239. හිටිය - නෑ

අතුරුදහන් වෙනවා නම් හොඳම තැන මොකද්ද කියල මම මිට කලින් අත්හදා බලල තිබ්බේ නැහැ.

සතියකට කලින් මම ඒක අත්හදා බැලුව.

ඒ කියන්නේ සාමාන්‍යයෙන් මාව අතුරුදහන් උනහම, හොයන්න මෙතෙක් කාලෙකට, කිසිම කෙනෙක් උත්සහ කරලා නැති හින්ද, මට දැනිල තිබ්බේ මහා නස්පුට් හැඟීමක්! කොටිම්ම මම අපේ ගෙදරින් අතුරුදහන්උනහම ; 'ඔය ගියපු තැනකින් කොහොම හරි එන්නේ නැතෑ' වගේ වාක්‍ය මිසක්කා පොලවේ පස් කකා හෙවිල්ලක් ලොවෙත් අහල නැති එකෙක් විදියට ; අර බස්සිගේ යාලුවෝ වගේ හෙවිල්ලක් මගේ යාලුවෝ නම් කරලා නැහැ.

ඒකටත් එක හේතුවක් තියෙනවා. යාලුවන්ට ඉතින් දොසක් කියන්න බැහැ ඉතින්, මම එක එක සෙට් එක්ක එක එක වෙලාවට ඉන්න හින්දා එක සෙට් එකක නැති වෙලාවට උන් හිතන් ඉන්නේ අනිත් උන් එක්ක ඇතිය කියල, අනිත් සෙට් එක හිතන්නේ වෙන සෙට් එකක් එක්ක ඇතිය කියල. ඉතින් මොකට පෙට්‍රල් පුච්චගෙන හොයනවා.. නැද්ද?



ඇත්තම කියනවා නම් අතුරුදහන් වෙන්න තියෙන හොඳම තැන තමයි, ඔෆිස් එක!!!

මම ගිය සතියේ ඔෆිස් එකෙන් අතුරුදහන් උනා. ඒ කියන්නේ හිටි හැටියේ නිවාඩුවක් දාල ගියා යන්න සවාරියක්. මම ගියේ තායිලන්තෙට. මගේ හොඳටද, කරුමෙටද මන්ද මගේ රෝමින් වැඩ කලේ නැහැ. ඒ හින්ද පොඩි පහේ ගිනි විජ්ජුම්බරයක් උනා. (  එව්වා කීමෙන් අනතුරු ඇතිවිය හැකිය!) එකපාරටම ඔෆිස් එකට කනුව තියල මම ගියපු ඒ සවාරිය නම් නියමෙනුත් නියමයි. කවුරුහරි යන්න හිතාගෙන ඉන්නවා නම්, මට තොරතුරු දෙන්න පුළුවන් කොහොමද ප්ලෑන් කරගන්නේ කියල සවාරිය ( ඒ කියන්නේ දවස් හරියට යුටිලයිස් කරන හැටි) ඊට අමතරව ඔන්ලියින් බුක් කරන එක ඔක්කොම තැන්වලදී පහසුවක් සහ මුදල් ඉතිරියක් උන බවත් කියන්න ඕනේ.

යන්න කලින් ලියල යන්න හිටියේ බ්ලොග් එකේ, ආයේ පොස්ටු මාසෙකින් විතර වැටුනේ නැත්තම් මම පණපිටින් නැතිය කියල හිතාගන්න කියල. මොකද මම හිතාගෙන හිටියේ ඔය රෝලර්කෝස්ටර් ජාති ඔක්කොම පදිනවා කියල... හිතුවත් වගේම පැද්දා....... කෝ ඉතින් මලේ නැහැනේ!

ගොඩබැහැලා ෆෝන් එක ඔන් කරපු ගමන්, අම්මටසිරි... මෙන්න ඔෆිස් එකෙන් හෝ ගාල මාව හොයල! බොසාද ඇතුළුව.

එහෙම ගිහිල්ල, අද තමයි ඔෆිස් ආවේ.

දැන් ඉතින් ඉන්නවා සායක් ඇඳන් සීගිරිය නැග්ග එකී වගේ...