104. අස්සයා මැරුණු ජොකියෙක් වීමි..

මගේ ක්‍රීඩා ජිවිතයේ පාසලේ මතකයන් මම ලියාගෙන ආවා. ඉවර උනේ නම් 11න් පහළ කණ්ඩායම විදියට සෙල්ලම් කරලා පරාජයක් එක්ක ගෙදර ආපු මතකයෙන්.


මේ කතාවේ මුල්ම කොටස 

මේ කතාවේ ඊළඟ කොටස

මට ඊට පස්සේ උන දේවල් උනත් හරියටම අනුපිලිවෙල මතක නැති අවුලක් තියෙනවා. නමුත් වෙච්ච සිද්ධි නම් මතකයි.

ඔය කාලේදී අපේ පුහුණුකරු වෙලා හිටපු සර් නගරයේ අනිත් ප්‍රධාන ගැහැණු පාසලෙත් පුහුණුකරු. අපිට නම් මේන් හෝල් එකේ ඇඳපු කොට්ස් කෝට්ස්  දෙකක් ඒ දවස්වල තිබ්බත් අනිත් ඉස්කෝලෙට එහෙමවත් තිබ්බේ නැහැ. මේ හින්ද ඒ ළමයි එක්කගෙන සර් අපේ ඉස්කෝලෙට එනවා. කොහොමහරි අපි නිතර Friendly matches ගහනවා.

බොරු බේගල් කියන්නත්, පුරසාරම් කියන්නත් අකමැති උනත් මම ලියන්නම්... ඒ දවස්වල මම unbeatable category එකේ හිටියේ. ඒ වගේම අපේ කණ්ඩායමත් අනිත් කණ්ඩායමට පැරදෙන්නෙ හරිම අඩුවෙන්.

ඔහොම ගතවෙනකොට, මම හිතන්නේ මගේ කණ්ඩායමේ අනිත් උන් එක එක හේතු හින්ද ක්‍රීඩාව give-up කළා. මගේ වයසේ හිටපු අනිත් උන් දෙන්න නම් හරියටම හේතුවක් දන්නේ නැහැ. අක්කලා හිටපු අය නම් සාමාන්‍යපෙළ හින්ද කියල තමයි කිව්වේ. කොහොමත් අධ්‍යාපනය සහ ක්‍රීඩාව කියන්නේ මට නම් බද්ධ වෙච්ච දෙයක්. මම කවදාවත් ඉගෙනගන්න බාධාවෙනවා කියල ක්‍රීඩාවෙන් ඉවත් උනෙත් නැහැ එහෙම වෙනවා කියල විස්වාස කලෙත් නැහැ.

අන්තිමට මම ඇරෙන්න මගේ කණ්ඩායමේ සියලු දෙනා ක්‍රීඩාව නතර කළා.

ඉතින් මම අස්සයා මැරුණු ජොකියෙක් වගේ උනා....!! 




මගේ වයසට අදාළ කිසිම කණ්ඩායම් තරගෙකට යන්න මට ඒ හින්ද බැරි උනත් මට ඕක වැඩිය ගානක් වෙලා තිබ්බේ නැහැ. කොතරම් තරඟ මට මගෑරුනද කියන්න මම දන්නේ නැහැ. මොකද එහෙම එන තරඟ ගැන මට කොහොමත් පණිවිඩ එන්නේ නැහැ, ආවත් මට ඉහලින් හිටපු 'අක්කලා' අතින් මට ලැබෙන්නෙත් ඔවුන්ට ඕනේ නම් පමණයි.

ඔය අතරේ YMBA එකෙන් සංවිධානය කරන මධ්‍යම පළාත් තරඟ වලට ඔන්න ලිපියක් ඇවිත් තියෙනවා කියල සර් කිව්වා. මගේ නමත්, අක්කලා සියල්ලන්ගේම නමත් දැම්ම බවත්, මම 'සිංගල්' පමණක් සෙල්ලම් කරන බවත් මට අක්කලා විසින් දැනුම් දීල තිබ්බ. මට ඉතින් උලෙ හිටියත් පිලේ හිටියත් සෙල්ලම් කරන්න තියෙනවා නම් ඊට එහා දෙයක් අහන්නෙම නැහැ.

කොහොමහරි ඔය තරඟ තිබ්බේ පේරාදෙණිය කැම්පස් එකේ. මගේ පළවෙනි පේරාදෙණි ගමන. කවදත් වගේ මගේ ඉබි ගතිය යන්තමට මම යන තැන ගැන ගෙදරට කිව්වා මිසක් තරඟයේ කිසිම වෙන තොරතුරක් මම කිව්වේ නැහැ. කොහොමත් කිසි කෙනෙක් එතනට එන්න ඕනේ කියන බලාපොරොත්තුවක් වත් මගේ හිතේ තිබ්බේ නැහැ. මම ගියේ ඉස්කෝලේ අනිත් අක්කලා එක්ක. එයාල කොහොමත් මට වඩා වැඩිමල්, ඒ මදිවට මගේ කණ්ඩායමේ නෙවෙයි. මම කණ්ඩායමක් නැති එකියක් නේ...

කොහොමහරි ඩ්‍රෝ එහෙම දාල දැන් අපි වෙන වෙනම සෙල්ලම් කරනවා. මම ගැහුවේ සිංගල් විතරයි. මට අපිත් එක්ක ගහපු අපේ අනිත් ඉස්කෝලේ කෙල්ලොත් හම්බුනා ප්‍රතිවාදියා විදියට. මම හොඳින් සෙල්ලම් කළා. කිසිම චියර් එකක් මට දෙන්න අපේ ඉස්කෝලේ අක්කලා උනන්දුවක් දැක්වුයේ නැත්තේ, ඔවුන් ඔවුන්ගේ කණ්ඩායමේ හිටපු කෙල්ලන් උනන්දු කරවීමට යුහුසුළු වෙලා හිටපු හින්ද. මට කිසි ගානක් නැහැ ඕකේ, මොකද මම කොහොමත් මගේ පාඩුවේ ඉන්න එකී.... ඉස්කොලේදීත් ප්‍රැක්ටිස් ගියාම උන් මාව වැඩිය ගණන් ගන්නේ නැහැ.

වැඩේ උනේ දෙවැනි දවසේ...

පලවෙනි දවසේ දිනපු ඩ්‍රෝ එක අනුව දෙවැනි දවසේ සෙල්ලම් එනකොට එක තරඟයකින් පස්සේ මට තව තරඟයක් තියෙන බව ප්‍රධාන ඩෙස්ක් එකෙන් දැනුම් දුන්නම මම කලේ අදාළ කොට් එක ගාවට ගිහිං මගේ අම්පයර් එනකල් බලන් ඉන්න එකයි ( සුදානම් වෙනවා නම් ඊට අදාළ දෙයක් කරනවා). කොහොමත් මේ වගේ තරඟ වලදී වැඩිමල් ක්‍රීඩිකාවක් හෝ වෙනත් පාසලක අත්දැකීම් ඇති අයෙක් තමයි අම්පයර් විදියට යොදවන්නේ. මොකද පළපුරුදු අය යොදාගන්න තරම් මේ සංගම් වලට වත්කමක් නැති හින්ද. වැරද්දක් නැහැ, ඒක සාමාන්‍යයි.

මෙහෙම මම හිටගෙන ඉන්නකොට මගේ පැත්තට හිනා වෙමින් ආවේ අපේ ඉස්කෝලේ ඉහල කණ්ඩායමේ අක්ක කෙනෙක්. ඒ එක්කම පැත්තකින් තව අක්ක කෙනෙක්.

"උපේක්ෂා එක්ක සෙල්ලම් කරන්නේ දුලීකා.... අපේ ඉස්කෝලෙම හින්ද මටම අම්පයර් කරගන්න කිව්වා..."

මෙහෙම කියාගෙන ආවේ 'මියුරු' අක්කා. ( මේ ඇගේ ඇත්ත නම නොවේ. මේ හා සමාන නමක්) විශේෂ ප්‍රසාදයක්වත් , අමනාපයක්වත් මට ඈ එක්ක තිබ්බේ නැහැ, ඒ වගේම මම කොහොමත් ගණන් ගන්නෙත් නැහැ.

ඔන්න ටොස් එක දැම්ම. මම ටොස් එක පැරදුනා. මම සාමාන්‍යයෙන් ටොස් එක පැරදුනාම පොඩ්ඩක් විතර ගැස්සෙනවා. මොකද මන්ද... කමක් නැහැ කියල මම හිත හදා ගත්තේ ඒ දුලීකා අක්කට අභියෝගයක් වෙන්න මට පුළුවන් වෙයි කියල හිතේ තිබ්බ හින්ද. මම හිතට ගත්ත 'ඕනේ එකක්, මම උපරිමේ කරනවා' කියල.

ඔන්න ගේම් එක පටන් ගත්ත. ගේම් එකේ හැටියට ෂට්ල් එක වැටුනොත් අනිත් කෙනාට සර්විස් එක දෙන්න ඕනේ. මම මුලින්ම සර්විස් එක ගත්තා. දැන් මගේ ඉස්කෝලේ අනිත් අක්කලා ටික දුලීකා අක්කට චියර් කරන්න ගත්ත. මට ඒ වෙලාවේ දැනුනේ මම වේගෙන් දුවන දුම්රියකින් ඔලුව එලියට දැම්ම වගේ. ඒ චියර් ඔක්කොම හීනෙන් වගේ ඇහෙනකොට..... මම කලේ මගේ වීරියෙන් දුවල පැනල සෙල්ලම් කරපු එකයි. ඔව්... මම එයට වඩා ලකුණු රැස්කළා.

කොහොමත් ලකුණු තත්වය කොයි වෙලෙත් අම්පයර් විසින් කාටත් ඇහෙන්න කියනවා. අපිත් පුද්ගලිකව මතකේ තියාගෙන ඉන්නවා. මම දන්නා සමහර ක්‍රීඩකයෝ/ක්‍රීඩිකාවෝ ඉන්නවා අම්පයර්ගෙන් සියපාරකට වඩා අහමින් ඌ වෙහෙසට පත් කරන. සමහරු එහෙම කරන්නේ ජොලියට, සමහරි තියෙන නැහැදිච්ච කමට.... නමුත් අම්පයර් බැඳිලා ඉන්නවා කවූරුහරි ලකුණු තත්වය ඇහුවොත් කියන්න.

මම දැන් මගේ ලකුණු අනුව අදාළ කොටුවේ ඉඳන් සර්විස් එක දාන්න සැරසෙනවා.

"උපේක්ෂා.. ඔයා 8යි. අනිත් කොටුවේ"

අම්පයර් කියපි! හෑ.. මේ දැන් මොහොතකට කලින් මම ලකුණක් අරගෙන නේ 9 උනේ... මම දැන් කල්පනා කරනවා. මට වැරදිලා වෙන්න ඇති. ඔව් මම 8යි, අර අක්ක 5යි. ඔන්න ඉතින් මම ඉරට්ටේ පැත්තේ ඉඳන් සර්විස් එක දානවා. ආයෙත් මම ලකුණක් ගත්ත. නවයයි.. හිතින් මම හදාගෙන ඔත්තේ පැත්තේ කොටුවට ගිහින් සර්විස් එක දාන්න හදනවා...

"උපේක්ෂා.. ඔයා 8යි. අනිත් කොටුවේ"

හෑ ..... මෙන්න ආයෙත් මම 8යි ලු!!!

ඔන්න ඔහේ කියල මම ආයෙත් ඉරට්ටේ පැත්තට ගියාට මට යන්තම් වැඩේ මීටර් උනා.

ඒ පාර මගේ අතින් ෂට්ල් එක වැටිලා දුලිකට සර්විස් එක යනවා. සාමාන්‍යයෙන් වෙන්නේ සර්විස් එක දෙනවා විතරයි. තමුන් සර්විස් කරලා ඕනේ ලකුණක් ගන්න. මෙන්න බොලේ අරයට සර්විස් යනකොට ලකුනකුත් වැඩි වෙලා ඇහෙනවා.... ආයෙත් මම සර්විස් එක ගත්ත කොහොමහරි.

වැඩේ මේකයි.... එයාලගේ කණ්ඩායමේ යාළුවා දිනවීමේ පුංචි අහිංසක උත්සහයක් ඇතුලේ යනවා. වැටත් නියරත් ගොයම් කා නම්... කිව්වලු... මම කොහොමද අපේ ඉස්කෝලෙම කෙල්ලෙක් හොරට අම්පයර් කරනවා කියල ගිහින් කම්ප්ලේන් කරන්නේ?

ගේම් එක ඉවර වෙන්න පොයින්ට්ස් 11ක් ගන්න ඕනේ. මම පොයින්ට්ස් 8 ඉඳල 9 වෙන්න පස් වතාවක් විතර ලකුණු ගන්න ඇති. අන්තිමට මැච් පොයින්ට් ( ඒ කියන්නේ අවසන් ලකුණට එකක් අඩුවෙන් එක්කෙනෙක් ඉන්නකොට - මම 10යි) එක වෙනකොට දුලීකා අක්කා හිටියේ පොයින්ට්ස් 7ක් එක්ක. ( අම්පයර්ගේ ප්‍රසාද ලකුණු සමග)

එක දෙයයි මට කල්පනා උනේ.... මියුරු මම දිනුව කියනකල් මම ගහනවා.....

ඔව්... 10 ඉඳල පොයින්ට්ස් දශම ගණනින් එකතු කරලා මම 11ක් අරගෙන ගේම් එක දිනලා ෆයිනල්ස් ගියා....

අද මේ වෙනකල්වත් මම මේ ගැන මේ එක අක්කෙක්ගෙන්වත් අහල නැහැ, අහල වැඩක් නැති හින්ද.

ෆයිනල්ස් නම් පුතේ.. මම කෑවා... හැබැයි මම Runner up Cup එක හරි ගෙනාව කිසිම චියර් එකක් නැති ශාලාවක මැද්දේ තනියෙන් සෙල්ලම් කරලා.