66. කාන්ති - 02

මෙතෙක් කතාව 

මට හරියටම මතක නැහැ ඊට පස්සේ මොනවද උනේ කියල. පස්සේ දැනගත්ත විදිය විතරයි කතාව ගොතාගන්න උදව් උනේ. මට හිතාගන්න බැරි දේවල් ගොඩක් වෙන්න ඇති. කොහොමත් වැඩිහිටි දේවල් අපේ කනට (මගේ) නොඑන්න හැම වෙලේම අපේ අම්මි සැලකිලිමත් උනා කියලා නම් මට මතකයි.

කාන්ති එකපාරටම අපේ ගෙදරින් අතුරුදහන් උනා.

මගේ සගයා නැති උන හින්ද මම නිහඬවම දුක් උනා. කොහොමත් මම පොඩි කාලේ ගෙදරදී මගේ හැඟීම් එලියට පෙනපු කෙනෙක් නෙවෙයි. කාන්ති ගෙදර නැති එකෙන් මම මගේම කටුවක ඇතුලට වෙලා ඉන්න එක තමයි කලේ.

ඔහොම ගියපු දවසක.....



ගේ ඇතුලේ මොනවහරි වැඩක හිටපු මට ඉස්සහරහ පැත්තේ පොඩි පහේ කලබලයක් ඇහුණා. මම හෙමීට හෙමීට වටෙන් ආවා. බලනකොට කාන්ති ඇවිත්. ලොකුවට වැඩුණු පිරුණු උදරයක් ඇතුලේ දරුවෙක් දරාගෙන හිටියා. මට ඇත්තටම තේරුනේ නැහැ ඒ බවක්. ඇයත් එක්ක මම දැකල නැති වයසක පිරිමියෙක් හිටිය. කරේ ලේන්සුවක් ගෙන හිටපු ඒ මනුස්සයාගේ මුහුණේ කියන්න බැරි තරම් අසරණකමක් මම දැක්ක.

"ඇතුළට වරෙල්ලා රට්ටු හිනස්සන්නේ නැතුව..."

අත්තම්මගේ අණින් අර අසරණ මනුස්සයා, කාන්තිව ගේ ඇතුලට තල්ලු කරලා, ඔහුත් ඇතුලට ගියා. මම කලේ එළියේ ඉඳන් ජනේලෙන් බලන් හිටපු එකයි.

කරේ තිබ්බ ලේන්සුව අතට අරන් ගෙදර තිබ්බ පොඩි පුටුවක වාඩිවෙලා බිම බලාගත්ත ඒ මනුස්සයාගේ මුහුණ මට කවදාවත් අමතක වෙන්නේ නැහැ. ඒ අසලින්ම බිම බලාගත් කාන්ති හිටගෙන උන්නේ අපහසුවෙන්.

"අනේ ලොකු හාමිනේ.... මට මේකි එහෙ තියන් ඉන්ට බැහැ..... "

ඒ වැඩුණු පිරිමියා ලේන්සුවට ඇස් දෙකට තදකර ගත්තා. ඔහු හඬනබව පැහැදිලියි. මට බැලුනේ කාන්තිගේ මුහුණ දිහායි. වෙහෙසකර දුර ගමනක කතාවත්, අසරණකමත් එහි අඩුවක් නැතුව තිබ්බ. පොඩි දරුවෙක් විදියට මට දැනුනේ අද දැනෙන දේ නොවුනත්, මගේ හිත දුකෙන් පිරුනා.

"එව්වා හිතන්න එපෑ ඔව්ව කරගන්න කලින්.... ඔතරන් නැටිල්ලක් තියෙන්ට ඇහැක ?"

මට පිටුපා ඉන්න අත්තම්මගේ වචන රළුයි. අම්මි ඈතින් එනවා දැක්ක මම ජනේලේ ළඟම බිමට නැමුණේ දැක්කොත් මාව එලවයි කියල හිතුන හින්ද.

"ජේමිස්..... මේ මොකද හදිස්සියේ...."
"අනේ ලොකු නෝනා.... මේකි..... මේකි මට ගමේ තියාගන්න බැහැ . එක එකා එක එක කතා කියනවා. මගේ ගෑනි , මුන්ගේ අම්ම මට බනිනවා. වත්තේ නෝනා අපේ ගෙදර ඊයෙත් ඇවිත් හොඳටෝම බැනලයි ගියේ. අනේ නෝනා.. මේකිගේ බර හෑල්ලු වෙනකල්වත්..."

අර මනුස්සයාගේ හඬ බිදිලා ගියා. වත්තේ නෝනා කියන්නේ අපේ නැන්දා. ඇය ටිකක් සර පරුෂ කෙනෙක්.

"ජේමිස්... කාන්ති මෙහෙ නතර කරලා යන්න. දරුවා ලැබෙනකල් මෙහෙ උන්නාවේ."
අපේ අම්මිගේ කටහඬ මට ඇහුන.

"දුවේ... පිස්සුද... අර මිනිහ පල්ලෙහා ඉන්දැද්දී...?? ඌ ඇවිත් මේකිව මැරුවොත්? ඔන්න මම නොකිව්වයි කියන්න එපා "

අත්තම්ම අපේ අම්මිට සැරෙන් කිව්වා.
ටික නිහඬතාවයකින් පස්සේ අම්ම මොනවහරි හෙමිට කිව්වා. හරියට ඇහුනේ නැහැ.

පස්සේ මම දැනගත්ත විදියට වෙලා තියෙන්නේ ගමේ මිනිස්සු එක එක කතා කියල කාන්තිට. කොහොමත් ගම්වල ඔය වගේ දෙයක් තියා කොල්ලෙක් කෙල්ලෙක් එක්ක කතා කර කර හිටියත් ඇති නේ. ගමේ මිනිස්සුන්ගේ කතන්දර හින්ද කාන්තිගේ මවත් කියල වෙන්න ඇති කාන්තිව කොහේ හරි ගෙනිහින් දාන්න කියල. සැරපරුෂ කෙනෙක් උන අපේ නැන්දත් කියල, සිද්ධිය උනේ අපේ ගෙදරදී හින්ද ගමේ තියාගෙන ඉන්නේ නැතුව අපේ ගෙදර ගෙනත් අරලින්න කියල. ඉතින් ජේමිස් කියන කාන්තිගේ පියා, කාන්තිවත් අරන් අගේ ගෙදර ඇවිත්. දුප්පත් මිනිස්සු.. අසරණ උනහම වෙන මොනවා කරන්නද?

කොහොමත් අපේ අම්මි කාන්තිව නතර කරගත්ත. කාන්තිව අපිට බාරදීලා ජේමිස් ආපහු ගියා.

ආගන්තුක පෙනුම හින්දද මන්ද මම කාන්ති ළඟට ගියේ නැහැ. කාන්ති දවසම කලේ අපේ අත්තම්ම විසින් නියම කරපු ඇතුල් කාමරයකට වෙලා දවසම අඬමින් ගත කරපු එකයි. කාන්ති ගෙදර තියාගන්න තීරණේ කලාට, ඇයට දවල් කාලයේදී ලැබෙන සැලකිලි ගැන නියමකරන්නට අම්මිට හැකිවුණේ නැත්තේ, දවල්ට ඇත්තේ අත්තම්මගේ බලය හින්දයි කියල මට අද හිතෙනවා.

කොහොම හරි කාන්තිට දරුවා ලැබුනා.... දරුවා පිරිමි දරුවෙක්

මට මතකයි කාන්තිව දරුවා ලැබුණු ගමන් ගෙදර එක්කගෙන ආපු හැටි... මෙතෙක් කාලෙකට ඉපදුනු ගමන් දරුවෙක් මම මේ විදියට දැකල තිබ්බේ නැත්තේ මම බඩපිස්සී හින්ද වෙන්න ඕනේ.

දරුවාව අරගෙන කාන්ති ආවෙත් මැලවුනු මුහුණින්. වෙහෙස හින්ද වෙන්නත් ඇති. සුපුරුදු අහුමුලු කාමරේට යන්න හැදුවම, අපේ අම්මි මමයි, අක්කයි නිදාගන්න කාමරේ පෙන්නලා ඒකට යන්න කිව්වා. පස්සේ දවසක කිව්ව විදියට, එහෙම කලේ අලුත උපන් දරුවෙක්ට විසබීජ යයි කියල අපේ අම්මිට හිතුනලු.

පුංචිම පුංචි පාර්සලයක් වගේ උන්නු පොඩි එකා කොයිවගේද කියල බලන්න මගේ පුංචිකම මාව තල්ලු කලත්, මම බය වුනා. දන්නේ නැහැ ඒ මොන හේතුවකටද කියල. මොකද, අත්තම්ම හිටියේ විලක්කුව පත්තු කරගෙන ආවේස වෙච්ච යකදුරෙක් වගේ, තරහින්, ආවේගයෙන්. අපේ අම්මි කාන්තිට උණු වතුර , ඇල් වතුර වගේ හැම දෙයක්ම ලඟට ගෙනත් දුන්න.

හවස් වෙනකොට මම හෙමින් හෙමින් කාමරේට සෙන්දුවුනා. වැඩේ ලේසියි, මොකද කාන්ති ඉන්නේ අපේ කාමරේ. අපේ අක්කා නම් ඒ වෙනකොටත් වෙන කාමරේකට මාරුවක් හදාගෙන හිටියේ, බයටම. මම හොරෙන් ගිහින් කාමරේට එබුනා.

මුළු කාමරේ පුරා අමුතු සුවඳක්, කිරි සුවඳක් වගේ දෙයක් පැතිරිලා... අදටත් මට ඒ සුවඳ මතකයි... මට ඔය සුවඳ සමාන කරන්න පුළුවන් එකම එක දෙයයි හමුවෙලා තිබ්බේ... කාලයක් අර 'අමුල්' කියල කිරිපිටි ජාතියක් තිබ්බේ. කහට නොදා හැදුවම මේ සුවඳ තමයි ආවේ. සුගන්ධයක් නෙවෙයි, අමුතු කිරි සුවඳක්...

මම හෙමිට එබිලා බැලුවම මම එන පැත්තට පිටුපාල මගේ ඇඳ පාමුල පැදුරක බිම වාඩිවෙලා කාන්ති දරුවට කිරි දෙනවා. පොඩි එකාගේ පුංචිම පුංචි අතක් මම දැක්කා රෙදි අතරින් එලියට ඇවිත් තියෙනවා. ආසාව වැඩිකමට මම හෙමිට ඇඟිලි තුඩුවලින් ගිහින් කාන්තිගේ පිටිපස්සෙන් හිටගත්තා.

එතකොටම කාමරේට වේගෙන් ඇවිදගෙන ආපු අත්තම්ම මට ඉස්සරහින් හිටගෙන කාන්තිගේ හිස් මුදුනට දබර ඇඟිල්ල තියල තද කළා. කාන්ති ඉස්සරහට වැනුනා

"දීපන් කිරි දැන්... අපිත් වසල හමාරයි මේ පැත්තේ... අන්න ඇවිත් උඹගේ මනමාලය"

අත්තම්ම ඒ වෙලාවේ කියපු වචන වලට රිදුනු කාන්ති, හෙමිහිට ඉකිබිඳින්න පටන් ගත්ත. ඇත්තටම මගෙත් හිත රිදුන. මට ඇයත් එක්ක අඬන්න ඕනෙකලා. අඬන්නේ ඇයි කියලනම් මට ඒ වෙලාවේ තේරුනේ නැහැ. මට දුකක් විතරයි දැනුනේ. පපුවට දැනෙන දුකක්, හේතුව නොදන්නා දුකක්...

සාලය පැත්තෙන් ආයෙත් ගෝරනාඩුවක් ඇහුන. ජානක ඇවිත් බනිනවා මම හිතන්නේ. පලවෙනි දවසේ බය උන හින්ද මම ආයෙත් ගියේ නැහැ ඒ මනුස්සයා බලන්න. සද්දේ විතරක් ඇහුන. සද්දේ ඇහෙන්න ඇහෙන්න කාන්තිගේ ඉකිබින්දිල්ලත් වැඩිවුනා. ඇය ඉකිබින්දිමින්ම දරුවාට කිරි දුන්නා. අම්මි ඇවිත් අත්තම්මව කාමරෙන් යැව්වා. කොහොමත් එදත් ජානක රණ්ඩු වෙලා තිබ්බේ දරුවා එයාගේ නෙවෙයි කියල.

දවස් කීපෙකට පස්සේ ආයෙත් ජේමිස් ඇවිත් කාන්තිව එයාගේ අලුත උපන් දරුවත් එක්ක එක්කගෙන ගියා. පොඩි දරුවෙක් උන මට ඊට වඩා දෙයක් විසිබල් උනේ නැහැ.

කාන්ති ආයෙමත් අපේ ගෙදර ආවේ නැහැ. ජානක කියන හාදයත් ඊට සතියකට විතර පස්සේ රට ගියා කියල ආරංචි උනා. කොහොමත් එහෙන් සහ මේ ගැන තියෙන ආරංචි අපි ඉන්නකොට කතා කරන එක පුළුවන් තරම් අම්මි වැලැක්වුවා. ඒක හොඳයි කියල කියන්න මට තේරෙන්නේ නැහැ. කොහොමත් පොඩි වැඩියි තේරුම් ගන්නත්. මට මතක අපේ අම්මිට අත්තම්ම නිතර දොස් කියපු එක විතරයි. දොස් කිව්වේ කාන්ති ගැන මිට කලින් හෙව්වේ නැහැ කියල. ඒ වගේම කාන්ති දරුවා ලැබෙන්න මෙහෙ ගෙනාව කියල. හැබැයි, මේ සිද්ධියෙන් අර ජානකගේ ගෙදර මිනිස්සු අපේ ගෙදරත් එක්ක තරහක් ඇති කරගත්තේ නැත්තේ අම්මිගේ කලබල නොවෙන ගතිය හින්ද.

කොහොම හරි ඊට පස්සේ පොඩි එකෙක් විදියට මට අහන්න ලැබුන අනික් නිවුස් එක තමයි, කාන්ති වස බිල මැරිලා කියල.

ඔව්.... අපේ කුඹුරු අඳේට කරන ජේමිස්, ගෙනල්ල තිබ්බ කෘමිනාශක බෝතලේ බීලා කාන්ති රබර් වත්ත මැද්දේ, පස් කාගෙන මැරිලා වැටිලා හිටියා කියල අපේ ගෙදරට ආරංචිය ලැබෙනකොට මම පොඩි එකෙක් විදියට කම්පනය උනා. හැබැයි මට දැන් හිතෙනවා, කාන්ති දුකෙන් ඉන්නකොට , අඬනකොට මම ඇයි නිකන් ඔහේ බලන් හිටියේ කියල... නොදන්නාකම වෙන්න ඇති නේද?

කාන්තිගේ පුතා, මේ සම්බන්ධ පොලිස් පරික්ෂනෙට ආපු පොලිසියේ කෙනෙක් හදාගන්න ගත්ත කියල පස්සේ ආරංචි උනා.

කතාවක් විදියට, කාන්ති ගැන කතාව ඔච්චරයි...

කවදාවත් කාන්ති අපේ අත්තම්මගේ නපුරු වචන වලට ඇඩුව මිසක්, කිසි දෙයක් කිව්වේ නැහැ. මම නම් කියන්නේ එහෙම කරදරයක් වුන කෙනෙක්ට තදින් කතා කරන එක නරකයි... ඊටත් වඩා තාමත් අපි දන්නේ නැහැ කාන්තිගේ දරුවාගේ සැබෑ පියා කවුද කියල ....

කාන්ති ඒක රහසක් විදියටම තියා ගත්ත. මොකද මට හිතෙන්නේ ජානක කාන්තිව නොබදිවී කියල හිතන්නත් අමාරුයි.... තාමත් අපි දන්නේ නැහැ මොකද උනේ කියල.

අපේ අම්ම නිතර කියන දෙයක් තියෙනවා
"ඒ කෙල්ල මට කරපු උදව් වලට මට ඒකිට සලකන්න බැරි උනා..."

ඔව්.. කාන්ති අපිව ඇත්තටම ආදරෙන් බලාගත්තා. මටත් දැන් දුකයි, පොඩි දරුවෙක් විදියටවත් කාන්ති අඬනකොටවත් මට මොනවහරි කියන්න තිබ්බ කියල. දැන් ඒවගෙන් ඇති පලක් නැහැ...

අදටත් මම ගෙදර ගිහින් අපේ පරණ ඇල්බම් බලනකොට, අපි ගාර්ඩ්න්ස් ගිහින් ගත්ත පින්තුරවල කාන්ති ඉන්නවා දැක්කම මට කියාගන්න බැරි දුකක් එනවා...

කොතනද වැරැද්ද දන්නේ නැහැ.... නොදනිමි කාගේ දොසා.......