52. ඔව්... ඔබ මේ සවන් දෙන්නේ.....

මගේ සුපුරුදු ජිවිතේ මේ ලඟදි වෙනස් උනා...

සිද්ධි කීපයක්ම එක පිට උන හින්ද මොකක් කලින් උනාද කියලවත් මතකයක් නැහැ. ඒ හින්ද, වෙනදට ඔෆිස් ඇවිත් කුළු හරක ඔලුව පාත් කරගෙන තණකොළ කනවා වගේ ලැප්ටොප් එකේ වැඩ පටන් ගන්න මම, දැන් මුලිම්ම මගේ බ්ලොග් එක චෙක් කරනවා. මොනවා හරි ලියන්න කියල ඇතුලේ මොකෙද්දෝ එකෙක් බඩට ඇනගෙන ඇනගෙන යනවා වගේ...

සීරියස් දෙයක් අදත් ලියන්නේ නැහැ... මම ඌට කියල වතුර එකක් බීලා ලියන්න ගන්නවා. එකම වැඩේ, මම ලියන සිංහල ඔෆිස් එකේ අනිත් උන්ට පේන එකත්, අකුරු පොතේ ලියන වේගේ ටයිපින් වේගෙට වඩා මගේ හුඟක් අඩුවීමත් හින්ද මට ලියාගෙන ලියාගෙන යන්න බැහැ මුළු පොස්ටුවම ... ඇයි හත්ඉලව්වේ බොසා මට ගෙවන්නේ මම ලියන බ්ලොග් එක පුරෝනවටද ?!

එව්වා ගියාවේ.... (වන්නාටය ! හි.. හි... )

දවසක් මම ලිව්වා නේ, මගේ ඇඩික් එකේ පොඩි පොඩි සිද්ධි ටිකක්? අදත් කියන්නේ එහෙම සිද්ධියක්..



ඉස්කෝලෙන් අවුට් උනාට පස්සේ ,ඔය ඇඩික් එකේ නුවර ශාඛාවේ ක්‍රියාකාරී කණ්ඩායමට මමත් බැඳුන. ඒකට නුවර ප්‍රසිද්ධ ඉස්කෝලවල ගෑනු පිරිමි දෙපක්ෂයම සහභාගී උනා. කණ්ඩායමට 10ක් විතර සෙට් එකක් හිටියේ. හේතුව මොකද්ද මන්ද, අපේ සෙට් එකේ හිටියේ නුවර හොඳම කියල සම්මත පාසල් 4න් විතරයි. සමහර වෙලාවට කණ්ඩායම් හදන්න තීරණේ කරන්න ඇත්තේ එහෙම. මම ඒ ගැන මිට කලින් හිතල තිබ්බේ නැහැ. දැන් මොකට හිතනවද? ඔය වයසත් එක්ක කියන්න ඕනේ නැහැ නේ තියෙන ජවයයි ඒ වගේම තියෙන ජොලියයි ! ඔව් ඔය දෙකම හින්ද, අපි සෙට් එක ගොඩක් වැඩ කළා. හිනා කන වැඩ අනන්ත උනා. ඒ වගේම ජීවිතේට ලැබුණු අත්දැකීම් එමටයි.

ඔහොම කරගෙන යන වැඩසටහන් අතරේ, අපිට රේඩියෝ වැඩසටහනක් කරන්න පිනක්/පවක් පහල උනේ, අහම්බෙන් වගේ. මම කියන්නේ නැහැ දෙය්යෝ දීපු අවස්ථාවක් කියල, මොන බොරුද... අපේ කණ්ඩායම් වලට නායකත්වය දීපු අය්යාගේ මහන්සියේ ප්‍රථිපලයක් තමයි!

දැන් ඉතින් අපි එක එකා එක එක විධියට තමයි ලෑස්ති උනේ.

මම මේක කලින්ම කියන්න ඕනේ.. අපේ කණ්ඩායම ඇතුලේ ඉතා හොඳ විනයක්, පාලනයක් තිබ්බ. ඉස්කෝලෙන් අවුට් වෙච්ච ගමන් උනත් අපි අතරේ තිබ්බ හැඟීම් වෙනස් කියල මට ඒ දවස් වලම තේරුනා. ඒ කියන්නේ, කෙල්ලෝ පස්සේ යන පිස්සුවක් තිබ්බේ නැහැ කොල්ලන්ට, උන් අපේ ආරක්ෂාව ගැන සැලකිලිමත් වෙනවා වැඩසටහනක් කරන්න අපි ඔක්කොම යනකොට. කෙල්ලොත් ලොකු සීන් තිබ්බෙත් නැහැ. තමන්ගේ සිමාවේ තමයි හැම දෙයක්ම. විහිළුවක් උනත් හානියක් නැති වෙන්න! 'බං  බොලං' කියාගෙන නොහිටියට, එහෙම ඉන්නකොට ඇත්තටම ගෑනු - පිරිමි ළමයි එකට වැඩ කරන එක හරි ඉන්ටරෙස්ටින් කියල 'මට' හිතෙන්නේ..

මම කිව්වේ රේඩියෝ වැඩසටහනක් කියල... දැන් කාලේ වගේ එක අකුරේ, අකුරු දෙකේ ඉඳල ඉර , හඳ වගේ දේවල් වල නම් වලින් පවා රේඩියෝ චැනල් ඉස්සර තිබ්බේ නැහැ නේ. ඊටත් වඩා, නුවර වගේ පළාතක එහෙම ස්ටේෂන් තිබ්බෙත් නැහැ. තිබ්බත්, දැන් යන උදේ ඉඳන් ගෙවල්වල ඉන්න කොල්ල-බල්ලාගේ ඉඳල ,  කුස්සියේ උයන අයටත් ලංකාවටම ඇහෙන්න නිදහසේ කිචි බිචි ගාන්න ඉඩක් දෙන්න බැරිව නේ හිටියේ..

එහෙම නොවෙන , සමහර වෙලාවට පන තියෙන කිසි කෙනෙක් ඒ කාලේ වත් අහන්නේ නැති චැනල් එකක් වෙන්නත් ඇති! හුහ්... කාටද ඔව්ව ඕනේ? අපිට ඕනේ කලේ රේඩියෝවෙන් කතා කරන්න විතරයි. සුපුරුදු විදියට මම...... මේක අපේ ගෙදරට කිව්වෙත් නැහැ!! හි.. හි.... ගල් ඉබ්බිනේ මම! හැබැයි මම ඇඩික් වැඩවලට යන එක ගෙදරට කියල යන්නේ....

වැඩසටහන ප්‍රචාරය කරන්න යන්නේ නුවර ටවුන් එකේම තියෙන ප්‍රාදේශීය චැනල් එකක්... ( විලිලජ්ජවයි නේද? අනේ නැහැ... අපේ ගෙදර ඕක අහන්නේ නැහැ කියල මට ෂුවර්... ඉතින් මොකට ලජ්ජා වෙනවද?) දැන් අපි මාතෘකාවක් අරගෙන ඕකට ලෑස්ති උනා. එක එකා එක එක කොටස් වලට... ඔක්කොටම හොඳට කතා කරන්න පුළුවන්. අපේ සෙට් එක ගැන කිව්වොත් ඔතන එක එක ටැලන්ට් තිබ්බ අය හිටිය.
ඔතනින් 'ජෝන්' කියන අන්වර්ථ නාමයෙන් හඳුන්වන කෙනා ගැන විතරක් වැඩිපුර කියන්නම්. ඌට ජෝන් කියන්නේ උගේ මුණ 'John Player Gold Leaf' සිගරට් පැකට් එකේ ඉන්න නැවියා වගේ. ඊටත් වඩා, එකපාරක් ඩ්‍රාමා එකකට රැවුලකුත් දාල

'අපි නිදහස්... පව් ජෝන් තාමත් සිගරට් බොනවා'

කියන තීම් එකෙන් රඟපෑමක් කළා. ඉතින් මේ නම එකෙන් පර්මනන්ට් උනා. ජෝන් හෙන පිස්සු පොරක්... ඕනෙම තැනක ඕනෙම කොමඩියක් කරන්න ගටක් තියෙන කොල්ලෙක්. හැබැයි සැබෑ ජීවිතේදී සීරියස් කෙනෙක්. ඉගෙනගන්නත් දක්ෂයි. වැඩක් දුන්නොත් ආය හොයන්න පස්සෙන් දුවන්න ඕනේ නැහැ.. කියපු විදිය හරිනම්, වැඩේ කෙරිලා ඇති තිතට!

ඔන්න දැන් වැඩසටහන යන්න නියමිත දවසේ ලියාගත්ත කොළ මිටි, තව එක එක මුලාශ්‍ර අරගෙන එක පෙලට ස්ටේෂන් එකට ගියා. නෑ ... නෑ ... කොච්චි ස්ටේෂන් නෙවෙයි.. රේඩියෝ ස්ටේෂන් එකට! එතන හෙන සම්ප්‍රදායික මෙව්වා මොකද්ද එකේ හොඳම එක... හෙන පරණ අංකල්ලා ටිකකුයි, වැනි වැනි විසිවෙන ඇන්ටිලා ටිකකුයි තමයි හිටියේ.. අහන්නත් දෙයක්ද... මුන් ප්‍රචාරය කරන එව්වා අහල වෙන්න ඇති ඒ කාලේ ගොවියෝ වස බොන්න ඇත්තේ... මොකද මේ සේවයේ වැඩිපුර යන්නේ ගොවියන්ට ඕනේ වැඩසටහන්... හෑ ????

ඒයි... හිනාවෙන්නේ නැහැ හරිද? මොකේ හරි රේඩියෝවෙනේ.. එහෙමවත් එකක කතා කරලා නැති උන් කොතරම් ඉන්නවද හා? ඒක තමයි... කට වහප්!

දැන් වැඩසටහනට සම්බන්ධීකරණය වගේ මොකද්ද එක කරපු ( මම දන්නේ නැහැ... මට අදාලත් නැහැ.. මට ඕනේ කතා කරන්න... බිරෝ අහන රේඩියෝවේ උනත් මොකෝ... ) අන්කලේ වගේ කොල්ල ඇවිත් අපිට ඔන්න විස්තර කරන දෙනවා...

අරක ප්‍රෙස් කරලා කතා කරන්න, අරක ප්‍රෙස් කරලා කතා කරන එක නතර කරන්න, මෙන්න මෙතනට කතා කරන්න... මෙව්වා අල්ලන්න එපා... ඔන්න රූල්ස්...
අපි ටික කැළෑ වැද්දෝ වගේ පේන්න ඇති... කොහොමත් මේ වගේ තැනක් ජීවිතේට දැකල නැති මට ඒ ටික කියල තිබ්බේ නැත්තම්, ඇත්තටම මම ඕවගෙන් එකක් දෙකක්වත් ටෙස්ට් කරන්න ඔබල බලනවා.. ඒ මගේ හැටි! ආයෙත් කවද ලැබෙන චාන්ස් ද?

ඒත් එක්කම වැඩසටහන අතරේ ප්‍රචාරය කරන්න යන සින්දු ටික අපිට තෝරන්න දුන්න. ඒ කාලේ ඉරාජ් හිටියෙත් නැහැ, කිසිම තරුවක් පායලා තිබ්බෙත් නැහැ නේ... ( වෙලාවට!) අපේ මුඩ් එකත් ක්ලැසික් හින්ද අපි තේරුවේ අමරදේවගේ, වික්ටර්ගේ, සුනිල් එදිරිසිංහ ගේ සින්දු. කොහොමත් මම ඕල්ඩ් හිට් ෆෑන් කෙනෙක්. ඊටත් වඩා, මේ ලපයි සිපයි ස්ටේෂන් එකේ ගිහින් සුනිල් පෙරේරාගේ සින්දු ඉල්ලලා, මුස්ලිම් මගුල් ගෙදර පෝක් ඉල්ලුව වගේ තියෙයි!

ඔන්න අපි සෙට් එක , බටර් කේක් ගෙඩිය වටේ තියපු කුඹියෝ ටිකක් වගේ ඉන්දවල, අපේ කණ්ඩායම මෙහෙයවපු අය්යා පුටුවක් එක්ක පැත්තකින් අලෝල අර අංකල් -කොල්ල දැන් අපිත් එක්කම ඉන්නවා. අපිටත් සුවර් මුට අපිව ෂුවර් නැහැ කියල...

ඔන්න වැඩසටහන පටන් ගත්ත.. මෙතෙක් වෙලා තෝරන් බලබල හිටපු මට දැන්, වැඩසටහන කරනවට වැඩ කික් මේක ඇතුලේ වෙන දේවල් බලන් ඉන්න එක. අපේ සෙට් එකේ කෙල්ලෙක් මගේ අත කෙනිත්තුවේ මම මාළු ගිලින කනකොකෙක් වගේ උඩ බලන් සිරි නරඹනවා අන්කල් කොල්ල දැකපු හින්ද.... මම ඉක්මනට කොලේ බලාගෙන වැදගත් පෙනුමක් ආවේස කරගත්ත.

අර අන්කල්-කොල්ල හරියට දැන් වාදනය හසුරවන එකා වගේ...


'වන් .... ටූ ..... ත්‍රි...'

ඔහොම කියනකොට අපේ සෙට් එකේ වැදගත්ම පෙනුමක් තියෙන එකා, ඔන්න වැඩසටහනට ආරම්භයක් දුන්න... ආරම්භය කොතරම් ලස්සනට දුන්නද කියනවා නම්... අන්කල්-කොල්ලා පුදුමෙන් වගේ බලන් ඉඳල ටික වෙලාවකින් පස්සේ තමයි ඉහලට ගත්ත හුස්ම පහලට දැම්මේ. ඇත්තටම කතාවෙහි දක්ෂ අපේ කණ්ඩායමේ පොර,  අපි කියමු 'නලින්' කියල.. මේ කරපු වැඩෙන් අපි හැමෝටම හරි පහසුවක් දැනුන. අන්කල්-කොල්ලත් මම හිතන්නේ අපිට වඩා පහසුවෙන් ඉන්න ඇති. වලං කඩේකට ගත්ත ගොන්නු ටික වගේ කියල හිතාගෙන හිටියට... අපි එතරම්ම නරක නැහැ කියල තේරෙන්න ඇති....

ඔන්න දැන් වැඩසටහන එකසිය ගානට නැගල යනවා. එක එක්කෙනා තම තමන්ගේ ටර්න් වලදී සාර්ථකව කතා කළා, අදහස් කිව්වා... දැන් මේක ජොලියෙන් යනවා කිසි අව්ලක් නැහැ.. ඔය අතරේ සින්දුත් ප්‍රචාරය කරනවා. වැඩසටහන කොතරම් ස්මුත් විදියට ගියාද කියනවා නම්, සින්දුව පටන් ගන්නකොට වගේම, ඉවරවෙනකොටත් සින්දුව ගැන අපි කවුරුහරි ඉදිරිපත් වෙලා පොඩි දෙයක් කියනවා. මෙව්වා දැන් කාලේ සාමාන්‍යයි වගේ තේරුනාට මැජික් වගේ මගේ ඉස්කෝලේ කාලේ නම්. එතකොට සිරස වත් ඇවිත් නැහැ...

දැන් වැඩසටහනේ අන්තිම කොටසේ, සින්දුවක් දැම්ම... වික්ටර් ගේ... ඔන්න සින්දුව යනවා..

" අපි ඈතින් ඈතට පා නගලා ..
ඝන වනන්තරේ...
අතරමං වෙමු වසන්ත මල් ගොමුවේ...."

මේක ජෝන් ගේ ආසම සින්දුවක්... ඌ කිව්වා ඌට ඕනේ කියල සින්දුව අන්තිමට කතා කරලා, වැඩසටහන ඉවර කරන්න. හිතන්න දෙයක් නැහැ... මේ වෙනකොට අන්කල්-කොල්ලගේ හිතත් ජෝන් දිනාගෙන හිටියේ ඔහුගේ ස්වභාවය හින්දම.. අන්කල්-කොල්ලත් අපේ කණ්ඩායමේ අය්යත් එක්ක ළඟම පුටුවක දිගෑදිලා කකුල් හොල්ල හොල්ල ජොලියෙන්...

සින්දුව හෙමින් ඉවර උනා...
ජෝන් තමන්ගේ වාරෙට මයික් එකට ලං වෙලා..
"...ඔව්... ඔබව ඝන වනාන්තරේට කැඳවාගෙන ගොස් අතරමං කලේ..  වික්ටර් රත්නායකයන්..."

"........................................"
"හු... හුප්...."


ඔච්චරයි උනේ....


අර අන්තිමට ආපු සද්දේ.... මට විස්වාසයි එහෙම සද්දයක් ආව කියල. හොඳටම විස්වාසයි ඒක අපේ සෙට් එකේ කිසිම කෙනෙක්ගෙන් නොවෙන බව, අනිවා.... අර අන්කල්-කොල්ල එයා හිටපු තැන ඉඳල දුන්නක් වගේ පැනල ජෝන් ගේ මයික් එකේ ඕෆ් බට්න් එක ඔබන්න ට්‍රයි කරනකොට ආපු සද්දයක් මිසක්... අපි එකෙක්ගෙන් වත් කිසිම සද්දයක් පිටවුනේ නැහැ... මොකද අපි සෙට් එකම පිට්ටු හිරවෙච්ච පුසෝ ටික වගේ භීත වෙලා හිටියේ....