47. කොතැනක සිටියත් මා මළ දවසක........

මගේ ප්‍රිය මිතුර..

ඔබ මෙය නොකියවන බව මට සක්සුදක්සේ විස්වාසය. කිමද... ඔබ මා මෙවැන්නක් ලියන බවක් නොදන්නා බැවිනි. ඔව්.. ඔබේ කතාව මම පොතකට ගොනුකලා මතකද? ඒ පොත, මගේ කුරුටු අකුරෙන් ලියා.. ඔබේ අතට පත්කලවිට, වෙවුලන දෑතින් එය විවරකර, එක අකුරක්වත් කියවාගත නොහැකිව, හිස් පිටක් දෙස බලාඉන්නා සේ උන් හැටි?

"ගෙනිහින් කියවන්න ඕනෙද?"

මම එසේ විමසනවිට, ඔබේ ඇස වල තිබුණු දිලිසුම.. ඔබ ඇඩුවාද ? ඔව්... එය එසේමයි.
නැවත එක දිනකින්ම, මා හඹාගෙන ඇවිත්, මගේ උරෙන් අල්ලා

"උපේක්ෂා... ඔයා පුදුමයි, මෙහෙම හිතුවේ කොහොමද? "

කිව්වම, මතකද මම සිනාසුන හැටි?

"මැට්ටා.. වැඩිය හිතන්න එපා. මට හිතුන ඔයාට එහෙම හිතෙන්න ඇති කියල "



බිම බලාගෙන
"ඇයි  ඒ උනාට නි-කි-ණිව මැරුවේ?"
ඔව්, ඔබට ඒ නම පැටළුනා , උගුරේ..
ඔබේ ඇස්  බිමට බරවෙලා, මම දුටුව දඟකාරයා වහගෙන , නුපුරුදු පරාජිතයෙක් ඔබව තුරුල් කරගෙන හිටියා, පපුවට පොඩ්ඩක් පහළින්.

" මම කැමති කලණ එහෙම උනා නම්?...."

මගේ ඒ දරුණු වචනෙත් එක්ක ඔබ මගේ දිහා බැලුව.. ඇස වල තිබ්බේ තියුණු කමක්.. මම ඒකට බය නැහැ, ඔබ හොඳටම දන්නවා ඒක
"... මම කැමති ඔයත් එහෙම හිතනවා නම්... කලණ , ඔයාට ආයෙත් පටන් ගන්න පුළුවන්.. මේ කතාව මම ලිව්වේ, ඔයාව ඒකෙ ඇතුලට දාල වහල දාන්න ඕනේ හින්ද... ඔය දැන් ඉන්නේ පොත ඇතුලේ... වහන්න ඔය පොත"

මට වැටහුනා මට ඔබ සහෝදර වැළදගැන්මක් ඒ මොහොතේ ණය බව.. අදටත් ඔබ ඒක ණයයි. ඔබ දන්නවා මම එහෙම කරන්න දෙන්නේ නැති හන්ද මිසක් , ඔබ එහෙම නොකරන කෙනෙක් නොවෙන බව.

කලණ , පොත මගේ ළඟ, තාමත් වෙන කිසිවෙකුට නොදී රකිනව. සමුදෙන්න නාවෙත් එනිසයි.
ඔබ දන්නවා.. ආදරේ මටසිළුටු නොවෙන බව !