංගල් කාලෙට සරුංගල් කියන්නේ ආයේ වෙන ලෝකයක් නැතිවෙන තරමට සරුංගල් හදනවා. ( ඒ ගැන වෙනම ලියන්නම්), වෙසක් කාලෙට තෝරන් ( ගෙදර හදන, කුඩා පරිමානයේ ඒවා), කැරකෙන කූඩු , පැටව් කූඩු... ඔය වගේ නොයෙකුත් ජාති. මට මේ විසිතුරු ලැබෙන්න ඌ දීපු හොඳම උදව්ව තමයි මාව සේවයට බඳවා ගැනිල්ල. ඌ එහෙම බඳවාගත්තේ නැතිනම්, මම කොහොමහරි වටේ කැරකි කැරකි ඉඳල සෙට් වෙනවා. මටත් තියෙන කැහිල්ල!

අපේ අක්ක කියන්නේ, අය්යාට වයසින් එක ළඟ හින්ද අය්යාගේ රැකවරණය පතාගෙන ඉන්න කෙනෙක්.. හි.. හි... අදටත් ඒක එහෙමයි... 'හැදෙන ගහ දෙපත්තෙන් දැනේ' කියනවා නේ...  ප්‍රොෆයිල් එකේ හැටි කිව්වොත්............ ඔව්ව කියනවට වඩා ලේසි වැඩක් තියෙනවා. ඒ ඒකිගේ කාඩ් එක කිව්වා නම්... අපේ අක්කගේ කාඩ් එක තමයි 'චාරුලතා'.......... දැන් ඉතින් වැඩිකොටස කියල ඉවරයි... දැන් කියන්න තියෙන්නේ එයාගේ සයිරන් එකේ වොලියුම් එක ගැන විතරයි... අඩුවක් නැතුව ඒකෙ වොලියුම් නියමෙට තියෙනවා. ඔය සයිරන් එකට අපි විතරක් නෙවෙයි, අහල පහල ඉන්න සතෙක් උනත් අන්දොස් වෙනවා...

එක දවසක් අපි ගෙදර තිබ්බ මේසයක් යට සෙල්ලම් ගෙයක් දාන්න කියල සැරසිලා දැන් මේසේ යට අස්කරනවා. මේසේ තිබ්බේ බිත්තියකට එක පැත්තක් හේත්තුකරලා. අපේ අක්කා යටට රිංගලා ඇතුලේ මකුළුදැල් එහෙම කඩනකොට දැක්ක එතන යට, මේසේ හේත්තුකරලා තියෙන බිත්තියටම අල්ලලා හේත්තුකරලා තිබ්බ චීප් බෝඩ් එකක්. මම ඉතින් ස්වකැමැත්තෙන් ඉදිරිපත් වෙලා ඔය බෝඩ් එක එහාට කළා. එහාට කරනකොටම ඒ වැහුණුතැන බිත්තියේ හිටිය හුනා අපිව දැකල එකපාරට හෙලවුනා. ඌත් ඉතින් පණක් තියෙන ජිවියෙක්නේ අප්පා... මෙන්න බොලේ අපේ අක්කා සයිරන් එක ගැහුවා කියන්නේ... මම හිතන්නේ මාවත් ප්‍රකම්පනය උනා... කන් දෙක 'කුං .......' ගාල ගියා. මම විතරක් නම් මදෑ ... අනේ අර අසරණ හුනා??? තමන් කිසිම දෙයක් කරන්නෙත් නැතුව මේ වෙච්ච ලෝකධාතු කම්පනය දරාගන්නවා තියා කිසි දෙයක් හිතාගන්න බැරුව ඌ ගල් වෙලා හිටියා. සතෙක්ට උනත් මම හිතන්නේ දරන්න පුළුවන් සංක්‍යතයක් තියෙන්නේ එපැයි ? පස්සේ විනාඩියක් විතර ගිහින් සිහි එලවාගත්ත ඒ හුනා යන්තම් අඩි තිය තියා යනකල් මම බලන් හිටියා. මම ඇත්තටම මම හිතුවේ ඌ ඇඟේ ලේ ටික වාෂ්පවෙලා ගල් වෙලාම මැරිලයි කියල.

අන්න එහෙමයි අපේ අක්කගේ ප්‍රොෆයිල් එකේ තොරතුරු බිඳක්....

අක්කත්, අය්යත් දෙන්නම ෆිට් උනාට අපේ අය්යා මොනවහරි නසරානි වැඩක් මුලින්ම කරනවානම් වැඩියෙන්ම කරන්නේ අක්කට. මොකද මම රිටන් එකක් දෙන්න තියෙන හැකියාවට වඩා අක්ක එහෙම කරන හැකියාව අඩු හින්ද වෙන්න ඇති... හි.. හි... ආරක්‍ෂිත උපක්‍රම මගේ! ( නැතුව ඕකාත් එක්ක ඉහ ගහල ඉන්නද?)

කොටින්ම අපේ අක්කට ගෙනත් දීල තිබ්බ එයාගේ උස තරම් උස බෝනික්කෙක්. ඒ බෝනික්කා අක්කට ලැබෙන්නෙත්, එයා ගර්ලිෂ් වීමත්, මම වගේ කෙල්ලෙක්ට බෝනික්කෙක් දෙන එක එතරම් වැඩක් නැතුව ඇති කියන පුර්ව නිගමනයෙන් වෙන්න ඕනේ. පොඩි එකෙක් උන මගේ හිත ඇත්තටම රිදුනා. මොකද මම බෝනික්කොන්ටත් ආසයි. ඒ බෝනික්කා පුදුම ලස්සනක්. තඹපාට දිග කොණ්ඩයක් වගේම ලස්සනම ලස්සන රෝසපාට කම්මුල් දෙකක් ඒ බෝනික්කට තිබ්බ. බෝනික්කාට කතා කරන්නත් පුළුවන්. මටත් වඩා උසයි... මගේ ළමා හිත ඒ බෝනික්කට ඇදිල යන එක අහන්න දෙයක්ද? ඒ මදිවට අපේ අක්කා ඒ බෝනික්කා මට අල්ලන්නවත් දුන්නේ නැහැ. ඒ ඇගේ ළමා හිත. ළමයි කොහොමත් එහෙමයි නේ. අහන්නත් දෙයක්ද... මම ඒ බෝනික්කාට ඊර්ෂ්‍යා කරන එක? ඔව් මම පොඩි කෙල්ලෙක් විදියට ඒ බෝනික්කා නැති එකට දුකෙන් හිටියා.

ඔය අතරේ ඔය බෝනික්කට ආසකරපු තවත් එකෙක් හිටියා මමත් නොදැනම. ඔව් ඔව්... ඒ තමයි අපේ අය්යා... ( හි.. හි.. කොල්ලෝ බෝනික්කොන්ටත් ආසවෙනවලු නේද?) අක්කා එක දවසක් නිදාගෙන ඉන්න අතරේ බෝනික්කා අතුරුදහන් වෙලා තිබ්බ. බලනකොට...... බෝනික්කාගේ පපුව පලලා අපේ අය්යා එයාගේ හදවත එළියට අරගෙන තිබ්බ.

ඔව්.... භයානක දෙයක් නේද? ( මේක ලියනකොටත් මගේ පපුව 'ඩෝන් ' ගෑවා වගේ උනා) බෝනික්කාගේ කතාකරන ගැජමැටික් එක තිබ්බේ පපුවේ. අපේ අය්යා ඕක එලියට අරගෙන, ඒ පරිපථය පාවිච්චි කරලා එයාගේ කාමරේට ඇතුල්වෙනකොට සද්දවෙන සෙන්සර් එකක් හදලා.... ඒ දසුන මම දැක්කේ නැතත් මගේ හිතට දැනුන දුක මට තාමත් මතකයි. ඔය ආරංචිය  මට කිව්වේ අම්මා. අපේ අක්කගේ ඇඩිල්ල නතර කරගන්න පැයගානක් ගතවුනා මතකයි. පොඩි එකෙක් විදියට මට ඒ සිද්ධිය මතක් වෙන්නේ පුදුමාකාර වියෝවක් එක්ක. කඳුළු හෙලාගන්න බැරුව මම කලේ ඇඳේ අඳුරු මුල්ලකට වෙලා නිදාගෙන හිටපු එකයි.

මේ සිද්දියත් එක්ක අය්යා අම්මගෙන් බැනුම් ඇහුව මට යන්තමට මතකයි. හැබැයි ලොකුවට නෙවෙයි. අය්යාගේ මේ වැඩේ තිබ්බ ක්‍රියේටිව් ගතිය මාව පසේ දවසක පුදුම කළා. මට ඇත්තම කියන්න ඕනේ.... බෝනික්කා මට නොදුන්න හේතුවට මම දුකෙන් ඉඳල, මට අක්කාගේ දුක ඊට වඩා ගොඩක් වැඩිබව තේරුණ හින්ද, මම මගේ ඒ ඊර්ශ්‍යව ගැන ලැජ්ජා උනා.

මේ ලොකු බෝනික්කෝ සිද්ධියෙන් පස්සේ අක්ක බෝනික්ක නැති එක කියල කුණු කුණු ගානවා මට මතකයි. මමත් එයත් එක්කම ඒ දුක විඳිනවා වගේ මට හිතුනේ. ඔහොම ගෙවෙන කාලයේ එක්තරා දවසක....

අපේ අම්මා ඔෆිස් ඇරිලා එනකොට අක්කටයි මටයි දෙන්නටම බෝනික්කෝ දෙන්නෙක් ගෙනත්!!!!

මට හොඳට මතකයි ඒ සිද්ධිය. අම්ම ගෙනාපු ඒ බෝනික්කෝ ප්‍රමාණයෙන් අඩි බාගයක් විතර උස ඇති. මට හොඳට මතකයි, ඒ බෝනික්කෝ දෙන්නගෙන් පළවෙනි බෝනික්කා අක්ක අතේ තියනකොට මගේ ඇස් හෙව්වේ මගේ බෝනික්කා කෝ කියමින්. ඇඟිලිතුඩු වලින් ඉස්සිලා අම්මගේ අතේ හිටපු අනිත් බෝනික්කා මම දකිනකොට මට මතක් උනේ සුරංගනාවියක්.

බෝනික්කෝ දෙන්නම සමානයි. රත්තරන් පාට කැරලි කොන්ඩේ  දෙපැත්තට කරලා පෝනිටෙල් දෙකක් දාල තිබ්බ. ගවුම, උඩ කොටස ක්‍රීම් පාටකිනුත් යට කොටස දීප්තිමත් රෝසපාටකිනුත් රැලි නංවලා තිබ්බ. සුදුපාට සපත්තු දාල හිටපු ඒ ප්ලාස්ටික් උනත් මගේ පණතියන බෝනික්කිගේ කම්මුල් දෙක දිලිසෙන රෝසපාටයි.... ඇස් දෙක නිල්පාටයි... මට එකම සුරංගනා ලොවක් මැවුනා!!

අක්කගේ බෝනික්කා එයාගේ අතට දුන්නු අම්ම එයාගෙන් යමක් අහනවා මට මතකයි. මොකද්ද කියල හරියට මතක නැත්තේ මම හිටියේ අම්මගේ අනික් අතේ තිබ්බ මගේ බෝනික්කා ලැබෙනකල් මම ඉවසිල්ලක් නැතුව හිටපු හින්ද.

අම්ම අහන්න ඇත්තේ 'දැන්වත් අර කන්දොස්කිරියාව නතරකරගෙන මේ බෝනික්කගෙන්වත් සෙල්ලම් කරනවද..? පින් සිද්දවෙයි' වගේ කතාවක් වෙන්නම ඕනේ...

ඊට පස්සේ මගේ බෝනික්කා මගේ අතට දෙනවාත් එක්කම මෙතෙක් වෙලා ගෙදර මිදුලේ බයිසිකල් පදිමින් හිටපු අපේ අය්යා ඔන්න ආවා සාලෙට කඩාගෙන බිඳගෙන. අය්යා දැකපු ගමන්, ඇයි කියන්න දන්නේ නැහැ මට මහා බයක් ඇතිවුනා.

කඩාගෙන අපි හිටපු සාලෙට ආපු අය්යා..

"මොනවද ඔය?" කියල ඇහුව

"බෝ.. නි..ක්කෝ...."
අපේ අක්කා අඬන්න වගේ කිව්වේ ඇයි කියන්න දන්නේ එයාමයි. සමහර වෙලාවට මට දැනුන බයම, එයාටත් දැනෙන්න ඇති.

"කෝ.. මෙහාට දෙනවා බලන්න"
අය්යා බෝනික්කෙක් බලන්න ඉල්ලුව. අපේ අම්ම බලන් හිටියා සිද්ධිය. මම මගේ බෝනික්කා පපුවට තුරුල්කරගත්තා.

"බෑ ...."
උත්තරේ දුන්නේ අක්කා.

"මෙහෙ දෙනවා පොඩ්ඩක්... මම ආපහු දෙනවා හලෝ..."
අක්ක නෙවෙයි දුන්නේ... එයා ඉටිකොලෙත් එක්ක බෝනික්කා තදකරලා අල්ලාගෙන අය්යාට ඇහිබැම අකුලලා රැව්වා.

"ලොකු දුව අය්යට බලන්න විතරයිනේ ඉල්ලන්නේ... දෙන්නකෝ"
අය්යා ඉල්ලුවට අක්කා නෙවෙයි දුන්නේ. එයාගේ හිතේ තියෙන්න ඇති පරණ බෝනික්කට වෙච්ච දේ. මම දැන් බලන් ඉන්නවා මේ මොකද වෙන්නේ කියල.

මෙහෙම ඉල්ලුවට දෙන්නේ නැති හින්ද අය්යා උදුරන්න වගේ එනකොට, අපේ අම්මා කලේ උදුරන්න නොදී අක්කගේ අතින් අය්යට බලන්න බෝනික්කා දීපු එකයි. අක්ක මර හඬ තලමින් අඬන්න උනා. බෝනික්කා අතට ගත්ත අය්යා, උගේ වටේ තිබ්බ ඉටිකොලේ අයින් කරලා බෝනික්කාගේ හැඩ බලල..

"... මෙන්න මෙන්න.. චාරුලතා..."

කියල බෝනික්කා අක්කගේ අතින් තියල ගියා. අක්කා ඒත් මහා හය්යෙන් අඬනවා. හූ කිය කියා.....
"අඬන්න එපා ලොක්කි දැන් අය්යා බෝනික්ක දුන්න නේ..."
" ඒ උනාට ඉටිකොලේ ගැලෙව්.......වා...."

අම්ම ඒ පාර ඉටිකොලේ ආයෙමත් දාල දුන්න.
පොඩ්ඩක් විතර ඇඩිල්ල අඩු කරලා ආයෙමත් මහා හය්යෙන් අඩන්න පටන් ගත්ත.
"ඇයි ... දැන් මොකද?"
"අය්යා.. මේකේ.. කුණු.. ගා...............ලා...."

මමත් හනික බැලුව. මිදුලේ සෙල්ලම් කර කර හිටපු අය්යා බෝනික්කාගේ ඉටිකොලේ අයින් කරලා අල්ලපු හින්ද , බෝනික්කාගේ ගවුමේ උඩ කොටසේ යන්තමට මඩ පැල්ලමක්!

දැන් ඉතින් මොකද කරන්නේ....
"ඉතින් දුවේ ඕක හෝදනකොට යනවා.. දැන් අඬන්නේ නැතුව ඉන්න..."

අම්ම නොයෙකුත් කරුණු කිවත් අපේ අක්ක නෙවෙයි කට පියා ගත්තේ. මහා හය්යෙන් සයිරන් එක ගහගෙන අඬන්න ගත්ත. එක දිගටම මේ සද්දේ අහගෙන ඉන්න ජගතෙක් නැහැ මම හිතන්නේ...

අම්ම වෙන කරගන්න දෙයක් නැතුව... මගේ අතේ තිබ්බ බෝනික්කා අරගෙන අක්කගේ අතෙන් තියල අක්කගේ අතේ හිටපු බෝනික්කා මගේ අතෙන් තියපු ගමන්, එක පාරටම ලයිට් ගියා වගේ අක්කගේ මර ලතෝනිය නතර උනා. මේ සිද්ධියෙන් ගල් උන මාව සාලේ මැද්දේ ඉන්නකොට අක්කා එයාගේ අලුත් බෝනික්කා අරගෙන ගෙට දිව්වා.

ඇත්තම කිව්වොත් අර මුවි වල පෙන්නනවා වගේ බ්ලැක් අවුට් එකක් වගේ දෙයක් මට පෙනුන.  ලොකුවට තිබ්බ විදුරු බෝලයක් කුඩේ කුඩු යනවා වගේ හැඟීමක් මට ඒ වෙලාවේ දැනුනේ. පතුලක් නැති දෙයක් ඇතුලට වැටෙනවා වගේ??? තව වෙන මොනවා කියන්නද? මගේ හිත පෑරුනා කියන්නේ... අනේ... තාමත් මට ඒ දුක දැනෙනවා... කිසිම වැරද්දක් නොකරපු මගේ අතේ හිටපු ලස්සන බෝනික්කා වෙනුවට අර පොඩියට මඩ පොඩ්ඩක් ගෑවුන බෝනික්කා තමයි මට ලැබුනේ!! පුංචි එකක් විදියට මට මගේ ජිවිතේ දැනිල තියෙන කම්පිතම හැඟීමක් ඒක !!! ඒත් මට එහෙම කඳුළු උනන කෙනෙක් නෙවෙයි... අඬන්න ඕනෙකම තිබ්බත් මම ඇඩුවේ නැහැ... දුක වැඩි උනහම කොහොමත් මට ඇඩෙන්නේ නැහැ.. ඔව්.... මම තාමත් ඒ වේදනාවේ ප්‍රමාණය දන්නවා...

මේකෙන් මම ඉගෙනගත්ත දෙයක් තියෙනවා.

තමුන් කොතරම් එකවගේ ආදරේ උනත්, දරුවන්ට ඒක දැනෙන්නේ වෙන වෙන විධියට.

මේ සිද්ධියේදී අපේ අම්මා වැරදියි කියල මම කියන්නේ නැහැ. මම කියන්නේ මම ඒ සිද්ධියට මුහුණදුන්න විදියට මට දැනුන හැඟීම විතරයි. අය්යා වැරදියි කියන්නත් බැහැ, මොකද එයා ඉල්ලුවේ බලන්න නේ... මම ඒ වෙලාවේ ඉදිරිපත් වෙලා මගේ බෝනික්ක බලන්න දුන්න නම්, වෙනස් දෙයක් වෙන්න තිබ්බ ( හි.. හි..  ඉටිකොලේ නම් ගලවන්න දෙන්නේ නැහැ ලොවෙත් මම නම්.. හි.. හි..) අක්කත් වැරදි නැහැ.. එයාගේ දුක තමයි එයා ප්‍රකාශ කලේ

ඒ උනාට අම්ම එහෙම නොකලා නම් කියල මට අනේක වාරයක් හිතිලා තියෙනවා.......


දරුවන් ගොඩක් ඉන්න ගෙදරක ( එහෙම ගෙවල් දැන් හරි අඩුයි නේ) දරුවෙක්ගේ පැත්තෙන් අපට බලන්න වෙන්නේ නැත්තේ ඒ හැමදෙයකටම අපිට යොදවන්න වෙලාව, සිතුවිලි නැති හින්ද. එක හොඳක් තියෙනවා, එහෙම දේවල් උනහම පවුල ඇතුලේ අන්මත, හැසිරීම් ඉවසන්න පුරුදු උනහම සමාජයේ ලොකු රැළිවලින් බේරෙන්න ශිල්පක්‍රම ඉගෙනගෙන තමයි එන්නේ.

මම අම්මෙක් වෙලා, මම වගේ දුවෙක් ඉන්නවා නම්.... මම එහෙම නොකර ඉන්න එක තමයි ලොකුම පාඩම...