163. බුදු අම්මෝ හෝව් හෝව්..!

මේකත් මගේ පොඩි කාලේ සම්බන්ධ කතාවක්.

මගේ පොඩි කාලේ ගැන ඉතින් කොහොම කොතැන කියන්න ගියත් ඉතින් අපේ අය්යා කාරයා සහ අක්කා ගැන නොකියාම බැහැ.

පොඩි කාලේ ගැන සැකවින් මම මෙතැන ලිව්වා.

ඒ වගේම උණුවතුර ළිඳක් පහසුවෙන් සහ ඉක්මනින් සාදා ගන්නා අයුරු මම පොඩි කාලේ අත්හදා බලපු හැටිත් ලිව්වා.

පොඩිකාලේ ඉඳල පුරුදු වෙච්ච යහපත් ගතිගුණය තමයි ගෙයි ගින්දර පිටට නොදෙන එක. ඒ ගැනත් ලිව්වා

බෝනික්කෙක් හින්ද වෙච්ච පපුවේ අමාරුවක් ගැනත් ලිව.

ඇයි අපේ අය්යාගේත් මගෙත් කුරුමිණි මිරිකුනි වැඩේ?

ඒ වගේම අපේ පාරම්පරික ක්‍රීඩාවක් ගැනත් ලිව්වා.

දැන් ඉතින් මක්කද ලියන්න හදන්නේ? මක්කා ලියන්නද ඉතින් වෙච්ච දෙයක් ලියනවා මිසක්. අපි වෙච්ච දේවල් කියනවා, වෙන්න තියෙන දේවල් නම් කියන්නේ නැහැ... අනේ ඔව්...

අද මම ලියන්න හිතුවේ පොඩි කාලේ සිද්ද උනත් ගොඩක් ලොකු උනාට පස්සේ ක්ලික් වෙච්ච සිද්ධියක්. මක් කිව්වා? ඒ මොන හරුපයක්ද? නෑ නෑ .. කිසි හරුපයක් නැහැ. ඔක්කොම සුද්ද සිංහලෙන්...



ඔයාලට වෙලා තියෙනවද මෙහෙම දේවල්. ඒ කියන්නේ  පොඩි කාලේ වෙනවා මොකක් හරි සිද්දියක්. ඒ කාලේ , ඒ වෙලාවේ හැටියට ඒ සිද්දිය හරි ඒ සිද්දියෙන් වෙච්ච වෙනත් දෙයක් හරි ගැන වැඩි අවබෝධයක් හරි තේරුමක් හරි නැහැ. නමුත් සිද්දියෙන් අවුරුදු බර ගානකට පස්සේ මතක් උනහම තමයි තේරෙන්නේ ඇත්තටම මොකද උනේ කියල...

එහෙම ඒවා නැද්ද?

අපෝ මට නම් තියෙනවා.. කොටින්ම කිව්වොත් මට වැඩියෙන්ම වෙලා තියෙන්නේ ඒ වගේ එව්වම තමයි.. හි.. හි..

ඒ කියන්නේ මෙලෝ රහක් නැතුව ඒ සිද්දි දිහා එදා නරඹන්නෙක් වෙලා බලන් ඉඳල, අවුරුදු ගානක් ගිහින් කැම්පස් එකට ඇවිත්, ඊටත් පස්සේ උදේ වැඩට පරක්කු වෙලා ආවත් මාසේ අවසානේ සල්ලි ටිකක් අකවුන්ට් එකට දාන, නෑ නෑ .. සොරි වැදගත් රස්සාවකට ගිහින් ටික කාලෙකට පස්සේ මෙන්න බොලේ අර පැන්චා කාලේ වෙච්ච දේ තේරුම තේරෙනවා!!

මේ කතාව මම ලිව්වට ලියන්නේ බඩේ ගින්දරෙන්. ඒ මොකක්වත් හින්දා නෙවෙයි මෙව්වා රටේ ලෝකේ මිනිස්සු දැනගත්තහම නම්බුකාරවට දැනට ජිවත් වෙලා ඉන්නේ අපේ අම්මි සහ අප්පච්චිගේ නම්බු කටුව පරෝටියන් ගාල දෙදරලා යයිද කියල. නෑ .. එහෙම වෙන එකක් නැහැ... අපි කවුරුත් සමහන් බොන්නෙත් නැහැනේ!!

මම එකපාරක කියලත් ඇති පෙ ගෙදර මම පැන්චා කාලේ තිබ්බ වටපිටාව. මට වඩා අවුරුදු බරගානක් වයස උන් අතරේ තඹේකටවත් මායිම් නොකරන පරිසරයක මම හිටියේ.

අපේ ගෙදර පොඩි ලොක්කා තමයි අපේ අය්යා කාරයා. උන්දැට හිටියා අපුරු යාලුවෙක්. ඒ තමයි රෝහිත අය්යා. ( නෑ නෑ  අනේ රොකට් රෝහිත නෙවෙයි... එයාල කොහෙද ඒ කාලේ? ) අය්යාට වඩා දෙගුණයක් විතර වයස තියෙන රෝහිත අය්යා අපිට ඒ කාලේ හිතුනේ නැති උනාට පට්ටම කට්ටයෙක්. උගේ වයසේ හැටියටනේ ඉතින්.

අපේ අය්යාට මේ වෙනකොට අවුරුදු 10ක් විතර ඇති මගේ මතකේ විදියට. මම නම් හෙනම බට්ටා. රෝහිත අය්යලා ඒ දවස්වල දුප්පත්. අපේ අය්යා එක්ක බැලුවම ගොඩක් දුප්පත්. ඔව් ඉතින් අපේ අය්යා එක්ක බැලුවම මමත් පට්ට දුප්පතෙක් තමයි. මොකද ගෙදර වැඩියෙන්ම සැලකුම් ලැබුවේ ඌ වෙච්චිකොට!

අපේ අප්පච්චි ඒ දවස්වල හිටියේ රට. ඉතින් අපි තුන්දෙනාටම ඇත්තටම අපේ අම්මා ඉස්කෝලේ යන්න කියලා ගන්නේ ලියන පොත් ටික විතරයි. සපත්තු දෙක, පැන්සල් , පැන්සල් පෙට්ටි විතරක් නෙවෙයි, මකනේ, ඉරේසරේ පවා අපේ අප්පච්චි රටින් එව්වා. අය්යාට එහෙම එවල තිබ්බා මවුන්ටන් බයිසිකලයක්. මට ඒක එවපු දවසත් මතකයි. පෙට්ටියක අහුරලා තිබ්බ බයිසිකලේ පැකින් කඩලා ආය්යාම තමයි තනියෙන් හයිකර ගත්තෙත්.

ඒ මවුන්ටන් බයිසිකලේ ඌ හෙන උජාරුවෙන් තමයි පැද්දෙත්. මට තාම මතකයි ඒ බයිසිකලේ දිලිසෙන රතු පාටයි. අකුණක් වගේ සලකුණක් තිබ්බා මතකයි බැජ් එක වගේ. ඔය බයිසිකලේට මමත් ඉතින් ස්වභාවයෙන්ම පුදුම කෙල හැලිල්ලක් හැලුවේ. මටත් ඉතින් කැසිල්ලනේ! ඕක කොහොමහරි පදින්න තමයි ට්‍රයි එක. උසත් නැහැ දොඩම් ගෙඩි දෙකක් විතරනේ. ඉතින් අය්යා සිට් එක උස්සලා යනවා හිතලම. මම කරන්නේ රෙන්ච් එක හොයල සීට් එක පහත කරගෙන පදින එකයි. ඌ පස්සේ කලේ රෙන්ච් එකත් හංගලා ගියපු එකයි. හි.. හි..

ඉස්කෝලේ අවසන් කරපු ලොකු කොල්ලෙක් උනත් රෝහිත අය්යා අපේ අය්යා කාරයාගේ ගජ මිත්‍රයා. උන් දෙන්න එක්ක එකතු වෙලා කරපු නසරානි වැඩ නම් අනන්තවත් තියෙනවා. එව්වා පස්සේ ලියන්නම්. රෝහිත අය්යත් ඉතින් මේ මවුන්ටන් බයිසිකලේට මාර ආසයි. ජීවිතේට සයිකලයක් පදින්න වත්කමක් ඉස්සර එයාලට තිබ්බේ නැති එකේ මේ වගේ බයිසිකලයකට ඌ ආසාවෙන එක අරුමයක් නෙවෙයි. ඒ උනාට රෝහිත අය්යාට බයිසකල් පදින්නත් බැහැ. සමහර දවස් වලට අය්යා ඉතින් ඌවත් පොල්ලේ තියාගෙන පදිනවා. ( පිස්සු හැදෙනවා ඇති. මොකද අවුරුදු 10ක විතර කොල්ලෙක්ට පුලුවන්ද අවුරුදු 18ක විතර එකෙක්ව බයිසිකලේ තියාගෙන යන්න?)

ඔන්න එකෝමත් එක දවසක සවසක ( හැක් හැක් මට මතක නැත උදේද දවල්ද කියල ) අපේ අය්යා කාරයා දැන් රෝහිත අය්යාට බයිසිකල් පදින්න කියල දෙන පන්තියක් පටන් අරන් තිබුනා අපේ මිදුලේ. අපේ මිදුලේ මේ කියන කොටසේ ඒ දවස්වල පිහිටුම ගැන කියනවා නම් මෙහෙමයි.

මිදුලේ තිබ්බේ පළලින් අඩු උනත් දිගින් වැඩි සෘජුකෝණයක් වගේ. ගෙදරින් එලියට බැහැලා පොඩ්ඩක් දකුණු පැත්තට හැරුනහම තමයි ගෙදරට එන ලොකුම ගුරු පාර තිබ්බේ. ඒ පාර ගල් බොරළු එහෙම තිබ්බ පාරක් වගේම අපේ ගෙදර පහුකරගෙන යන කොටස යම් ප්‍රමාණයක බෑවුමක් වගේ තිබ්බේ. මෙන්න මේ වගේ.

ඔන්න දැන් ටියුෂන් එක පටන් ගන්නකොට අපිත් ඉතින් වටවුනා.  අපි කිව්වේ ඉතින් මමත් අපේ අක්කත්. අපේ අය්යාගේ ගෝලයා, රෝහිත අය්යා ක්‍රීඩාවට ඔබින ආකාරයට සරමකින් සැරසිලා ඇවිත් හිටියා. මාළු කපන ලෑල්ලක වටේ පුසෝ බලන් ඉන්නේ ඉඳල හිටලා හරි මොකක් හරි කුණු මාළු කෑල්ලක්වත් බැරිවෙලාවත් විසි උනොත් කියල? අන්න ඒ වගේ බැරිවෙලාවත් අපිට පදින්න අවස්තාවක් ලැබෙයි කියලා තමයි මම නම් බලන් හිටියේ. අක්කා නම් ඉතින් කොහොමත් ඔය ඕපාදුප බලන්න රුසියා. අපි දෙන්නා දැන් ගෙදර ඉස්තෝප්පුවේ අග කොටසට වෙලා මේ වැඩේ බලනවා.

අපේ අය්යාගේ ටියුෂන් එක කොහොමද කියනවා නම්.... කොහොම කියනද? ඌ කරපු ටියුෂන් එකක් නැහැ. ඌ කලේ අර ගුරු පාර දිගේ බයිසිකලේ පැදගෙන ඇවිත් අපේ මිදුලෙන් කෙලවර කරලා, රෝහිත අය්යටත් එහෙම කරන්න අවස්තාවක් දීපු එකයි. බයිසිකල් පදින්න බැරි එකෙක්, පදින්න ඉගෙන ගන්න පල්ලමක පදින්න ඕනේ කියල මම මේ ඇහුවමයි! ඔන්න අපේ අය්යාගේ ටියුෂන් එකේ තරම! වෙලාවට ඌ වෙන මොනවත් ටියුෂන් නොදුන්නේ... දුන්නා නම් පලවෙනි දවසෙම ගෝලයා සෙත්ත පෝච්චි!!

ඔන්න දැන් අපේ අය්යා ගුරු පාර දිගේ පැදගෙන ඇවිත් අපේ මිදුලට හරවලා මිදුලේ කෙලවරට කලින් බ්රේක් ගහලා නතර කරගත්ත. අරුමයක්ය... ඌට කොහොමත් බයිසිකල් පදින්න පුළුවන් එකේ! පාරෙන් හරවලා අපේ මිදුලට ආවත් සැහෙන දුරක් තියෙනවා නතර කරගන්න බැරි උනත්. ඒ හින්ද වැඩි අවුලක් නැහැ. ඒ වගේම ඒ කොටසේ අපි කුෂන් එකක් වගේ සරුවට තණකොළ වවලා තිබ්බ. ඒ හැමදෙයකටම වඩා මම නම් හිතන්නේ ඒ මිදුලේ කෙලවර තිබ්බ කෙහෙල් පඳුර තමයි ලොකුම සේවය කලේ. බරුම උනොත් කෙසෙල් ගාලට තමයි බ්‍රේක් පාගවගන්න කියන්න වෙන්නේ!

අය්යා ඊට පස්සේ අවස්තාව ඔන්න දැන් රෝහිත අය්යාට දුන්නා. රෝහිත අය්යා බයිසිකලෙත් තල්ලු කරගෙන දැන් ආයෙමත් ගුරුපාරේ උඩහට ගියා. අපේ අය්යත් දැන් ඌ පස්සෙන් ගියා. නරඹන්නන් වන අක්කත්, මමත් දැන් ඉස්තෝප්පුවට වෙලා බයිසිකලේ රැගත් රෝහිත අය්යා ගුරුපාරේ ඉහලින් මතුවෙනකල් ඇස් දල්වාගෙන බලන් හිටියා.

ඔන්න ටික ටික ඔලු දෙක පෙනෙන්න ගත්ත. අපේ අය්යා බයිසිලකේ අල්ලාගෙන රෝහිත අය්යාට පදින්න කියල උපදෙස් දෙන ගමන් දැන් අපේ මිදුලේ පිවිසුම අසලටම එක්කගෙන ආව. ඊට පස්සේ රෝහිත අය්යාව පිවිසුම අසලින්ම අතෑරලා දුවගෙන ආව කෙසෙල් පඳුර තියෙන හරියට.

"හරි හරි මචං... බැලන්ස් කරගෙන වරෙන්...."

මුදුනේ හිටපු රෝහිත අය්යා දැන් ලොම්බ විකාගෙන බයිසිකලේ බැලන්ස් කරන්න පට්ටම කැපවීමෙන් කකුල උඩට අරගෙන ඔන්න බයිසිකලේ නිදහස් කරා විතරයි ඔන්න පල්ලම නිසා බයිසිකලේ ක්‍රමයෙන් අපේ මිදුල දිහාවට වේගෙන් එන්න ගත්තේ මමත් අපේ අක්කත් හිටපු තැනට කෙලින්ම වෙන විදියට.

"..... බුදු අම්මෝ.... හෝව්.. හෝව්.... හෝව්... හෝව්...."

කෙහෙල් පඳුර දිහාවේ ඉඳන් එකපාරටම අපේ අය්යා මහා විලාපයක් එක්ක රෝහිත අය්යා පැදගෙන එන බයිසිකලේ දිහාවට පන කඩාගෙන දුවගෙන ආවේ අතපය පිස්සෙක් වගේ විසිකරන ගමන්. එන වේගේ නිසා රෝහිත අය්යා ට නතර කරගන්නත් බැහැ. ඒ මදිවට අපේ අය්යාගේ මේ අමුතු විලාපය මොකද බලන්න අපිත් ඇස්ගෙඩි දොඹගෙඩි සයිස් කරලා වේගෙන් එන රෝහිත අය්යා දිහාවේ මට නම් බැලුනේ..


එතකොට තමයි මම දැක්කේ.....

මම කලිනුත් කිව්වනේ රෝහිත අය්යලා දුප්පත් කියලා. මිනිහා ගොඩක් වෙලාවට අඳින්නේ හාල්පොත වගේ තිබ්බ සරම එදත් ඇඳගෙන හිටියේ. මම හිතන්නේ ඒ සරම හෝදලා හෝදලා දිය වෙලා ගිහින්, හිල් වෙලා. මෙයා සරමේ හිල් වෙච්ච කොටස ඉස්සරහ රැලි කොටසට වෙන්න තමයි ඇඳලා හිටියේ. ඒ හිල් වෙච්ච තැනින් , වේගෙන් ඇතුලට එන සිහිල් සුලන් රැල් විඳින්න කෙනෙක් ඔලුව හරි අපුරුවට එලියට දාගෙන වටපිට බලමින් එනවා.... මමත් අක්කත් මුනෙන් මුණ බලාගත්ත... ඇත්තටම මට නම් මොකද්ද වෙන්නේ කියල තෙරුනෙම නැහැ... අපේ අක්කා මහා හය්යෙන් මර ලතෝනියක් දීගෙන දිව්වේ, මට ෂුවර් එයා කොහොමත් නිරන්තර මර බයකින් ඉන්නේ ඒ හින්දමයි කියල.

කෙහෙල් පඳුර ගාව ඉඳන් වේගෙන් එන බයිසිකලේ ඉස්සරහට සිය දිවි පරදුවට තියාගෙන මහා ලතෝනියක් දීගෙන අපේ අය්යා දුවගෙන ඇවිත් රෝහිත අය්යාව අල්ලලා නතරකරලා එක ක්ෂණයෙන් සරම හැදුවා මතකයි. ඊට පස්සේ මහා හය්යෙන් හිනාවෙන්න ගත්තා. රෝහිත අය්යාගේ මුණ රතුවෙලා තිබ්බත් මතකයි.

මට ඉතින් දෙමල පත්තරේ වගේ.... තේරුනේ නැහැනේ අප්පා?

කෝ දැන් වැඩේ තේරුනේ නැති මම වගේ අය අත උස්සනවා හොඳයි!!