159. වර - කා (02)

මුල්  වර-කා කෑම

ඔහොම මාව ජිම් එකෙන් දොට්ට දැම්මට පස්සේ...

පස්සේ ඉතින් මක්කා කරන්නද...? වෙන කරන්න දෙයක් නැති වෙලාවට ඉතින් මම පාඩම් කළා. ඇත්තම කිව්වොත් මට ලැබුන කාලෙන් වැඩි කාලයක් වැය කලේ මගේ නවකතා ලියවිල්ලට. ඒ දවස්වල මට පට්ට ඉන්ටරෙස්ටින් සත්‍ය කතාවක් ලැබුනා ලියන්න කියලා. ඉතින් මම එකසියා ගානට ඕක ලිව්වා. දවසකට පිටු 10-15 පවා ලිව්වා. ( දැන් අහන්න එපා පොතේ පිටු කීයක් තිබ්බද කියල.. එව්වා මට මතක නැහැ)

ඔහොම ඔහොම ඉතින් කාලය ගෙවුනා.

මට පොඩි පහේ ලෙඩක් තියෙනවා. පොඩි කිව්වට ඕක හරිම සුට්ටන් ලෙඩක්. එකම වැඩේ ලෙඩේ සුට්ටන් උනාට අතුරු ප්‍රථිපල සුට්ටන් නොවීම. ඔය ලෙඩේ නිසා තමයි මම එක පාරක් ලියපු අර පරණ ඉස්කෝලේ මිස් වෙලා වෙච්ච සන්තැසිය සිද්ද උනේ.

ලෙඩේ මොකද්ද දන්නවද? ඒ තමයි මහා විනැම්බෑසියක් වෙලා තියෙද්දී මුකුත්ම නොදැනී ඉඳල, හිටපු ගමන් කොළ බොක්කටම එකවරම වෙලා තියෙන සන්තැසිය දැනෙන්නට පටන් ගැනිල්ල.

කොටින්ම කිව්වොත් මාස ගානකට කලින් exam භීතිකාවෙන් කොර වෙලා අනිත් එවුන් දඟලනකොට මට ගානක් නැතුව ඉඳල, එකපාරටම විභාගෙට සතියක් විතර හෝ පැය ගානක් තියෙද්දී හෝ එකවරම සුනාමියේ දෙවන රළ ප්‍රහාරය වගේ දැනෙන එක!

කිව්වත් වගේ මට ඕක මේ පාර දැනුනේ හරියටම..... හරියටම කිව්වොත්......

ඇඩ්මිෂන් ගන්නකොට? අපෝ නෑ....... ඒවාට තව කල් තියෙනවා

ක්ලාසස් වල අන්තිම දවසේ - නෑ නෑ

සතියකට කලින් - හ්ම්ම්... මේ පාර නම් එහෙම උනේ නැහැ..

හරියටම උනේ.... - පළවෙනි පේපර් එක තියෙන දවසට කලින් දවසේ රෑ !!



ඔන්න දැන් ගෙදර කට්ටිය කෑම බීම ඉවර වෙලා සුව නින්දට ගියා.. මම?

මොන නින්දක්ද... මගේ දැන් බඩ දනවා... 'අඩේ මම හෙට මක්කා ලියන්නද?'

ඔන්න සාලේ එක කොනක ඉඳන් තව කොනකට වලිගෙ රබර් බෑන්ඩ් එකක් තදකරපු පුසෙක් වගේ දුවනවා. ආයෙමත් මේ පැත්තට දුවන් එනවා.

ගෙනාව පහුවදා තියෙන සබ්ජෙක්ට් එකේ පොත් ටික සාලේ මේසෙට. ගෙනල්ල දැම්ම.. අම්මේ තඩි පොත් ගොඩක්. ඇයි හත්වලාමේ අවුරුදු 2ක් ඉගෙන ගත්ත සබ්බ සකල මනාවම හෙට කොහොමහරි ලියන්න එපෑ.. ඊටත් උන් අහන ඒවා විතරක්ම එපෑ ලියන්න.. මට ඕනේ එව්වා ලියල එන්න තියෙනවා නම් මක් වෙනවද?

ගියා පැන්ට්‍රියට වතුර ටිකක් බොන්න. වතුර බොනකොට වරකා සුවඳක් මගේ නහය විදගෙන ගියා... ඉව කරලා බැලුව..

මේ තියෙන්නේ වරකා !! 

ලොකු ප්ලාස්ටික් බේසමකින් එකක්... හය්යෝ.. වරකා නෙවෙයිනේ... වරකා ඇට !! හා... හා... අහු උනා හොරා.... ඇරියා අයිස් පෙට්ටිය.

මේ තියෙන්නේ ඒකෙ ඇතුලේ අලි බේසමක් පුරෝලා රෝස වරකා!!!

ගත්තා බේසම එළියට.

හුහ්.. මගෙන් හංගන්න වරකා! හිතුවා මදි...

ගෙනිහිල්ලා වාඩිඋනා සාලේ සෝෆා එකේ පොත් ගොන්න පේන ඉස්සරහින්.

'හම්මේ... දැන් මොනවා ලියන්නද' ( වරකා මදුළු මිටියක් කටට)

'පැය කීයක්ද කිව්වේ? ප්‍රශ්න හැටක් නේද?' ( වරකා මදුළු මිටියක් කටට)

'ගිය පාර අමාරුයි කිව්වනේ... ඒ හින්ද මේපාර ලේසි කරයි' ( වරකා මදුළු මිටියක් කටට)

'පලවෙනි පාර ලියන අයට සහනයක් දෙනවා ඇති නෙහ් ' ( වරකා මදුළු මිටියක් කටට)

"චුටිදුව.......... මොකද සාලේ ලයිට් දාලා.....?"

අම්මා කාමරේ ඉඳන් ඇහුව. උඩ ගිහින් බිම නෙවෙයි ආයෙත් පුටුව උඩට වැටුනා. අම්මා එයිද සාලෙට?

"පාඩම් කරනවා......" කන් දෙක උඩට ඉස්සුනා හාවෙක්ගේ වගේ...

"රෑ නොවී නිදියන්න...."

"හා........." ( වරකා මදුළු මිටියක් කටට)

ඒ කියන හැටියට සාලෙට එන එකක් නැහැ. ( වරකා මදුළු මිටියක් කටට)

'මම ඉතින් එහෙමටවත් පවක් කරන කෙනෙක් නෙවෙයිනේ...' ( වරකා මදුළු මිටියක් කටට)

'ඔව් ඉතින් පොඩි පොඩි බොරු කියල තියෙනවා.... ඒ උනාට සාපේක්ෂව එහෙම පව් කරලා නැහැනේ' ( වරකා මදුළු මිටියක් කටට)

'ඉතින් දෙවියන්ට සාධාරණ යුතුකමක් තියෙනවා මට විභාගේ ලේසි කරවන්ට' ( වරකා මදුළු මිටියක් කටට)

'ආ.. මම දහම් පාසල් ගියා.... ඉතින් දෙවියන්ට අනිවාර්යෙන් යුතුකමක් තියෙනවාමයි....' ( වරකා මදුළු මිටියක් කටට)

අත දානකොට දැන් මදුළු අහුවෙන්නෙත් නැහැ. අවසන් කොටස වගේ යන්නේ.

නැගිටලා ගියා බුදුන් වඳින තැනට. ගිහිල්ල බැලුව බුදුපිලිමේ දිහාවේ. මගේ භීතිකාව ගැන මෙලෝ වගක් නැතුව බුදුහාමුදුරුවෝ සුපුරුදු සාන්ත බැල්මෙන් බලාගෙන ඉන්නවා.

එකපාරටම හතර ගාතේ දාල බිම දිගා උනා. පසඟ පිහිටුවලා වැන්දා

'අනේ බුදුහාමුදුරුවනේ... මාව පාස් කරලා දෙන්න... ආයේ නම් මහන්සි වෙනවා... ප්‍රොමිස් කියන්නේ...'

බුදුහාමුදුරුවෝ හා කියනකල් වගේ ඔහොම්මම විනාඩි දහයක් විතර වැඳගෙන ඉන්නකොට යන්තම් නිදිමතක් ආව. නැගිටලා ගිහිල්ල බලනකොට වෙලාව 1යි. ඉතුරු වෙලා තිබ්බ වරකා මදුළු ටිකත් කටේ ඔබාගෙන යන්තම් දත් මැදලා නිදාගන්න ගියා..

නින්දගියාද කියල හරියට මතක නැහැ.... කොහොමහරි දැන් මම උදේ නැගිටලා ඉබ්බෙක් වගේ ලෑස්ති වෙලා ඔන්න වෙලාවට exam එකට ගියා...

පේපර් එක තිබ්බේ මට මතක විදියට 9.30 ට හරි 10 ට හරි.

මම උදෙන්ම කෑම කන කෙනෙක් නෙවෙයි. කොහොමහරි උදේ තේ එක බිලා ගියා මිසක් මම උදේට එදා කාල ගියෙත් නැහැ. වෙලාවට කලින් ගිහින් තිබ්බ නිසා මම ඔහේ වැනි වැනි හිටියා. මගේ යාළුවො මගෑරලා මම එහාට මෙහාට වේවි හිටියා.


මම සාමාන්‍යයෙන් exam එකක් ලියන්න කලින් එහෙම තමයි. පාඩුවේ ඉන්න ඕනේ මට කිසි දෙයක් ඔලුවට දාගන්නේ නැතුව. කිසි කෙනෙක් විභාගෙට කලින් කියන කිසි දෙයක් මම ඔළුවට ගන්නේ නැහැ, ගන්න උත්සහ කරන්නෙත් නැහැ ( කලින් එහෙම කරලත් නැති එකේ හදිස්සියේ මොනවා අලවා ගන්නද නේද?)

මම හිටියේ ටක්ෂොප් එක අද්දර කොටසේ. එකපාරටම මට හිතුනා නිදිමත යන්නත් එක්කලා මොනවා හරි හපන්න ගන්න ඕනේ කියල... ගිහිල්ල ගත්ත සියඹලා ටොෆියක්. එකක් මදිවට දෙක තුනක්ම ගත්ත. එකක් කලා කටේ දාගෙන අනික්වා සාක්කුවේ දාගත්ත මතු ප්‍රයෝජනයට කියල.

ඔන්න විභාගේ පටන් ගන්න හදන්නේ. අපි ඉතින් හරක් ටික වගේ පන්ති ඇතුලට ගාල් උනා... සියඹලා ටොෆිය කකා මම දැන් දෙය්යෝ මගේ පේපරේ ලියන බව හිතමින් ආතල් එකේ හිටියා.. ප්‍රශ්න පත්තරේ බෙදුවා. ඔන්න දැන් අපි කුළු හරක් ටික අං තට්ටු පාත්කරගෙන ඉන්නවා වගේ පේපර් එකට එබීගෙන උත්තර ලියනවා.

'බොර.. බොර බොර...'

මොකද්ද බොලේ සද්දයක් ආවේ? මම වටපිට බැලුව... ආයෙත් උත්තර ලියනවා.

'බොර.. බොර බොර... බුර් '

අප්පටසිරි... මගේ බඩ නේද බොලේ පෙරලි කරන්නේ?

ඔන්න දැන් ටික ටික තොප්පිගල සිට ඉතා වේගයෙන් හමුදා ඛණ්ඩය ඉදිරි ආරක්ෂක වළලු පුළුල් කරමින් ඉදිරියට ඇදෙනවා..... බඩ ඇතුලේ මෝටාර් සහ බර අවි ඔක්කොම යොදලා පටන් ගත්තේ නැද්ද බොලේ ප්‍රහාරය!!!

මම පුටුවේ එහෙට මෙහෙට ඇඹරුනා හරියට නාමල්ගෙන් නිල්බලකාය ගැන ප්‍රශ්න කරහම වගේ. දැන් මගේ කන් දෙකින් එලියට දුන් සහ දුම් රොඩු පිටවෙනවා වගේ. පේපර් එකත් බොඳවෙලා වගේ පේන්නේ..

අමාරුවෙන් මම අතක් උස්ස ගත්ත. ඔන්න එතකොට අපි අඳුනන්නේ නැති ටීචර් නොනෙක් මට ෆුල්ස් කැප් උස්සගෙන දුවගෙන ආව. මම කිව්වා මගේ සිද්ධිය ඇඹරි ඇඹරි.

"හා එහෙනම් යන්න"

මම ඉතින් අර මිටින් හැරපු මොකද්දෝ එකා වගේ නෙවෙයි පෙට්‍රල් ගහපු පුසා වගේ දිව්වා එළියට.

ඇත්තටම කියන්න, අපේ ඉස්කෝලේ ටොයිලට් තිබ්බේ තව බිල්ඩින් එකක තට්ටු දෙකක් නැගලා යනකොට ලැබෙන මිදුලේ කොනේ... වෙලාවට මම ඔය පාරේ ස්පෝර්ට්ස් ප්‍රැක්ටිස් කරනකොට දුවල තියෙන හින්ද දිව්වා කියන්නේ පන කඩාගෙන දිව්වා... කොටින්ම පඩි නැග්ගේ පඩියක් ඇර පඩියක්..... පඩි ටික නැගලා ඉවර වෙනකොට මට දැනුනා කවුදෝ මගේ පස්සෙන් පන්නනවා කියලා.

වෙලාවේ හැටියට ඔව්වා බලන්න වෙලාවක් නැහැ... මම දිව්වා කියන්නේ පන එපා කියල දුවලා අහුවෙච්ච පළවෙනිම කියුබිකල් එකට රිංගුවා......

කියල වැඩක් නැහැ..... ඔන්න මගේ වරකා සහ සියඹලා හමුව!

වැඩේ ඉවර වෙනකල් මම සින්දුවක් එහෙම කියාගෙන හිටියේ හය්යෙන්, මොකද මම දැන් දන්නවා බල්ලෙක්වත් නැහැ කියල මේ වෙලාවට ටොයිලට් එකේ. ඒ අතරේ

'චෙක් විතරක් වරකා... අපරාදේ වරකා ටික....'

කියා කියාත් මම මිමිනුවා මට මතකයි.

වැඩේ ඉවර වෙච්ච ගමන් මම නිවන් ගියා වගේ සහනයකින් දොර ඇරගෙන එළියට එනකොට....

හත්වලාමයි.... මෙන්න මම ෆුල්ස්කැප් දෙන්න දුවන් ආපු අර ටීචර් ඉන්නවා දොර ගාව හිටගෙන දාඩිය පිහදාමින් !!!

පාරක් තොටක්වත් නොදන්නා ඉස්කෝලෙක , සාරියකුත් පටලවාගෙන මගේ පස්සෙන් පන්නගෙන එන්න ඇත්තේ මෙයා වෙන්න ඇති එහෙනම්.... මගේ ලයාන්විත ගායනය අහගෙන ඉන්නත් ඇත්තේ එයාමයි.....

නම්බුවක් කියා දෙයක් ඇතිනම්.... එය කොයි වගේදැයි පවසනු!




ප.ලි. 

1. දෙය්යන් විසින් මගේ ආයාචනය/ඉල්ලීම/යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප කරන්නට ඇත්තේ මම පලතුරු අල්ලසක් නොදුන් නිසා විය හැකිය.  ඉතාම කුජීතය. මට B එකකින් සැනසෙන්නට සිදුවිය.
2. මට මේ විපතින් නැතිවුණු කාලය ලබා නොදුන්නේ මගේ නොසන්ඩාල සින්දු කිවිල්ලදැයි සැකයක් හටගත්තද... කාගෙන් අහන්නද?