99. සෙරෙප්පු

හිතල හිතල ඇති වෙලා මට...
කොච්චර හිතුවත් ඉවරවෙන්නේ එකම තැනකින්. හරියට එකම තැනකට යන්න හදපු පාරවල් ගොඩක් වගේ.

හැමදාම මේ සෙරෙප්පු දෙක දකිනකොට දැනෙන කම්පනය වහගන්න ඒ සෙරෙප්පු දෙක කාටවත් කවදාකවත් හොයාගන්න බැරි තැනකට විසිකරන්න ඕනේ කලත්, මම කලේ ගබඩාකාමරේ පෙට්ටියක් ඒ වෙනුවට තෝරගත්ත එක. අන්තිමට මට උනේ කවුරුත් නැති වෙලාවක ගබඩා කාමරේ මැද්දෙදි මේ සෙරෙප්පු දෙකෙන් විහිදෙන අවලං හිනාවත් එක්ක සම්මුඛ වෙලා , වෙනදාටත් වඩා හිතලක් එක්ක සුසුම්ලන්න.

කොහෙන් එන සිතුවිලිද මේ? පෙනේරෙකින් නතර කරන්න බැරි වතුර පාරක් වගේ මම මගේ හිතුවිලි එක්ක පොරබදනවා..

"ලස්සන ඇඟිලි... මොකද ඔයා කියුටෙක්ස් ගාන්නේ නැත්තේ "

ඒ වචනෙත් එක්කම අනික් පැත්ත හැරුන මට ඔබේ ඇස් වලින් බේරෙන්න ලැබුනේ , ඒ ඇස් දෙක නතර වෙලා තිබ්බේ මගේ කකුල් දෙකේ හින්ද.



"චී.. ලජ්ජා නැද්ද කෙල්ලොන්ගේ කකුල් බලන්න?"
මම දාගෙන හිටපු සෙරෙප්පු දෙක හින්ද කොහොමත් නියපොතු වහන්න බැහැ. ඒ හින්ද මම කලේ ජැකට්ටුවෙන් උරහිස් වහගන්න එක.

"මොකටද ලැජ්ජා වෙන්නේ... අනිත් එක ඔයාගේ කකුල්නේ "

මගේ කන් අඩි දෙකෙන් මොකද්දෝ දුමක් පිටවුණා. සුපුරුදු විදියට ගල් ගැහුන මගේ ශරීරය වෙව්ලනවා මට දැනෙනකොට පසුබිමින් ඔබේ හිනාව මට ඇහුනේ කෙකෙරගෑමක් වගේ. අතේ තිබ්බ දෙයක් නැති හන්ද මම කලේ ශරීරයට පණ ලැබුණු ගමන් දවාලන බැල්මකින් ඔබව උණු කරන්න හිතාගෙන ඔබේ දෙසට හැරුණු එකයි... ඇත්තටම දැවුනේ මමයි..

පරාජිතයෙක් වගේ මම බිම බලාගත්ත.

"ඔයා හරි නරකයි" මට වෙන වචන තිබ්බේ නැහැ වෙන යමක් කියන්න.

ඉඳගෙන හිටපු තැනින් නැගිටලා මගේ ළඟට එන ඔබගේ ඇස්වල තියෙන රස්නය මට දැනෙන්නට උනා. ඔව්... හැමදාම ඒක දැනෙනවා..

"ලජ්ජා හිතුනද? කාටවත් ඇහුනේ නැහැ.... කවුරුත් නැහැ මෙතන. මම කිව්වේ ඇත්ත"
"පචයා"

මට ඊට වඩා වචන හොයන්න බැහැ... කුණාටුවක් හමනකොට කඩදහියක් හොයන්නේ කොහොමද? කකුල් ගල්වෙලා හින්ද යන්න බැහැ අඩියක්වත්. මගේ ළඟ හිටගෙන, මේ කරන හිරිහැරය මට දරන්න බැහැ හැමදාම.

"මට පච කියන්න පුළුවන් කියල ඔයා හිතනවද?"
උත්තරේ ඇතුලේ තියාගෙන අහපු ප්‍රශ්නයක්. මට ඒ වෙලාවේ මාවම අහිමි උනා, අවසන් වතාවට.

"දැන් කවුරුහරි එයි මේ පැත්තට.. අපි යමු"
"කවුරු ආවත් මොකද, ඇයි කාට බයවෙන්නද?..."

උත්තරයක් නැතුවම මම මිදුලෙන් එලියට ඇවිත් පාර දිගේ යන්න ගත්ත.
 "... ඉන්න පොඩ්ඩක්.... ඔය සෙරෙප්පු දෙක දාගෙන යන්න එපා"

මම ආපහු හැරිලා බැලුවේ මගේම සෙරෙප්පු දෙක දිහා නෙවෙයි, ඔබේ සෙරෙප්පු දෙක දිහා. හැබෑමයි... මම දාගෙන උන්නේ ඔබේ සෙරෙප්පු දෙක!

මගේ තොල් අගට අදටත් හිනාවක් ඇඳෙන හැටි? ඔව්.. ඇත්තටම මම හිනාවුනේ ඒ හදවතින්මයි. ඒත් ඔබට පිටුපෑවේ වෙන හදවතකින්. මට ඒ හදවත දුන්නේ ඔබ නොවෙයි.

අතේ තියෙන ඔබේ ඒ සෙරෙප්පු පවා මගෙත් එක්ක හිනාවෙනවා, හීනියට පටන් ගන්න හිනාව අන්තිමට ලොකු කොක් හඬලෑමක් වෙනකල් වර්ධනය වෙලා මගේ වටේට ඇහෙනවා. ඒ කොක් හඬලන්නේ ඔබ නොවේ, මමයි !

වරෙක බොරු කලන්තයක් පා මගේ අතින් ඇල්ලු, පිටුපස ආසනේ ඉඳන් මගේ දිගු වරලසේ අගිස්සන් හොරෙන් අතගෑ, අයිස්ක්‍රීම් වලින් මා රවටා මගේ තොල් මිරිකූ ඔබ... අදත් මගේ ගබඩා කාමරේ හැමදාම අලුත් කරනා කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටියක් තුල සෙරෙප්පුවක්ව ඉන්න හැටි?

"මම ගැන පොඩ්ඩක් වත් කැමැත්තක් නැද්ද?"
"............"

මගෙන් උත්තරක් ගන්නට ඔබ කොතරම් හිතුවාද? කටින් පිට නොකරන මගේ හිත කියවන්නට ඔබට ඇති අයිතිය කුමක්ද? මට මා ගැනම දුකයි... එදත් දැනුනේ මේ විදියටමයි.

"හැමදාම මගෙත් එක්ක කතාකරනවද? පාරේදී හම්බුනොත්?"
"නැහැ..."

කඩුවක් වගේ මම කෙසෙල් කඳක් කොටා දමන....
ඔබේ අඳුරුවුණු මුහුණ බිමට නැමුණු හැටි..... ඔබ දන්නේ නැහැ ඒ උත්තරේ එහෙම උනේ ඇයි කියල... ඇත්තටම වෙන ජීවිතයක යන්නනම්, මට ඔබව අමතක කරන්නම වෙනවා. මොකද මම ආයෙත් මැරිලා ඉපදෙන්න ඕනේ.. ඔව්... මම ආයෙත් ඉපදෙන්න තමයි හිතුවේ..

"ඔයත් එක්ක මම තරහ නැහැ. මාව හොයනවා නම් හොයන්න... ජිවත් වෙලා හිටියොත් අනිවාර්යයෙන් හම්බවේවි. හම්බ උනේ නැහැ කියන්නේ.. මම මැරිලා කියන එක"

ඒ ඔබේ වචන. වේදනාවේ වචන....

මම ආයෙත් සෙරෙප්පු දෙක දිහා බැලුව. ඔව්... ඔබ මැරිලා වෙන්න ඇති, නැත්තම් මම හිතනකොට ඔබට ඒක දැනෙනවා, ඉස්සර වගේම!