145. ගුරු වෙරී - 01

මම පුංචිම පුංචි එකා කාලේ මගෙන් ඒ දවස්වල ලොකුය කියල හිතෙන වැඩිදෙනෙක් අහපු ප්‍රශ්න කීපයක්ම තිබ්බ.
එකක් තමයි අම්මටද අප්පච්චිටද වැඩිපුර ආදරේ? තවත් ඒ ජාතියේ වෘෂභ ප්‍රශ්නයක් තමයි බබා ලොකු උනාම කවුරු වෙන්නද කැමති? කියන එක.

ඒ කාලේ හිතුනේ නැතත් දෙවැනි ප්‍රශ්නෙට දැන් නම් හිතෙනවා
"කවුරු නැතත් ඔයා වගේ නැතුව ඕනේ කෙනෙක් වෙච්චාවේ"
වගේ රුවන් වැකියක් කියන්ට.

කියන්ටත් බෑ... මගේ ප්‍රොෆයිල් එකේ හැටියට සහ මගේ ඉතිහාසේ දන්නා උදවිය කියනා හැටියට පුදුමයි මම ඔහොම උත්තරයක් නොදුන්නා! එක්කෝ ඒ දවස් වලත් අපේ දෙමවුපියන්ගේ නම්බුව තියනවා කියන කාරණේට වඩා තියෙන නම්බුවත් නැතිකරන්නේ නැතුව ඉන්න එකේ තියෙන මහත්ඵල මහානිසංසය ගැන ඒ දවස්වලම හිතේ තියෙන්ට ඇති. ඒකයි උත්තරේ පමා වෙන්ට ඇත්තේ.



වෙන එකක් තියා, උන් එහෙම ප්‍රශ්නේ ඇහුවේ නැතත් මට මතක විදියට ඉස්කෝලේ ඔය පොඩි පොඩි වාක්‍ය රචනා එහෙම ලියනකොට ඔය මාතෘකාව ලැබුනම? මට නම් අද වගේ මතකයි මම එහෙම මුලින්ම මගේ අනාගත බලාපොරොත්තුව ගැන ලියපු රචනාව. කියන්නේ නම් නැහැ ලොවෙත් මොනවද ලිව්වේ කියල.... මොකටද නිකන් ඉල්ලන් කන්නේ? ඒත් ඉල්ලන් කන එක මගේ ඇටමිදුළු දක්වාම ගියපු රෝගයක් හින්ද කියන්නම් කවුරු වෙන්නද කියල මුලින්ම ලිව්වේ...

ඒ තමයි 'විද්‍යාඥයෙක් වෙන්න'

දැක්ක නේද තියෙන ගම්භිර කම!

මම ඔය වචනේ කොහෙන් හොයාගත්තද දෙය්යෝ වත් නොදනී, මමවත් නොදනිමි. කොටින්ම ඔය වාක්‍ය රචනාව ලියනකොට ඒ වෙනකොට ඔය වචනේ ලියන්න ඕනෙකරන අකුරු ඔක්කොම ඉගෙනගන තිබ්බේ නැති නිසා ( මම හිතන්නේ 2 වසරේ වගේ) මගේ ගුරුතුමීට සිද්ධ උනා මට ඒ අකුරු කියලා දෙන්න.

මම කලේ ඉතිරි ටික ලියනකොට ගුරුතුමී ලියල දීපු වචනෙම ආපහු පිටපත් කරපු එකයි. එව්වා ගියාවේ... කවුරු දන්නවද දැන් ඔව්ව? රටම දන්නා කුඩු කාරයොත් දැන් නිදහසේ ඉන්න එකේ... මම මොකට ලැජ්ජා වෙනවද? නේද අනේ?

ඔහොම පටන් ගත්ත මගේ අනාගත බලාපොරෝත්තුව ඉතින් ඉෂ්ට උනාද කියලද අහන්නේ? හා හා.. කට කට! කට වරද්දගන්න එපා.. එව්වා සාර්ථක උනා නම් ඉතින් ඔය රොකට් රෝහිත ළඟින්ම මමත් එදා හිටගෙන ඉන්නවා නේ දෙය්යනේ කියල... ආයුබෝ වේවා කියන්ට අනේ...

ඔහොම ඉතින් අමාරු වචන වලින් ආරම්භ වෙච්ච මගේ අනාගත වෘතිය ටික ටික සංශෝධනය වෙලා ගියා. අන්තිමට මොකද උනේ අහන්ට එපා අන්තිමට ඉතින් මේ දැන් ඉන්න මං ඉතුරු වුනා.

ඔය ලිස්ට් එකේ මම තියාගෙන හිටපු දේවල් තමයි ජර්නලිස්ට් කෙනෙක්, චිත්‍රපටි අධ්‍යක්ෂිකාවක්, නිළියක් ( චීයා... ඒ ජාතියේ නෙවෙයි අනේ.. චරිතාංග නිලියක්), නැට්ටුක්කාරියක් සොරි ඈ නර්ථන ශිල්පිනියක්, නවකතා රචිකාවක්, ක්‍රීඩිකාවක් , දන්ත දොස්තර කෙනෙක්( නෑ නෑ  දත් ගලවන එක රස්සාවට කරන එකියක්, නම්බුකාර විදියට - ඒ කියන්නේ එකෙක්ගේ දතක් ගලෝල උගෙන්ම සල්ලි ගන්න එක), ඔය අතරින් ලාවට විතර දැන් කරන රස්සාව...

තිබ්බෙම නැති එකම වෘතියක් වේ නම්... ඒ තමයි ගුරු වෘතිය!!

ආන්න එහෙමයි මගේ ගුරුවෙරි පෝස්ටුව ලියන්ට හිතුනේ!

( අනේ අම්මප මෙහෙමත් ජවුසන්... කවදාවත් කරන්නේ නැති දෙයක් ගැන පෝස්ටු ලියනවා... මම මේ ඇහුවමයි - ඒ අපේ අය්යා.... ඌ දන්නේ නැහැ දැන් වැඩිපුරම කතා කරන්නේ , කරන්න බැරි දේවල් ගැන කියල!)

දැන් ඉතින් හති හලාගෙන කියෙව්වට, දැන් තේරුනා නේද මම මේ කියන්ට යන්නේ මොකද්ද කියල? නෑ ? ආ එහෙනම් මේක සම්භාව්‍ය ඝනයේ සාකච්ජාවක්.!

තව ඉදිරියට යනකොට ටිකාක් තේරෙයි. නැත්තම් එහෙම උනා වගේ ඉන්ට..

කොටින්ම ( ඕක කලින්ම කිව්වනම්  අහවරයි නේ!) කිව්වොත් මගේ තුන් හිතකවත් ගුරුවෙරියක් වෙන්ට අදහසක් තිබ්බෙම නැහැ. මම අද කියන්ට යන්නේ මට ඒ උනාට වෙච්ච දේවල් ගැන...

මම උසස්පෙළ ලියලා ගෙදර ඉන්න කාලේදී අපේ අම්මගේ හොඳම යාලුවෙක්ගෙ පුතෙක්, ඊළඟ අවුරුද්දේ උසස්පෙළට සුදානම් වෙනවා. ඒ කොල්ල අපේ ගෙදර ආවේ-ගියේ නැතත් ඒ ආන්ටි නම් අපේ ගෙදර නිතර යන එන කෙනෙක්. ඔන්න ඌට රසායන විද්‍යාව අමාරුයි කියලා මට කියාදෙන්න පුලුවන්ද කියලා ඒ ආන්ටි අහිංසක ඉල්ලීමක් කළා. ඌ ටියුෂන් යනවා උනත් තේරෙනවා මදි කියල තමයි කිව්වේ. මමත් ඉතින් අන්දොස් පොරනේ... එකපාරටම 'හා' කියවුනා.

ඇත්තම කියනවා නම් ඒ කොලුපැටියා එන්න කියාපු දවසේ ගෙදරට එනකල්ම මට ඕකේ හාන්කවිස්සියක් මතක තිබ්බේ නැහැ.

ඌ අපේ ගෙදර ඇවිත් ගේට්ටුවේ බෙල් එක ගහනකොට තමයි බොලේ මට මගේ ටියුෂන් එක මතක් උනේ. අපේ අක්කා ලලිත ගමනින් ගිහින් ගේට්ටුව අරිනකොට මම දඩ බඩ ගාල මගේ පරණ පොත් ටික අරගෙන ටේබල් එකකට තිබ්බ. කොහොමත් අපේ අක්ක ලලිත ගමනින් ගේට්ටුව ගාවට යනකොට අපිට පුළුවන් දත් මැදලා , මුණ හෝදලා, ඇඳුමක් අයන් කරලා ඇඳගන්න කිසි ගේමක් නැතුව. නෑ නෑ.. බාගෙට නෙවෙයි... හොඳට දත් මැදලා!

ඔන්න ඔහොම තමයි මම ප්‍රසිද්ධියේ ගුරුවෙරියක් උනේ. ප්‍රසිද්ධියේ කියල කෑල්ලක් දැම්මේ අප්‍රසිද්ධියේ කොතෙකුත් තෙල බෙදිලි, ගුස්ති, කුමන්ත්‍රණ , හොර තක්කඩි වැඩවලට ඕනේ තරම් මම ගුරුවෙරියක් විදියට වැඩකරලා බොහොම අත්දැකීම් තියෙනවා. මම ඉතින් වැඩි ප්‍රසිද්දියට අකමැති එකියක්නේ... ( දාපු ඇඩ් වලට තාම සල්ලි යැව්වෙත් නැහැ... චෙප් යහපාලනේ හින්ද සල්ලිත් ගෙවන්න වෙලා!)

මගේ ටියුෂන් වලින් ඌ ලංකාවේ අංක එක උනා කියල ආරංචියි. නෑ නෑ විභාගෙන් නෙවෙයි, උගේ පවුලෙන් අංක එකට රට ගියේ ඌ තමයි. යන්තම් B පාස් එකක් අරගෙන පිටරට ගියා ඉගෙනගන්න. මට ඇතෙක් බරට තෑගිත් ගෙනත් දුන්න. වැඩේ කියන්නේ ඌ තරාදියේ කිරන්න අරගෙන තියෙන්නේ පොඩි ප්ලාස්ටික් ඇතෙක්. ඒ හින්ද පොඩ්ඩක් විතර පාර්සලේ බරින් අඩුයි. ඒ උනාට මැක්සා රැපින් පේපර් එක!

ඔය අතරේ මට වැළඳුනා ලෙඩක්. ඒතමයි 'ප්‍රයිවට් සෙකට්‍රි ලෙඩේ'!!

කොහෙන් බෝ උනාද මන්ද ( වෛරස් වෙන්න ඇති). ඒ කියන්නේ මට ප්‍රයිවට් සෙකට්‍රි කෙනෙක් වෙන්න මාර ආසාවක් ආව. විභාග ප්‍රථිපල වලින් මොකක් වෙයිද කියලවත් මට නිනව්වක් නැතුව හිටියේ. ලංකාවේ කොහොමත් එහෙමනෙ. බහුතරයක් දෙනාගේ ජිවිතේ තනිකරම තීරණේ වෙන්නේ උසස්පෙළ ප්‍රථිපල නිකුත් කරපු දවසේ. අද යසට උන්නු යාළුවො දෙන්නගෙන් එකෙක් එකවරම දොස්තර වෙලා, අනිත් එකා කොන්දොස්තර වෙනවා.

ඇත්තම කියන්න මම මේ ජොබ් එකේ කරන්නේ මොකද්ද කියලවත් හරියට දැනගෙන හිටියෙවත් නැහැ. පිස්සුවෙ  කොතරම්ද කියනවා නම් මම එහෙම ජොබ් වලට තියෙන කෝස් එකක් හොයාගෙන අම්මිට කිව්වා කරන්න කැමතියි කියල.

අපේ අම්මි මට සාමාන්‍යයෙන් එපා කියන්නේ හරි අඩුවෙන්. එපා කිව්වොත් නම් පුතේ ආයෙමත් නෝකතා. මම හිතන්නේ ඈ මම ගැන දරන මතය හින්ද වෙන්න ඕනේ. ( මම හැමවෙලෙන නිවැරදියි කියල හිතන හින්ද නෙවෙයි. ) උසස් පෙළ ඉවර වෙලා කරලා ගෙදර හිටපු නිසා වෙන්නත් ඇති. කොහොමහරි අපේ අම්මි මට කෝස් එකට රෙජිස්ටර් වෙන්න සල්ලිත් දුන්න.

ඔන්න මම එතැනට ගිහින් තනියෙන් රෙජිස්ටර් උනා සෙකට්‍රි කෝස් එකට. උගන්නන්නේ ලියනගේ කියලා සර් කෙනෙක්. ඒ ආයතනයේ පරිඝනක පාඨමාලා එහෙමත් පවත්වනවා. ඊට අමතරව ඔහු ඉංග්‍රීසිත් උගන්නනවා. පරිඝනක උගන්නන්නේ පොඩි අයටත් එක්ක. ඒ කියන්නේ වයස 3 සිට ඉහලට ළමයි එනවා.


පස්සේ ඉතිරිටික කියෝමු නේද?