65. කාන්ති - 01

කලින් කතාවක් ලියනකොට මතක් වෙච්ච තව කතාවක් උනාට මට මේ කතාව මගේ ජිවිතේ වැඩිපුරම ආවර්ජනය වෙච්ච කතා වලින් 'එකක්'..

කලින් මම අපේ ගෙදර හිටපු සේවිකාවන් ගැන කියනකොට යන්තම් කියල නොකිය හිටපු කතාව තමයි මේක. මොකද ඒ මුඩ් එකයි, මේ මුඩ් එකයි හොඳටම වෙනස් හින්ද.

මම දන්න කාලේ ඉඳන්ම අපේ ගෙදර අපේ අත්තම්ම ( අම්මගේ අම්ම ) හිටිය. එහෙම උනේ මම හිතන්නේ මගේ අත්තා මියගිහින් තියෙන්නේ අපේ අම්මි කැම්පස් ඉන්න කාලෙම හින්ද, අත්තම්ම එයාගේ මහගෙදරින් පිටමන් වෙලා අපේ අම්මි යන යන තැනට ආපු හින්ද. රජයේ නිලධාරියෙක් වෙච්ච අපේ අම්මිට, අපිව අත්තම්මට තියල යන්න තමයි වෙලා තිබ්බේ.

ඒ මදිවට කියන කියන පළාතට මාරු වේවි, එක එක පළාත්වල මිනිස්සු අතරේ අප අම්මි ගතකරන්න ඇත්තේ මහා කටුක ජිවිතයක් කියල මට නම් දැන් හිතෙනවා. උපතින්ම හම්බානක මලපනින අප්පච්චි අන්තිමට රජයේ රස්සාවට පයින් ගහල රට ගියාට පස්සේ ඒ ජිවිතේ තවත් කර්කශ වෙන්න ඇති. තනියෙන් දරුවෝ තුන්දෙනෙක්ගෙ වැඩ කරනවා කිව්වම? ඒ අතරේ රස්සාවත් කරගෙන? කොතරම් සල්ලි ලැබුනත්, මම නම් හිතන්නේ ඒ කර්කශ බව අඩුවක් නැතුව ඇති. දැන් කාලේ වගේ ඒ වගේ සිද්ධි කොමන් නැහැ නේ....



මේ හේතුව හින්දමද වෙන හේතුවක් හින්දමද මන්ද අපේ ගෙදර මම දන්නා කාලේ ඉඳන් අතට පයට සේවකයෝ, සේවිකාවෝ හිටිය. අපිව බලාගන්න අත්තම්මට උදව් කරන්න, වත්ත සුද්ද කරන්න, වාහනේ වැඩකරන වගේ එක එක කැටගරියෙන්. ඒත් මට හොඳට මතකයි, අපේ වැඩ අපි ගොඩක් වෙලාවට තනියෙන් කරගත්ත.

පුත්‍රවාදී වෙච්ච අපේ ගෙදර ගොඩක් ඔය සුරසැප වින්දේ අපේ අය්යා. බලන්න එපෑය මිනිහට තිබ්බ සැප, හුහ්... ඌ කන්නේ නැහැ, කවනවා. කෑම එකට අපිට නැති ජාතිත් ලැබෙනවා. ඒවා නම් මගේ වලි වල මුල! තවත් නොයෙකුත් සැළකිලි ... අම්මප මට මතක් වෙනකොටත් පට්ට තරහයි.... හි.. හි...

මල් පෙත්තක් වුනු අපේ අක්ක නම් ඒවා ලබාගන්නවා, එක පාරයි කට අරින්නේ.. මුළු ගම පළාතම දෙදරන්න මොර දෙනවා, කඳුළු වලින් ගේ ගංවතුර ගලනවා, අනිතිමේදී ඕනේ දේ ලැබෙනවා. අන්න ක්‍රමේ! චැක් .. මට ඔය ක්‍රමේ අල්ලගන්නම බැරි උනා නේ.... මමත් ට්‍රයි කලේ නැහැ කියලද කියන්නේ? මොකද නැත්තේ? මමත් ඒ විදියට අඬනවා... ( ඒ විදියටම ඇක්ටින් පාර එනවද කියල නම් හරියටම දන්නේ නැහැ. ඒත් එහෙම හිතාගෙන ඇස දෙක පියාගෙන බෙරිහන් දෙනවා) මෙන්න මට ලැබෙන ප්‍රතිචාර

'මොකද්ද ඒ සද්දේ' කියල අත්තම්ම බලනවා... බලනකොට මම. එයා එයාගේ වැඩක් බලාගන්නවා ( හොරෙන් ඇස් අරිනකොට මම ඕක දකිනවා. තවත් අඬනවා ) අත්තම්ම යන්න ගිහිං

ආයෙත් මොරදෙනවා

අය්යා සමහර වෙලාවට මගේ දිහා බල බල යනවා පේනවා ( ඇස් වහගෙනලු අඬන්න ඕනේ.. මම ඔව්ව දකින්නේ පොඩ්ඩක් හොරෙන් බලන් ඉන්න හින්ද)

ඔන්න සද්දේ ඇහිලා එනවා වත්ත සුද්ද කරන සීයා
'මොකද චුට්ටි බබා'

වැඩක් නැහැ එයාට උත්තර දීල. මගේ ඉල්ලීම් ඉටුකරන්න තරම් බලයක් එයාට නැහැ. උත්තර නොදී මම වොලියුම් එක වැඩිකරනවා.

'චුට්ටි නංගි , කටපියා ගන්නවකො... මල විකාර'
කොහේ හරි ඉඳන් කිව්වත් , ලඟට ඇවිත් කිවත් අපේ අක්ක කියන්නේ ඔච්චරයි. හුහ්.. මගේ කට වහන්න? හිතුව මදි.... තවත් වොලියුම් අප් !

ඔන්න එතකොට එනවා 'කාන්ති' එයා තමයි අපිව බලාගන්න අපේ අත්තම්මට උදව් කරන්නේ.
ආපු ගමන් කරන්නේ මාව වඩාගන්න එක. දැන් මගේ කටහඬ බැරැන්ඩි වෙලා , කොවුල් සද්දේ නිකන් වවුල් වෙලා.

'ඇයි චුටි බබා....'
ඔන්න මට ඕනේ කෙනා. ඉල්ලීම් ඉටුවෙන්නේ නැහැ කියල දන්නවා උනත්, කාන්ති ආවොත් මම කූල් වෙනවා.

'.... යං යං .... අපි යං ගිහින් අස්සයා පදිමු'

කිසිම ඉල්ලීමක් ගැනවත් අහන්නේ නැතුව මොනවා හරි කියල මාව කූල් කරන්න කාන්තිට පුළුවන්. මගේ ඔය ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කරන විලාසයට, අපේ අම්ම සමහර වෙලාවට කට කොනෙන් හිනා වෙනවා.... ඇත්තම කියන්න.. එතකොට මගේ හිතට දැනිල තියෙන දුක කොතරම්ද කියල අදටත් මට කියල ඉවර කරන්න බැහැ ..... පපුව ඇතුලෙන් මහා දුකක් දැනෙනවා... අම්මගෙත් වැරද්දක් නැහැ, සමහර වෙලාවට මම අඬන්නේ තියෙන හිතුවක්කාර කමට හරි, තරහට හරි.... හි.. හි...

ඒත් මම ඒ දවස්වලම හිතා ගත්තා, මගේ ළමයෙක් එහෙම ඇඬුවොත් , අර හිනා වෙන ප්‍රතිචාරේ නැතුව වෙන ඕනේ ප්‍රතිචාරයක් දක්වන්න. මොකද ඒ ප්‍රතිචාරේ මාව එතරම් වේදනාවට පත් කරලා තියෙන හින්ද.

කාන්ති කියන්නේ මම දන්නා කාලේ ( සමහර වෙලාවට මම ඉපදෙන්න්නත් කලින්) ඉඳන්ම අපිව බලාගන්න කියල අපේ අම්මිට අවිස්සාවේල්ල පැත්තෙන් එක්කගෙන ආපු 'කෙල්ලෙක්'. මම හිතන්නේ අපේ ගෙදර එනකොට කාන්තිට වයස අවුරුදු 16කට වැඩි වෙන්න බැහැ .

චරිත ස්වභාවයෙන්ම ටිකක් සැර ගතිගුණ තිබ්බ අපේ අත්තම්ම කියන දෙයක් කීකරුව අහන පුරුද්දක් කාන්තිට තිබ්බ හින්ද අනිත් අයට වඩා කාන්තිත් එක්ක අපේ අත්තම්මගේ ගැටුම් අඩුයි.

පෙනුම කිව්වොත්, කාන්ති කෙට්ටුයි, ඒ උනාට කෙසඟ නොවෙන හුරුබුහුටි කෙනෙක්. කොන්ඩේ ඉනට ඉහලට වෙන්න තිබ්බ මළානික පාටක්, ඒත් පීරලා පිටිපස්සට වෙන්න ගැටගහගෙන හිටියේ. මුණ පොඩ්ඩක් උල්, පොඩ්ඩක් ඉදිරියට නෙරපූ දත්. අවුරුදු 3 කට වඩා නැති දරුවෙක්ට ඊට වඩා මතක තියෙන්න ඇති කියල මට හිතෙන්නේ නැහැ. අනිත් දේවල් කියනවා නම් කාන්තිගේ පින්තුරයක් දිහා බලල තමයි.

වයසින් අඩු හින්දමද මන්ද, අපි තුන්දෙනා එක්ක කාන්ති හරිම යාළුයි. විශේෂයෙන්ම කාන්ති කියන්නේ මට ලොකු ෆිගර් එකක්. පුත්‍රවාදී අපේ ගෙදරදී, කාන්ති මම ගැන හොයල බැලුව. මගෙත් එක්ක සෙල්ලම් කළා. මම කැමති සෙල්ලං , අකමැති දේවල්, මගේ ආරක්ෂාව කාන්ති බැලුවා. මම කියන්නේ නැහැ අනිත් කිසි කෙනෙක් ඒ ගැන බැලුවේ නැහැ කියල. මම කියන්නේ පොඩි එකෙක් විදියට මට දැනුන විදිහ.

අපේ අම්මිට, වැඩිමල් සහෝදරයෙක් ඉන්නවා. මාමාගේ ළමයි අපිට වඩා ගොඩක් වැඩිමල්. කොටින්ම කිව්වොත් ඒ ළමයි හතරදෙනා ගෙන් බාලම කෙනත් අපේ අය්යට වඩා අවුරුදු කීපයක් වැඩිමල්. මහගෙදර තියෙද්දී, එයාල පදිංචි වෙලා හිටියේ රබර් වත්තක් මැද්දේ තියෙන අපේ අම්මිට අයිතිය තිබ්බ , ගෙදරක. සුදුවැල්ල කියන්නේ ඒ ගමට. කාන්තිගේ ගමත් ඒක . කාන්තිව අපිට හොයල දුන්නෙත් මාම තමයි.

හැම ඉස්කෝල නිවාඩුවටම මාමලාගේ ගෙදරින් ළමයි හතරදෙනා අපේ ගෙදර එනවා. අපේ ගෙදර සැණකෙළියක් වගේ, ඒ වගේම මළකෙළියක්! අපි කරන්නේ වෙන වෙනම කාමරවල නිදියගන්න එක ජොලි නැති හින්ද, මෙට්ට ටික සාලේ අතුරලා ඔක්කොම එක පොදියට නිදාගන්න එකයි. අපි කිව්වේ ඉතින් අනිත් උන්... එතන ඉන්න පොඩිම බට්ට උන මාව මෙලෝ යකෙක් ගණන් ගන්නේ නැහැ. යන යන තැනින් 'දුප්' කියල එලොනවා...

එහෙම එලවන්න කාරණා තියෙනවා.. සූක්‍ෂම රහස්පරික්ෂකවරියන්ට විතරයි ඒවා තේරෙන්නේ. කෙල්ලෝ වෙච්ච උන්ට කතාකරන්න ජාති තියෙනවා හොරෙන් හොරෙන්... කොල්ලෝ ගැන!
අන්න අන්න.... මගේ ඇන්ටනා ඔක්කොම සුපර් සංවේදී වෙන්නේ ඔය කාලෙට. දැන් වාගේ කන ළඟ කරන කසුකුසුවක්වත් ඇහෙන්නේ නැති රෝගය තිබ්බේ නැහැ එතකොට. උන් මාව එලෙව්වම මම කරන්නේ හොරෙන් අහගෙන/බලාගෙන ඉන්නවා. හික්... සාටර් නේද? කව්ද ගණන් ගන්නේ... කවුරුත් දන්නෙත් නැහැ නේ...

මම කලිනුත් කියල ඇති ඔය ඔහොම කට්ටිය ආපු වෙලාවක වෙච්ච හැoඟී මුත්තම් වැඩක් ගැන

අපේ අක්කත් හෙනම කසු කුසු කුට්ටම! කසින්ස්ලා ගේ වයසත් එක්ක මම නොපෑහුනාට කාන්ති හිටියෙත් ඒ වයසේ. මේ කසුකුසු වලට කාන්ති සහභාගී උනාද කියල මතක නැහැ. මට මතක ඔක්කොමල්ල කසු කුසු වෙන වෙනම පටන්ගෙන මාව එලොනකොට කාන්ති ඇවිත් මගෙත් එක්ක සෙල්ලම් කරලා මගේ දුක තුනී කරා කියල විතරයි.

අත්තම්මගේ ඔලුවේ එක එක කුල මල තිබ්බත්, අපේ අම්මි විසින් අපේ ගෙදර පරිසරය හදල තිබ්බේ එහෙම දෙයක් නැති විදියට. ඉතින් කාන්තිට අපි සැලකුවෙත් අපේම කෙනෙක් විදියට. ඒ වගේම කාන්තිත් අපිට ලැදිව හිටිය කියල මට මතකයි. කොටින්ම අපි යන ට්‍රිප් වලට පවා කාන්ති එක්කගෙන ගියා. ඉස්සර නිවාඩු කාලෙට කසින්ස්ලා එක්ක සතියකට කීප වතාවක්ම පේරාදෙණිය ගාඩ්න්ස් යනවා. ගිහිල්ල ඇති වෙනකල් නටල නටල හවස තමයි එන්නේ. කොතරම් එහෙම යනවද කිව්වොත් අලුතෙන් ගහක ඒ දවස් ටිකට මලක් පිපුනත් අපි දන්නවා... හි.. හි... එහෙම ගියපු දවස් වලට ගත්ත පින්තුරවල කාන්ති ඉන්නවා.

කාලය ඔහොම යනකොට අපි අලුතෙන් හදපු ගෙදරට ආව. මට මතක විදියට මම නර්සරි යන වයසේ. ( එහෙම වයසක් දැන් නේ තියෙන්නේ.. හි.. හි.. මම නර්සරි ගිහින් නැහැ.. අපේ අක්කයි, අය්යයි එකතු වෙලා යුතුකම් ඔක්කොම කරලා ) හදපු ගෙදරට ආවා කියන්නේ ඉතින් ගෙදර බාගෙට හදාගෙන යනකොට, අම්මිට ගෙවල් දෙකම බලාගන්න බැරි හින්ද අපි ඒ බාගෙට හදපු ගෙදර පදිංචියට ආවා.

මොකද මේ දවස් වෙනකොට අපේ අප්පච්චි රට ගිහින්. වට පිටේ මිනිස්සු පොඩ්ඩක් වෙනස් හින්ද, අපේ අම්මි අපිට වැඩිය එළියේ පනින්න, වෙන ළමයි එක්ක සෙල්ලම් කරන්න යන්න අවසර දුන්නේ නැහැ. ඒකෙත් හැටි බලමුකෝ! අරූට ඒ මොකවත් තහංචියක් නැහැ! අරූ කිව්වේ අපේ අය්යා..... මට ඉතින් හෙන තරහයි. ඒත් ඉතින් මොනවා කරන්නද.. මේ වෙනකොට කාන්ති වයස අවුරුදු 19ක කෙල්ලෙක්. ඉස්සර වගේම මගේ savior උනේ කාන්ති තමයි. එකම එක දවසක විතරයි මම කාන්ති එක්ක තරහ වෙලා තිබ්බේ. ඒ තමයි, මම බෙල්ල කැඩෙන වේගෙන් පදිනවා කියල මගේ ලී අස්සයා එයා පලලා ලිපට දාල තිබ්බ දවසේ, මගේ හිතට දැනුන දුක, කේන්තිය හින්ද කාන්ති එක්ක තරහ උනා. මම හිතන්නේ මම දවස් කියපයක්ම තරහ වෙලා ඉඳල, කාන්ති අඬල , අම්මිට නොයෙකුත් කරුණු කියල තමයි මාව ආයෙත් යාලුකරගෙන තියෙන්නේ.

මම පොඩි හින්ද දැන් කියන්න යන සමහර දේවල්වල මම ඇත්තම සිද්ධිය දන්නේ ගොඩක් පස්සේ කියන එක මතකයේ තියා ගත්තොත් හොඳයි. ඒ හින්ද ඉන් ඩිටෙල් දන්නෙත් නැහැ, මම කවදාවත් කාගෙන්වත් අහලත් නැහැ.

වයස අවුරුදු 19ක් උන කාන්ති අපි හිටපු ගෙදරට පහල ගෙදරක කොල්ලෙක් එක්ක හුටපටයක් හදාගෙන. මට හරියට මතක නැහැ නම ඒ මනුස්සයාගේ. කියමුකෝ අපි 'ජානක' කියල. කනින් කොනින් මට ඕක ඇහුන, මොකද අපේ අත්තම්ම නිතර පුටු පුටු ගගා අම්මිත් එක්ක බනිනවා ඔය ගැන කියල.

'අනේ අම්මේ.. පස්සේ කියන්නකෝ... චුටි දුවත් තාම ඇහැරිලා'
අපේ අම්මි එහෙම කිව්වම අත්තම්ම යනවා බැන බැන. තැන්පත් කලබල නොවෙන ගතිගුණ තිබ්බ අපේ අම්මි කොයි වෙලේකවත් එයාගේ හිතේ තියෙන දුකක් කරදරයක්වත් ඉස්සර අපිත් එක්ක , විශේෂයෙන් මගෙත් එක්ක , කියන්නේ වත් නැහැ.

ඔහොම ගතවුනා කාලය. මට මතක නැහැ කොතරම් කල් ගියාද කියල, හැබැයි අර කසු කුසුව ගිහින් වැඩි කාලයක් ගියේ නැහැ වගේ තමයි මතක.

එක අඳුරු හැන්දෑවක් ආව... මම සාලේ පුටුව උඩට වෙලා චිත්‍ර ඇඳ ඇඳ හිටියේ. එකපාරටම අපේ ගෙට කව්ද කඩාගෙන ආවේ හරියට වලියකට වගේ... බව වෙච්ච මම සෝෆා එකේ ලොකුම පුටුවේ කකුල් දෙක උඩට අරන් ගුලි උනා. යෝධ ශරීරයක් තිබ්බ 'ජානක' පස්සෙන් එයාගේ අය්යත් ආවේ ජානකගේ අතින් පස්සට අදිමින්. සාලේ මැද්දෙදි ඇතුලේ ඉඳන් එලියට එන්න යමින් හිටපු කාන්ති මුහුණට මුහුණ හම්බුනේ හරියටම මම ඉඳගෙන හිටපු පුටුව ඉස්සරහදි.

අනපේක්ෂිත විදියට ජානක දැකපු කාන්ති ගල් වෙලා වගේ නතර උනා. පැනපු ගමන් කාන්තිගේ කෙස් වැටියෙන් අල්ලපු ජානක කාන්තිට 'චටස්' සද්දෙන් ගැහුවා. මම හිතන්නේ කම්මුලට. මාව භිත වෙලා... කොහේදෝ ඉඳල ආපු අක්කා සුපුරුදු හෝන් සද්දෙන් සයිරන් එකක් වගේ කෑ ගැහුවා. මගෙන් නම් කිසිම සද්දයක් පිට වුනේ නැහැ.

"බැල්ලි!......."

පිටිපස්සෙන් හිටපු ජානකගේ අය්යා ජානකගේ අත් දෙකෙන් ඇදල බුරුල් කරනකොටම ලැබුණු අවසරයෙන් කාන්ති අඬාගෙන ගේ ඇතුලට දිව්වා.

".... මෙහෙ වරෙන් බැල්ලි තෝ......."

තවක් මොනවදෝ කියල ජානක ගිගිරුවා. මාව වෙව්ලනවා. හවස 6 විතර වෙලා වැහිබර අහසක් තිබ්බ හින්ද සාලේ විදුලි බල්බ නැතුව මම හිටපු කොටස අඳුරින් වටවෙලා. ජානක මාව දැක්කේ නැහැ මම හිතන්නේ.

සද්දේ ඇහිලා අම්මි ආව කාමරෙන්, අපේ අම්මට කොහොමත් ගමේ සැලකිල්ලක් තියෙනවා. අම්මි දැකපු ගමන් ජානක ගේ අර වියරුව අඩු උනත්, ඔහු කෝපයෙන් වෙව්ලනවා.

"ඇයි ජානක.. මොකද මේ ?"
අම්මි එහෙම අහගෙන ආව. අත්තම්මත්, ගෙදර ඇතුලේ හිටපු හැමෝමත් දැන් ඔන්න සාලෙට රැස් වෙලා.

"අර බැල්ලි... මගේ කියනවද දැන් ඒකි...? නෝනා සම්බන්ධයක් තිබ්බ තමයි... කොහෙන් හරි බඩ  වෙලා මෙතන..... "

කවදත් එක පාරටම කලබල නොවෙන අම්මි වටපිට බැලුව. ගුලි ගැහිලා අඳුරු මුල්ලේ හිටපු මාව මුලින්ම දැක්ක.

"ජානක, අපි අරෙහෙට ගිහින් කතා කරමු....."

සියලු දෙනාම එක්කගෙන අපේ අම්මි ගියේ ඒ හදනකොට ඉන්න කියල වඩුබාසුන්නහෙලා හදාගත්ත ලී කුටියට. මට මතකයි අපේ අය්ය , අක්කත් ඒ පස්සෙන් යනකොට අත්තම්ම ඒ දෙන්නව හරොල එව්වා. මම නම් ගුලි උන තැන ගල් වෙලා හිටියේ කම්පනයට. අපේ ගෙදර එතරම් සද්දෙන් කවදාවත්, කවුරුත් ගුගුරලා නැහැ. ඇතුල් කාමරේක අඬන සද්දෙට මම ගිහින් බැලුව. බිම වාඩිවෙලා අපේ අක්කගේ ඇඳට ඔලුව ඔබාගෙන කාන්ති අඬනවා මහා හය්යෙන්. මගේ පපුව රිදෙන්න ගත්ත.

මම අඬනකොට මාව නලවපු කාන්ති! මොකක් හරි හේතුවකට මම ළඟට ගියේ නැහැ.

"ඇයි කාන්ති" කියල දොර ගාව ඉඳන්ම ඇහුව. කාන්තිගේ ඇඩිල්ල උත්සන්න උනා. මම කරන දෙයක් හිතා ගන්න බැරි හින්ද ආයෙමත් ගිහින් සාලෙන් වාඩිවුනා. ලී කුටිය පැත්තෙන් හය්යෙන් හය්යෙන් ඇහෙනවා කතා සද්දේ. මට කිසි දෙයක් පැහැදිලි උනේ නැහැ.

වෙලා තියෙන්නේ , කාන්තිට දරුවෙක් ලැබෙන්න! කාන්ති කියල දරුවාගේ පියා ජානක කියල. ජානක කියනවා ජානක නෙවෙයි කියල. දැන් ඉතින් කොහොම විසඳන්නද?

මතු සබැඳි..........

ඊළඟ කොටස