193. ශෝකය පලකිරීමේ නිවැරදි ක්‍රමය

මගේ යාලුවෝ... ( අප්පා උන් ගැන මෙතන ලියන එක භයානකයි. උන් මගේ මේ බ්ලොග් කට්ට කන මෙලෝ දෙයක් දන්නේ නැති නිසා හොඳයි. ඒත් මේවා කිරිමේල් කඩෙන වැඩ!) ඉන්නවා එක එක ජාතියෙන්. සැලඩ් වගේ. එකෙක් තක්කාලි ගෙඩියක් වගේ. ඒ කියන්නේ බතලයි; රවුම්?  නෑ නෑ හලෝ ඒ හින්ද නෙවෙයි. ඌ ගිය තැන වැඩේ චොර කරනවා. තවත් එකෙක් ගෝවා සහ කැරට් වගේ...

ඔහොම කියන්න ගියොත් එළවලු ජාති ටිකේ නම් ඉවර වෙනවා මිසක් කියල ඉවර වෙන්නේ නැහැ. ඒ නිසා මම මෙහෙම කියන්නම්...

මම වැඩකරපු කම්පැනි වල සහ වැඩ නොකරපු කම්පැනි වල මට අනේක විධ යාලුවෝ ඉන්නවා. උන් ඇති වෙන්නේ එක්කෝ මගේ නැතිවීම සඳහාමයි. ඒ කියන්නේ උන් සෙට් වීම නිසා මගේ වහගෙන හිටපු කොයිල් ගති මතු වෙලා ඇවිත් කොක්ටේල් පාටියට ආපු බිකිනි කෙල්ල වගේ මට සලකන්න අනිත් උන් පෙළඹෙනවා.

අර ඉස්සෙල්ල කියපු තක්කාලි යාළුවා ගැන මම මේ පෝස්ට් එක සහ මේ පෝස්ට් එක ලිව්වා. අර ගෝවා එක්කනා ගැන මෙහෙම ලිව්වා. තව තියෙනවා, ලියන්න නිකං මොකද්ද මොකද්ද වගේ...

අද මම කියන්න යන්නේ ළමායි , යාලුවෝ ගැන කතාවක්ම නෙවෙයි. ඒ උනාට නොවේ මත් නොවේ... තෙරුනානේ?



ඔන්න එකෝමත් එක රටකදී, නෑ නෑ ... මම මගේ මුල්ම මුල් රැකියාවෙන් අයින් වෙලා වෙන කම්පැනි එකකට ජොයින් උන කාලේ, වෙනදා වගේ නෙවෙයි මම හරිම තැන්පත් සහ ගුණවත් විදියට තමයි අලුත් තැන ජිවත් උනේ.

හැබැයි ඉතින් වැඩි කාලයක් මේ නාට්ටිය රඟදක්වන්න ලැබුනේ නැහැ. ඒක උනේ කැරම් බෝඩ් දෙකක් අපේ ඩිස්ට්‍රෙස් ඒරියා ( අපිට කෑම ගන්න කොටසට අමතරව බීන් බෑග් දාල තියෙන නිදහසේ කෝපි බොන්න පුළුවන් ඒරියා එකක්. වැඩිය ලොකු නැහැ) එකට ගෙනත් දැමිල්ලත් එක්ක.

කැරම් කිව්වම මාව නිකන් කහඹිලියා ගොඩට වැටිච්ච බූල් බාපු චිම්පන්සියා වගේ තමයි. දකිනකොට නලියනවා. දවස් දෙකයි ගියේ, කොල්ලෝ එක්ක හරි හරියට පොරකාගෙන මම දැන් කැරම් පිටියේ! ඔය රෝගෙට ලොකු ඉතිහාසයක් තියෙනවා මගේ.

අපේ ගෙදර ඉස්සර ගමක සෙනග හිටියා. ඉතින් කැරම් බෝඩ් එකක් තිබ්බා ආයේ නැහැ නියම ගානට සීසන් වෙන්න පවුඩර් එහෙම දාල ටිප් ටොප් එකට. මම දොඩම් ගෙඩි දෙකක් වත් උස නැති නිසා එකෙක්වත් මාව ගන්නේ නැහැ සෙල්ලම් කරනකොට. ඒත් මම එහෙම අධෛර්ය වෙන එකෙක්ය? හිටපු ගමන් 'කරන්නම දෙයක්' නැති උන වෙලාවට මට ලැබෙන පිනා චාන්ස් එකට අමතරව, ලැබෙන සෑම වෙලාවකම කැරම් ගැහිල්ලෙන් අවුරුදු 6ක් වත් නොවුණු මම කැරම් කප්පිත්තෙක් වෙලා තමයි හිටියේ. කොටින්ම කැරම් බෝඩ් එක තනියෙන් ආන්බාන් කරගන්නවත් බැහැ , මං ඒ තරම් පුංචියි. පැයක් විතර දත්මිටි කාගෙන තමයි බෝඩ් එක තියෙන තැනින් අදාළ මේසෙට ගෙනියන්නෙත්. ඕකටම හදපු මේස , පුටු ඔක්කොම තිබ්බ අපේ ගෙදර. පසුවට විස්තර ලියන්නම්කො. හිනා යන වැඩ උනේ ඒ කාලේ!

ඔන්න මගේ පරණ සතා එලියට ඇවිත් මම අර කොල්ලෝ ගොඩේ, රණ්ඩු වේවි හරි හරියට කැරම් ගහනවා. ගහන්නේ සිම්පල් රූල් , ඒ කියන්නේ දිනන කට්ටිය ඉතුරු වෙලා පැරදුන දෙන්නා නැගිටින්න ඕනේ. සමහර වෙලාවට එක දිගට පැයම කන්නෙත් නැතුව කැරම් ! මුල් දවසේ තමයි නියම. කොල්ලෝ මට හූ කිව්වේ නැති ටික විතරයි... පොඩ්ඩක් ගියාම කොල්ලෝ මගේ දිහා බැලුවේ 'මේ මොන පඟර නැට්ටියක්ද' වගේ හිතල... හි හි.. උන් හිතන්න නැතුව ඇති මගේ බටු සයිස් එකට කැරම් පුළුවන් ඇති කියල. කොහොමත් මට ඔය වගේ ප්‍රතිචාර පුරුදුයිනේ.

ඔහොම කැරම් කෙලියේ යෙදීමේ අතුරු ප්‍රථිපලයක් විදියට මට ඔෆිස් එකේ පට්ටම පරණ සහ පට්ටම ඉහල තනතුරු දරන අය එක්ක ගොඩක් සුහද වෙන්න වැඩි කාලයක් ගියේ නැහැ. මම කොහොමත් මගේ බොස්ලට වැඳගෙන ඉන්න කෙනෙක් නෙවෙයි. සුහදව තමයි වැඩ කරන්නේ. ගෞරවය දක්වනවා, ඒ උනාට මගේ අදහස් මම පැකිලෙන්නේ නැතුව කියනවා. බොරු බය පක්ෂපාත බව දක්වන්නේ නැහැ. මේ නිසා මට කෙලවෙච්ච වෙලාවලුත් තියෙනවා. ඒ කියන්නේ බොසී බෝසලට මාව අල්ලන්නේ නැහැ. මම එහෙම බොස්ලා ගැන ලියලත් ඇති.

ඉතින් ඔය කැටිය අතරේ මාව රෙක්රුට් කරපු බොසත් හිටියා. කම්පැනි එකේ පරණම පොරක් නිසා හැමෝම මිනිහට මාර බයයි සහ ගෞරවයයි. අපි එයාට 'ලසන්ත' කියමුකෝ. ගොඩක් වෙලාවට මගෙත් එක්ක තිබ්බ යාලු ෆිට් එකට අපි දෙන්නා තමයි කැරම් ගහන්න සෙට් වෙන්නෙත්. ඔන්න ඔහොම සතුටින් මම ජිවත් උනා.

එකෝමත් එක දවසක, උදෙන් මම වැඩට යද්දී ( ඒ දවස්වල මම උදේ 8 වෙනකොට ජොබ් එකට වාර්තා කරනවා.. හෙහ්) ඔෆිස් එක නිකන් බැලුම් බොලේ පුපුරවා ගත්ත බර්ත්ඩේ එකක් වගේ වෙලා. ටිකක් ආරංචි කරලා බලනකොට ලසන්තගේ තාත්තා එදා අභාවප්‍රාප්ත වෙලා. පාන්දර තමයි වෙලා තියෙන්නේ මම හිතන්නේ, අනිත් උන් ටික කුටු කුටු ගගා කතා වෙනවා.

වැඩි වෙලාවක් ගියේ නැහැ, අපේ HR එකෙන් ඇවිත් කිව්වා බස් එකක් ලෑස්ති කරලා තියෙන්නේ, මළගෙදර යමු කියල. දැන් වෙලාව 12ට විතර ඇති. දැන් කට්ටියම බස් එකට රිංගලා වාඩි උනා. වෙන දවස් වල නම් මගුල් ගෙදරත්, මළ ගෙදරත් කියන මේ ගමන් දෙකම යන්නේ එකම විදියට. ඒ කියන්නේ සින්දු කියා කියා ජොලියේ ගිහින් අදාළ ස්ථානයේදී හෝ ඒ ආසන්නයේදී අවශ්‍ය විදියට මුඩ් එකට එනවා. හැබැයි මේ පාර එහෙම උනේ නැහැ. එකක් තමයි ලසන්ත කම්පැනි එකේ සීනියර් එකෙක් නිසා, අනිත් එක මේක හදිසි මරණයක්. මම හිතන්නේ ලසන්තයේ පියා මියගිහින් තිබ්බේ හාට් ඇටැක් එකකින්. මමත් දැන් තිරිවාන ගල් ගිලපු මැටි පුසා වගේ සද්දයක් නැතුව ගියා.

මම කලිනුත් තැන් කීපයකදී කියල ඇති මගේ සමහර වෙලාවල් වලදී වයර් මාරු වෙනවා කියල. අනිත් එක තමයි අමුතු ප්‍රතිචාර දැක්විල්ල. තවත් එකක් තමයි අනිත් උන් ඔක්කොම දුක්වෙලා , කියෝලා ඉවර වෙලා වරු ගානක් ගියාට පස්සේ තමයි මට හිට් වෙන්නේ! ඔන්න යන ගමනුත් බුම්මගෙන ගියාට මගේ හිතේ මේ කම්පනයක් වගේ මොකද්දෝ එකක් තිබ්බ.

අපි ගියේ තඩි බස් එකක. කොටින්ම මුළු කම්පැනි එකම වගේ ගියා. බස් එකේ තිබ්බ දැවැන්ත කමට, ලසන්තගේ ගෙදර පාරේ හරවගන්නවත් විදියක් නැහැ. හරියට ඇළක නැවක් හරෝනවා වගේ ගේමක් දීලා කට්ටිය වැටවල්, තාප්ප ආදියේ දිග;පළල හරිගස්සමින් , මල් පෝච්චි වල පැල චප්ප කරමින් දැන් බස් එක හරෝනව. ඇත්තටම එතන හිනාවෙන්න තරම් දේවල් උනා. කොටින්ම අපේ මේ අමුතු ආගමනය බලන්න, ලසන්තගේ ගෙවල් අසල ඔක්කොම වගේ උන්ගේ මිදුල් වලට පිරිලා.

'පව් අනේ.... මට දැන් දුකයි. තාත්තට ලසන්ත හරි ආදරෙයි'
'ඔව් හලෝ.. ඊයෙත් කිව්වා මගෙත් එක්ක තාත්ත පෙන්නන්න හොඳ ස්පෙෂලිස්ට් කෙනෙක් කියන්න කියල'
'මට නම් හිතාගන්න බැහැ හලෝ මොකක් කියන්නද කියල'

ඔය තමයි මගේ පසුබිමෙන් ඇහුන එක එකාගේ දෙබස්. මම එතකොට?

මම ඉතින් ඕව අහගෙන ඉන්නවා බකමුනා වගේ. පොඩ්ඩක් විතර පපුව ගැහෙනවා. මට අපේ අප්පච්චි මතක් වෙනවා. එයාගේ මුණ මට මැවිලා පේනවා. මේ සතියේ එයාට මොනවා හරි අලුතෙන් ගෙනියන්න ඕනේ කියල හිතෙනවා.

දැන් එකා දෙන්නා දැන් හරෝපු බස් එකෙන් බැහැ බැහැ ලසන්තගේ ගෙදර පැත්තට යනවා. කොල්ලෝ නම් ඉක්මනට ගිහින් තියෙන දේකට උදව් වෙනවා. අපි ගෙනියපු බැනර් එක එකෙක් ළඟ තිබ්බ වැටක එල්ලුව. මම තාම බස් එකට වෙලා හිටිය. දැන් අපේ කෙල්ලෝ ටිකත් එකා දෙන්නා බහින්න ගත්තේ ඔලුව පිරිලි සහ පවුඩර් හැලිලි ඉවර වෙලා.

මම නිකමට ඔලුව දාල බැලුව ගේ දිහා. ගෙදර ඇතුලෙත්, එලියේත් තරමක් සෙනඟ ඉන්නවා. මගේ පපුව මොකද්ද උනා. අනිත් උන් පස්සෙන් මම රිලවෙක් වගේ ඔහේ ගියා. අපි හැමෝටම කතාකරන්න තරම් මානසික තත්වයක ලසන්ත හිටියේ නැහැ. මම හිතන්නේ ඒ හින්ද වෙන්න ඇති මිනියේ වැඩ ටික කරන්න පවුලේ අනිත් උන් ගිහින් තිබ්බ නිසා ලසන්ත හිටියා ගෙදර ඉස්සරහට වෙලා අත්දෙක ඉස්සරහට බැඳගෙන.

මම බිම බලාගෙන ගේ දිහාවට ගියේ අනිත් උන් එක්කමයි. මට ඔය මළගෙවල්වල ශෝකය පලකරන එක තරම් අමාරු වැඩක් තවත් නැහැ. ඒ කියන්නේ, හරියටම මොකද්ද කියන්න ඕනේ කියල තේරෙන්නේ නැති නිසා වගේම මගේ වචන වලින් අහන එකාගේ හිත රිදෙයි කියල මට හරි බයයි.

ඔන්න කොහොම හරි අස්සේ හැංගි හැංගි හිටියත් අන්තිමට එක වෙලාවක ලසන්ත මගේ මුණ දිහා එකවරම බලපු වෙලාවක් ආව. මගේ පපුව සිරාවටම 'හෝස්' ගෑවා. වෙනදට තිබ්බ ගම්භිර පෙනුම නැත්තටම නැති වෙලා, ඒ මුහුණේ තිබ්බේ කියාගන්න බැරි තරම් අසරණ කමක්. තමන්ගේ පියා මියගිහයම කෙනෙක්ට දැනෙන්නේ මොකද්ද කියල මට අත්දැකීමත් තවම නැතත් මට යන්තමකට හරි තේරුනා ඒ වේදනාව. අත්දෙක ඉසසරහට බැඳගෙන , නළලේ රැලි නංවාගෙන හිටපු ඒ අසරණ ලීලාව තමයි මොහොත!

මොන මොහොතද? වෙන මොකද්ද ඉතින් මගේ හිට් වන මොහොත.. සිරාවටම කොළ බොක්කට දැනෙන මොහොත!! අප්පටසිරි මට මොකද්දෝ උනා ඒ වෙලාවේ... මට ඉවරයක් නැතුව මගේ අප්පච්චි මතක් වෙන්න ගත්ත. මම හෙමිට ගෙදර ඇතුලට දිරා මාර් වෙන්න යනකොට සාලේ තිබ්බ පුටුවල වැටිලා ලසන්තගේ අම්මත්, අක්කලත් ඉකි ගහනවා දැක්ක. ආයෙමත් අවුල් වගේ... හෙමීට ආපහු හැරිලා ගෙදර සයිඩ් එකෙන් ගිහින් කාටවත් පේන්නේ නැති ඒරියා එකට වෙලා හිටිය ඇඩ් එකක් නොවී.

ටික වෙලාවකින් ඔන්න වාහනේක සද්දයක් ඇහුන. බලනකොට හර්ස් එකක්. මිදුලේ හිටපු කට්ටිය ඔන්න එහෙ මෙහෙ වෙලා වාහනේ ඇතුලට රිවස් කරන්න උදව් කරනවා. දැන් මගේ පපුව ගැහෙනවා. ඩින් ඩොන් නෙවෙයි හලෝ 'දඩි බිඩින් .. ඩෝන් පටෝන්' සද්දෙන් !! ඒ මදිවට ඔලුවත් නිකන් 'කුං' ගානවා වගේ. මගේ ඔෆිස් කෙල්ලෝ ටිකත් දැන් ටික ටික මම ඉන්න පැත්තට ආව මිදුලේ ඉඩ ඕනේ නිසා. මම බිම බලාගෙන හිටිය.

හර්ස් එකේ සද්දේ ඇහුන ගමන් එකපාරටම ගේ ඇතුලෙන් ඇහුන ඉකි බිඳුම විලාපයක් උනා.

"අන්න පුතේ තාත්ත එනවා.................."

හත් ඉලව්වේ... මම හිතන්නේ ඒ ලසන්තගේ අම්මා වෙන්න ඕනේ. මාව නිකන් මයිල් කොයිල් වෙලා ගියා. කටේ කෙල ඔක්කොම හිඳුන. ඒ විතරක්ද ලම්බෝගිනියක් ආවනේ හයිවේ එක පැත්තේ ඉඳන් කෙලින්ම මගේ ඔලුව උඩට..

"මාලිකා.. මට ටිකක් ඔලුව.. ව..ව..ව....."

අම්මප මට ඔච්චරයි කියඋනේ.

"ඒයි ඒයි ...... අල්ලනවා හලෝ"

කියපු මාලිකා ලවුඩ් ඉස්පිකරේ කටේ ඔබා ගත්ත වගේ උනා. වටේම 'ෂෝ...' ගාල ( ඉස්සර චැනල් එක ගියාම TV එකේ වෙන්නේ) සද්දේ තිබ්බත් මට දැන් ඔක්කොම චැනල් එක නැති වෙලා නැහැ ( නැති උනා නම් කොච්චර හොඳද කියල මට හිතුන!) දෙන්නෙක් පැනල මාව අල්ලගත්ත උනත්, මම ළඟ තිබ්බ කොටයක් වගේ එකක වාඩි උනේ මට වඩා මේ කෙල්ලෝ ටික බය වෙලා හින්ද. ඒ මදිවට මට පවන් ගහන්නයි, වතුර බෝතලේ කටේ ඔබන්නයි කීදෙනෙක් වට උනාද කියල නිච්චියක් නැති උනාට දෙබස් ටික නම් යස අගේට ඇහුන..

"මොකද මොකද උනේ?"
"උපේක්ෂට කලන්තේ හැදුන "
"ඈ ??"
"ඔව් හලෝ.. තව ඩින්ගෙන් වැටෙනවා... පොඩ්ඩක් අල්ලගන්නවා අම ගිහින් වතුර බෝතලයක් ගේන්නම්"
"උපේක්ෂා.. උපේක්ෂ.... හලෝ... සිහිය නැද්ද මෙයාට තාම ?"
කවුද මන්ද මගේ කම්මුලට තට්ටු කරනවා. අම්මප කලන්තේ හැදුන එකෙක්ට කම්මුලට ගහනවද යකොව්!!!! මගේ කට ඇරෙන්නේ නැහැ....

"මොකද උනේ..." ඒ අලුත් එකෙක්... ඔන්න දැන් මම ඇඩ් එක වෙනවා. මම ඇස්දෙක අරින්න බුදු ට්‍රයි එක දෙනවා, ඊට පස්සේ හිතුව දැන් රෙදි නැතුව පෙරහරේ නැටුවා හා සමානයි, ඇස්දෙක වහගෙන හිටපන් යකොව්! කියල.

මම ඇස්දෙක වහගෙන හිටපු හින්ද, එකපාරටම එකෙක් මාව උස්සල ගත්ත.

"එපා.. එපා"
ඔන්න මගේ කට අරුණ. ඒ උනාට මම කියපුවා ඇහිලා නැහැ එකෙක්ටවත්. ඔන්න කොහේදෝ තැනක තියපු ගමන් මගේ මුණට වැදුන වතුර පාරක්! යන්තම් ඇහැ ඇරගන්න පුළුවන් වෙනකොටම, මම හිටියේ කාමරේක...... දොර රෙද්ද අස්සෙන් මට පේනවා ගෙදරට ගෙනාපු මිනිය වටේ ගෙදර උන්දලා මර හඬ තලනවා.
"දැන් හරිද??"
මගේ ගාව හිටපු මාලිකා මගේ උරහිසෙන් අල්ලලා ඇහුවත් මම එකපාරටම ඇස් ඇරියේ නැත්තේ විලිලජ්ජාව බොලව්! අන්න ඒකට... එතකොටම කාමරේට දුවගෙන ආවේ ලසන්ත වගේම පෙනුමක් තියෙන තවත් පිරිමි රූපයක්

"කලන්තේ හැදිලද?.... මේ කවුද? පවුලේ කෙනෙක්ද?"

ඒ වෙලාවේ උගේ මුනේ තිබ්බේ මෙන්න මේ වගේ පෙනුමක්..

අහන්ට එපා ඊට පස්සේ වෙච්ච දේවල්! කුජීතයි සහෝදරවරුණි !!!!!!

අන්න එහෙමයි මළගෙවල්වල ශෝකය පළකරන්නේ.... දන්නේ නැත්තම් ඉගෙනගන්න සහෝදරවරුනි... නැවතත් මෙවන් පාඩමක් එක්ක මුණගැහෙමු...


ප.ලි. මේ දවස් වල හරී..................රී..............රී............රී.............. යට වැඩය. කුලියට වැඩ බාරගනු නොලැබේ.