43. Under 11

මම නිතර දොඩවන කෙනෙක්...

තනියෙනුත්, කට්ටියත් එක්කත්.. හැබැයි එහෙම දොඩවන්නේ දැන් ඉන්න මේ මං ! ඉස්සර මම එහෙම පිටින්ම වෙනස්... මම මේ කියන කාලෙට මගේ වයස අවුරුදු 3 සිට 15 දක්වා කියමුකෝ. යාලුවෝ කැටියක් හිටියත් ඉස්සර මට සද්ද නැතුව ඉන්න පුළුවන් කිසි ගේමක් නැතුව... දැනටත් මේ ගතිගුණේ නෂ්ටාවශේෂ තියෙනවා. හැබැයි මතුපිටින් වෙනස් වෙලා..

මම මගේ පරණ කතා කියනකොට කියලත් ඇති මගේ පාසැල් කණ්ඩායම් ක්‍රීඩාවක් ගැන. එව්වා කොහොම වලක්වන්නද? ඒ ක්‍රීඩාවත් මමත් කියන්නේ ගහට පොත්ත වගේ වෙලා තිබ්බේ. කොටින්ම මට මගේ යාළුවො උනත් මගෑරෙන්න සමහර වෙලාවට මේක හේතුවක් උනා. මොකද මම පන්තියෙත් නැහැ සමහර මැචස් තියෙන කාලවල් වලට. එහෙම තිබ්බේ නැතත්, මම වැඩිපුර හිටියේ මගේ ටීම් එකේ අනිත් උන් ඉන්න පන්තිවල.



මගේ අපූරු ටීම් එක ගැන කිව්වොත්, මුලදී හදපු ටීම් එකේ අපේ ග්‍රේඩ් එකෙන් 3 දෙනෙක් එක්ක හැදුවත්, කාලයත් එක්ක අපේ ග්‍රේඩ් එකෙන්ම හිටියේ මම විතරයි, අනිත් ඔක්කොම අක්කල. මම කියන්නම්කො මොකද්ද කියල - බැඩ්මින්ටන්...

මට හරියටම දවස මතක නැති උනත් මම ස්කොල් එකෙන් ඉස්කෝලෙට ඇතුල්වෙලා 6 වසරේ ඉගෙනගන්නකොට සුපුරුදු විදියට අක්කලා ඇවිත් අපේ පන්ති වලින් එක එක ක්‍රීඩා වලට කැමති උන්ව බාගන්නවා.. සමහර වෙලාවට, සමහර ක්‍රීඩා වලට ඉස්සර උන එකා දිනන වෙලාවල් තියෙනවා. මම එහෙම කියන්නේ පස්සේ කාලෙක අක්කෙක් වෙලා, මමත් ඕකම කරලා තියෙන හින්ද. මම නම් කලින් පොඩි සමීක්ෂණයක් කරලයි උන්ව බාන්න යන්නේ.. හි.. හි.. කලාවක් ඒක !

එක්ස්ට්‍රා වැඩවලට මට තියෙන කැසිල්ල ඉස්සර ඉඳන්ම වැඩි.. මේ හින්දා මට මතක විදියට ටේබල් ටෙනිස්, බැඩ්මින්ටන්, බාස්කට්බෝල්, නෙට්බෝල් කියන අදටත් මම ආසකරන මෙව්වට පැනගෙන ගියා නම් මතකයි.. අවාසනාවක මහත !! බටු ගෙඩි දෙකක් විතර උස මාව ගනීද බොල නෙට්බෝල්, බාස්කට්බෝල් වලට.... අය්යෝ සල්ලි! ගෙදර තිබ්බ ලී රැකට් එකත් අරගෙන මම ඉතින් පණ්ඩිතය වගේ බැඩ්මින්ටන් වලට.. මගේ වාසනාවට සර් මාව එතනින් හැලුවේ නැහැ.

"බටු ගෙඩියක් විතර හිටියට මේකි පිං  පොං බෝලේ වගේ පනිනවා නේ"

මගේ සර්ගේ කටේම තිබ්බේ ඔය කතාව.

මම බැඩ්මින්ටන් වලට තේරුනේ ඒ වයසක මනුස්සය හින්ද වෙන්න ඇති. සර් හරිම වයසයි, හැබැයි හරි හොඳයි. මට නම් බනිනකොටත් හිනා යනවා. සැර උනාට ගහන්නේ නැහැ. එයාගෙන් මම ඉගෙන ගත්ත දේවල් බොහොමයි, හැබැයි කාලයත් එක්ක.

ගෙදර තිබ්බ ලී රැකට් එකත් කර තියන්, මම ඔන්න වරද්දන්නෙ නැතුව ප්‍රැක්ටිස් යනවා. අපිට කෝට්ස් තිබ්බේ අපේ මේන් හෝල් එකේ. එතන එක ළඟ දෙකයි අදින්න ඉඩ තිබිල තියෙන්නේ. කොනේම තියෙන කෝට් එක ඩිෆෝල්ට් ලොකු, ඒ වගේම ස්කුල් ටීම් එකේ අක්කලට ලියල දීපු එකක් වගේ, ඒකට යන්න නම් හිතන්නවත් බැහැ. අපි කරන්නේ ඉස්කෝලේ අරුණු ගමන් පන කඩාගෙන දුවගෙන ගිහින් තැනක් අල්ලගන්න එක.

කොච්චර කලින් ගිහින් හිටියත් අපිට ලැබෙන්නේ අර චාටර් කෝට් එකමයි. කලින්ම ගිහින් හොඳ එක අල්ලගත්තත්, පස්සේ එන ටීම් එකේ අක්කල, දකිනකොටම අපි එයාලට ඒක ප්‍රධානය කරන්න වෙනවා. අර එක කෝට් එකේ මම හිතන්නේ අපි 20කට වඩා සෙල්ලම් කරනවා. මම ගෙදර තිබ්බ රැකට් එකක් උස්සන් ගියත්, අපේ ගෙදර කාටවත් මීටර් නැහැ මම මෙහෙම බැහැගෙන සෙල්ලම් කරනවා කියල. මම ගෙදර එන්නේ එව්වා ඔක්කොම හංගගෙන, හොරෙක් වගේ. කොහොමත් අපේ අම්ම හවස් වෙලා එනකොට මම ගෙදර හින්ද, වැඩි අවුලක් නැහැ. පුත්‍රවාදී අපේ ආච්චි , අය්යා හැරුණුකොට අපේ අක්කත් එක්ක තමයි වැඩි සෙට්විල්ල. වැඩි කතාවක් නැති මම ඉතින් සද්දෙත් නැහැ ගෙදර හිටියත්. ඔහොම කාලේ ගෙවුන.. එකපාරටම සර් දවසක් කිව්වා

"හර්ෂනී කෙල්ල, මෙන්න මේකිව දාමු අර YMCA මැච් එකට"

සර් එහෙමයි කතා කලේ අක්කලට. හරි සුහදයි. අනං මනං නැහැ. හර්ෂනී කියන්නේ ඒ දවස්වල අපේ බැඩ්මින්ටන් කැප්ටන්. ඒ දවස්වල වැදී පැටියෙක් වගේ උන්නු මට ඈව පෙනුනේ සුරංගනාවියක් වගේ. ඇත්තටම ඒ අක්ක හරි ලස්සනයි. ඒ වගේම හොඳයි. එතකොට තමයි මේ අක්ක මගෙන් මගේ නම එහෙම ලියල ඉල්ලුවේ. වැඩිදුර හිතන්නේ නැතුව මම දුන්න. අනිත් දේවල් මට හරියට ඩිටෙල් මතක නැහැ. මතක, මැච් එකක් සෙනසුරාදාවක තියෙනවා කියලත්, ඒ වෙනුවෙන් ඊට කලින් දවසේ මට විශේෂ පුහුණුවීමක් දුන්න කියලත් විතරයි.

එදා තමයි මගේ ජිවිතේ පළවෙනි වතාවට මුළු කොට් එකක්ම අරගෙන මම තනියෙන් සෙල්ලම් කලේ. මගෙත් එක්ක තව 3 දෙනෙක් මේ තරඟෙට ඉදිරිපත් වෙනවා. උන්ටත් මට වගේම පුහුණුවක් ලැබුන. තුන් දෙනාගෙන් දෙන්නෙක් මගේ ග්‍රේඩ් එකේ. අනුෂ්කා , මිහිරි. ඒ වගේම, මගේ ජීවතේ පලවෙනි වතාවට, හොඳ රැකට් එකක් ඇල්ලුවෙත් එදා තමයි. ටීම් එකේ අක්ක කෙනෙක්ගේ රැකට් එකක් දුන්න මට ඒ වෙලාවට විතරක්, අම්මෝ.... ඒක හරිම සැහැල්ලුයි... මගේ ලී රැකට් එක හරියට කිලෝ 3ක් විතර බරයි... ඒකෙන් වෙර විරිය දාල ගහල, මගේ පුංචි අතේ මැණික් කටුවට උඩින්, දකුණු අතේ ඇතුල් පැත්තේ ( ලේ ගන්න තැනට උඩින්) කළුපාට පැල්ලමක් තියෙනවා අදටත්.. පුංචි මගේ අතේ සයිස් එකේ හැටියට රැකට් එකේ මිටේ අග එතන වැදිලම ! හි.. හි.... අර සැහැල්ලු රැකට් එක ලැබුනම මට සින් සින් ගාල වැදුන!!

"මේකි යක්ස පැටියෙක් නේ අම්මප"

සර් කිව්වා.

මට ගෙදරට කියන්න හිතුනේ නැහැ. සුපුරුදු ප්‍රැක්ටිස් යන විදියටම ගිහින් ඒ මැච් ගැහුවා. මැච් එක ගහන වෙලාවට විතරක් ඒ අක්කල එයාලග මොකක් හරි රැකට් එකක් දෙනවා. වට දෙක තුන දවස් දෙකකින් ඉවර උනා. සින්ගල්ස් විතරයි. මට මේ වෙනකොට වයස 10. මම ගැහුවේ 11න් පහළ තරඟය. මම චැම්පියන් උනා!! සතුටක් දැනුන. ගෙදර ආව. ත්‍යාග ප්‍රධානය තිබ්බේ වෙන දවසක... සෙනසුරාදාවක.

කිව්වට විස්වාස කරන්න, මම ගෙදරට කිව්වේ නැහැ මොකවත්. මම කලේ ඉස්කෝලේ අක්කල එක්ක ගිහින් සෙරමනි එකේදී ෂිල්ඩ් එක අරගත්තා විතරයි. මම ගොඩක් පොඩි බට්ටෙක් හින්ද තෑග්ග දෙනකොටත් අමුත්තා මගේ කම්මුලත් අතගෑව . දැන් කළා නම් ඌට  විරුද්දව ඇබියුස් කේස් ! හෙහ්!!  ෂිල්ඩ් එක මෙරුන් පාට ලීයක හයි කරපු පලකයක්. මම ඒක ගෙදර ගෙනිහිල්ලම තමයි අම්මට පෙන්නුවේ. අම්මා පුදුම උනා... සාමාන්‍යයෙන් මගේ වැඩ වලට 'වාව්' කියල කමෙන්ට්ස් අපේ ගෙදරින් ඉස්සර ලැබුනේ නැහැ. කොහොමත් මට පුළුවන්නේ වගේ ආකල්පෙක හිටියා කියලයි මට නම් දැන් තේරෙන්නේ. අපේ අය්යගෙනුයි , අක්කගෙනුයි නම් මට ප්‍රතිචාර ලැබුන

"මෙන්න චුටි නංගිට තරගෙන් දිනුවට කොට කෑල්ලක් ලැබිල" ඔන්න ඔව්ව!! අම්මප කොටියම කන්න!!!! මම කලේ සද්ද නැතුව මගේ 'කොට කෑල්ල' අරන් තියපු එකයි.

සඳුදා ඉස්කෝලේ යනකොට මට ඒක  අරන් එන්න කියල උපදෙස් ලැබිල තිබ්බ. මම අරන් ගියා. බලනකොට උදේ රැස්වීමේදී ඒක ප්‍රින්සිපල් අතින් දෙනවා. කොහේ කොහොම තරඟයක් දිනලා ආවත් එහෙම කරනවා. මම හිතන්නේ එක හොඳ වැඩක්.

ඔන්න ඉතින් වැඩි විස්තර නැතුවම කියන්නම්කො.  රැස්වීම තියන්නේ මේන් හෝල් එකේ පිටිපස්සේ තියෙන පුංචි ග්‍රවුන්ඩ් එකේ. ඒකෙ හොඳ වේදිකාවක් වගේ පිහිටලා තියෙනවා ගුරුවරුන්ට, මුලාසනේට එහෙම වාඩි වෙලා ඉන්න. ග්‍රවුන්ඩ් එකෙන් මෙතනට එන්න පඩි 20-25ක් විතර තියෙන පඩිපෙලක් තියෙනවා එක පැත්තකින්. රැස්වීමේ මුල් කොටස ඉවර වෙලා ඔන්න ඒ වගේ කොටසට ආව කියමුකෝ. ඔන්න තරගේ විස්තරේ කියල
"... Women Under 11 - Champion  - Upeksha ......... "
කිව්වා ගමන් අපේ පංතියේ උන් මගේ දිහා බැලුව. මම දුවගෙන ගියා ඉස්සරහට. පඩිපෙළ නැගගෙන යනවා. බට්ටෙක් උන මට ටික වෙලාවක් ගත උනා. අත්පොලසන් සද්දේ ටිකක් ආව.. නැති වෙලා ගියා... මම බය නැතුව ප්‍රින්සිපල් මැඩම් ගාවට ගියා... අත්පොලසන් නැවතිලා...

"මේ ඉන්නේ" ඉස්සරහ හිටපු ගුරුතුමීලාගේ ඔලු ටික මගේ පැත්තට හැරුන..

එතකොට තමයි මට තේරුනේ මෙයාල මේ මාවනේ හොයන්නේ කියල. එතකොටම තමයි මම හිතන්නේ මගේ සයිස් එක බිම ග්‍රවුන්ඩ් එකේ හිටපු ළමයි රොත්තත් දැක්කේ. හැමෝගෙම කටවල් ටික එක වගේ සුදුපාට හිනාවකින් සැරසෙනවාත් , එක පාරටම වේගයෙන් අත්පොලසන් වදිනවාත් මට දැනුණා ... මුන්ගේ ජොලිය වැඩිවෙලා තියෙන්නේ මගේ සයිස් එක දැකල!!!!

"ගොඩාක් හොඳයි දුවේ"
රිටක් වගේ උස මගේ ප්‍රින්සිපල් මැඩම් , බඩ ලඟින්ම දෙකට නැමිලා මට මගේ ෂිල්ඩ් එක දෙන ගමන් කිව්වා අද වගේ මතකයි!!!

විස්තර කරන්න බැහැ නේද? වටේට මල් විසිරෙනවා වගේ දැනුන හැටි??? මොකද ඒක විෂුවල් එකක්.....