273. හොක්කි බල්ලාගේ යුක්තිය

ඉදින් ඕ
ගැලවී ගියාහුය.

'හොක්කි බල්ලෙකු' නිසාවෙන්
මට පරදින්ට සිදුවිය.

මලින් බැඳී මාලාද,
සවන් ගත් අම තෙපුලින්ද ,
ඈ පිදු මා
පෙලා - උන්
සතුටින්ම නික්මුනෝය.

ඇසේ මට, සිනා හඬ
වේදිකා තිරය පසුපසට.
කවර යුක්තියද ,
'හොක්කි බල්ලන්ට?'

~~~ නරි බෑනා ~~~~

272. කවි කොලේ

අපි ලියමු
එකම කොලයේ දෙපැත්තක,

ඔබ එක පෙළක් ලියනවිට
මම තව පෙළක් ලියමි - පිළිතුරට

තහනම්ය සපුරාම
පිළිතුර කියවීම ,

උත්තරය හිතාගෙන
ප්‍රතිපිළිතුරු සැපයීම,

කාබන් වෙනුවට
ඔබේ රුධිරය සැපයීම!

271. ස්වප්නෙහි හමුවෙමු මැරයෝ

"චුටි නංගි....."
අඳුර කපාගෙන අක්කගේ වචන මට ඇහෙන්නේ ඇඳේ එක එක අතට පෙරලෙන අතරේ. 

"හ්ම්ම්..."
"නින්ද යන්නේ නැහැ හලෝ"
"හ්ම්ම්..."
මමත් හුස්මක් හෙළුව. 

මට අඳුරේ උනත් අක්කගේ ඇඳේ ඉඳන් ආපු හුස්මේ සද්දෙත් ඇහුනේ ඒ වෙනකොට කෑලි කපන අඳුර වගේම, අල්පෙනිත්තක් උනත් බිමට වැටෙන නිහඬතාවය රජකරන වෙලාව හින්ද. 

මට වෙලාව පෙනුනේ නැහැ. කොටිම්ම මට වෙලාව ගැන නිච්චියක් තිබ්බෙත් නැහැ. නින්දට ආවේ හරියට ඒකට සැරසිලා නොවන හින්දද මන්ද නිදිමතක් තිබ්බෙම නැහැ.

ඒ හැමදේකටම වඩා හිත ඔද්දල් වෙලා තිබ්බ නිසා වෙන්න ඇති දෙන්නම ඇඳට ආවෙත් කකුල් අද්ද අද්දා, ගෙදර හැටියට 'නීතිවිරෝධී' විදියට. ඒ වෙනකොට නීතිවිරෝධී කියන වචනෙත් අපි දෙන්නට පෙනුනෙම අපිත් එක්ක අරෝවක් තියෙන වචනයක් වගේ.

පපුව පැලෙන දුකක් දැනෙනකොට, නින්දක් දැනෙයිද කෙනෙක්ට? ඊටත් වයසක නොවෙන හිතකට??

"පව් හලෝ..."

"හ්ම්ම්..."

මගේ උගුරත් පැටලෙන්න වගේ ආව හින්දා මම කතාකලේම නැහැ. හුමිටි තිබ්බ විතරයි.

'විකාර... ඌ මැරයෙක්... මිනිමරුවෙක්... ඌට එහෙම වෙච්ච එකමයි හොඳ. ඒ වගේ උන් හින්දා තමයි හොඳ මිනිස්සුන්ට ජිවත් වෙන්නත් බැරි' 

මගේ ඇතුලේ හිටපු එකෙක් මගේ කන්දෙක දෙදරන්න කෑගහුවම ඇතුලෙන් ආපු දෝන්කාරය අන්තිමට 'කුඋං' ගාමින් ඉවර උනා. ආයෙමත් අඳුරේ ගිලුණු නිහඬ රාත්‍රිය. එකම කාමරේ අල්ලපු ඇඳේ නින්දක් නැතුව නොසන්සුමට ඉන්නා අක්කා ආයෙමත් සුසුමක් හෙළනවා ඇහුනා.

"කමක් නැහැ හලෝ. ඇත්ත එකක් නෙවෙයි වෙන්න ඇති. එහෙම උනත් සත්‍යා හොඳ එකෙක් නෙවෙයිනේ. දැන් නිදාගම්මු"

270. එදා මල් වරුසාවමයි

ප්‍රේමය කෙතරම් සුන්දරද කිවහොත් විරහ වේදනාව පවා රසවත් සුන්දර විඳීමක් බව ඕනෑම අයෙකු පිලිගන්නවා නොඅනුමානයි. බොහෝවිට ප්‍රේමය ප්‍රස්තුතයක් වශයෙන් ගනිමින් කළා නිර්මාණ බිහිවන්නේත්, ඒවායේ එකිනෙකට වෙනස් රසයන් උත්පාදනය කරගැනීමට හැකිවන්නේත් ප්‍රේමය එතරම්ම පරාසයක් තුල රසයන් ජනිත කිරීමේ හැකියාවක් ඇති නිසා බව නොකියයුතුමනාය.

ප්‍රේමයේ ඇති සුන්දර අසුන්දර භාවය ගීතය තුල භාවිතයේදී  යොදා නොගත් රචකයෙක් වේනම් එය නිකිණි සොයනවා වැනි විය යුතුය. එසේ වන්නේ ප්‍රේමය වනාහි යොවුන් සෘන්ගාරාත්මක ප්‍රේමය ඉක්මවා ගිය දාරක ප්‍රේමය දක්වා අක්මුල් කේශනාලිකා සහිතවූ අතිශය ගැඹුරු සහ සියුම් භාවරුපයන්ගෙන් සමන්විත නිලයක් බැවිනි.

දාරක ප්‍රේමය බොහෝවිට රැඳෙන්නේ මව-දුදරුවන් අතරේ බැවින්, 'පියසෙනෙහසට කවි ගී ලිය උනා මදියි' කියා යමෙක් පවසද්දී , මට දැනෙනෙන්නේ එය එතරම්ම සුමට වක්‍රයක් නොවන බවයි. ඊට වඩා අවිෂය වූ ප්‍රේමයේ භාවයන් තිබිය නොහැකිද?

ප්‍රේමය අස්වද්දන කෙතක් බඳු විවාහයේදී අයෙක් සැමියාත්, අනෙකා බිරිඳත් ලෙස උපදිති. ගීත රචකයින් මෙම සුසංයෝගය නොයෙකුත් කෝණයන්ගෙන් බැලුවද ඒ සෑම විටකදීම ප්‍රේමයේ තවත් පැතිකඩක් පිළිබිඹු වීම වලක්වාලිය නොහැකිය. නමුදු ඒ අතුරින් වියත් රචකයින් පමණක් මෙම වලගොඩැලි සහිත මාර්ගය තරණයේදී රසිකයින් තුල සියුම් රසවින්දනයක්ද  , එසේ නොවන්නන් අතුරින් ඉතා කටොර ගමනක අවසානයේදී රසිකයින් තුල ප්‍රාථමික වින්දනයක්ද  ශේෂ කරනු දක්නට ලැබෙන කාරණයකි.

269. ගැහැණු - පිරිමි

ගැහැණුය, පිරිමිය,
මල්ය , පලතුරුය...
සත්තුය, නගරය.....

හැමකක්ම කොටුය.

එකසේම බියකරුය.

කොයි මොහොතක වුව ,

එකම වචනෙට 

ලකුණු කැපිය හැකිය.

අවසන ලකුණුය






ප.ලි.
නොතේරුණාට කමක් නැත. ඒවා හැමදාම එලෙසය.

268. යාළු

ඒක පැතිරෙන්න පටන් ගත්තේ හුළගෙන් බෝවෙන ලෙඩක් වගේ.

උතුරු පැත්තෙන් හමාගෙන ආපු හුළඟට වසන් වෙන්න කියල ඊසානට හැරුනම බටහිරින් ආපු හුළඟට අහුවෙලා අපි ඔක්කොම හිත හදාගත්ත.

ඔන්නොහෙ ලෙඩ වෙලාම බලනව කියල ඒකායන අරමුණකට නැති , සම්මුතියකට ආවා වගේ අපිත් ලෙඩේට ගොදුරුවෙන්න පටන්ගත්ත.

මුලිම්ම උනේ මට අලුත් යාලුවෙක් හම්බ උන එක. ඒක මුලිම්ම උන දේ නොවුනත් මම හිතන්නේ එතැනයි මුලින්ම වෙන්න ඕනේ දේ සිද්ද උනේ කියල.

එයා හිටියේ පැසිපන්දු පිටියේ ලොකු පඩිපෙල් වලින් දෙවැනි පඩිපෙලේ මැද්දට වෙන්න වාඩිවෙලා. ටෙනිස් රැකට් එකත් කරක - කරක මම එතැන පහුකරනකොට හොඳටම හවස් වෙලා තිබ්බේ. මම කොහොමත් කාත් එක්කවත් ඇයිහොඳය්යක් තිබ්බ කෙනෙක් නෙවෙයි.

"ඔයා 'බී' පංතියේ නේද?"

එයා එහෙම කිව්වේ 'බී' කියන වචනේ අමුතු උරුවට සද්ද කරමින්, ඒ කියන්නේ වෙනමම තියෙන පංතියක් වගෙයි. එතකොට තමයි මම එයාව යන්තමට මතකෙට ආවේ. අපේ ශ්‍රේණියේ එහෙම ළමයෙක් ඉන්න බව මතක් උනෙත් ඒ මොහොතෙමයි.

"ඔව්... ඔයා බාස්කට්බෝල් ගහනවද?"

267. සම්මත සෘතු

විශාරද කුරුල්ලෙකි
සිසිරයට පැමිණෙන,
පැමිණ උණුහුමට -
ගුලිවී සිටින,
සරතය පෙනෙද්දී ඉගිලයන.

ගාන්ධර්ව කුටියකි
සෘතු බේද නොසලකන,
එකම සිතාරය -
බරු ගහන,
සිසිරයට ලොම් ගොතන.

266 . අත්

Source: Rachel Urista

ලුණුදෙහි තලිය
බෝතල් අඩිය තුල,
ඔබේ අත දිග මදි
මගේ අත තර වැඩි

265. ජෙලි 02

ජෙලි 01




විල්ෆ්‍රඩ් හිටියේ වෙඩිකාපු කළු වලහෙක් වගේ මගේ දිහා ඔරෝගෙන කියන එක මට වැටහෙන්න ගියේ තත්පර බාගයක් විතරයි උනත් මමත් උන්නේ ඒ විදියටම ගල්ගැහිලා. ඒ වෙනකොටත් මිට මිනිත්තුවකට කලින් අඬනකොට ගලාගෙන ගියපු කඳුළු ඔහුගේ කිළුටු කම්මුල් වල කළුපාට රටාවක් මවල තිබ්බ එක මම දැක්කේ උඳුනේ තිබ්බ  ගිනිදැල් වලට පිං සිද්ද වෙන්නයි.

"උඹ... උඹ... මොකද මෙතන කරන්නේ?......."

මම කොයි විදියෙන්වත් අපේක්ෂා කරන්නේ නැති මෘදු මොලොක් හඬකින් මට ඇහුනේ නාකි විල්ෆ්‍රඩ්ගේ කටහඬමද කියල දැනගන්න මම කටත් අරගෙන බලාගෙන උන්නා මිසක්  කිසිම දෙයක් කිව්වේ නැහැ.

"... මෙහෙ වරෙන්.. මෙහෙට වරෙන්.. මගෙ පුතා.."

විල්ෆ්‍රඩ් ඔහුගේ කිළුටු දකුණු අත, හැන්දක් වනනවා වගේ හොලවමින් මට කතා කරනකොට මොකද්දෝ අත්භූත බලයකින් වගේ මාව ඒ පැත්තට ඇදිල යන්න හේතුව 'මගේ පුතා' කියන වචනේ වෙන්නත් පුළුවන්.

"මෙතනින් වාඩිවෙයන් මගේ කොල්ලෝ... ඔන්න ඔතැනින්... හ්ම්ම්... උඹේ තාත්තත් ඉස්සර ඔහොම්මමයි. කොතන වාඩිවෙන්න දුන්නත් වාඩිවෙන්නේ කකුල්දෙක කතිරේ හිටින විදියටමයි. කොටිම්ම.. ... කොටිම්ම.... ( පරුවතයක් සේ එහෙට මෙහෙට පැද්දෙමින් ) අනේ මගේ දරුවා...! මගේ අහිංසක කෙල්ල... ඇයි එහෙම උනේ..."

මම බලාපොරොත්තු උනේ තමන්ගේ ගෙදරට හොරෙන් පැනපු 'අසමජ්ජාති' කොල්ලෙකුට දෙන කම්මුල්පාරක් වගේ එකක් මිසක්, මගේ ඉස්සරහ අඬන නාකි; කිළුටු ; වලහෙක් නෙවෙයි, කොහෙත්ම!

තාමත් මේසේ උඩ දුම්දාන 'ජෙලි' භාජනේ මගේ ඇහැට අහු උනේ ඒ මොහොතෙයි. විල්ෆ්‍රඩ් හිටියේ ඔලුව බිමට බාගෙන හින්දා මගේ අදහස කලිම්ම නොතේරුනා වෙන්නත් ඇති.

264. බිළිදීම

එදත් අද වාගේම
බිළිකරයි උන්
ගැහැණු,   - බේරුමට...
මුහුදක් ගලන විටදිද ,
සතුරෙක් ලුහුබඳින විටදිද,
රථයක්, පිරිමි විලවුනක් අලෙවිකරනටද ,
තුරුම්පුවට.

අදත්
වෙහෙරමව් තෙම,
සාමා බිසව් තෙම,
මගබලාගෙන හිඳී
එනු පිණිස
කැඳවා, රිසියෙන
උන් පිනූ
ගිනිකන්ද පාමුල.

263. ජෙලි - 01

මේක තමයි මම මෙතෙක් කරලා තියෙන මරි මෝඩම , අන්තිම පල් මෝඩ වැඩේ!

එත් ඉතින් ඒ වෙලාවේ හැටියට මට කරන්න වෙන යමක් තිබ්බේ නැහැ කියන එක හැමවෙලේම නඩු හොයමින් ඉන්න හෙලේනා නාකිච්චිට උනත් යසට තේරෙන්න පුළුවන්.

මොකද මට 'විල්ෆ්‍රඩ්', මේ නාකි උන්දා මුණගැහෙනකොට මම හිටියේ අලීම අලි අමාරුවක වැටිලා හින්දා මට ඉත්තේරුවෙන්ම සිද්ද උනා උන්දැගේ ගෙදර යන්න වෙන විදියට පුළුවන් දහන්ගැට ඔක්කොම දාන්න.

ඒ මොහොතේ මම හිටියේ මගේ මල්ලිගේ ; අපෝ ඒ සෝමාරි එකා මතක් වෙනකොටත් මගේ ඇඟේ මාළු නටන එක වෙනම කතාවක්; ඔලුව පැලෙන්න වැඩක් සිද්ද කරලා හින්දා මට ඉක්මනින්ම ඕනේ කළා හැංගෙන්න තැනක්. නගරයේ පොලිසියට උනත්  ;කොටිම්ම ෂෙරිෆ් ටවත්; සැකයක් හිතෙන්නේ නැති පොඩ්ඩක්වත් මගෙත් එක්ක ඇයි හොඳය්යක් නැතිය කියල හිතෙන , කොටිම්ම මේ නාකි විල්ෆ්‍රඩ්ගේ වගේ ගෙයක්!

කිසිම විදියකින් ගෙදරකට වැද්ද නොගන්න, ලැවූ ගින්නක් ආවත් හොයල බලන්නේ නැති කාන්ඩේ උන් අපේ නගරයේ ඉන්නේ දෙන්නයි. ඒකෙන් එකෙක් තමයි මේ විල්ෆ්‍රඩ් නාකියා කියන්නේ. ඉතින් එහෙව් තැනක, මම වගේ එකෙක්ව අපේ අම්මලා නම් කොහොමටවත් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ  නැති බව මට විස්වාසයි.

මම පුළුවන් චාටු සේරෝම කියල පස්සෙන් වැටුනත් මේ නාකි මනුස්සයා වෙනදා වගේම වෘකයෙක් වගේ කඩන් පැන්නට , මම හීන් සීරුවේ උගේ ඇස්දෙකට අහු නොවී ගෙට රිංගාගත් එකම ඇති මගේ සුවිශේෂී හැකියාවන් ගැන වරු දෙක තුනක් දේශනාවක් පවත්වමින් ඉස්කෝලේ ගතකරන්න.

තාත්තගේ තාත්තා උනාට විල්ෆ්‍රඩ් නාකියා ගැන අපි කවම කවදාවත් ගෙදර කතා වෙලා තිබිලත් නැහැ, ඊටත් අම්මා කියන විදියට ඌ නිකම්ම නිකන් 'මිනීමරු' නාකි පිස්සෙක්! ඇත්තටම කියන්න, මේ මොහොත වෙනකල්ම මම මේ 'මිනීමරු' කියන කොටස ගැන කිසියම්ම හෝඩුවාවක් දැනගෙන හිටියේ නැහැ කියල සහතික කරන්න පුළුවන්.

ඒ උනත් මෙහෙම හෙනගෙඩියක් මම බලාපොරොත්තු උනේ නැහැ.

262. එහෙම වෙන්නේ ඇයි ? I don't know why....

මට පිස්සුය කියල හිතෙන හැම වෙලේම මම කරන්නේ මගේ යාලුවෙක් හරි, කොටිම්ම මගේ අක්කව මතක් කරගනන් එක. එතකොට වැඩේ ලේසියි. සාපේක්ෂතා වාදය අනුව, මගේ පිස්සුව සාධාරණ බව ඔප්පු කරන්න වැඩි කාලයක් ඕනේ නැහැ.

මම උඩින් ලියපු ජේදය ලිව්වේ නිකන් කික් ස්ටාර්ට් එකක් ගණන් මිසක් වැඩකටම නෙවෙයි. හරියට පුහුල් හොරා මහමුදලි කමටත් වඩා වටිනවා කිව්වා වගේ!

මම ලිව්ව ඔය දෙවැනි ජේදේ ලිව්වේ පොඩ්ඩක් වත් හිතල නෙවෙයි. නිකම්ම ලිය උනා අය්යෝ.


දැන් තමයි හොඳම හරිය. ඒ කියන්නේ පටන් ගන්නේ මෙතන. ලියන්න ගියහම ඉතින් දන්නේ නැද්ද, හදිස්සියට කෙහෙල්කනට අතදාගන්න බැරි වෙනවා කියන්නේ ඕකනේ. ලියන්න යන්නේ එකක්, ලියවෙන්නේ තව දෙකක්.

මම හරිම ආසයි ඔය රහස් වැඩ වලට! කොටිම්ම ගෙදර යසට උයල තියෙන දෙයක් උනත් කාටවත් ඇහැ ගැහෙන්නේ නැතුව, හොරෙක්, බැට් මෑන් කෙනෙක් වගේ ගිහින් බෙදාගෙන කන්න තියෙනවා නම් මාර කික් එකක් දැනෙනවා. ඒ වගේම ඔය අභිරහස් දේවල් කියවන්න විතරක් නෙවෙයි කරන්නත් පුදුම කැශිල්ලක් තියෙන්නේ.

මතකනේ එක පාරක් මම ඔය වගේ ඩිටෙක්ටිව් වැඩක් බාරගෙන ඒක අකුරටම ඉෂ්ඨ කරපු හැටි!