සිංහල බ්ලොග්ස් කීපයක් මම කියෙව්වා. ඒවා දැක්කම මට ආයෙත් ලියන්න හිතුනා. මම ලියන්න ගත්තේ මොන කාලේද කියල මට හරියට මතක නැහැ ... ඒත් මගේ පාසල් කාලේ යාලුවෝ දන්නවා මම ලියපු නවකතා ගැන නම්.. හි හි හි .... දැන් නම් මතක් වෙනකොට හිනා යනවා.
මට නවකතා ලියන්න නම් හිත ආවේ හරි අපුරු විදියකට. මගේ පාසලේ main hall එකේ තිබිලා මට දවසක් හම්බ උනා නවකතාවක්. මට ඒකේ තිබ්බ කතාව හොදටම මතකයි. පින්තුරෙකුත් ඇදල තිබුණා. ඒක මගේ හිතේ කොතරම් තදට තැන්පත් උනාද කිව්වොත් මම ඊට සතියකට පස්සේ පුංචිම පුංචි කොළ කැල්ලක ලිව්වා කතාවක්... හි හි... ඒ කතාවේ ලිව්වේ මම ජේද තුනයි.. එකේ පාඨකයා දක්වපු ප්‍රතිචාර නිසා එතැනම නතර උනා. මගේ පාඨකයාගේ වයස එතකොට අවුරුදු 10 යි !! ඇය මගේ අසල්වාසී නංගියෙක්.මට ඒකාලේ තේරුනේ නැහැ කාටද ඒක පෙන්නන්න ඕනේ කියල.
දෙවනියට මම ලිව්වා ඇත්තටම නව කතාවක් ... එකේ නම "කුමරුණි මගේ ලොව දිණු "... (කොහෙන්ද මට ඒ නම ඔලුවට ආවේ?.. දන්නේ නැහැ!)මගේ ලියන පොතක් ( Exercise book) තමයි පාවිච්චි කලේ. අතින් ඇන්දා චිත්‍ර ඒ ඒ තැන් වලට ගැලපෙන්න. කවරේට කතාවේ ප්‍රධාන චරිත ටිකක් මගේ හිතේ ඇදුන විදියට ඇන්දා. මේ පාර නම් මගේ පාඨකයෝ උනේ මගේ පාසැල් යාලුවෝ! පුදුම පාඨක ප්‍රතිචාර ප්‍රමාණයක් ලැබුණා . ඒක මුළු පාසැල පුරාම අතින් අත ගියා. මම ඒ පොතේ අගට පිටි ටිකක් ඉතුරු කළා පාඨක ප්‍රතිචාර ලියන්න කියලා. පළවෙනිම ප්‍රතිචාරය ලැබුණ දවස මට නින්ද ගියෙත් නැහැ. සතුටුයි.
මගේ කතා ඊට පස්සේ හරියට ජනප්‍රිය උනා . ලොකු කමකට කියනවා නෙවෙයි. මම හොද සිංහල ඉතා හොදින් ඒ හැම පොතකම හැසිරෙව්වා. මේ වගේ නෙවයි, හොද ව්‍යාකරණ එක්ක! කතාවක් ලියන්න මට හොද වස්තුබීජ තිබුණා මගේ පාසැල තුලම . හැබැයි හිනා යන වැඩේ කියන්නේ... මම කතාව ඉවර කරන්නේ පොතේ පිටු අඩුම තරමේ 10 ක් වත් ඉතුරු කරලා... නැත්තම් මම කොහොමද පාඨක ප්‍රතිචාර ගන්නේ? හි හි හි...
මගේ කතා කියවපු කව්රු හරි මේ cyber අවකාශයේ ඉන්නවද?..............................??
