255. බල්ලා , දොස්තර සහ බල්ලා දොස්තර (Dog , Doctor & Dog Doctor)

ඇත්තටම මම මේක කියනවා තියා හිතන්නවත් හීනෙකින් වත් හිතපු කෙනෙක් නෙවෙයි ඔන්න. ඒ උනාට මම මේ ලඟදි අන්දොස් වැඩක් කරනකොට අපේ අම්ම මතක් කොලානේ බොලේ මේ කතාව. ඒ වෙලාවේ මම මුලින්ම කලේ.. ( නෑ හලෝ හිනාවෙන එක නෙවෙයි) වටපිට බලපු එක. මගේ වෙලාවට ඒ වෙලාවේ එතන කවුරුත් හිටියේ නැහැ. ඊට පස්සේ මම 'හි හි' කියල අහිංසක හිනාවක් පෑවා.

ඉහත ජේදය මවිසින් ලියන ලද්දේ, උදෙක්ම කියවන්නන්ගේ පහසුව තකාය. එනම්, මෙය කියවීමෙන් පසුව පළමුව වටපිට නිරීක්ෂණය කර පසුව අහිංසක ලෙස 'හි හි' යන ස්වරයෙන් මද සිනහවක් පමණක් දක්වා ඉතා ඉක්මනින් වෙන වැඩක් බලාගතයුතු බවයි.

සිද්ධිය මේකයි... ඇත්තම කියනවා නම් මේක සිද්ධියක්මත් නෙවෙයි. 'සීන්' එකක්! ( මාර පොෂ් නෙහ් ?)



මම මගේ පුංචි කාලේ කතන්දර නම් එමට කියල ඇති. ඒවා කියෝපු උන් දන්නවා ඇතිනේ මගේ 'ගහෙන් වැටිච්ච' අය්යා කාරයයි, චාරුලතා අක්කා ගැනයි එහෙම? දැන් ඔය අත උස්සපු නැති අය , අත උස්සපු අයගෙන් අහගන්න විස්තරේ.

මම මේ කියන්න යන කතාව කොටිම්ම අවුරුදු ගානක් පරණයි වගේම සිද්ධි ටිකත් ඔන්න අවුරුදු ගානක ගැප් එක්ක තමයි සිද්ද උනේ. කොටිම්ම පළවෙනිම 'සීන්' එක වෙලා තියෙන්නේ මම ඉපදුන දවසේ.


සීන් අංක එක 

මගේ අම්ම මාව 'දිව්‍යලෝකෙන් ගෙනත්' තියෙන්නේ ( හුහ්.. ඒ දවස්වල ඔක්කොමල්ල කිව්වේ මම කපුටු කුඩුවක කාක්කෝ කොට කොට ඉන්නකොට ගෙනාවය කියල.. මම දන්නේ නැද්ද.. මම ගෙනාවේ දිව්‍යලොකෙන්ය කියල!) රජයේ රෝහලකදී. ඒ දවස්වල අප්පච්චි හිටියේ දුරබැහැර හින්දා මගේ අහිංසක අම්මා තනියෙන් තමයි ඔක්කොම බර ඇදල තියෙන්නේ. අපිව බලාගන්න අම්මගේ අම්මා ( අත්තම්ම) උන්නත් , හම්බානක නසරානි අපේ අය්යව ආම්බාන් කරන්නත්, චෝරු අක්කව නලවන්නත් අත්තම්මට අමතරව වැඩට දෙන්නෙක් හිටියත් මට නම් හිතෙන්නේ අම්මා ගෙනිච්චේ තනිකර කටුවක් වගේ ජිවිතයක් කියලා.

මොනවා උනත් සැමියෙක් දුරබැහැර ඉන්නකොට මොනවා හිතෙන්න ඇත්ද? ඊටත් තුන්වෙනි ළමයා ලැබෙන්න ඔන්න මෙන්න කොට? ඔහොම ඉඳල ඉතින් මාව ගේන්න අපේ අම්මා රෝහලට ගියාම වැඩිය අපහසුවක් නැතුවම ලැබුණය කියල තමයි කියන්නේ ( අපහසුව ඉතින් පටන් ගන්නේ මේ දැරිවි එලියට ආවට පස්සෙය කියන එක දෙවියෝ උනත් දන්නවා ඇතිනේ.. නැද්ද?)


අනේ වාසනාවන් මාව ඉතින් බෝලයක් වගේ ඔතාගෙන ගෙනත් දුන්නලු අම්මගේ අතට. වෝඩ් එකේ ඉඳල තියෙන්නේ එතරම්ම වයස නැති දොස්තර කෙනෙක්.

වෝඩ් රවුන්ඩ් යන වෙලාවේ අම්ම ලඟට ආපු දොස්තර

"අම්මට තව ළමයි දෙන්නෙක් ඉන්නවා නේද?" කියලත් අහල පොඩ්ඩක් වෙලා කතා කරකර හිටියලු. එකපාරටම

"අනේ ඉතින් තව ළමයි ඉන්නේ... මට මේ ලමයව දෙන්නකෝ"

කිව්වලු.....

ඕන්න පලාන්ට මිත්‍රවරුනි කර්මය කියන්නේ ඕකට තමයි නේද?

ඒ කියන්නේ මොන තැනක ඉපදුනත්, තුන්වෙනියට පස්වෙනියට ඉපදුනත් කෙනෙක්ගේ කර්මය වලක්වන්න සක්කරයටවත් බැහැනේ පින්වතුනි. මේ වගේ කළු බෝල ළමයෙක්, අර වගේ දොස්තර මහත්මයෙකුට හිත වැටෙන එක ගැන කිව්වාය කියලද හිතුවේ??

අනේ නැහැ පින්වතුනි.... මම මේ කිව්වේ අපේ අම්මගේ කර්මය එදා සක්කරයටවත් වලක්වන්න බැරි උනානේ......

ළමයින් නැතුව ගොඩක් කාලයක් හිටපු නිසා දොස්තර මහත්තයා කරපු කර්මය ඉවර උනා කියලද හිතුවේ? එකත් නෙවෙයි පින්වතුනි.. ඔහුගේ කර්මය , පින වලක්වන්න පුළුවන් උනාද? කොතරම් ඇවිටිලි කරලා ඉල්ලුවත් අම්මගේ කර්මයම පටිසන් දුන්නලුනේ.... අම්ම දුන්නෙම නැහැලු...

ඒ විතරක් නෙවෙයි.. මේ සිද්දිය හින්දා දොස්තර අපේ පවුලේ හොඳම හිතවතෙක් උනාලු. මාව ක්ලිනික් එකට එක්කගෙන එන දවසට ඒ දොස්තර එනවලු බලලා යන්න. ඒ එන හැමපාරම අම්මගෙන් ඉල්ලනවලු හදාගන්න. දොස්තරගේ බිරිඳත් ඇවිත් බලලාත් ගියාලු එක දවසක්.

ප.ලි. 
ඕකට අපේ අක්කට නම් යස කතාවක් තිබ්බ. හුහ්... ඒකි නම් කියන්නේ එදා දොස්තර මාරකයකට අහු වෙලා බේරුනා කියල. හුහ්.. උන්ද දන්නවා ඉටිගෙඩිය! අය්යා නම් කියන්නේ මිනිස්සු කොතරම් නරක උනත් දෙය්යෝ මුණ බලනවා කියන්නේ ඒ වගේ දේවල් වලටය කියල. අනේ කෙහෙල්මල... ඌ දන්නේ නැහැ ඌ ඕව කියන්නේ මගේ පින්පාට වහන්නය කියල.



අන්තරාභවය 

ඇත්තටම කියනවා නම් මම මේ මාව හදාගන්න ඉල්ලපු එකක් ගැන මෙලෝ හාන්කවිස්සියක් දැනගෙන හිටපු එකියක් නෙවෙයි. මමත් ඉතින් අපේ නසරානි  අය්යායි,ගර්ලිෂ් අක්කයි මැද්දට වෙලා කපුටු කුඩුවෙන් ගෙනාවය කියල හිතාගෙන කපුටෙක් වගේ තමයි  හැදුනේ.ඇයි අප්පා මුන් දෙන්නා මට සලකපු විදියට මට හිතුනෙම මාව කාක්කෝ කොට කොටම ඉන්න ඇතිය කියල. හැබැයි ඉතින් මේ ලඟදි අපේ අක්කා කිව්වා මාව ගෙනාවාම මුලික පරික්ෂා කිරීම් කරපු එයා මම ඇස්ගෙඩි ජිල්බෝල වගේ කරක කරක හිටපු එකට ආසා උනාය කියල.

ඔන්න ඉතින් මම මේ දොස්තරතුමා ගැන මෙලෝ දෙයක් දන්නේ නැතුව ඇතිදැඩි උනා කියමුකෝ. මොකද අපි දැන් ඉන්නා ගෙදරට සංක්‍රමණය උනා. මගේ වලි-ගුලි, නස්පුට් වැඩ ඔක්කොම ඉතින් උනේ මේ ගෙදර තමයි.

ඉස්සර අපේ අම්මා වැඩ ඇරිලා ගෙදර එන වෙලාවට අපි ඔක්කොම දෙනා සහනාධාර දෙනවය කිව්වහම බලාගෙන ඉන්න ගංවතුර පළාත් වගේ එළිපත්ත හෝ ඒ අවටට වෙලා කැරකි කැරකි ඉන්නවා. කරන තරමක් නොසන්ඩාල වැඩ ඔක්කොම කලත් ඒ වෙලාව වෙනකොට අපේ අය්යත් ඒ අවටම තමයි ඉන්නේ. වෙන මොකටවත් නෙවෙයි. අම්ම හැමදාම 'හවසට හපන්න මොනවහරි' ගේනවා. ඒකට වැඩේ දෙන්න.


සීන් අංක දෙක:

එදා මොකක් හරි එකක් හින්දා කරන්ට් එක තිබ්බේ නැහැ. ඉතින් අපි වරන්ඩා එකට වෙලා මදුරුවෝ තල තලා උන්නා මිසක් ගෙදර එලියක්වත් පත්තු කරන්න හෙළ උනේ නැහැ. කොහොමත් අම්මා ගෙදර ආවහම දෙන කඩචෝරුව කාල තමයි මම ගෙදර පහන පත්තු කරන්නේ. ගෙදර පහන පත්තු කරනකල් කරන්ට් තිබ්බත් ලයිට් දන්නේ නැහැ. ඔහේ ඉන්නවා ආධාර එනකල්! ඈතින් අම්ම පේන්න පටන්ගන්නකොටම දුවගෙන ගිහින් වතුර කේතලේ ලිපේ තියනවා.

එදා වෙනදා වගේ නැතුව අම්මා ආපු ගමන් මගේ අතට දුන්නා කඩචෝරු මල්ල. වෙන මොකවත් හින්දා නෙවෙයි එදා මගේ උපන්දිනේ. නැත්තම් අපේ අය්යා තමයි ඕක අයිතිකරගන්නේ. මම ඉතින් මගේ කොටහ අරගෙන බෑග් එක කෑමමේසෙන් තියනකොට 'ටෝහ්' ගාල සද්දෙන් ගෑස් ලිප පත්තු වෙනවා ඇහුනා මතකයි.

"අනේ අනේ.... දුන්න නම් කොහොමට හිටීද මෙයාව නේ?"

ආන්න එහෙම තමයි මම මාව ඉල්ලපු කතාව දැනගන්න පටන් ගන්න එකට අපේ අම්ම ප්‍රවිෂ්ට උනේ. සමහර වෙලාවට කට කොනකින් හිනා වෙමින් වගේම 'හුහ්' ගාල සද්දෙට හිනා වෙමින් අය්යා හිටියත් අක්කා නම් එක එක එව්වා කිව්වත් මතකයි. කොහොමහරි කතාවෙන් පස්සේ මම මාර පොරත්වයක් හිතට ගත්ත.


ඇයි  හත්වලාමේ මම එසේ මෙසේ පොරක්ද? මුන් දෙන්නගෙන් එකෙක්වත් එහෙම ඉල්ලලා තියෙනවද හැබෑට? හුහ්..

මේ හිතුවිල්ල ඉතින් වැඩි වෙලාවක් තියාගෙන ඉන්න උනේ නැහැ. මගේ ඔලුවේ උද 'පුහ්' ගාල පිපිලා වැනෙමින් තිබ්බ මල එකපාරටම 'සුරුස්' ගාල අළු වෙලා ගියානේ අප්පා....

".... ඉතින් මේ ඩොක්ටර් ක්ලිනික් එකට ආවහම මෙයාව වඩාගන්නවා. ඉන්ජෙක්ෂන් දෙන තැනටත් එනවා...."

( නෑ පින්වතුනි, තාම පුෂ්පය සුළඟේ ලෙලදෙනවා....)

".. හි හි... මෙයා බහතෝරන කාලේ හරියට කච පච ගගා කියෝනව. ඒ ඩොක්ටර් හරි ආසයි ඉතින්...."

( ඔව් පින්වතුනි තාමත් ලෙලදෙනවා.. වටපිට බලන්නෙත් හෙන 'ගැම්මෙන්' මම දැන්..)

".... මම හිතන්නේ ඉන්ජෙක්ෂන් දවසක්ද කොහෙද.. ඔව්... නේද අම්මේ?"

"මට මතක නැහැ ඔව්ව"

ඔව් ඉතින් අපේ අත්තම්මට ඉතින් මගේ මොකක්කත් මතක නැහැනේ. එයාගේ පුත්‍ර රත්නය අධෝ වාතයක් යවපු දවසත් මතකයි.. හුහ්...

"ඉන්ජෙක්ෂන් කට්ට දැක්ක විතරයි මෙයා අඬන්න ගත්ත මහා සද්දෙන්. මට අත දුන්නෙත් නැහැ. ඉතින් අර ඩොක්ටර් ඇවිත් මෙයාගේ අත යාප්පුවෙන් අරගෙන තමයි ඉන්ජෙක්ෂන් එකට ගත්තේ.... හ්හ්.. හිහ්හ්... හි... මෙයා.. මෙයා ..... "

අම්මට දැන් හිනාව ඉවරයක් නැහැ. මට දැන් හිනා වෙන්න දෙයක් පේන්න නැහැ. මට දැන් පේනවා මාර කියුට් පොඩි එකියකගේ අතින් අල්ලලා ඉන්ජෙක්ෂන් එකට ගන්න උදව් කරපු හොඳ... දොස්තර අන්කල් කෙනෙක්..... අම්ම මොකට හිනාවෙනවද.....

".... මෙයාට ඉන්ජෙක්ෂන් එක රිදුනම බැන්නනේ දොස්තරට...."

"කාටද? යාලු දොස්තරටද?"

ඒ අපේ අක්කා... ඕනේ නැති දෙයක් නැහැ... මමත් දැන් කන් දෙක පොඩ්ඩක් පාත් කරගත්ත. චාටර් වේගන යනවා වගේ.

"ඔව්නේ.... 'බල්ලා' කියල බැන්නනේ !!"

අම්මත්, අක්කත්, අය්යත් බක බක ගගා හිනා උනා. ඔන්න එතකොට තමයි මිත්‍රවරුනි මගේ ඔලුවේ උඩ වැනුනු පුෂ්පයට හෙනයක් පාත් උනේ! හෙමිට මම මාරු උනා.

සීන් අංක තුන:

මේ වෙනකොට මම ඕලෙවල් ලියල ෂපාන් එකේ ගෙදර වැඩවාසය කරන කාලේ. එදා සෙනසුරාදා හවසක්. මම ඉතින් ගෙදරට ගොඩවෙන්නේ ඉරත් බැහැල ගියාම ඒ දවස්වල. හම්බානක ක්‍රීඩා උණකින් පෙලුනේ ඒ කාලේ. මම ඉතින් හවස කරටි පාත් වෙන්න ප්‍රක්ටිස් කරලා ගෙදර බත් එක සිහි කර කර හෙමින් හෙමින් ගෙදරට එනකොට ගේ දොරකඩ දන්නේ නැති වාහනයක් නතර කරලා තිබ්බ නිසා ඩිංගක් විතර පිළිවෙලට සපත්තු දෙක ගලවලා අතේ අරගෙන සාලේ කොනෙන් හෙමින් හෙමින් යන්න ආව.

අපේ ගදරට අපේ යාළුවො එනවා හරිම අඩුයි. මම හිතන්නේ එහෙම ආවේ අක්කා නම් සාමාන්‍යපෙළ කරනකොට, මගේ නම් කැම්පස් කාලෙත් ආවේ එකයි, දෙන්නයි. අය්යාගේ උනුත් එක්කන් එන්නේ අඩුවෙන්, ආවත් කෙලින්ම කාමරේ නවතින්නේ. අම්මගේ යාළුවො, අප්පච්චිගේ යාළුවො එහෙම ආවහම අපි ගොඩක් වෙලාවට සංග්‍රහ කරන දේවල් ඉවර වෙච්ච ගමන් එක්කෝ කාමර වලට වැදිලා ඉන්නවා. ආයේ එලියට එන්නේ එයාල යනවා කියනකොට. ඒ නැත්තම් මිදුලේ වැඩක් කරනවා. එයාලත් එක්ක හරි හරියට වාඩිවෙලා කතාකරන්නේ බොහොම කලාතුරකින්.

පෙන හැටියට ඉතින් දන්නා යාලුවෙක් නොවෙන හින්ද , ඇස්කොනෙන් සාලේ වාඩිවෙලා හිටපු චායාව දැක දැකත් මම හෙමිහිට කාමරේ පැත්තට මාරු වෙමින් හිටියේ. කොහොමත් ප්‍රක්ටිස් ඉවරවෙලා මම එන්නේ ඌරෙක් වගේ. මම ඉතින් ඇඟිලි තුඩු වලින් හෙමිහිට කාමරේට ගියා.

"චුටි දුව............"

ඕන්න  ඒ පාර අම්ම.... මම ඇඳේ කතිරයක් වගේ නිදාගෙන ඉන්නකොට අම්ම කතා කරාම මල පනිනවා. එකක් මගේ ආතල් එක කැඩෙනවා. අනිත් එක ඔය කතා කරන්නේ මොකක් හරි පරිප්පුවකට කියල ස්වරයෙන්ම තේරෙනවා.

මම ඉක්මනට ගවුමක් ඔලුවෙන් පහලට දාගෙන පුළුවන් උඅරිම හොඳ මුණක් දාගෙන එලියට ආව. අම්මා හිටියේ සාලේ වාඩිවෙලා. මම ඒ පැත්තට ගියේ ' සුටු සුටු' ගගා බනින ගමන්.

සාලේ පුටුවේ හොඳ හැඩිදැඩි කාලවර්ණ පිරිමියෙක් වාඩිවෙලා ඉඳගෙන මම දිහාම ඇස්දෙක දල්වාගෙන බලාගෙන ඉන්නවා පෙනුනා. වියපත්කම උරුම කරලා දීපු නළලට පහලින් රාමු රහිත කන්නාඩියක් පැළඳිලා තිබ්බත් ඇස්දෙකේ තිබ්බේ දීප්තිමත් බැල්මක්. මම ඉතින් ලොරි හිනාවක් දැම්ම.

"මේ ඉන්නේ.... චුට්ටි.. ඩොක්ටර්ට අඳුරගන්න පුලුවන්ද නේද? ඕලෙවල් ලිව්වා "

"හලෝ දුව"

මම ආයෙමත් ලොරි හිනාවක් දැම්ම. මම දන්නවය කවුද කියල. මම අම්ම දිහා බැලුව අන්දොස් විදියට.

"මේ අර ඩොක්ටර් අන්කල්.... ඔයා අර ඉන්ජෙක්ෂන් එකක් විද්දා කියල 'බල්ල' කිව්වේ"

එකපාරටම හුළඟක් ඇවිත් මගේ ගවුම ඔලුවට එනකල් උඩ ගියා..... ඕන්න බලාපල්ලා ඒකෙත් හැටි! අම්ම උනත් වින්දවපු තරම ඒ වාක්‍යයෙන් පෙනෙන්ට ඇති!!

ප.ප.ලි.

එහෙම දුන්න නම්... මමත් එහෙනම් කොහොමට ඉන්ට තිබ්බද අප්පා..... 

ඇයි හත්වලාමේ අපේ අම්මට බැරි උනේ "මේ ඉන්නේ දුවේ ඔයාව  ඉල්ලපු ඩොක්ටර්" වගේ අගනා වාක්‍යයක් කියන්ට????