243. එයා

අපි දෙන්නා හිටියේ ගුලි වෙලා...

එකට නෙවෙයි. වෙන වෙනම.

දුම් දමන කෝපි වලින් නැගෙන මනස් කලම්බන වායුවක් නිතරම මේ උඩුමහලේ තියෙන නිසා මට මෙතන හිසරදයක් වෙච්ච කාලෙකුත් තිබ්බත් කවුරුත් වගේ මමත් කාලයට අනුගත වෙලා ඉගෙන ගත්ත, එහෙම මොලේ කොලොප්පන් වෙන ජාතියේ සුවඳවල් හොයාගෙන එන්නේ ලස්සන කෙල්ලොය කියල. ඉතින් මමත් ඒ මත්විල්ලට ඉබේම හුරු උනා.

එයා හිටියේ මගේ මේසයට ඉතා ආසන්නයේ. ඒ කියන්නේ මේස දහයක් පහළොවක් විතර ළඟින්. මුළු ඇඟම ආවරණය වෙන්න හිතාගෙන ඈ ඇඳලා තිබ්බ කබාය , ඊට යටින් තිබුණු අගේ සුන්දර සිරුර පිළිබඳව මගේ පරිකල්පනය අඩපණ කරන්නට සමත් උනේ නැහැ.

මම වගේම එයාත් හිටියේ අත්දෙකේ අල්ලවල් එකට පිරිමදිමින් හින්දා අපේ ඇස් එකිනෙක පැටලෙන්නට වැඩි වෙලාවක් ගියේ නැහැ.

එකවරම ඒ කදම්බය හරහා ඇවිදගිය අයෙක් විසින් එයාව සැපපහසු සෝෆාවේ කොනකට තල්ලු කළා වගේ මතකයි. මගේ දුරබනුව නාද වෙන්නට ගත්තා.

'මරියා.... අපෝ අද නම් එපා කෙල්ල... මම දැන් බොහොම ආසන්න අවස්තාවක ඉන්නේ..'

මම දුරබනුවට ඇති තරම් වෙව්ලන්නට ඉඩ දීලා මේසයේ කොනකටම තල්ලු කරලා දැම්මා.

කෝ මේ සුරංගනාවී?

ඒ වෙනකොට එයා තනිවම මෙනුපතක් අතර එයාගේ පුංචි ඇස් උඩටත් පහළටත් යවමින් උන්නා. වෙනම ගත්තහම නම් විශේෂයක් කියන්න නැති ඇස් දෙකක් උනත් මට ඕනේ කළා විශේෂත්වයක්. ඉතින් මම හිතුව ඒ ඇස්වල යන්තමට වගේ තවරලා තිබ්බ මස්කාරා ඉතාම සිත්ගන්නාසුලුයි කියලා.

'දෙවියන් අතරට යන පාපියෙක් උනත් මුලින්ම්ම යන්න ඕනේ.. ' එහෙමයි මම හිතුවේ.

ඉතින් මම මගේ කොණ්ඩයට ලෙලදෙන්න ඉඩදෙන ගමන්ම උනත් මගේ මේසයෙන් එයාගේ මේසයට පාවෙලා ගියා. ඒ අතරතුරේ මගේ කකුලට කම්පනය උන පුටුවක් නිසා එයා බලමින් හිටපු මෙනුපතෙන් හදිසියේම මුහුණ මගේ දෙසට හැරෙව්වා. එකපාරටම බය උනා වගේ පෙනුමක් ආවත් එයා ඉක්මනටම ඇස්දෙක ඉවතට හැරෙව්වා.



"මම හිතන්නේ මම ඔයාව කොහේදී හරි දැක්...."
"නැහැ.. මම හිතන්නේ නැහැ"

මම ආපුබවක් දකින්නවත් ඔලුව ඉස්සුවේ නැති එයා පැහැදිලිව කිව්වා. ඇත්තටම මට කිසිම දෙයක් හිතුනේ නැහැ ඒ වෙලාවේ. මට මේවා නුපුරුදු නැහැ.

"ඔය්.."
"මම හිතන්නේ නැහැ... කරුණාකරලා යනවද?"
බොහොම පහත් හඬින් , ඒ වගේම පැහැදිලිව එයා එහෙම කිව්වා. මට වැටහුණා එහි නොමනාපයක් තිබුනේ නැහැ කියලා. බාගෙදා එයා දැන් කැමති නැතුව ඇති.

හොඳයි... මම මගේ පාඩුවේ ඇවිත් වාඩිවෙනකොට එයා සමග පැමිණි මිතුරා නැවත ඇවිදින් එයා එක්ක ලොකු සංවාදයකට පැටලිලා උන්නා.

මම තෙරේසා ගේ අංකය දුරබනුවේ ඔබමින් ඉඳිද්දීම තමයි ඇගෙන් මට ඇමතුමක් ආවේ. ඇත්තටම ගොඩක් වෙලාවට වෙන්නේ එහෙමයි. තෙරේසා ගැන හිතන හැම මොහොතකම මට ඇමතුමක් දෙන්න දෙවියන් ඇයව මෙහෙයවනවා.

"තෙරේසා මගේ වස්තුවේ... මම මේ මතක් කළා විතරයි"
"කොහොමද මගේ වස්තුව. අද හවස මොනවද කරන්නේ?"
"මොකවත් නැහැ. මොකද හිතන්නේ?"

එයා තමන්ගේ මිතුරාට මොකද්දෝ කියල තමන්ගේ අත්බෑගයෙන් ගත්ත දෙයක් අතේ ගුලි කරගෙන මම ඉන්න පැත්තට ඇවිදගෙන එනවා.

"අදත් එහෙනම් ඉටිපන්දම් වලින් හැඩවෙච්ච සුන්දර රාත්‍රියක් වෙන්න හදන්නේ එහෙනම් ආ...!"
"හ්ම්ම්ප්..."

මම එකපාරටම උත්තර දුන්නේ නැහැ. එයා කෙලින්ම ආවේ මගේ මේසේ ළඟට.

"මම ඔයාගේ පින්තුරයක් ගන්නද?"

එයාට තිබ්බේ ඉතාම මෘදු කටහඬක් ! මට උත්තරයක් දෙන්න හිතුනේ නැහැ. හුස්මක් කටක් ගන්න ලැබුනෙත් නැහැ.

මීට විනාඩි කීපයකට කලින් මාව නොදන්නවා කියපු එයා දැන් මගේ පින්තුරයක් ගන්න හදනවා?

"...... වස්තුවේ... වස්තුවේ... ඔයා ඉන්නවද? මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක්ද? නැත්තම් ඔයා කරදරයක පැටලිලාද ? මොකද්ද.... මේ..."
"මම ආපහු ඔයාට කතා කරන්නං "

මගේ ඒ පරක්කුවට එයා කලේ කිසි වෙනසක් නැතුව මගේ පින්තුරය එයාගේ දුරකතනයේ සටහන් කරගෙන , කිසිම වෙනසක් නැතුවම ආපහු හැරුණු එකයි.

"පොඩ්ඩක් ඔහොම ඉන්න"

එයා නතර උනෙම නැහැ. මම ඉක්මනට කලේ මගේ නම්-පතක්* කබායෙන් එලියට අරගෙන ආයෙමත් එයා අමතපු එකයි. එයාගේ මිත්‍රයා ඒ වෙනකොටත් අවන්හලෙන් එපිට එයා එනකල් බාලගෙන ඉන්නවා දුටුවත් මට මේ අවස්තාව නැවතත් ලැබෙන්නේ නැති බව මට විස්වාසයි.

දොරටුව ගාවදි ආපහු හැරුණු එයා මගේ දෙසත්, මගේ නම්-පත දෙසත් බලා එකවරම නම්-පත මගේ අතෙන් උදුරා ගත්තා. ඊටත් පස්සේ තමයි තමන්ගේ කෝපි -මිත්‍රයා එක්ක අතිනත පටලවාගෙන ඈතට යන්න ගියේ.

මගේ දුරබනුවෙන් ආයෙමත් තෙරේසා දෙදරවන්නට උනා.

***************************************

*නම්-පතක් : name card

අපි දෙන්නා හිටියේ ගුලිවෙලා..

වෙනම නෙවෙයි. එකිනෙකාට ගුලිවෙලා.

ඒක ඇරඹුණේ මෙහෙමයි. හරියටම කෝපි අවන්හලේ සිද්ධියට පස්සේ ගත උනේ හරියටම දවස් දෙකකුත් පැය කීපයක් විතරයි.

මේ කියන මොහොතට වරුවකට කලින් මම තාවකාලික ආබාධිත තත්වයට පත්නොවී හිටියා නම්, වෙනත් සිද්ධියක් වෙන්නත් තිබුනා. මම එහෙම ආබාධිත උනේ කොහොමද කියන එක එතරම්ම වැදගත් නැහැ. නමුත් මම හිටියේ වළලුකරෙන් තදට වෙලපු වෙළුම්පටි අතරින් එන වේදනාව යන්තමට හරි සමනය වන කාලපරිච්ජේදයක. ඒ නිසා මම කිසිම උත්සහයක් අරගෙන තිබ්බේ නැහැ ඉස්සරහ දොර අගුළුදාලා තියන්න.

'ටොක් ටොක්'

සීනුවක් තිබෙද්දී දොරට තඩිබෑම මගේ මිතුරන්ගේ ගතිගුණයක් උනත් ඒ හඬේ මට නුපුරුදු තාරතාවයක් තිබුනා.

"එන්න ඇතුළට"
මට කුතුහලයක් තිබ්බේ නැහැ. නමුත් මම දොර දිහා බැලුවා. දොර බෝලය කරකවා හැරුණු දොරින් 'කරාස්' සද්දය නිමවෙනවාත් සමඟම කුඩා හිසක් එයින් ඇතුලට එබුණා.

ඒ වෙන කවුරුත් නෙවෙයි එයා.

ඒ එක්කම දොර මුලුමනින්න ඇරිලා මට පසක් කලේ එයා මුළු නගරයම මෙතනට අරගෙන ඇවිත් කියලයි. ඒ සෙනඟ අතරින් එලියට පැන්න වෙහෙසකර මුහුණක් තිබ්බ මැහැල්ලක් මගේ අවධානයට පත්වෙන්න ගත උනේ නිමේෂයයි.

ඔව්.. ඒ මැහැල්ල තමන්ගේ අත්දෙක පපුවට තබාගෙන මොරදෙමින් මගේ දෙසට දුවගෙන ආව.

"දෙවියන්ට ස්තුතිවේවා ! මගේ දෙය්යනේ...... ඔව් මේ මගේ රිචඩ් තමයි.... මගේ දෙය්යනේ..... රිචඩ්...!!"

කකුලක් ආබාධ වෙච්ච කෙනෙක්ට කොහෙත්ම අදහන්න බැරි තරම් වේගෙන් මාව ග්‍රහනට ගත්ත ඒ මැහැල්ල මගේ මුහුණ ඇගේ අත්දෙකට කොටුකර ගත්තා.

එයා ඒ එක්කම මගේ ලඟට දුවගෙන ආව. මම හිටියේ තාමත් සෝපාවේ කොටුවෙච්ච ගමන්මයි.

"ඔෆිසර්... ඔව්.. මෙයා තමයි... "

එයා එහෙම කිව්වා.

තවත් හෝරාවකට විතර පස්සේ තමයි යන්තම් පැහැදිලිතාවයක් ඇති උනේ ඇත්තටම මෙතන උනේ මොකද්ද කියලා. කොටිම්ම මම මෙතෙක් කාලයක් ගෙවපු ජිවිතේ උඩු යටිකුරු වෙන්න ඒ හෝරාව හොඳටම ප්‍රමාණවත් සාක්ෂි ඉදිරිපත් උනා.

ඒ හෝරාව ඇතුලත මම ව්ලියම් නොවේ රිචඩ් කියලත්, මගේ අම්මා කියලා මෙතක් කාලයක් හිතුවේ මගේ නැනී බවත් , මම ගෙදරින් අතුරුදහන් වෙච්ච ළමයෙක් බවත් තහවුරු කරන්න පොලිස් නිලධාරින් සමඟ පැමිණි ලියකියවිලි තොගය එක්ක මාව අඳුනගත්ත මගේ 'අම්මා' ප්‍රමාණවත් උනා.

එයා?

එයා තමයි මගේ නිවුන් සහෝදරී !

"රිචඩ්....... මට අම්ම කියනකල්ම සැක හිතුනේ නැහැ... මෙහෙට එනකල්වත් විස්වාස කලේ නැහැ... හැබැයි... මෙන්න මේක දැක්කහම නම්.... මට හොඳටම විස්වාස හිතුනා මේ ඔයාමයි කියල"

එහෙම කියල එයා, එයාගේ වෙළුම් පටියකින් තදකරපු වළලුකර දිහාත් මගේ වම් වළලුකර දිහාත් බැලුව. ඒ දෙකම එක විදියටම ඉදිමිලා තිබ්බ.

ඔව්.. ඒ එයා තමයි 

END

ප. ලි.

සමාවෙන්න කට්ටිය... මම මේක බාගෙට ලියල දැම්ම. ඉතිරි කොටස ලිව්වම එක පෝස්ට් එකකට හරි යන හින්දා කොටස් දෙකට එකට පෝස්ට් කළා. ( දැන් බැනපල්ලා)