245. සටහනක් පමණයි

මම සාමාන්‍යයෙන් බ්ලොග් වල පීර පීරා ලිපි කියවන එක කරන්නේ හරිම අඩුවෙන්. එහෙම කියෝන බ්ලොග් හරිම රසවත් උනාම කොමෙන්ටු දන්නා ඉක්මන් වෙන්නෙත් හරිම අඩුවෙන්. මොකද ලියාගෙන යන කෙනා කවුරු උනත් මම කැමතියි මගේ අදහස් වලින් ගැස්සෙන්නේ නැතුව යනවා නම්.

මම නිතර දැකපු බ්ලොග් එකක් ගැන තමයි අද කියන්නේ. ඒ බ්ලොග් එක මම වෙනත් අයගේ බ්ලොග් වල එල්ලිලා ඉන්නවා දැක්කත්, නම නිසාද මන්ද මම ගියේම නැහැ. ඒකෙ නම 'මගේ කතාව'. මම චරිතාපදාන කියවන්න කැමතියි, නමුත් මම ලංකාවේ කෙනෙක් තමන්ගේම ජිවිතේ ගැන කියන දේවල් කියවන්න කලින් දෙතුන් පාරක් නෙවෙයි, හැට පාරක් හිතනවා. මොකද ඒ හැම තැනකම ගොඩක් වෙලාවට තියෙන්නේ තමන් ඉස්මතුවෙන ලියවිලි. ( මමත් ඇතුළුව) එහෙම නොවෙන තැන් හරිම අඩුයි. විශේෂයෙන් බ්ලොත් අවකාශයේ.

ඊයේ මම නිකමට මේ බ්ලොග් එක කියෙව්වා. ඇත්තටම මම මුල ඉඳල ඔක්කොම කියෙව්වා අකුරක් නෑර. කියෝලා ඉවරවෙලා තමයි මේ කවුද කියල බැලුවේ. මට පුදුම හිතුනා!



මම දන්නවා මගේ වගේ හුදකලා බ්ලොග් එකක් නෙවෙයි ඒ බ්ලොග් එක. ගොඩක් අය කොමෙන්ටු දාලත් තියෙනවා දැකල තියෙන නිසා මේ වෙනකොටත් ඒ පැත්තේ ගිහින් ඉන්න අය තමයි වැඩිපුර ඉන්නේ. නමුත් ඒ හැම දෙයක්ම කියෙව්වම මට මේ සටහන නොලියා ඉන්නම බැරි උනා. කොටිම්ම මට මතක් උනේ සන්නස්ගල, වෙන කෙනෙක් නෙවෙයි උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගල!

මොකද දන්නවද?

උපුල්ට මෙහෙම උනා නම්..... මේ වෙනකොට පොත් කීයක් කියල විකුනගෙනද?? නිකම්ම නෙවෙයි, අම්මවත් , තාත්තවත් එක්කම..

ඔහුගේ ලියවිල්ල බොහොම අව්‍යාජයි. ඒ වගේම දරුණුයි. හැම වචනයක්ම පපුවට කිඳාබහිනවා. ඔහු ඔහුව ඉස්මතු නොවී, කතාව කියනවා. ඇත්තටම ඒක තමයි කතාවක් කියන විදිය. එතකොට පාටක් නැතුවම අපිට සත්‍ය චිත්‍රය මැවෙනවා. ඔහුට ඕනේ විදියට අපිට සතුරන් ඇතිකරලා නොදී, කතාව ඇතුලම සතුරන් නිශේධ කරනවා... හරිම පුදුමයි!


ඔහුට කරන ගෞරවයක් විදියට මම මේ ලින්ක් එක දාන්නේ. මම හිතන්නේ නැහැ නොගිය කෙනෙක් ඇතිය කියල.

මගේ කතාව.




තාමත් මම හිතනවා.... තාමත්!