102. මිතුරු තොමෝ.... 01

මිත්තරයෝ / මිත්තරියෝ ඉන්නවා නේද? ( ඔය ඉන්නේ...) මගේ ජිවිතේ උන්ට හිමිවෙන්නේ ලොකු ඉඩකඩක්. මම නොයෙකුත් තැන්වලදී ලියල පාරම්බාලා ඇති මගේ මිත්‍ර සමාගම් ගැන. නොසැලකිල්ලෙන් මිත්‍රයෝ ඇතිකරගන්න මම උන්ව පරිස්සමෙන් මේන්ටේන් කරන්නේ. ඒ කියන්නේ ආයෙත් ආයෙත් ආශ්‍රය කරන්නේ පොඩ්ඩක් සැලකිල්ලෙන්. ඒක ඇතුලෙම අනිත් වචනෙත් ලියවිලා තියෙනවා... ඒ කියන්නේ 'පොඩ්ඩක් විතර නොසැලකිල්ලෙන්'

යාලුවෝ උනහම මට එක එක කැටගරියේ උන් ඉන්නවා. ඉස්කෝලේ කාලේ යාලුවෝ නම් දැන් හරි අඩුවෙන් සම්බන්ධකම් තියෙන්නේ. මොකද මම ඉස්කෝලෙන් අවුට් වෙලා කැම්පස් ආවට පස්සේ ගම් පළාතේ යන එකත් අඩුවෙලා ගිහින්, කොටින්ම ගමේ උන්වත් මම අපේ අම්මගේ දුවෙක් කියල අදුරන්නේ නැහැ නේ බොලේ...

හිටපු ගමන් ගම් වැදුන මමත් ඉස්සර කරගෙන අපේ අම්මත් එක්ක මම ටවුමේ රස්තියාදුවකට කියල හිතාගෙන බස් එකට බඩගානවා...
"ආනේ.. මිසිස් _____, කොහෙද අද මේ පයින්ම?"
"අපේ මේ දුවත් එක්ක මම මේ ටවුන් යනවා"



අපේ අම්ම සන්තෝසෙන් කියනවා. එහෙම කියන්නේ මමත් එක්ක ටවුන් ගියහම අයිස් පලම් කැවිල්ලක්, ටවුමේ රස්තියාදු විල්ලක් එක්ක පිස්සු වැඩ කෝටියක් කරන්න ලැබෙන හින්ද.

"ආ... පුතා බැන්දද....?"
"නෑ ..... අනේ... මේ මගේ චුටි දුව. කොළඹ වැඩකරන්නේ... නිවාඩුවට ඇවිත්..."
අම්ම තව කියෝනව මගේ අතීත කල්කිරියාව. අම්මප දැන් මගේ ඇඟේ මාළු ගඟේ නටනවා...
"අම්මේ අපි යං..."
මෙතරම් ප්‍රසිද්ධ මම ගැන අහල නැති කෙනෙක් එක්ක මොකට කතා කරනවද? ඔන්න කොහොමහරි ඔතනින් ගැලවිලා යනවා. හෙහ්..

ඔහොම වෙන්න එකම හේතුව මගේ ඉස්සර තිබ්බ 'ඉබි' ගතිය. මෙලෝ ගමේ එකෙක් එක්ක කතාවක් නැහැ. ලොකු කම කියන්න අමාරුයි, සමහර වෙලාවට පිටින් බලද්දී එහෙම පේනවා ඇති. මම කොහොමත් ඉස්සර ගෙදරත් කතාවක් බහක් නැති 'ඉබ්බෙක්'! ඒකට දැන්.... ඉස්සර දකිනකොට අහකබලාගෙන ගියපු සම වයසේ කොල්ලෝ, කෙල්ලෝ එක්ක දැන් මම කතාකරනවා.... උන් උඩ යනවා!! හෙක්.. හෙක්....

කතා කරලා සුහදව ඉන්න එක ඇත්තටම මම හිතන විදියට හැමෝටම කරන්න බැරි දෙයක්.

එව්වා තිබුනාවේ දැන්...

ඉස්කෝලේ උනත් ගැන්සියක් නැතුව ඕනෙම ගැන්සියකට සෙට් වෙන ගතියක් මට තිබ්බ. පන්තියේදී එක ගැන්සියක්, එලියට බැස්සම තව ගැන්සියක්, ක්ලාස් යනකොට ; රස්තියාදුවේ යනකොට ; ක්‍රීඩාවේදී වෙන වෙන ගැන්සි...

ඔහොම ගිහිං ආවයි කියමුකෝ විස්ස විජ්ජාලෙට !!

දන්න කියන කිසිම කෙනෙක් නැහැ! අප්පේ එහෙම ජොලියක්!!! දැනිල තියෙනවද?

මට නම් ඔය ජොලිය දැනෙනවා ගෙදර කවුරුත් නැතුව මුළු දවසක්ම තට්ට තනියෙන් ගතකරන්න ලැබුණාම.. විශේෂයෙන් රෑක.... සින්දුවක් කන පැලෙන්න දාගෙන , නෑ නෑ වෙන මොකක් හරි, ඒ වෙලාවට හිතෙන දෙයක්.... තනියෙන් අලිම අලි ලාජ් සයිස් පිට්සා එකක් කාටවත් නොදී තනියෙන් කාල, බඩත් උඩදාගෙන සාලේ මැද්දේ නිදාගන්නෙක වගේ.... අම්මේ මතක් වෙනකොට දැන්ම දුවන්න හිතෙනවා නිවාඩුවක් දාල...

කැම්පස් එකට ආපු ගමන්, මම ඇත්තටම ප්ලෑන් කරලා තිබ්බේ සතියකට ස්ටේජ් ඩ්‍රාමා දෙක තුනක් බලල, සති අන්තේ පොත් කියෝන එකයි, කැම්පස් එකේ මූවි බලන එකයි මාරුවෙන් මාරුවට කරන්න.... චෙක් විතරක්!!! ඒ එකක්වත් කරන්නේ නැතුව තමයි එන්න උනේ..... අනේ දුකයි.. අදටත් මම ස්ටේජ් ඩ්‍රාමා බලන හීනෙන් තමයි සමහර සති, මාස ගෙවන්නේ... අනේ... කෝ.... බැරිවුණා තාම!!!

කැම්පස් එකේ මම අපේ සෙට් එකක් ගැන කිව්වා නේ... කිව්වේ නෑ ? නැත්තේ නෑ .. මම කිව්වා මෙන්න මෙතන කතන්දරේ කියනකොට. ඒකෙ කියන ගැන්සිය ගැන කියනකොට මම ඒ කතාවට අදාළ උන් විතරයි නමින් ලිව්වේ.

ඔතන සෙට් එකේ උන්නා හිටපු ගමන් අපිත් එක්ක ගජේ ගහන්න එන කොල්ලෙක්. ඌ බෙන්තර ගඟෙන් එහා එකෙක්... අහන්නත් දෙයක්ද, ඌ ඉන්නෙත් එහෙම ගඟෙන් එහා තව කීපදෙනෙක් එක්ක. එන්නේ අපේ කුප්පි ගන්න. මොකද අපේ සෙට් එකේ තමයි මීටර් එක වැඩිම උන් හිටියේ. 'තට්ටයා' ගැන මම අර කතාවේදී කියලත් ඇති. ඌ තමයි පළවෙනි සෙමෙස්ටරේ බැච් ටොප් උනේ.

අනිත් ප්‍රධාන සෙට් එකේ උන්නේ කොළඹ ඉස්කෝල වලින් ආපු උන් 'අල' යයි කියාගන්නා සෙට් එකක් හින්දත්, උන් කීපදෙනා ඉස්කෝලේ යන කාලේ ඉඳන් යාලුවෝ හින්දත්, උන්ට වෙනත් ෆැකල්ටි වල 'අය්යලා' 'අක්කලා' දන්නා හින්ද මාර පවර් එකක් ඇතැයි උන් හිතාගෙන ඉන්දිල්ලත්, උන්ගෙන් කුප්පි දැමිල්ලක් ගැන්සියෙන් පිට උන්ට නොවිල්ලත්, උන් වෙන උන් උන්ගේ යාලුවෝ ගැන්සියට වැද්දානොගනිල්ලත් හින්ද මේ කියන පුද්ගලයාට කුප්පි සහ වෙනත් අවශ්‍යතා වලට තිබ්බ එකම පිහිට අපේ 'ඕපන් ඩොර්' ගැන්සිය විතරයි.

අපි මේ පුද්ගලයාට 'තිලිණ' කියමු.

තිලින සහ ඔහුගේ අනු කණ්ඩායම අපිත් එක්ක සෙට් වෙන්නේ ඉඳල හිටලා. කොහොමත් පළවෙනි අවුරුද්දේ අපි මරණෙට කැපවෙච්ච හරක් ටික වගේ අවිනිශ්චිතයි. මොකද කැම්පස් ආව මිසක් විභාග ක්‍රමේ තියා කිසිම සංස්කෘතියක් වත් දන්නා එකක් නැහැ. ඒ මදිවට රටේ එක එක පළාත් වලින් ගෙනත් දාපු බැටළුවෝ වගේ ඔක්කොම එකම විදියට එකිනෙකාගේ මුණු බලාගෙන. ආචාර්යවරු කියන මෙලෝ මලදානයක් තේරෙන්නේ නැහැ. හෙක්....

තිලිණ වගේම අපි ඔක්කොම එකට තමයි පාඩම් කලේ. ඕපන් ඒරියා එකක තවාන් දමාපු මිරිස් පැලටික වගේ වාඩිවෙලා දීපු හෑන්ඩ් අවුට් වලින් ඉංගිරිස් සහ විෂය දැනුම උරාගන්න හදන්නේ ඉන්දිකට්ටට නූලක් අමුණන්න හදන එකැස් කනයෝ රෑනක් වගේ. ඔන්න ඔක්කොම පළවෙනි ස්ලයිඩ් එකට අදාළ පොයින්ට්ස් කියෝනව...
"අඩේ .... ඔය කියන්නේ.... අර.... අරකෙන් එක ඉන්පුට් එක අරෙහෙම දුන්නම මෙහෙම වෙනවා කියලනේ"

ඔන්න පළවෙනියට සත්‍යාවබෝධ උන එකා බෙරිහන් දීල කියනවා. අනිත් උන් අහන් ඉඳල ආයෙත් ඒ වාක්‍ය කියෝනව. ඈ ... ඇත්තද? කෝ බලන්ට?? ඔන්න අපි ආයෙත් කියෝනව..

"නෑ.. ඕයි... ඒ කිව්වේ අතනින් දෙන ඉන්පුට් එක එක්ක මේකේ සම්බන්ධයක් නැතුව උනත් මෙහෙම වෙනවා කියල"

ඊළඟට සත්‍යාවබෝධ උනා කියල 'හිතන්' ඉන්න එකා/එකී කෑ ගහනවා..... ආයෙත් ඉතිරි උන් රෑන ඉස්සෙල්ල වගේම වාක්‍ය කියෝනව.... ඈ ... ඇත්තද? කෝ බලන්ට?? වැඩි වෙලාවක් නෑ ... තවත් සත්‍යාවබෝධ උන එකෙක් මොරදෙනවා ඊට වඩා හාත්පසිම වෙනස් අර්ථයක් කියමින්....

සත්‍යාවබෝධය කෙසේ වෙතත් මට පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ මල් මෝදු වෙනවා. කොහොමත් මම සමුහ පාඩම් කිරිල්ලට වැඩි කැමැත්තක් ඇති එකියක් නෙවෙයි ඉස්සර ඉඳන්ම. ඒ කියන්නේ ගැඹුරු විදියට හිතල පාඩම් කරන කොටස් වලදී. ඒ උනාට 'ගැන්සි ෆිට්' එක හින්ද ඉන්නේ...

ඔහොම පාඩම් කරනකොට තිළිණයා නෙවෙයි කටක් අරින්නේ. ඌ කරන්නේ ඔක්කොම ලියාගන්න එක.

ඔහොම ගිහිං , අපේ ඉවෙන්ට් වලදී නම් තිලිණ ජනප්‍රිය එකෙක් උනේ ඌ ඕනේ තැනකදී කටගහගෙන යන හින්දත්, රස කතා කියන්න සමතෙක් හින්දත්. ඒ අතරේ තමයි ශිෂ්‍ය සංගම් පිහිටුවන වැඩේ ආවේ. ඒ වෙනකොට ජනප්‍රිය චරිතයක් උන තිලිණ ශිෂ්‍ය සංගමයේ සභාපති උනා. ( මටත් තනතුරක් ලැබුණා.. කියන්නෑ !!)

මේ තනතුරු එක්ක වැඩකරනකොට කොතරම් හැලහැප්පීම් ආවද... හ්ම්ම්.. එව්වා කියන්නේ නැහැ.... කතාවට අදාළ නැති හින්ද. ඒත්  ඒ වැඩවලදී අපේ ගැන්සියේ හය්ය වෙලා හිටියේ 'කිරි බර්ටි' කොලුවා. නමුත් අපේ බැච් රෙපා 'අල' සෙට් එකේ 'මහ අලයා' ( හෙක්... වැදගත් නමක්)

පස්ස ගිනිතියපු අහස් කූර වගේ පොඩ්ඩ ඇත්තම් තදවෙන මම ඒ දවස්වල වෙඩි වගේ මොකක් හරි වැඩක් සංගමයෙන් කරන්න ගියාම. ඒ උනාට දේශපාලනේ නම් කලේ නැහැ.

දැන් තිළිණයා අපේම සෙට් එකේ විතරක් නෙවෙයි, කිරිබර්ටි, මම එක්ක මාර ෆිට්. ඔහොම වැඩි කාලයක් ගියේ නැහැ එක දවසක්...

තිලින මාවත්, කිරිබර්ටිවත් වෙනම කතා කරගෙන එක්කගෙන ගියා කොමන් එකට. එක්කගෙන ගිහින් වාඩිවෙලා හොඳටම දුක් මුසු මුනෙන් කිව්වා

"මචං ... මම ගිය සතියේ වෙඩින් එකකට ගිහිං ඩාන්ස් කළා බන්.... බාගෙට නටනකොට මට හෙන අමාරුයි... ( මු කොහොමත් නටන්නේ කරන්ට් වැදිලා වගේ) හුස්ම ගන්න බැරුවම ගියා. එදා මම දොස්තර ගාවට ගියා බන්..... මගේ හාර්ට් එකේ හෝල් එකක් තියෙනවා කිව්වා ( ඒ කියන්නේ කපාටෙක) ඔපරේෂන් එකක් කරන්න වෙයි බං "

මොකද්ද දෙන්න ඕනේ උත්තරේ කියල අපි දෙන්නටම හිතාගන්න බැරි උනා. මහත දෙහෙත , මරුමුස් ඇඟක් තිබ්බට කිරිබර්ටි කියන්නේ මගේ ජිවිතේ දැකල තිබ්බ සංවේදීම කොල්ලා. උගේ ඇස්වල කඳුළු මම දැක්ක.

"කවද්ද?"
මම ඇහුව
"ඉක්මනට කරන්න ඕනේ කිව්වා..... නැත්තම් පරක්කු වෙයි කියල.. මට නිකන් පිස්සු වගේ "

ඉතිරි ටික දෙබස් ලියන්න ගියොත් නවකතාවක් වෙයි. කොහොමහරි තිලිණට ඔපරේෂන් එකක් ඉක්මනින් කොළඹ පුද්ගලික රෝහලක කරන්න තීරණේ කරලා.

දැන් කිරිබර්ටි වලිගෙ පාගා ගත්ත වලහෙක්, සොරි නිල් තල්මසෙක්, සොරි බල්ලෙක් වගේ එහෙ මෙහෙ දුවනවා. අපේ ගැන්සියේ අනිත් උනුත් දැන් මේ ගැන සාකච්චා කරලා... අවසන් තීරණයකට එළඹුනා.

ඒ තමයි.... අපිට පුළුවන් හැටියට උගේ ඔපරේෂන් එකට සල්ලි හොයල දෙන එක, ඒ කියන්නේ කැට සෙලවීමක්!!!

**********************************

අදට ඇති....

ඉතිරි ටික පස්සේ ලියන්නම්.....