103. මිතුරු තොමෝ.... 02

පළවෙනි හෑල්ල 

කැටයක් හොල්ලනවා කිව්වට කැටයක්ම නෙවෙයි. අපි කලේ අපේ යුනියන් එකෙන් ටිකට් එකක් ගහලා ඕක විකුණන එක.

ඔන්න දැන් මමත්, කිරි බර්ටියාත් ගජ රාමෙට එහෙ මෙහෙ දුවලා ටිකට් ගහන්න විදියක් බැලුවා. මේ ගැන අපේ ෆැකල්ටියේ ඩින් සහ ජේෂ්ඨ ආචාර්යවරු දැනුවත් කරලා කිරි බර්ටියා උන්ගේ ගෙවල් ගාව තිබ්බ මුද්‍රණාලයකින් ටිකට් ගහන්න ලෑස්ති කරගත්ත. ඒ අතරේ වරින්වර තිලිණගේ හිත හදන්න ඌ එක්ක විකාර දේවල් කතා කළා. අන්තිමට ඌ අපිට අනාවරණය කළා උගේ යාලු ගෑනුලමයා ගැනත්. ටිකට් විකුනලා සල්ලි හොයල දෙන්නම් කිව්වම උගේ තිබ්බ ඉල්ලීම තමයි
"මචන්, මගේ කෙල්ල ඉන්නේ _____ කැම්පස්. ඒකෙ ඇරෙන්න වෙන ඕනේ දිහාක විකුනපන්. කෙල්ලට හොඳ නැහැ"

අපි මේ අහිංසක ඉල්ලීමට කන් දුන්නා.

තව දෙයක් කියන්න ඕනේ. අපේ ෆැකල්ටියට වෙනම ආරක්ෂක සේවයක් තිබ්බ. ඒ වගේම ඔෆිස් ඇසිස්ටන්ට් කෙනෙක් උන්නා ඌ අන්තිම රස්තියාදුවෙක්. ආරක්ෂක සේවයේ ලොක්ක වෙලා හිටියෙත් කුපාඩි බැල්මක් තිබ්බ වයසක මනුස්සයෙක්.



ටිකට් ටික ප්‍රින්ට් කරලා ෆැකල්ටියට එවන්න මුද්‍රනාලේ උන්න කාරුණික මනුස්සය එකඟ වෙලා තිබ්බ. ඒ මනුස්සය ආබාධිතයි. ඒ හින්දමයි අපි එතන තෝරාගත්තේ, මොකද ඒ මනුස්සයා ලාබෙ බලන්නෙත් නැතුව ඉතාම අඩුවට ටිකට් ටික ගහල දෙනවා කියල පොරොන්දු උනා මේක ආධාරයක් හින්ද. ඔන්න ටිකට් පාර්සලේ ආව කියල පණිවුඩේ ලැබිල, විනාඩි 10ක් ගියේ නෑ , මමයි කිරිබර්ටියයි පහලට ගියා. බලනකොට ටිකට් පාර්සලේ කඩලා. ටිකට් පොත් 5ක් නැහැ! දැන් කිරි බර්ටියට පුෂ්ප යායක් පිපුනා.

ඌ සැක කලේ අර අණ්ඩපාල ඔෆිස් ඇසිස්ටන්ට් ව. කඩන්න දෙයක් නැහැ නේ ඒ වගේ පාර්සලේක ? අහිංසකය උනාට කිරි බර්ටිට තද උනහම වෙඩි කාපු වලහ වගේ.. ඔන්න ඌ වලියක් දාගත්ත ඇසිස්ටන්ට් එක්ක. ආරක්ෂක අංශයේ වැරැද්ද... මොකද එයාල පාර්සලේ කඩනකල් මක් කලාද? දැන් ආරක්ෂකයොත් නෑ කියනවා, ඔෆිස් ඇසිස්ටන්ට් වගේම... අපිට තේරුනා මුන් දෙගොල්ලොම එකතු වෙලා කරපු වැඩක් කියල. හොඳම වැඩේ කලේ 'මහ අලයා' ... හි.. හි.... ඌ අපිට ඇවිල්ල දෙසුවා නේ එයාල එහෙම වැඩක් කරන්න කොහොමටවත් විදියක් නැතිය කියල.... හෙහ්.... හෙහ්.... කොහොම හරි කාලෙකට පස්සේ ඇසිස්ටන්ට් කාරයා අස් කළා (මේ සිද්ධියට සම්බන්ධ නැති හේතුවකට) , සතියක් ගියේ නැහැ ෆැකල්ටියේ ඔෆිස් දොරවල් කඩලා කවුදෝ ෆොටෝකොපි මැෂින්, ලේසර් ප්‍රින්ටර්ස් , ස්කෑනර් වගේ දේවල් ටිකකට කවුදෝ වගකියල තිබ්බ.

ඔන්න කොහොමහරි අපි ටිකට් පොත් ටික එකාට කීපයක් ගානේ වෙන විදියට බෙදල වැඩේට බැස්ස.

කට්ටියක් සෙට් එකක් විදියට පාරවල් ගානේ විකිණුවා. තවත් කට්ටියක් බස් වලට ගියා. තව කට්ටියක් ට්‍රේන් එකේ. ඒ මොනවා උනත්, කිරි බර්ටියා එක්ක ගිය සෙට් එක හැමදාම එන්නේ ටිකට් පොතට අමතරව තවත් සල්ලි අරගෙන. දහයේ, විස්සේ කොළ විතරක් නෙවෙයි, පහේ කාසි පවා තිබ්බ. කැට වලටත් මිනිහ හිටියොත් ආයේ නෑ නියමයි. මිනිහ කතා කරන්න ගත්තොත් කෙල්ලෝ එහෙම පැන පැන සල්ලි දෙන්නේ. අම්මලා තාත්තලා නම් කඳුළු පෙර පෙර තියෙන කීය හරි උනත් දෙනවා. එතරම් හිත ඇදගන්න කතාව සහ පෙනුම! හුහ්..... අපි වගේ උන්ට ඉතිං කොහෙද ඔව්ව...

මේ වැඩේදී අපේ තිබ්බ මහන්සිය සහ අවංකකම දන්නා හින්දම, අදටත් මම ඔය වගේ කටෙකට කවදාවත් සල්ලි නොදී අරින්නේ නැහැ. අපි ඒ තරම් වෙහෙස උනා. සල්ලි සත පහක්වත් (සහතික ඇත්ත), අපි ප්ලේන්ටියකට වත් වියදම් කලේ නැහැ.

පාරවල්, බස් ගානේ ගිහින් අපි තීරණේ කළා දැන් වෙනත් කැම්පස් වලටත් යන්න ඕනේ කියල. තිලිණගේ කෙල්ලගේ කැම්පස් එක ඇරුණුකොට අනිත් කැම්පස් වලට කණ්ඩායම් විදියට අපි බෙදිලා ගියා. මම ගියේ 'පේරාදෙණිය' කැම්පස් එකට.

ට්‍රේන් එකේ උදේ වරුවේ ගිහිං , කැම්පස් එක ගාව ස්ටේෂන් එකෙන් බැහැල අපි එහෙට යනකොට උදේ 11 ට විතර ඇති මම හිතන්නේ. අපි කෙලින්ම ගියේ  සනාතන මන්දිරයට. එතන තිබ්බ යුනියන් ඔෆිස් එක. ඒක ඇතුලට ගියපු අපි උන්ගෙන් මේ වැඩේට සහයෝගේ ඉල්ලුවා.

"මල්ලි.. ඔතන කොච්චර ටිකට් තියෙනවද?"

එතන හිටපු ලොකු තනතුරක් අපෙන් ඇහුව. අපෙන් ලැබුන උත්තරේ දෙකෙන් බෙදල ඒ තනතුර කලේ මොකද්ද දන්නවද?

"ඒ ටිකට් වලින් බාගයක් දෙන්න. අපි ගන්නවා. ඉතිරි ටික ඕනේ හැටියට කැම්පස් එක ඇවිදලා විකුණගන්න. මොනවාරි තියෙනවා නම් ඕනේ එකෙකුට කියන්න. උදව් ලැබෙයි"

ටිකට් ටික විකිණුනා උණු කැවුම් ( එහෙම කියන එක හරි නැහැ.... මම කියන්නම් උණු වෙච්ච හදවතක්) වගේ !! ඒ වගේම අපේ අනික් කැම්පස් හැම එකකටම වඩා අපිට සල්ලිත් හොයාගන්න පුළුවන් උනා. අඩුවෙන්ම සල්ලි ආවේ..... එක්කෝ ඕනේ නෑ.. ඒක දර්ශකයක්, කැම්පස් ළමුන්ගේ සිතැගි මනින්න...

ටිකට් විකුණලා , තියෙන තැනකින් ( කැන්ටිමකින් ) කාල අපි අහු වෙච්ච බස් එකක එල්ලිලා තෙරපිලා ආයෙත් කොළඹ ආව. හෙහ්.. අපේ ගෙදර උන්වත් දන්නේ නැහැ මම ගේ පේන දුරට ඇවිත් ආපහු ගියා කියලවත්.. හෙහ්...

ඔහොම සති, මාස ගෙවුනා. ඔය අතරේ තිලින ඔහුගේ පරණ වික්‍රම මතකයන් තියෙන ජාති මටත් කිරිබර්ටිටත් ගෙනත් පෙන්නුවා. මිනිහා ඉස්කෝලෙදි කරපු නාට්‍ය, ඒවගේ කොමෙන්ට්ස්. ඌ ගාව තිබ්බ පොතක් වගේ.. ඒවගේ මතකයන් අලවලා තිබ්බ. ඒ යටින් එක එකා කොමෙන්ටු ලියල. මූ නම් මාරම වටිනා පොරක් කියල මමයි කිරිබර්ටියි කතා වුනා.

ඔය අතරේ උගේ කෙල්ල මැරෙන්න හදනවා දැන් මූ ඔපරේෂන් එකක් කරනවා කියල. මම මේ කියන කාලේ මේ ඔපරේෂන් එක අවදානම් ගණයේලා සැලකුනේ. දැන් කෙල්ල සනසන්න, කඳුළු පිහන්න, පිය තෙපුල් දෙන්න බාර උනේ මට.

දැන් අපේ ටිකට් 99% ක්ම අපි සල්ලි කළා. ඔපරේෂන් එකට දවස් දෙකක් තියෙද්දී අපි අපේ ආචාර්යවරු කීපදෙනෙක් ඉස්සරහ තිලිණට උගේ සල්ලි ටික දුන්න. මුළු ඔපරේෂන් එකේ ගානම නොවුනත් අපි ඒ ගානෙන් 70% විතර දීල තිබ්බ. ඒ එන අදටත් මම සතුටු වෙනවා. මොකද ඒක අවංක හැඟීමෙන් කරපු දෙයක්.

ඔපරේෂන් එක කලේ පුද්ගලික රෝහලක හින්ද, ලේ බැංකුවෙන් ගන්න ලේ වලට හිලව්වට අපේ උන්ට ලේ දෙන්න පුළුවන් කියල තිලින අපිට කිව්වා. ඔන්න අපේ බටැලියන් එකක් ගියා ලේ දෙන්න... ඔව් වොව්.. මේ මමත්... වෙච්ච දේ මෙතන කියන්නෑ.... හෙහ්... මෙතැනදී කිව්වා

ඔන්න ඔපරේෂන් එක දවසේ අපි ඔක්කොටම තිබ්බේ චකිතයක්. බය වෙන්න දෙයක් නැති උනත් අපි බය උනා. ඒ අස්සේ තිලිණගේ කෙල්ල මම නැලෙව්වා.

කොහොම හරි ඔපරේෂන් එක සාර්ථකයි.

ගෙදරින් මේ කෙල්ලගේ සම්බන්ධෙ දන්නේ නැති හින්ද, දැන් කෙල්ල තිලිණගේ ගෙදරට කෝල් කරන්නේ මගේ නමින්. මම ඕක දැනගත්තේ ගොඩ කාලෙකට පස්සේ. අවුලක් නෑ.. වැරද්දක් නෙවෙයිනේ...

කොමහරි... තිලින සනීපවෙලා ආයෙත් සුපුරුදු විදියට ආපහු කැම්පස් ආව.

හොඳම හරිය උනේ ඊට පස්සේ.....

යුනියන් එකේ අපි ශිෂ්‍ය දේශපාලනේ නොකලාට, ඒ කුනාටු එනවා අඩුවක් නැතුව. ඔය කුණාටුවට අපි අහු උනා. අපි හිටියා ( මමත්, කිරි බර්ටිත්) අපේ ප්‍රතිපත්ති වල, ඒ කියන්නේ 'සෑම දෙනාටම ඇත්තේ ඉගෙනීමේ අයිතිය, ඒ වගේම තමන්ගේ මතය දැරීමේ අයිතිය'.

හාර්ට් එක ඔපරේට් කරපු හින්දද මන්ද.. තිලින මේ කුණාටුවෙන් තෙමුනා. 'ආචාරියන්' පස්සෙන් යමින් උන්ට මුට්ටිය ඇල්ලිය යුතුය යන 'මහ අල' ප්‍රතිපත්තිය අනුව ඔහුගේ හාර්ට් එක වැඩකරන්න ගත්ත.

පලවෙනි වසරේ දෙවැනි සෙමෙස්ටරය වෙනකොට... තිලින ඔහුගේ 'නියම' ගතිය පෙන්වමින් මමත්, කිරි බර්ටිත් සමග කතා නොකර ඇරියා. සමහර වෙලාවට ඔපරේෂන් එකේදී ලජ්ජා නහරෙත් කැපෙන්න ඇති. අවුට් වෙනකොට අපේ මුණ අලන්නේ නැති තරමට.... මට නම් ගානක් වත් නැහැ... මොකද මගේ කොටස මම ඉවර කරපු හින්ද.....


අවවාදයයි: හාර්ට් ඔපරේෂන් කරන්නේ බලාගෙනයි!!