158. වර - කා (01)

අද ඉඳන්, මේ මොහොතේ ඉඳන් සිරා වෙනවා ( නෑ නෑ .. ඒ සිරා නෙවෙයි... නෑ නෑ .. අර සිරාත් නෙවෙයි... සීරියස් සිරා ඕයි ) කියල හිතල හුස්මක් ගන්න ලැබුනේ නැහැ.

මට හම්බුනා නේ වරකා ගෙඩියක්... 

ගෙඩියක් කිව්වට ගෙඩියක්ම නෙවෙයි, ගෙඩියකින් පොඩි පංගුවක්. පොඩි කිව්වට කෑල්ලක්. කෑල්ලක් කිව්වට ගෙඩියක් දෙකට කපලා එක කෑල්ලක්. අර්ධයක්? නෑ ... නෑ .... අර්ධයක් වෙන්නේ කොහොමද... ඕක දෙකට කපනකොට මමමනේ එක පැත්තක් වැඩිපුර ලොකු වෙන්න කියල කප්පවාගෙන අමතකවිල්ලකින් වගේ අර 'ඩිංගිත්තක්' ලොකු කෑල්ල ඉක්මනට කොලේකින් ඔතෝගෙන ගෙදර උස්සන් ආවේ! ඉතින් ඕකට අර්ධයක් කියන්න මට පිස්සුය?

හා... දැන් කියන්න එපා මම දෙකට කපන්න දන්නේ නැහැ අරකය මේකය කියල... මොකද මම නොදන්නේ! වරකා දෙකට කපනකොට ඔහොම වෙනවා කොහොමත්. කොහොල්ලා ගතිය වැඩි නිසා කොහොමත් එක බාගයක් පොඩියට කැපෙන්නේ. ඊටත් වඩා ඕකේ තියෙන කටු කටු ගතිය නිසා කොහොම කැපුවත් කෑලි දෙකම එක ගානට පේන්නේ. ඒ උනත් මට පුළුවන් තක්කෙටම අර 'ඩිංගිත්තක්' ලොකු කෑල්ල කිසි ගේමක් නැතුව අඳුන ගන්නත්, මොන වැඩ රාජකාරි තිබ්බත් ඔය වරකා ගෙඩිය පරිස්සමට ගෙදර ගේන්නත්. මම කොහොමත් කිසි කරදරයක් නැති ළමයෙක්.. අනේ ඔව්... වරකා සම්බන්දයෙන් මම කිව්වේ..



මේ පාර ලැබුන වරකා ගෙඩිය.... ඒ කියන්නේ ගිය පාර වරකා ගෙඩියකුත් තියෙනවා. ආ... ගිය පාර විතරක්ද? ඊට කලින් පාරත් වරකා ගෙඩි කතාවක් තියෙනවා... නෑ නෑ ඒ හැම පාරවල්වලම වරකා කතා කියන්න මට පිස්සුද?

ඔය වරකා කතා අතරින්, අමතකම නොවෙන වරකා කතාවක් තියෙනවා. ඕක ඉතින් අමතකම නොවෙන්නේ මට මිසක්කා කාටද? මොකද මම මේ කියනකල් මෙලෝ යකෙක් ඔය කතාවේ අග මුල දන්නේ නැහැ. දන්නේ නැහැ කියන්නේ මම කිව්වෙත් නැහැ. කියල කොහොමද? ඉතින් දැන් කියන්නේ? දැන් ඉතින් කියන්නේ මත්තට එහෙම නොවෙයි කියල කියන්න නෙවෙයි. අර disclaimer එකද මක්කද කියන්නේ... අන්න ඒකට! මෙව්වා කියෙව්වට කමක් නැහැ... අර මගේ ඉරනම්කාරයා එහෙම හම්බුනොත් කනේ එහෙම තියනවා නෙවෙයි හරිද?


මම ඔන්න නමෝ විත්තියෙන් මගේ උසස්පෙළ කරන කාලේ.

උසස්පෙළ කියල එකක් මට ඉස්සර මතක් වෙන්නේ අර ගංවතුර කාලෙට විතරක් තමුන් ඉන්නේ පැල්පත් වල කියලා මතක්වෙන උන්ට වගේ තමයි. ගංවතුර එනකල් ඩයලොග් ටීවී හිටන් බල බල චුන් එකේ ඉඳල වතුර ගේ ඇතුලට එනකල් ක්‍රිකට් බල බල ඉඳල කරන්ට් නැති උනාම මතක් වෙනවා නේ අර ඇළ උතුරලා නේද , දැන්වත් යන්න ඕනේ නේද කියල... අන්න ඒ වගේ වාර විභාගේ ලංවෙනකල් වැඩි පැය ගානක් පාසැල් ක්‍රීඩිකාවක් විදියට ජිම් ගානේ පැලපදියම් වෙලා හිටපු මම උසස්පෙළ ගොඩක් බරපතලේට පාඩම් කරපු එකියක් නෙවෙයි.

කොහොමත් මට පාඩම් කරන්න වෙලාවත් තිබ්බේ නැහැ. පාන්දර 5 ට ගෙදරින් යනවා, ඉස්කෝලේ ඉවර වෙලා හවස 6 වෙනකල් ඉස්කෝලේ අමතර වැඩවලටත්, ජිම් එකේ ප්‍රැක්ටිස් වලටත් ගෙවුනාම මම ගෙදර එන්නේ දෙන දෙයක් කාල ඇඳට පනින්න බලාගෙන. සමහර දවස්වලට මම ගෙදර ඇවිත් ඇඳුම මාරු කරලා නිදි. මොනම ක්‍රමෙකටවත් බැහැ ඇහැරවන්න.

මම ඉතින් ඩබල් බෙඩ් එකේ හරහට තමයි වැටිලා නිදාගන්නේ. මගෙත් එක්ක අපේ අම්මා තමයි ඉස්සර නිදාගත්තේ. ඉතින් දවස තිස්සේ අටෝරාෂියක් වැඩ කරලා ඉවර වෙලා නිදාගන්න එන අම්මට නිදාගන්න හැටියක් නැහැ මම ඇඳේ හරහට පොල් කොටේ දැම්මා වගේ. කන ළඟ බෙර ගැහුවත් මම නෙවේ නැගිටින්නේ. අපේ අක්ක තමයි මට වතුර ගහනවා, ඇඳෙන් බිමට ඇදලා දානවා, කනට හූ කියනවා වගේ සුන්දර ක්‍රම වලින් ඇහැරවන්න පැනලා ඉදිරිපත් වෙන්නේ.

හැබැයි මම කවදාවත් හිතලා ඉස්කෝලේ පීරියඩ් එකක් කට් කරලා නැහැ. උගන්නන වෙලාවේ අහගෙන ඉන්නවා. ඉස්කෝලේ ගෙදර වැඩ දෙන එව්වා කොහොමහරි කරනවා. අමතර පන්ති ගියෙත් අවමයෙන්. ඒවගෙත් එහෙමම තමයි. වෙලාවට යනවා, වෙලාවට එනවා. වැඩි බර තිබ්බේ මගේ ස්පෝර්ට්ස් වලට.

දැන් ඉතින් මගේ පාඩම් වැඩ, ස්පෝර්ට්ස් සහ නිදාගනිල්ල එක්ක කොහොමද වරකා සෙට් වෙන්නේ ඈ ?? ( ෂ්... කට කට)

ඔන්න ඉතින් මගේ උසස්පෙළ වලට බොහොම ලං උනා. ඒ වෙනකොට මගේ ටීම් එකේ සියලු දෙනා මට වඩා වැඩිමහල් අය හින්ද ඒ වෙනකොට ඉස්කෝලෙන්  සමු අරන් හිටපු නිසා ආයෙත් මම අස්සයා මැරුණු ජොකියෙක් වගේ උනත් , මම තනිවම ඉදිරිපත් වෙන තරඟ වලට සහභාගී උනා. ඊට අමතරව මම ඒ වෙනකොට මගේ පාසලේ ක්‍රීඩා නායිකාවක්. ඉතින් මට ඒ වගකීම් තිබ්බ. දැන් ඔන්න විභාගෙට තව මාස දෙකයි. මම ඉතින් මගේ සුපුරුදු ජිවන රටාව ගත කරනවා. අපේ අම්මත් උපේක්ෂාවෙන් මගේ මේ හැසිරීම් ඉවසනවා. ආ ඔය අල්ල පනල්ලේ මම නවකතා ලියනවා. මෙලෝ වගක් නැහැ විභාගේ ගැන. මේ වෙනකොට මගේ ඉස්කෝලේ සගයෝ ඔක්කොම වගේ විභාග භීතිකාවෙන් තමුන් කරමින් හිටපු ස්පෝර්ට්ස් ආදියට කොමාවක්, තිතක් ආදිය තබමින් හිටියත් මට තාමත් ඒ වගක්වත් දැනුනේ නැහැ.

මම එකෝමත් එක දවසක පුරුදු පරිදි ජිම් එකට ප්‍රැක්ටිස් ගියා. හැමදාමත් වගේ ජිම් එකේ දොර වහල තියෙන නිසා මම වෙනදා වගේම දොර ඇරගෙන ඇතුලට ගියා. අපේ ඉස්කෝලේ ළමයි ප්‍රැක්ටිස් පටන් ගන්න ලෑස්ති වෙනවා.

මම ඇතුලට අඩියක් තියනකොටම මම දැක්කා ඈත ඉඳන් අපේ කෝච් මට අත උස්සලා මොකද්දෝ කියනවා... මම පොඩ්ඩක් නතර වෙලා බැලුවා. කෝච් පට්ට සැර නිසා ඒ සර්ට පිටින් වතුරවත් බොන්නේ නැහැ අපි කවුරුත්.

"OUT... OUT..."

මම කොර වෙලා කෝච් දිහා බලන් හිටියා. ඔන්න එතකොට සර් එනවා බස බස ගගා මම ඉන්න පැත්තට. පුසෙක්ට කොටුවෙච්ච ලේනෙක් වගේ මම දොර මුල්ලට පොඩ්ඩක් උනේ 'කමින් කලර් නොට් ගුඩ්' වගේ දැනුන නිසා...

"... කොහෙද මෙහෙ?"

මගේ ලඟට ආපු කෝච් අත්දෙක ඉනට තියාගෙන මගේ දිහා කරවෙලා යන බැල්මක් දාල ඇහුව.

"ස - ර්... අ - ද ප්‍රැ- ක්-ටි-ස්..... නැ-ද්-ද?"

අලෝගත්ත අහිංසක හිනාවත් දාල මම සීරුවෙන් උන්නත් පපුව දෙමොලේ පිටි කොටනවා.

"අදද? තියෙනවා... ඔයාට නැහැ... "

මම හොරෙන් සිමෙන්ති කාපු බල්ලෙක් වගේ බුකවන් හිටියා මිසක් මොකක් කියන්නද කියල හිතාගන්න බැරිඋනේ මම 'ළඟකදී' කිරිමේල් වැඩක් කෝච් ට අහුවෙන්න කරපු බවක් මතක නැති නිසයි. මොකද කිරිමේල් එකක් කරලා අහු උනොත් ආයේ නෑ සම්බුව ලැබෙනවා පලු යන්න...

මට දැන් මේ අපබ්‍රන්සේ තේරුනේ නැහැ. අපිට ප්‍රැක්ටිස් තියෙනවලු, මට නැතිලු. අඩේ මාව ඉස්කෝලෙන් අස්කරලද? පිස්සුවක් කියනවා... මේක දැන් මගේ අභිමානයට, භව් භව් අකණ්ඩතාවට එල්ල කරපු දැවැන්ත විදේශික කුමන්ත්‍රණයක්. ( සොලි ඈ.. ඒ දවස්වල ඒ ජාතියේ එව්වා වැඩිය තිබ්බේ නැහැ.. ඒ හින්ද ඒ ජාතියෙන් වෙන්න බැහැ )

මගේ දිහා ලොරි මුණක් දාගෙන බලාගෙන හිටපු කෝච්ට යන්තම් හිනාවකුත් ගියා. මම මේ විනම්බෑසිය දිහා බලන් හිටියේ කොත්තමල්ලි කාල ලම්බෝගිනියකට හැප්පුන එකෙක් වගේ කන් දෙක පාත් කරගෙන.

"... කවද්ද දැන් exam ?"

මම දැන් කල්පනා කළා වාර විභාගෙත් ඉවරයි. මොකක් ගැනද මේ කියන්නේ?

".... ම.. ම..."

"උපේක්ෂා..... තව මාස දෙකයි නේද A /L වලට?... "

කෝච්ට තේරෙන්නේ ඇති මේකිට කියන්න වෙනේ අමුවෙන්ම කියල. නළල රැලි කරලා එහෙම ඇහුවම මම සිග්නල් හිනාවක් දාල 'ඔව්' කිව්වා.

අප්පේ... සර් හරි හොර ගෙඩියා. මටත් වඩා මගේ විභාගේ මතක තියාගෙන නේ.... පව් අනේ...

"... යන්නයි කිව්වේ ගෙදර. එන්නේ නැහැ මෙහෙ පස් පාගන්න exam ඉවර වෙනකල්.... මටත් එක්කයි බැනුම් අහන්න වෙන්නේ"

හත් ඉලව්වේ... අපේ ගෙදර බල්ලෙක් වත් ඔහොම බැනුම් අහන්නේ නැතුව ඇති. ( අපේ ගෙදර බල්ලෝ නැත, ඉන්නේ කොල්ලෝ පමණි. එය වෙනම කතාවකි)

අන්න එහෙම චාම් උත්සවයකින් තමයි මම විභාගය සඳහා ක්‍රීඩාව තාවකාලිකව නතර කලේ/කෙරෙව්වේ.


වර - කා ගැන තව කියන්නම් පස්සේ.....