197. මගුලේ යෑම - 1

මම අද කියන්න යන්නේ ළමායි.. ඔෆිස් වගේ ඔෆිස් කතාවක්.

චරිත: ඇල්වින් ඇන්ඩ් ද චිප්මුන්ක්ස් හි එන ඇඩ්ඩින් , සයිමොන් සහ සියදෝරිස් එක්ක සෙසු චරිත 

මම මේ සීරීස් එකේ කතා කීපයක් කියල තියෙනවා. ඒ නිසා මම මේ සයිමොන් හෝ සියදෝරිස් ගැන අමුතුවෙන් වගපල කියන්න හිතන්නේ නැහැ. ( ඌ ගැන ඇත්තටම කතා කරලා වැඩක් නැහැ ඒකයි ) මම ගැන නම් ඉතින්..... හොඳමයි අහන්න ලැබුනේ පින්වතුනි!

මේ මුල් හඳුන්වාදීම 
මේ සියදෝරිස් ගේ කතා 1 , කතා 2

මම ඔය කම්පැනි එකට එනකොට අපේ සයිමොන් හාදයා ඒ කම්පනියේම කොලුගැටයෙක් එක්ක ඇයි හොඳයියක් තිබිලා , අවසානෙදි අපේ සයිමොන්ට හොඳවයින් සපත්තු ජෝඩුවක් දීලා ඌ කම්පැනි එකෙනුත් ගිහින් තිබ්බ. මම ඉතින් තැනකට අලුතෙන් ගියාම ඉබ්බෙක් වගේ ඉන්නවා මිසක් කතාබහ අඩුයි. සපත්තු ජෝඩුව ලැබීමේ ප්‍රීතියෙන් හිටපු සයිමොන්ට ඉතින් හුලන් ගැහුවේ ඉතින් අපේ සියදෝරිස් තමයි. ඌත් අර බස්සිගේ දුකා වගේ තමයි. දුකක් කොතනද, ඌ එතන!

ඔන්න ඒ අතරේ අපේ සයිමොන්ට ගෙදරින් මගුල් තුලා එහෙම හොයන්න ගත්තේ මුගේ අන්දොස් ගතිය දුරින් දුරු වෙන්න තියෙන එකම ප්‍රතිකර්මේ මූව කාගේ හරි ඇඟේ එල්ලන එක බව එක පයින්ම වැටහුණු නිසා. පතෝල කරලට කරවිල වැල එතුනා වගේ ඉන්න මූට අහුවෙන එකා ගැන අපිටත් නිකන් කොස්සක් වගේ හිතුනත්, සුදු කෙල්ලන් හොයන උන් නිසා ඉතින් බයක් වෙන්න දෙයක් තිබ්බෙත් නැහැ. සර්කිට් එක අවුල් උනත් උගේ මුණ සුදුයි!



යසට වැඩකරන දවස් පහේ මෙහෙ බෝඩිමේ නම්බුකාර විදියට ඇඩ් එක දාන සයිමොන්, සති අන්තේ තියෙන කිළුටු රෙදි ටිකත් බඩ බැඳගෙන ගම්බිම් බලා පිටත් වෙන්නේ බූල් බාන්න ගෙනියන බැටළුවෙක් වගේ.

ඔහොම ගෙදර යන මූට ඉතින් අතරමගදී උනත් විවේකයක් ලැබෙන හැම වෙලේම ඇඩ් එක දාල 'ජබුං' කියල දියට පනින්න අමතක කරන්නේ නැහැ. කොටින්ම එක දවසක් මේකි බස් එකේ වාඩිවෙලා ටික වෙලාවකින් ඌ ගාව ඇවිත් හැන්ඩි කොල්ලෙක් වාඩිවෙලා.

බෝඩිම් වල ජිවත් වෙච්ච සත්තු දන්නවා ඇතිනේ අපි කොහොමද බස්වල ගෙදර යන්නේ කියල? යනකොට යන්නේ හරියට නන්දිකඩාල් කලපුවෙන් සියල්ල පොදිබැඳගෙන පිටත් වෙච්ච සරණාගතයෙක් වගේ, තඩිම තඩි බැක්පැක් එකක් පිටේ දාගෙන. ( අනිත් උන් නම් මන්ද, මම නම් ඉස්සර එහෙමයි) ඒ බැක්පැක් එකේ වැඩිපුරම තියෙන්නේ අතේ සෝදන්න බැරි බෙඩ්ෂිට් වගේ දේවල්. ඒවත් කිළුටු වෙච්ච.

මම නම් ඉස්සර ඒවා ගෙනියන්නේ නැහැ. මගේ බැක්පැක් එක ඇත්තටම යනකොට පුළුන් රොදක් වගේ සැහැල්ලුයි. එනකොට තමයි බත්ගෙඩි සහ නොයෙකුත් ජාති නිසා ලොරියක බර දැනෙන්නේ. එක පාරක් මම ඔහොම තඩි බෑග් එකත් එක්ක, ලොම්බ විකන ෆැෂන් සපත්තු දෙකක් දාල, ඒ මදිවට ටයිට් සායක් ඇඳල දිව්වා නේද නුවර - කොළඹ කෝච්චියට, නුවර ප්‍රධාන ස්ටේෂන් එකේ අප්පා මේ වික්‍රමය උනේ !! ( පස්සේ දවසක කියන්නම්)  එදා තමයි දවස... මගේ රන් එක තමයි රන් එක... වෙලාවට ඒ දවස් වල ඔය යූ රිපෝටර් ලා හිටියේ නැත්තේ. නැත්තම් මමත් බුකියේ සැලකියයුතු ප්‍රසිද්ධියක් උසුලන්ට ඉඩ තිබ්බ.

ඔන්න ඉතින් අපේ සයිමොන් ළමයත් උදේ පාන්දර යන නිසා කිළුටු රෙදි ටිකත් ගුලියක් වගේ බෑග් එකට ඔබාගෙන තමයි නැගලා තිබ්බේ. දැන් ඉතින් කොන්දොස්තර ඇවිත් ටිකට් ගන්න. මූ ඉතින් ගාම්භීර විදියට හිටියලු දැන් ඉතින් යහපත් බිරිඳකගේ ලක්ෂණ අර කොල්ලට පෙන්නුම්  නියාවෙන්. බස් එකට ටිකට් ගන්න හදනකොට මතක් වෙලා පර්ස් එක වැඩි ආරක්ෂාවට කියල බෑග් එකේ ඇතුලෙම පොකට් එකට දැම්ම කියල. මිනිහා දැන් බෑග් එක ඇතුලටම අත දාල යටින්ම පර්ස් එක ඇදල අරගෙන , ඒකෙන් සල්ලි දුන්නලු. කොල්ලත් යන්තමට බැලුව නිසා දැන් මූ මාර කික් එකේ බම්ප් වෙවී ඉඳල. බෑග් එක වහල ලොකු සීන් එක දෙන්න කවුළුවෙන් එපිට අනන්තය හොය හොයා ඉන්නකොට.... ඔන්න සයිමොන්ගේ දකුණු අතට පොඩි තට්ටුවක් ආවලු. මූට දැන් ෂුවර් මේ අර කොල්ල තමයි කතා කරන්නේ කියල. මූ මුගේ 'ලස්.........ස්....... ස්........ ස්....... ස්......... සනම' හිනාවත් එක්ක පොඩ්ඩක් හැරිලා බලල. කොල්ල මුගේ දිහා බලල මුගේම ඔඩොක්කුවේ මොකද්දෝ පෙන්නුවලු.. බැලුවාලු.... සහෝදරවරුනි.... කුමක්ද දන්නවද? මුගේ බෑග් එක හාරනකොට එලියට ඇදිල ආපු යට ඇඳුමක් තිබ්බලු දිලිසි දිලිසි උගේ ඔඩොක්කුවේ!! ඉතිරි ටික උගෙන්ම අහගන්න එක හොඳයි.... ඔන්න උගේ ගෙදර යන අතුරු කතා වල තරම!

දැන් ඔය වගේ අටෝරාෂියක් සිද්ධිත් සමඟ සයිමොන් සති අන්තේ යනවා ගෙදර. ඒ යන්නේ වෙන මොකවත් නෙවෙයි, මනමාලයෝ එනවලු ඌව බලන්න. ( ඇත්තටම ඔය මනමාලයෝ තිඅ ගෙන්නගන්න තිබ්බේ මුගේ ඔෆිස් එකට. උන්ට සත්‍ය වැටහෙන්නේ එතකොටයි. මොකද උගේ යථා ස්වභාවය දකින්නේ අපි. ඌ පෙන්නන පිචෑර් තිබ්බෙත් එහෙ... )

සපත්තු ජෝඩුවක් ලැබුන නිසා අපිත් ඉතින් ඌට ලොකු සපෝර්ට් එක දුන්න තව එකෙක්ව රවට්ටන්න. ඕකට වැඩිපුරම සම්මාදන් උනේ කවදාවත් කොල්ලෙක් එක්ක යාලුවෙන්න හිතන්නේ වත් නැති උන්. කොටින්ම මමයි සියදෝරිස් ගොය්යයි! ඉතින් හරියයිද සහෝදරවරුනි? මොකද නැත්තේ?

ඔන්න එක දවසක් මු ආව මුණ නිකන් උණුවතුර වක්කරපු තණකොළ ගොල්ල වගේ. ආපු ගමන් මාව පැත්තකට කරගෙන කිව්වා
"මේ... ඔයා අර ______ කම්පැනි එකේ කට්ටියව දන්නවා නේද ?"

මට ඉතින් උලෙත් පිලෙත් යාළුවො. ( දැක්කද 'ප' යන්න?) අනිවා මම නොදන්නවාද ඒ කොම්පැනි එකේ..

"මොකද්ද... කවුද?"
"මේ මට ප්‍රපෝසල් එකක් ආව එහෙ වැඩකරන එකෙක්ගෙන්.."

ඊට පස්සේ විස්තරේ... අනේ මන්ද කොහොම විස්තර කරන්නද කියල. මූ කැමතිම නැහැ. කොටින්ම මටත් ඒ මනුස්සය අල්ලන්නේ නැහැ. ඒ උනාට මට නෙවෙයිනේ බොලේ කසාදෙ. අහිංසක හාදයෙක්. ඒ උනාට අර මමා ටයිප් ලද බොළඳ එකෙක්. මේ වගේ නස්පුක් එකෙක්ට හරි යයිද ඒ වගේ එකෙක්? ( අනේ මන්ද ඔය කේන්දර නම්....)

මු දැන් හොටු පෙරන් අඬනවා බැහැ කියල, අපිත් ඉතින් සවාන් කන එකා දිහා බලන් ඉන්න සිංහල බෞද්ධයා වගේ ගල්භිත වෙලා ඉන්නවා. මට එකපාරටම හිතුනේ මූ අඬන්නේ මොකද, ඇයි ඌ උස්සන් යනවා කිව්වද කියල. ඒ උගේ හැටි. ඌට කොහොමත් මොකක් හරි දෙයක් ඕනේ පොප් කෝන් එක වගේ උද පැන පැන ඉන්න. එක්කෝ සතුටක්, එක්කෝ දුකක්.

ඔහොම ඔහොම දැන් මනමාලයොන්ට කන්ඩ දීල මුගේ හත්මුතු පරම්පරාවේ දේපල ටික නැති නාස්ති වෙලා යන්ට කලින් එකෙක්ට කැමති වෙයන් කියල මම තර්ජනේ කලේ හැම සඳුදාම මු මොකක් හරි ගොබිලෙක් ඌ කුදලන් යන්න ආව වගේ විලාප දීගෙන වැඩට එන එක උහුලගන්න බැරුව. ඒ උනාට අර සියදෝරිස් නම් ඉතින් '.. අනේ ඉතින් සයිමොන් නගේ... අනේ ඉතින් මොකක් කරන්නද නගේ...' කියා කියා මේ කාලේ හිට් වෙන ජාතියේ සින්දු කිය කියා හිටිය.

එකෝමත් එක දවසක මූ වැඩට ආව, මුහු.. කිසි සද්දයක් නැහැ. අපිත් ඉතින් පොඩ්ඩක් වට කරලා ඇහුව. ( ඔෆිස් වල වැඩ නම් කොයි වෙලේ කරගන්න බැරිද.. නැද්ද?) බලනකොට එකෙක්ට කැමති වෙලා 'වගේ' වගේ එකක්. කොහොමද ඇහුවම 'අවුලක් නැහැ.. වරදක් නැහැ... සාමාන්‍යයි ' කිව්වා. අපිත් ඉතින් හා එහෙමද කියල ඇහුව. අකවුන්ටන්ට් කෙනෙක් කිව්වා. අනේ වාසනාවන්! මුගේ හැටියට ගණන් හිලව් බලන එකක් මිසක් වෙන එකෙක් හරියන්නේ නැහැ.

ඔන්න ඔහොම ගිහින් එක දවසක් මූ ඇඳගෙන ආව ලා තණකොළ පෙත්තාස් එකේ සින්දු කියන ගෑනු දැරිවි වගේ ඇඳුමක්. ඒ කියන්නේ බේබි කොලර් දාල, මල් මල් ගවුමේ ඉනට බෙල්ට් එකක් දාල. ඒ මදිවට වෙනදට U අකුර නොපිට ගැහුවා වගේ තියෙන කට, පළල් වෙලා U හැඩේ වෙලා , ඒ විතරක්ද දත් ඇන්ද කොයි වෙලෙත් එළියේ. අපේ බොසාගේ තරම දන්නා නිසා මම කිව්වා ඔය දත් වහල්ල වැහෙන්න බොරු රැව්ලක් හරි දාගෙන හිටු කියල. අපේ බොසාට පේන්න බැරි දෙයක් තමයි අපි සතුටින් ඉන්න එක. මම ඌ ගැන ලියලත් ඇති. හවස් වෙනකොට උගේ කුලප්පුව වැඩි උනා. ඊට පස්සේ කිව්වනේ නාගසාකි වලට බෝම්බ දානවා වගේ පුවතක්.

"අද අරය එනවා කිව්වා.... ඔයාලත් එන්න ඈ "

අපි දෙන්න ( මමයි, සියදෝරිසුයි) අප්පච්චිට නොමිනේෂන් දෙන්නේ නැහැ කියල රාජිත කියනවා අහගෙන හිටිය බය්යෝ දෙන්න වගේ බය උනා. ඔහොමත් කරනවද යාළුවන්ට ඈ ? ඔහොම මනුස්සයෙක් එන තැනකට පිළිවෙලකට යන්න එපාද? අපි කළුද? ( සොලි.. අපි කොටද? සොලි... අපි උසද?) මුට වටිනවද ඔහොම කියන්න පෙර දැනුම් දීමක් නැතුව. අන්තිමට අපි දෙන්නගේ මේ විගඩම දැකල ඌ කිව්වා

"යකුනේ.. එකා බඳින්න හදන්නේ මාව... උඹලව නෙවෙයි" කියල. ඔන්න එතකොට තමයි ඇඟට ලේ ටිකක් ඉනුවේ...



ඉතිරි ටික පසුවට