80. කලබල කතාවක්...

පෙරවදන:
මේ කතාවේ ඔරිමජිනල් කතාව මම ලිව්වේ මට වයස අවුරුදු 18දී. කතාව ලියල පෙන්නුවා මගේ යාලුවෝ දෙන්නෙකුට. ඊට පස්සේ මේ කතාව සුපුරුදු විදියටම මගේ හමස් පෙට්ටියට ගියේ ඉබේමයි. 

බ්ලොග් එකේ මේක දාන්න හිතුනට, හෙව්වා හෙව්වා හොයාගන්න බැරිවුනා. අන්තිමට තීරණේ කළා, කතාව මතක විදියට ආයෙත් ලියනවා කියල. මම ලිව්වේ මේ ශෛලින්මයි. පොඩි පොඩි සිද්ධි විතරක් වෙනස් කළා , කියන්නේ ලියන් යනකොට ඉබේම වෙනස් උනා. ඔරිජිනල් කතාව දිගයි. 

කොහොමත් මම එකපාරටම හිතිලා දෙයක් ලිව්වොත්, ආයෙම ලිව්වත් ඒ කොලිටිය ගන්න බැහැ ඔරිජිනල් එකේ තරම්. ඒ හින්ද මම තවමත් විස්වාස කරනවා මුල් එක මීට හොඳයි කියල. 

ඒත් මේක මම ආසකරපු මගේ කතාවක් හින්ද නොලියම බැරි උනා. බැනල ගියාට කමක් නැහැ... මට ඔව්ව පුරුදුයි... හි.. හි..

මම උඩ විසිවෙලා ඇහැරුණා..

'ඩොන්.. පටෝන්...' ගාල පුපුරන රතින්නා සද්දෙට මම නිදාගෙන හිටපු තැනින් පනින්න ගිහිල්ල, තව ඩින්ගෙන් ඔලුවත් මේසේ වදිනවා. බිමට වැටෙන්න යද්දී තමයි දැක්කේ මම නිදාගෙන ඉඳල තියෙන්නේ අපුච්චගේ ඇඳේ...

හනික දුවන් ගියා සාලෙට මොකද්ද මේ සද්දේ කියල බලන්න. මිදුලේ මැද්දෙන් ඈත පේනවා ලොරියක්.. හප්පා ලොරියක්? මම සාලේ මැද්දෙන් දුවන්න නෙවෙයි ඉගිලෙන්නයි හැදුවේ..

"පොඩ්ඩා.... හෙමීට කොල්ලෝ.. හෙමීට..  ඔය ගොක්කොල ටික පාගන්න එපා දරුවෝ..."

මගේ මුනටම මාට්ටු උනේ සිසිලියා නැන්දා. මගේ උරහිසෙන් අල්ලාගෙන මාව පැත්තකට වෙන්න අල්ලගත්ත.

"අනේ.... මල්ලි ඇහැරිලාද... අන්න අම්ම අහ අහ හිටිය... යමු බත් ඩිංගක් කන්න... බලන්න දැන් ඉරත් අවරට ගිහිං "



කොහේදෝ ඉඳන් ඇහුනේ බතී අක්කගේ කටහඬ.

මට දැනුනේ මම දැන් බලු වෑන් එකට අහුවෙන්න හදනවා වගේ. කොහේ දුවන්නද, සාලේ කට්ටිය පිරිලා. ඒ මදිවට ගොක්කොළ දළු හැමතැනම. මම සිසිලියා නැන්දගේ ගවුමේ පැත්තකින් එල්ලිලා පිටිපස්සට පැන්න. බතී අක්කට අහු නොවී දුවගත්තොත් මදැයි!

ගොක්කොල ගැන හිතන්න වෙලාවක් ඇතිද මට? බතී අක්කට අහුවෙනවට වඩා හොඳයි අර ලොරියට අහුවෙනවා.

අඩි දෙකෙන් මම සාලෙන් පැනල මිදුලේ...

"ම....ල්ලියා..... ඔහොම ඉන්නවා කිව්වේ! ..." බතී අක්ක වෙන්නැති.

හම්මා..... ආකහේ වගේ නිල්පාට ගාපු ලොරියක්. හුහ්... උඩ රාක්කෙකුත් ගහල. බොනට් එකේ මල් මල් ඇඳලා , මෙහෙම විසිතුරු දෙයක් කවදාවත් දැකල නැහැ නොවැ.. මොකද අපේ පොල්වත්තේ පොල් මුරේ දවසට එන්නෙම ගුරුස් මුදලාලිගේ කබල් ලොරි විතරයි නේ.  වැඩදාපු ලොරියක්....?

"... කොහෙද දුවන්නේ. නැන්දගෙන් මට සෝලි අහන්ට තමයි ඔන්න.. යං යං .. බත් කාල මිසක් එන්නේ.. නෑ .... ..."

මගේ පස්සෙන් දුවන් ආපු බතී අක්කගේ අන්තිම වචන ටික හැලිලා ගියා, හරියට බුරම්පි සීයා එනකොට බුරාගෙන පනින අපේ බූලාගෙ ගෙරවිල්ල වගේ. මම වගේ බතී අක්කත් ඉත්තේරුවෙන්ම වසී වෙන්ට ඇති මේ ලොරිය දැකල. පුදුම සද්දන්ත එකක් නේ..

".. ආ.. මේ සුනිමල් අය්යලානේ... මම මේ බැලුව.."

බතී අක්ක කියනවා ඇහුන. මම ඉක්මනට ලොරියේ ඉස්සරහ දොර ගාව නොහිට ලස්සන රටා ඇඳල තිබ්බ පිටිපස්ස පැත්තට ගියා.

"ඇයි .. මොකෝ.. වෙන කාටද මෙහෙම ලොරියක් තියෙන්නේ?..."

ඩයිවර් සිට් එකේ හිටන් එබිලා සුනිමල් අය්යා එහෙම කියනකොට බතී අක්ක එතන තිබ්බ වැටකොළු පාත්තියේ කණුව ගලවන්න වගේ ඒකෙ එතෙන්න ගත්ත.

".... මම මේ බැලුවේ දුවගෙන ආපු හැටියට ලොරියෙවත් වදීද කියල.. හෙහ්.. හෙහ්.. හරි හැඩයි නොවැ හෙහ්.. හෙහ්.."

මම එක හිතින්ම හිතාගත්ත දැන් නම් මමත් මෙහෙම ලොරියක ඩයිවර් කෙනෙක් වෙන්නම ඕනෙය කියල. අර මල්කාන්ති ටීචර් මගෙන් ඊළඟ දවසේ ඇහුවම කියන්ට ඕනේ ,සුනිල්මල් අය්යා වගේම ලොරියක් එලෝනවා කියල.. අම්ම නම් කියයි බත් ගොඩක් කන්ට වෙයි එහෙම ලොකු වෙන්ට කියල, ඒත් ඉතින් මක් වෙනවද... ලොරියක් එලවන්ට නේ... ඔන්නොහෙ කිව්වොත් කනවා. අපේ අක්ක විතරක් හිනාවෙයි... ඒ උනාට අපුච්ච මයෙ ඔලුව අතගාල 'රත්තරං කොල්ල මගේ' කියාවි.. ඒ ඇති..

"මේ ඉන්නේ... අක්කේ... මෙන්න මෙතැන..."

ලොරියේ රෝද වල තිබ්බ රටාව බලබල ඉන්නකොට ආයෙත් සිසිලියා නැන්දා මගේ කන ගාවම වගේ ඉඳන් කෑගැහුව. දැන් නම් ගැලවිල්ලක් නැතිවෙන හැඩයි.

හය්යෙන් හය්යෙන් අඩි තිය තිය අම්ම ඈත ඉඳන් එනවා පෙනුන. ඒ කියන්නේ පැන්නොත් ගුටිය! මම හිටපු තැනම ගල්වෙලා උන්න.

"මයෙ පුතේ... මම හැමතැනම හෙව්වා. කෑවේ නැහැ නේද? අනේ අර බතී අක්කත් එක්ක ගොහින් කාල වරෙන් මගේ කොල්ලෝ. මට මේ දහසක් වැඩ මෙතන"

හෑ ?? අම්ම එහෙම කිව්වා??? මම ඇස්ගෙඩි පොඩ්ඩක් විතර ලොකු කරලා අම්ම දිහා බැලුව. තරහක් නැහැ, ඇති යන්තම්... මම උන්නේ නොකා පැන්නට විතරක් නෙවෙයි ගොක්කොල පෑගුවටත් කසාය ලැබෙයි කියල.

මාව අල්ලලා බතී අක්කට පවරලා ආයෙත් අම්ම අතුරුදන් උනා කුස්සිය පැත්තට.

මැදමිදුලේ තියෙන ලොකු බංකුවේ මාව ඉන්දෝල බතී අක්ක පුටුවේ වාඩිවෙලා බත් එක අතට ගත්ත. බත් එක නම් මම ආස විසිතුරු දේවල් වලින් පිරිලා. ඒ උනාට අපරාදේ මගේ ලොරිය යයිද කියල මම හිත එකලාසයක් කරගන්න බැරුව උන්නේ. ඒ මදිවට බතී අක්කගේ ඉවරයක් නැති මිරිකිලි. කම්මුල, බඩ... මට කුචි!

ටිකකින් ආයෙත් සුනිමල් අය්යා කුස්සියට ආවේ කරේ ලේන්සුව අතට ගන්න ගමන්, අපේ දිහා බලාගෙන.

"ආ.... පොඩි නිලමේ...... කෝමෙයි... අපිටත් බත් කටක් කැවෙයිද මන්ද.."

එහෙම කියල බතී අක්කගේ ඇගෙත් හැපිගෙන යනකොට, මම දැක්ක සිසිලියා නැන්දා ගේ ඇතුලේ ඉඳන් එලියට එනවා.

"ආ.. සුනිල්මල්. තොරණට තව බලුප් වැලක් ඕනය කිව්වා. දැන් එනවා කියල තිබ්බේ පෝරුව ගහන ගුරුන්නාන්සේ. තාම නෑ.. පොඩ්ඩක් බලහං හන්දියට ගෙහුං එනවිඩේ ..."

දැන්නං මට ඉහිලුම් නෑ.. ඔව් නේ... තොරණක් ගහනවය කිව්වට කෝ මට එහෙට යන්ට ඉස්පාසුවක් නැතුවුනා නේ... ආයෙමත් කල්පනා කරන්න වෙනවා මෙතනින් පනින්න.

"කෝ කෝ.. කට අරින්න... කන්න කන්න ඉතින්... නැත්තම් මම දෙන්නෑ පපඩම්.."
බතී අක්ක කෑ ගහනවා.

පුදුම වදයක්. සුනිමල් අය්යා දැන් යයි. හය්යෝ ලොරියේම යයිද දන්නෑ.. ෂෙක්... තොරණ... ඔක්කොම වැඩ ඉවරද දන්නේ නෑ ... අය්යෝ මේ එකක්වත් මට බලාගන්න වෙන්නේ නැහැ වගේ.. මොකද්ද අර ගහනවය කිව්වේ? පොරවක්? පොරවක් කියන්නේ මොකද්ද හෑ ?

"පොරවක් කියන්නේ මොකද්ද බතී අක්කේ"

මම මුලින්ම බතී අක්කාගෙන් අහන එක හොඳ වෙයි කියල හිතුව. බතී අක්කට තව ඩින්ගෙන් බිබී හිටපු පැණිබීම වීදුරුව ඉස්මොල්ලේ යනවා. නරක වචනයක්ද? නැත්තම් විහිළු කතාවක්ද? එහෙනම් මොකද සිසිලියා නැන්ද කියනකොට මේ කවුරුත් හිනා නොවුනේ? පුදුම වැඩක් නොවැ ?

"පොරවක් නෙවෙයි පොඩ්ඩා... පෝරුවක්... පෝරුවක්...."

"හා... පොරුවක් කියන්නේ මොකද්ද?"

"පෝරුවක්.... පොඩ්ඩෝ... පෝරුවක්...! පෝරුවක් කියන්නේ.. හ්ම්ම්.... පොඩ්ඩාගේ අක්කා මනමාලි උනහම නග්ගන ලස්සනට හදන ඉස්ටේජ් එකක්.. ගොක්කොල වැඩ දාල... මල් වැල් එල්ලලා... "

මට එක විඩෙන්ම මතක් උනේ අපේ මොන්ටිසෝරියේ තිබ්බ උත්සවේ. එදත් ඔහොම පොරවක් හදල තමයි අපි නැටුවේ. මම හිටියේ අර මූදු සින්දුවට. පන්කොළ තොප්පි දාල.. සරමක් ඇඳලා. චතුරි නංගි උන්නේ නම් රෙද්දකුයි හැට්ටේකුයි අන්දලා. කටේ ගාල තිබ්බ පාට හින්ද මම ඈතට වෙලා නැටුවේ , බයේ බැහැ .. ගොරක මද වගේ කට! 

හා.. එහෙනම් මෙතන නැටුමක් තියේවි ජයට... මටත් මගේ මූදු නැටුම නටන්න බැරියැ... අම්ම කොහෙන් අරන් තිබ්බද දන්නෑ මගේ ඇඳුම. කියල හොයාගන්න ඕනේ.. 

"පොඩ්ඩා කෝ ඉතින් කන්න... ඔන්න මම දැන් නැන්දට කියනවා.... කෝ කටවල් කීයද කෑවේ ...?"

බතී අක්ක අයෙමත් බෙරිහන් දෙන්න ගත්ත. ෂෙක් ... මෙහෙම කරදරයක්. අතන අරෙහෙ තොරණක් ගහනවලු, මෙතන සාලේ පොරවක් හදනවලු, ලස්සන ලස්සන වැඩ දාපු ලොරි ඇවිත්... බත් එකක් ගැන කතා කරනවා මෙයා?

"අනේ මට ඇති..... අනේ...."

"දෙන්නෑ එහෙනම් මේ කටිලිස් එක?"

"මට එපා අක්ක කන්න.."

බති අක්කගේ මුණ ඒ පාර තාර පාරේ තියෙන ලයිට් කණුව වගේ එලිය වැටුන.

"හැබෑටම පොඩ්ඩට එපාද?"

"එපා එපා.. මට ඇති... මම තොරණ බලන්න යන්නද එහෙනම්... "

මම එහෙම කියල කට ගන්නත් කලින් එක කටට බතී අක්ක කටිලිස් ගුලිය ගිල්ල.

"ඔන්න මන්දන්නෑ නැන්ද දැනගත්තොත්... බඩගිනි කියල ඔන්න විස්කෝතු ඉල්ලන්නෑ හොදද? මට කියාපන් ඕනේ නම්..."

තවත් මොනාදෝ කිව්වත් මම දිව්ව දිවිල්ලට ඒවා ඇහෙන්න තරම් වෙලාවක් නැහැ. නතර උනේ ගෙදරට එන ගුරුපාර ඉවරවෙන ඉසව්වෙන්. ඈතින් පේනවා පාර දෙපැත්තට වෙන්න කණු ඉන්දවලා උඩට යාවෙන්න ගැටගහල තියෙන තොරණ! තොරණක්? අපේ ගෙදර... ??

පය ඉස්සරහට ගන්න හැදුව විතරයි....

"අන්........ නේ... මේ පබසරාගේ මල්ලි නේද?"

කොහෙන්දෝ ආපු සද්දයක් එක්ක මගේ උරහිස කවුරුහරි අල්ලගන්නවා තේරුනා. හෙලවෙන්නවත් බැහැ. මම ඔලුව හරෝල බැලුව... උසම උස සද්දන්ත අක්කෙක්... මගේ අම්මෝ අර දවසක් අපේ ගෙදර ඇවිත් මාව මිරිකලා මිරිකලා ගියේ... මගේ කකුල් දෙක වෙව්ලලා ගියා..

"... කොහෙද දුවන්නේ...? අනේ මේ එන්නකෝ... කෝ අක්ක? කොහෙද ඉන්නේ?"

අපොයි පැනල යන්න හිතන්නවත් බැහැ වගේ. එතකොටම තමයි දැක්කේ ඒ අක්කා ගාව තියෙන අලි චොක්කෝ එක... දැන් නම් ගිහින් බෑ... අද ගෙනත් තියෙන්නේ එදාට වඩා ලොකු එකක්!

"ඉන්න මම එක්කයන්නං... ඇතුලේ ඉන්නේ.."

මම ඒ අක්කව එක්කගෙන ඇතුලට ගියාට මටත් පාර හොයාගන්න බැරි තරම් ගේ ඇතුලේ එහෙට මෙහෙට සෙනඟ පිරිලා.

දැන් දවස් හුඟක් වෙනවා, පිරිතට ආපු ගමන් එහෙම්මම නතරවෙච ගංගොඩේ කට්ටියයි, මාතලේ පුන්නි නැන්දලයි , සුදු බාප්පලාගේ කට්ටියයි ඔක්කොම ගේ අස්සේ. අපරාදේ මට නින්ද ගියේ නැත්තම් තව ඩිංගක් අයිස් පලම් කන්ට තිබ්බ සූකිරි නංගිලාත් එක්ක.. හැබෑට.. කෝ සූකිරි නංගි ?

අපේ අක්ක හිටියේ ඇතුල් කාමරේ. කොහොමත් ඒක එයාගේ කාමරේ නේ. මම දොර ගාවින් නිලූ අක්කව නතර කරවලා සූකිරි නංගිව හොයන්න ආපහු හැරුන.. ෂෙක්.. එයාල ආයෙමත් අර ගුඩු සෙල්ලම පටන් අරගෙනද දන්නේ නෑ.. මට අමතක උනා නේ..

"හා... හා... යන්න එපා... ඉන්නකෝ අනේ... අක්කව දැන් නම් අඳුනගන්නත් බැරුව ඇති... ඉන්න පොඩ්ඩෝ.."

මේ නිලූ අක්කාගෙන් බේරෙනවා බොරු... මට ඇතුලට යන්න මොකද්ද වගේ. මම ඔය දොරෙන් ඇතුලට ගිහින් ඇත්තේ හ්ම්ම්.... වැඩිය ගිහින් නෑ මයේ හිතේ.... අපෝ අක්ක එහෙම ගිහිල්ල අහු උන දවසට පරලවෙච්ච විලියොන් ආතා වගේ මට ගහන්න පන්නන්නේ... අම්ම හරි අපුච්ච හරි නොහිටියොත් මාව බේරාගන්ට කවුරුත් නෑ.. කුස්සියේ ඉන්න මිසි අම්මට විතරක්ද , වත්තේ ඔක්කොටමත් බනිනවා මාව හංගගත්තොත්.

"අක්ක යන්ට... මට බෑ...."

"අනේ මොකද්ද පොඩ්ඩා... මම ආවේ ඔයාව බලන්නමනේ... මේ බලන්න.. මම ගෙනාව ලොකු චොක්ලට් එකක්... දෙන්නේ නැහැ ගියොත් නම්"

අපොයි.. ඒ මොන අපරාධයක්ද?

මම ඔලුවත් පහලට නවාගෙන කල්පනා කළා. සූකිරි නංගිලා මොනවා කරනවා ඇද්ද? අපෝ ඒ සෙල්ලම වගේද මට ඇහැකි මේ චෝක්කෝ එක රස කර කර කන්ට.. බණ්ඩාර අය්යා ගේන චෝක්කොත් මේ වගේමයි... දැන් මගේ කකුල් කාමරේ ඇතුලට යන්නේ නැතත් එළියට ගන්නත් බෑ වගේ.

"ආ.. නේ.... නිලූ........ මම කලින් එන්න කියලත් එන වෙලාව නේ?"

නිලූ අක්ක දොර රෙද්දෙන් එබෙනකොටම අපේ අක්කගේ කටේ සද්දේ ඇහුන. මගේ පපුව ගැහෙනවා. බනීවි දැන් මාව දැක්කොත්. මම දොර රෙද්ද අස්සේ හැංගුන. නිලූ අක්ක මගේ අතින් අදිනවා කාමරේට.

"මොකද්ද බන් උඹ ඔය වහුපැටියෙක් වගේ අදින්නේ? "

බෙලිකටුමලු ගොඩක් හෙලවෙනවා වගේ කට්ටිය හිනා වෙනකොට මම දොර රෙද්දේ තවත් එතුනේ අක්ක දැන් නම් මට බනින බව දන්නහින්දමයි. කෝ මේ නිලූ අක්ක අතාරින්නෙ නෑනේ!

"පොඩ්ඩා අනේ... එන්න බෑලු කාමරේට..."

එකපාරටම මාව ඇදල කාමරේට වැටුන. අක්ක හිටියේ එයාගේ රෝසපාට ඇඳේ වාඩිවෙලා. 

තවත් අක්කගේ යාළුවො ගොඩාරියක් පුටුවල, මේසෙ උඩ , ඇඳේ තව කොන්වල වාඩිවෙලා හරියට මොන්ටිසෝරියේ නැටුම් දවසේ වගේ. පුදුමෙට මම ගල්ගැහිලා බලන් හිටිය.

"මේ ඉන්නේ.. මේ ඉන්නේ මගේ පොඩ්ඩා.... එන්න පොඩ්ඩෝ...."

මගේ කන්දෙක අගුල් වැටිලද? නැත්තං අක්කමද එහෙම කිව්වේ? 

ගල් ගැහිලා උන්නු මාව අක්ක එයාගේ ළඟට ඇදල ගත්ත. මම මොකක් හරි දෙයක් මේ දැන් වෙයි, මේ දැන් වෙයි ..... එකපාරටම අපේ අක්ක වෙනද වගේ කඩන් පනී කියල හිතුන හින්ද කිසිම සද්දයක් කරන්නේ නැතුව හිටියේ අපේ නිකී පූසි වගේ. දකින හැම වෙලේම නගුටෙන් අදින හින්ද ඌ මාව දැක්කම දුවනවා පණ කඩාගෙන. බැරිවෙලාවත් ආදරේට වඩාගන්න අහු උනාම ඌ බයටම ගුලි වෙලා උන්නත්, පොඩ්ඩක් අත බුරුල් කරපු ගමන් පැනල දුවනවා.

"අම්මේ..... ඕම හුරතල් කරන්න එපා බං ... බණ්ඩාර ඉරිසියාවේ පැලෙයි..."

එක අක්කෙක් ඇස් කරකවල කිව්වා... අප්පේ.. අක්ක ගාව තියෙන සුවඳ....!

"අපේ.. බණ්ඩාර හරි යාලුයි මෙයත් එක්ක. අම්මේ බලන්න එපෑ ආදරේ.... එනකල් බලන් ඉන්නේ මෙයත්"

බණ්ඩාර අය්යා මතක් කරනකොටත් මට හරි සන්තෝසේ බෑ... අක්කව බලන්න ගෙදරට එන දවසට මට හරි වැඩ.... අක්කත් එදාට මට බනින්නේ අඩුවෙන්. උදෙන්ම නාල සාලෙට වෙලා ඉන්නේ..

කොහොමත් බණ්ඩාර අය්යා එනවා කිව්වා දවසට ගෙදර වෙනම සිද්ධි ටිකක් වෙනවා. අපේ අක්කා තමයි ඒවා කරවන්නේ.

කුස්සියේ මිසී අම්මා ගෙන්නාගෙන එක එක මල් පෝච්චි එක එක තැන්වලින් තියෝනවා. මං ලව්වා එයාගේ රෝස ගස් වලින් රෝස මල් කඩෝගෙන රෝසමල් පුරෝපු මල් පෝච්චියක් සාලේ ටීපෝව උඩ! මම නම් හරි ආසයි ඒකට , මොකද වෙනදට අල්ලන්නවත් දෙන්නේ නැති ගස්.. මේ හැමදෙටමත් වඩා බණ්ඩාර අය්යා ආපු ගමන් මගේ අතේ චොක්කෝ එක තියල, කාර් එකේ දොර ඇරලා දෙනකල් මම ඉන්නේ ඉවසිල්ලක්වත් නැතුව! බණ්ඩාර අය්යා හරි හොඳයි...

අපෝ මට එතකොටම මතක්වෙන්නේ ඉස්සර අපේ අක්කත් එක්ක ඉස්කෝලේ ගියපු අර උස මහත චමින්ද අය්යා. අම්මෝ, එයා හරියට වලහෙක් වගේ. බණ්ඩාර අය්යා වගේ නෙවෙයි, මාව දැක්කොත් අල්ලලා බය කරනවා කරෝල වාඩියකට ගෙනිහින් දානවා කියල.

"කියන්නෙහෙම නැහැ තමුසේ අම්මට අපි මෙහෙ ආව කියල... අල්ලලා ගෙනිහින් දානවා කරෝල වාඩියකට!"

අක්කත් එක්ක පන්ති යනකොට මාව තනියට එක්කගෙන යන හැමදාම වගේ චමින්ද අය්යා ඔහොම කියල මාව හන්දියේ වාහන හදන සෝමේ මාමගේ කඩේ ගාව තියල, අක්කවත් බයිසිකල් එකේ තියාගෙන වෙල පැත්තට යනවා. බයට කිව්වේ නැති උනත්, මම වැඩිපුරම සද්ද නැතුව හිටියේ සෝමේ මාමගේ කඩේට ගෙනත් දාල තියෙන එක එක ජාතියේ වාහන වලට නැඟල ඉන්න පුළුවන් හින්ද.

ඔහොම ගිහිල්ල දවසක් අක්ක දනිස්ස තුවාල කරගෙන ආපු දවසේ තමයි වැඩේ උනේ... එදා ගෙදර මහා රණ්ඩුවක් වගේ.. මම නම් අම්මගේ ගවුමේ එල්ලිලා ඉන්නකොට මිසි අම්මා මාව අරගෙන මැදමිදුලට ගියා.

අපුච්චා මෙතෙක් කාලෙකට ගෙදර මෙහෙම කෑගහනවා මම අහල නැති හින්ද මම හිතුවෙම අහස ගොරෝනවා කියල. අපුච්චා ඉඳල හිටලා දවසක හොරට පොල් අහුලලා තිබ්බොත් ජේමිස්ට නම් බනිනවා, ආයෙත් ඒ පොල් ටිකම ජේමිස්ටම දෙන්න කියල පිළිකන්නේ ගෝනියක පුරෝලා තියෙනවත් දැකල තියෙනවා.

"කාර් එකක් එහෙමත් තියෙනවා නේ... මම දැක්ක එදා මෙතනින් යනකොට රතුපාට කාර් එක නම්..."

රෝසි අක්ක කිව්වා. ඔව් ඔව්.. බණ්ඩාර අය්යට තියෙනවා තමයි රතුපාට කාර් එකක්. මම හරි ආසයි ඒකට. කිරිපාට එබෙන සිට් තියෙන්නේ. මම කරන්නෙම ඕකේ උඩපනින එකමයි.

"ඔව් ඔව්... කාර් එකක් නෙවෙයි දෙකක්ම තියෙනවා. එයාගෙම කාර්. එහෙ තාත්තට වෙනම කාර්.... කොළඹ ලොකු කොම්පැනියක ලොක්කෙක්.. "

අපේ අක්කා මාව පොඩ්ඩක් එහාට කරනකල් ඉඳල මම වට පිටේ බැලුව.

අක්කගේ කාමරේ හරි ලස්සනයි නොවැ... එක එක ජාතියේ පවුඩර් , කොලොන්... අල්මාරියේ එක පැත්තක් ඇරලා.. දිලිසෙන ගල් අල්ලපු ඇඳුමක්.. අම්මේ.. ඒකෙන් ඉර එලිය වගේ දිස්නේ ගහනවා..

"හා.. හා.... හොඳ දළ ඇතෙක් එහෙනම් ඈ...... පබසරෝ.... උඹ නම් නියමයි..."

ඔක්කොමල්ලා හිනාවෙන්න ගත්ත මගේ කන් බීරි වෙන තරම්.

"ආ.... මේකද උඹගේ දෙවැනි දවසේ සාරිය... ෂා .... මාර ලස්සනයි නේ බං.... බර ගානක් ඇති නේද?"

"ඔව් ඕක තමයි.... කොළඹ ගිහින් තට්ටු හතරක් තියෙන සාප්පුවකින් ගත්තේ. බර ගානක් තමයි. උඹල උඩ යයි ගාන ඇහුවොත්. මේන් මට කලින්ම දීපු මුද්ද... පවුමක් වටිනවා... "

"අම්මේ උඹ නම්..."

"මේ පබසරාට ලේසි කොල්ලෙක් හරියන්නෑ හරී........ හි.. හි... ගානට ලනුව දාල තියෙන්නේ නාහෙ විදලා.. හි.. හි..."

මට සූකිරි නංගිලා සෙල්ලම් කරනවා බලන්න යන්නමයි හිත. අක්කල ඔක්කොම වටවෙලා මේසේ වටේට.

මම සුරුස් ගාල පැන්නා දොරෙන් එළියට. දැන් ඉතින් සූකිරි නංගිලා ඉන්න ඉසව්ව හොයාගන්න ඕනේ... මම මැදමිදුල පහුකරගෙන සාලේ පැත්තට ආව. කුස්සි ගෙදර කැවුම් සුවඳයි ඉන්න බෑ... මම ආසම කොණ්ඩ කැවුම්...

"පොඩ්ඩෝ..... වස්තුවේ...."

ඒ නම් අපේ අම්ම... හුඟ වෙලාවකින් දැක්කේ. මේ දවස් ටිකේම අම්මත් එක්ක හුරතල් වෙන්නත් බැරි උනා. අපුච්චත් වෙනද වගේ හවසට මාව සරමේ ඔන්චිල්ල පැද්දුවෙත් නැහැ..

"ඇයි අම්මේ..."

අම්ම මගේ ළඟට ඇවිත් මාව වඩාගත්ත.

"ආ... මෙයාද.... මම මේ දැක්කමයි පොඩි නංගියේ... කොහෙද ඉතින් අම්ම ඔත්පල උනායින් මට ගෙයින් එලියට බහින්න බැරි උනානේ... කොල්ල ලැබුනත් හරි දැනුයිනේ දැක්කේ..."

මම දැකල නැති සුදුම සුදු, අපේ මල්කාන්ති ටීචර් වගේ එක්කෙනක් අම්ම ගාව ඉඳන් මගේ අත අතගාන්න පටන් ගත්ත. මම පොඩියට හිනාවෙලා අම්මගේ බෙල්ල බදාගත්තා.

"... සීදේවි කොලුපැටිය.... අපේ නිලමේ මල්ලිගේ කපාපු පළුව... පොඩි කාලේ උන්දැත් මේ වගේම මහතයි... අපේ අක්කගේ අතින් බහින්නෑ... අප්පේ මේ සාගරයක් වගේ දේපලක එකම උරුමක්කාරය නොවැ "

"ඌ තාම පොඩි එකා අක්කේ... එව්වා ඉතින් කවද කොහොම වේවිද කවුද දන්නේ? දැම්මේ මගේ එකම කෙල්ල.... ඇස්දෙක වගේ නේ හැදුවේ... ඔහොම දුරකට දෙන්න හිතකවත් තිබුනද?"

අම්මගේ පපුව ගැස්සෙනවා දැනිල මම අම්මගේ මුණ බැලුව. අම්මගේ ඇස්වල කඳුළු.

"අම්මේ... අඬන්න එපා"

මේ නැන්ද කියන එව්වටද කොහෙද අපේ අම්ම අඬන්නේ.. මට තරහ ගියා හොඳටම.

"ආ.. ආ.... පුතා නාඩ ඉන්ට.... අම්ම අඬන්නේ තන්තෝසේට..... "

එතකොටම සූකිරි නංගිලා අනිත් කට්ටියත් එක්ක එතනින් දුවගෙන ගියා. මම දඟලපු හින්ද අම්ම මාව බිමින් තිබ්බ. මමත් එයාල පස්සෙන් දුවගෙන ගියා මිදුලට.

"අනේ.... කොහෙද අනේ ඔයා ගියේ..."

සූකිරි නංගි මාව දැකල දුවගෙන ආව මගේ ළඟට.

"කොහෙන්ද මේ කොස් කොළ තොප්පිය?"

"තොරණ ගාව ඉන්න අය්යලා හදල දුන්නා. කෝ ඔයාගේ කඩුව? ගේන්නකෝ අපි දාමුකෝ යුද්ධයක්.... අනේ...."

සූකිරි නංගි මගේ අතින් අදින්න ගත්ත. මම ආසම නැති වැඩේ, අතින් අදින එක.


ඔන්න එතකොටම මිදුලට ආවේ මම එකම එක දවසක් විතර දැකල තියෙන , ලස්සන නැන්ද කෙනෙක්. එයාගෙත් එක්ක තව කීපදෙනෙක් පස්සෙන් හිටියා. ඒ හැමෝගේ අතේ පෙට්ටි පෙට්ටි වගේ තිබ්බ. හරියට අර අපි දොස්තර සෙල්ලම් කරනකොට ගෙනියන අඬු - මිටි තියෙන පෙට්ටි වගේ. ඒ උනාට මෙයා දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න බෑ..

"බබා.... කෝ මිස් පබසරා..."

තුෂ්නිම්බුත වෙලා හිටපු මා ගාවට ඇවිල්ල ඒ නැන්ද එහෙම ඇහුවත් එකපාරටම මට උත්තරයක් ආවේ නැහැ.

"ආ.... එන්න එන්න.... පබා නංගි .. මෙන්න සැලුන් එකේ අක්කලා ඇවිල්ල..... එන්න එන්න.. ඇතුලට.. අරෙහෙ ඉන්නේ"

මේක නම් හොයන්න වටිනා වැඩක්.. මෙහෙම ඇවිදින සැලුන් එකක් දැක්කමයි. ඊළඟ පාර අපිත් දාන්න ඕනේ මේ සැලුන් එක. දුලිප් මාමලාගේ සැලුන් එකට මාව එක්කගෙන ගිහින් කොන්ඩේ කපනකොට වාඩිකරවන උසම උස පුටු නැතුව කොහොමද සැලුන් එකක් කරන්නේ?

මමත් එයාල පස්සෙන්ම ගියා.

ඒ අක්කලා වටවෙලා අපේ අක්කට අන්දනවා මම බලාගෙන හිටියේ පුදුමෙන්... අක්ක හරියට සුරංගනාවියක් වගේ....


අන්තිම කොටස වෙනකොට මොකද උනේ දන්නේ නැත්තේ... මට එතන කවිච්චියේ නින්ද ගිහින් තිබ්බ හින්ද..

**********************************************