249. නසීම් කා මත්ලබ් ක්යා හෝතා

"දදා ජන්....!"
"ආ.. ජානු...."
"නසීම් කා මත්ලබ් ක්යා හෝතා හේ?"

ඒ තමයි චිත්‍රපටිය ආරම්භයේදී වගේම මැදදී හා අගදී අපෙන් අහනවා උනත් 'දාදා' උත්තර දෙන ප්‍රශ්නේ. ඒ මොහොතේම මම ඒ සංවාදයේ කොටසක් උනා වගෙයි.

නසීම් කියන්නේ මලක් වගේ මුහුණක් තියෙන ඊට කලින් මම බොළඳ ප්‍රේම ජවනිකා වලින් දැකල තිබ්බ කෙල්ලක් හින්දා මගේ හිතපසුබාගෙන ගියත්, එය පවතින්නේ පලවෙනි විනාඩි තුන හතරේ විතරයි. ඊට පස්සේ නසිම්ගේ පස්සෙන් වැටීගෙන යන මාව නසීම් එයාගේ 'දාදා' ගේ කකුල් දෙක ගාව බිමට දානවා.

දාදා ( සීයා ) තමයි ඇත්තටම අතීතයේ සලකුණ. මේ ගෙදර නසීම් එක්ක ජීවත්වෙන ඔහුත් ඔහුගේ පවුලේ අයත් මුස්ලිම් බව තේරුම් ගන්න මට ගොඩක් වෙලා යන්නේ දාදා හින්දම වෙන්න ඇති. මොකද කියනවා නම් , ඔහුත් ඔහුගේ පවුලේ , නසිම්ගේ අය්යා ඇරුණුකොට අනිත් අයත් එක්ක නළලේ මොට්ටු තියාගත්ත ගැහැණුන් කිසි වෙනසක් නැතුවම මිශ්‍ර වෙන හින්ද වෙන්නත් පුළුවන්. නසිම්ගේ අය්යා තමයි එතන වතුරේ දියවෙන්නේ නැති නුතන පරපුර නියෝජනය කරන්නේ.



මේ කතාව මම සමස්තයක් විදියට බැලුවම විතරයි ජාතිවාදී අරගල වෙනුවෙන් කරපු එකක් වගේ පෙනෙනෙන්නේ. නැතිනම් ඒ ඉන්නේ අපේම සමාන්තර ජීවියා කියල නොහිතා ඉන්න අමාරුයි. නසීම් කියන්නේ අවුරුදු 15ක කෙල්ලෙක් උනාට තමන්ගේ සීයා එක්ක බොහොම සමීපයෙන් ඉන්න , සැහැල්ලුවෙන් ජිවිතේ හිතන කෙනෙක්. ඉතින් නසීම්ට තිබුනේ සරල ප්‍රශ්න. එයා හැමදාම එයාගේ වරලස් පීරන ගමන්

"සීයා..."
"ඇයි වස්තුවේ?"
"නසීම් කියන එකේ තේරුම මොකද්ද"

කියල අහනවා. සීයා හැමදාම උත්තරේ දෙනවා. ඒ එක්කම සියා එක්ක නොමේරු නසිම්ගේ සංවාද අපිට ලොකු සංවාදයක් ඔලුව ඇතුලේ මවනවා. වෙලාවක නසීම්

"අහස මොකද සීයා නිල්පාට?"

කියල ඇහුවම සීයා බොහොම නිර්මාණශීලි, ඒ වගේම ආදරණිය උත්තරයක් දෙනවා. අන්තිමට කියනවා
"අහස නිල උනත් මොකක් උනත් මොකද ඉතින්.... මගේ දුව හිනාවෙන ඉන්න එක තමයි වැදගත්"

එතැනදී අපේ පැත්තට එල්ලවෙන්නේ පොලු පහරක්. අපි කාගේද, කොහෙන්ද කියන එක නෙවෙයි වැදගත්, වඩා වැදගත් වෙන්නේ අපි හැමෝම සතුටින් ඉන්න එකයි. අන්න ඒකයි ජාතිවාදය නිමන එකම ක්‍රමය.

තවත් වරෙක නසීම් එයාගේ පාසලෙන් ඉගෙනගන්න දේවල් ප්‍රශ්න කරන්නේ සරල විදියට. නමුත් අපි හිතන තර්ක වලින් නෙවෙයි.

"ඉතිහාසය මෙච්චර කම්මැලි ඇයි අප්පා..?"

ඒකට හැමෝම හිනා වෙනවා. ප්‍රේක්ෂකාගාරයේ බලන් ඉන්න අපිව හඬවනවා.

නගරයේ කෝලාහල උත්සන්න වෙනවා. නසිම්ගේ සහෝදරයා 'මුස්ලිම් අයිතීන්' වෙනුවෙන් 'මැරෙන්න උනත් සුදානම්' කමෙන් රත් වෙනකොට සීයා දැක්ක ගමන් දමනය වෙනවා. නමුත් හිත ඇතුලෙන් බුර බුරා නගින ඒ ආවේගය අපිට පෙනෙන්නට සලස්වන්නේ අපිවත් බය කරමින්. සීයාත්, මුනුබුරාත් අතරට මැදිවෙන දෙමවුපියන් නිෂ්ක්රියව බලන් ඉන්නවා.

නසිම්ට මේ කිසවක් වැටහෙන්නේ නැහැ. ඉතින් ඇය නගරයේ කරබල උත්සන්න උන හේතුවට පාසල ඉක්මනට ඇරුණ නිසා අම්මගෙන් හොරකම් කරගත්ත බුර්කාවක් අස්සෙන් , තමන්ගේ යාළුවො ටිකක් එක්ක චිත්‍රපටියක් බලන්න යන්නේ 'හිකි හිකි' ගගා. ඈට බුර්කාව ඕනේ වෙන්නේ එතකොටයි!

නසිම්ගේ හැසිරීම සොහොයුරාව කෝප ගැන්වුවත් සීයා උන්නේ ඇගේ පැත්තේ. ඉතින් රූපවාහිනියෙන් පෙන්වන කෝලාහල බලමින් පුපුරනවා ඇරෙන්න නසිම්ගේ සොයුරාට කරන්නට යමක් නැහැ. ඔහුට 'තමන්ගේ ජාතිය' වෙනුවෙන් කරන්නට ඇති 'යුතුකම' කරගන්න විදියක් නැතුව බුබුළු දමමින් ඉන්නේ.

අධ්‍යක්ෂකවරයා මේ අතරතුරේ සීයාගේ නිරෝගිකම සොරාගන්නවා. ඔහුව ඇඳට ඇදලා දානකොටම නසිම්ගේ සොයුරාව ක්‍රියාශීලි කරනවා. ඉතින් සීයාට පෙනෙන්නේ ජනේලෙන් පෙනෙන අහස පමණයි. වරෙක සීයා නසිම්ට ජනේලෙන් පෙනෙන පොල්ගස දක්වල ලස්සන කතාවක් කියනවා.

"බලන්න නසීම්... ඒ පොල්ගහ කොච්චර ලස්සනද?"

අපිත් නසීම් එක්ක පොල්ගහ දිහා බලාගෙන 'මෙතෙක් දවසක් නොදැක්ක පොල්ගහ' බලනවා. ඒ තමයි මම ආසම කොටස. හැමදාම දකින පොල්ගහ ඒ මොහොතේ අපි හැමෝටම ලස්සනට පෙනෙන්නට සලස්වනවා. හැමදාම දකින සිද්දියක අපිට නොපෙනෙන ලස්සන බලන්නේ නැති එක ගැන අපි ආයෙමත් හිතනවා.

ඒ අතරේ වර්තමානය වෙච්ච නසිම්ගේ දෙමවුපියන් 'වඩා සුරක්ෂිත' ස්ථානයක් කරා සීයාව ගෙනියන්නට හැදුවත්, ඔහු එහෙම කරනේ නැහැ.

චිත්‍රපටය ගලාගෙන යනවා. අපේ හදවත්වල කොන්වල තියෙන සිදුරු, අඳුරු කුහර ඔකොම අපිට පෙනෙන්නට පටන් ගන්නකොටම, අධ්‍යක්ෂකවරයා සීයාව මරලා දානවා.

ඊට පස්සේ අතීතය අමතක වෙලා, අපි වර්තමානය වෙච්ච නසිම්ගේ දෙමවුපියන් සහ අනාගතේ වෙච්ච නසීම් සහ නසිම්ගේ සොහොයුරා එක්ක අතරමං කරනවා. ඒ මොහොත අපිව භීතියට පත්කරන්නට අධ්‍යක්ෂකවරයා සාර්ථක ප්‍රයෝග යොදාගන්නවා.

එතැනදී, වර්තමානය අසරණ වෙනවා. අනාගතය තමයි තීරණේ කරන්නේ වර්තමානයේ වෙන්න ඕනේ මොකද්ද කියලා. නසිම්ගේ සොහොයුරා තමන්ගේ ජාතියේ 'යුතුකම සඳහා' පිටත්වෙනකොට අපේ හදවත් ඔක්කොම අපිට දොස් කියනවා.

ඒ කම්පනය අපිට ජිවිතේ එපාකරවන්නේ නැහැ. අපිට බලාපොරොත්තුවක් දෙනවා. බොරු එකකුත් නෙවෙයි. අපි තුලිම්ම එන අවංක බලාපොරොත්තුවක් ඒක. ඉතින් මම තාමත් ඉන්නේ ඒ බලාපොරොත්තුවත් එක්ක. මුළු චිත්‍රපටිය පුරාම තිබ්බේ ආනන්දයක්. ජාතිවාදී අරගල තේමා කරගෙන හැදුවත් අපිට මිනී නොපෙන්නා උනත් ඒ හැඟීම දෙන්න අධ්‍යක්ෂකවරයා සමත් උන එක ලොකු දක්ෂතාවයක්.

වැරදි කවුද කියන එක නෙවෙයි ,වැරදුනේ කොතනද? 

පරණ උනාට, තාමත් මේ සංකල්ප වලංගුයි. තාමත් අපි ප්‍රමාද නැහැ.

චිත්‍රපටය: නසීම්
තිරගතවූ වර්ෂය: 1995
අධ්‍යක්ෂණය :  Saeed Akhtar Mirza
ධාවන කාලය : මිනිත්තු 120
භාෂාව : හින්දි

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

ප.ලි.
චිත්‍රපටිය ඇතුලේ වගේම පිටතදීත් අපිව සොලවන්න වස්තුබීජ පලකරවන්න සමත් මේ චිත්‍රපටිය බලනකොට මම පාසලේ ඉගෙනුම ලබනවා. අහම්බෙන් මට ඒ අවස්ථාව ලැබුනේ අම්මට පින් සිද්ද වෙන්න. ඒ කාලේ මම චිත්‍රපටි විචාරය කළා , නමුත් හිතෙන් . 

ඒ කාලේ ඉඳන්ම මගේ හිතේ තිබ්බ මේ චිත්රපරිය ගැන මම යමක් නොලිව්වා කියල හිත නරක්  කරගෙන ඉඳල , ඔන්න ඔහේ ලියනව කියල හිතල ලිව්වා. මිට වඩා හොඳ විචාරයක් ඉදිරියේදී බලන්නම්. මොකද චිත්‍රපටිය බලලා දැන් අවුරුදු  20කටත් වැඩියි. නමුත් සමහර දර්ශන තාමත් ඒ විදියටම මතකයි.


මේ තියෙන්නේ මේ චිත්‍රපටය ගැන විකිපීඩියා වල සඳහන
මේ තියෙන්නේ Trailer එක