230. ගහෙන් වැටුණු එකාට දේවාලේ පාත්විම

මේ පාර නම් බොලේ ඉල්ලමක් වගේ පෑදුනේ.

මොකද දන්නවද, මට මේ කතාව මතක බැරි වෙලා තිබිලා මගේ 'මුන්ට ලූස්' පෝස්ටුව කියෝපු ලූස් උන්නාන්සේලා දාපු කොමෙන්ටුවක් හින්දා මතක් වෙච්ච එකක්. ( දැක්ක නේද මුලක් මැදක් අගක් හොයාගන්න බැරිවෙන්න ටපලලා ලියන හැටි?)

ඉල්ලමක් කියල කිව්වේ, අපේ අය්යා ගැන මට ලියන්න වෙන්නෙම 'රජ්ජුරුවෝ උඩයි උඩයි... ___ කෙල්ලෝ බිමයි බිමයි' වගේ පෝස්ටු හින්දා උගේ ඇදයක් කුදයක් ලියන්න ලැබෙන්නේ බස් එකේ නිදාගන්නේ නැති දවසක් ලැබෙනවා වගේ හින්දයි.

අපි පොඩි කාලේ අපේ ගෙදර වටේම තිබ්බේ ගස්. ( නැතුව ඉතින් ගිනි කඳු තියෙන්නය?) ගස් කියන්නේ කැළෑ වගේ කොටස් තිබ්බ ගෙවල් අතරින් පතර. එක පැත්තක කෝපි ගාලක්. (ඒකෙ තමයි අපේ සටන් කලාප ) තවත් හිස් ඉඩමක් තිබ්බ ඒකෙ එක කොටසක් තනිකරම කොකෝව වගාවක්. මුල කොටස හබරල විමානයක්. ඔය හබරල කොළ වල ප්‍රමාණය ගැන කිව්වොත්, අපේ සෙල්ලම් ගෙවල්වල වහලෙට හෙවිල්ලන්න ගන්නේ ඔය හබරල කොළ.

අපි ඒ දවස්වල හෙන 'පොෂ්' නිසා දවස ගානේ වහලේ අලුත් කරමින් ඒ හබරල ගාල මත්තෙම නැහුනා. ඒ වත්තේ අයිතිකාරයින් උනත් හිටියේ අහල පහල උනත්, අපිට ඒවායේ වගක් තිබ්බේ නැහැ. කොකෝව හැදිලා තිබ්බ නිසාත්, පිවිසීම් මාර්ගයේ ඉඳන්ම තණකොළ අපේ දනියක් විතර වැවිලා තිබ්බ නිසාත් ඒ වත්ත මට මතක තිබ්බේ භයානක , අත්භූත කතාවක එන මකර රාජධානියක දොරක් වගේ.



ඒ හින්දා පරාන බයේ තමයි හබරල කොළ කපන්න යන්නේ. ඒකටත් යන්න ඕනේ මම! අපේ සුකොමල සුරංගනාවී අක්කා ඉඩමේ ආරම්භයෙන් එහාට අඩියක් තියන්නේ නැහැ. මම ඉතින් දෙමොලෙන් පිටි කොට කොටා උනත් යනවා වීරයා වගේ. මමයි, දෙය්යෝයි විතරයි දන්නේ මගේ පපුවේ පත්තුවෙච්ච ගින්දර!

මම ඉතින් අර බඹරචක්කර පත්තු කරන්න යන එකා වගේ කකුල් දෙක පුළුවන් උපරිමේට මන්ඩියට හිටගෙන, පුළුවන් තරම් ඈතට අත්දෙක දික්කරල ( වට පිට බලමින්) 'චොක් චොක්' ගාල එකපාරින් ගහන පිහි පාරවල් වලින් කැපෙන හබරල කොළ ටික අතට ගත්ත ගමන් පන එපා කියල ආපහු දුවගෙන එන්නේ. සමහර දවස් වලට පිහියක් නැතුව යන්න උනොත් නියපොත්තට තද කරලා තමයි කඩාගන්නේ. පරාන බයේ කරන වැඩක් හින්ද ( නෑ නෑ .. අයිතිකාරයින් එයි කියල නෙවෙයි, මකරෙක් හරි යකෙක් හරි එයි කියල) අන්තිම හබරල කොලේ ඇදගෙන දුවන්නේ. එලියට ගිහින් බැලුවම සමහර වෙලාවට කොලේ නෙවෙයි, ගහත් එක්කම තමයි දුවලා තියෙන්නේ.

ඒ උනාට, අපේ අය්යා එයාගේ දඩබිමක් විදියට ඒ කොකෝවා කැලේ පාවිච්චි කළා. එයා තමයි කොකෝවා කඩන්න එයාගේ අත්ජාත මිත්‍රයා වෙච්ච රෝහිත අය්යා එක්ක යන්නේ. මම රෝහිත අය්යා ගැන මුලිම්ම මේ කතාවත්, දෙවනියට මේ කතාවත් කියල ඇති. අපේ අය්යා තරම් වෙට්ට පිත්තලයෙක් නැහැ මට ඒ කාලේ. මූ කරන්නේ කොකෝවා කාලෙට ඒ කැලේට යන්නේ නැට්ට වගේ මමත් පස්සෙන් වැටෙන බව දැනගේනමයි.

"තමුසේ ඔතන ඉන්නවා. මම එනකොට කොකෝ ගේන්නං "

කියල මොහොම ආදරෙන් බනවලා, මාව අර ඉඩමේ ආරම්භයේ නතර කරවලා , රෝහිත අය්යත් එක්ක යන්නේ හරියට වයිකින් එකෙක් වගේ.

මම ඉතින් අතන මදුරුවෝ තල තලා , කෙල ගිල ගිල ඉන්නවා කොකෝව හීනෙ හැබෑවෙනකල්. අපේ අය්යා එන්නේ සෑහෙන වෙලාවකට පස්සේ. අත්තම්මගේ කැමරාවට හරි, අම්මගේ ආගමනයකට හරි අහු උනේ නැත්තම් මමත් ඉතින් ඔතැන මස් කට්ටට බලන් ඉන්න බල්ලෙක් වගේ එහාට මෙහාට පැද්දී පැද්දී ඉන්නවා.

ඔන්න අපේ අය්යා එනවා පේනකොට මම ඉතින් කුක්කා වගේ කන්දෙක උස්සගෙන බලාගෙන ඉන්නවා. අම්මප, ඌ කොකෝව ගෙඩි තුනක් විතර ( සමහර එව්වා අමුයි, සමහර එව්වගෙන් බාගයක් ඌ කාල) අරගෙන රා බඩා වගේ එනවා. ඌ එහෙම හෙමින් එන්නේ එච්චර බඩ පැලෙනකල් මුන් දෙන්නා කොකෝව කාල. මට ගේන්නේ එක්කෝ බැරි වෙලා අමුවෙන් කැඩිච්ච එකක්, නැත්තම් උඩම මදුළු ටිකට වැඩේ දීල, යට ටික ඉතුරු වෙච්ච ටිකක්. සමහර වෙලාවට වාසනාව තිබ්බොත් හොඳ ගෙඩිත් තියෙනවා.

මම ඉතින් ඒ මකර විමානෙට යන්න බැරි එකා හින්ද ලද දෙයින් සැනසෙන්න වෙනවා උනත් අම්මප එතකොට හිතෙනවා 'ඔහේ ඇති මකරෙක් නෑ ඕයි , ගිහින් තනියෙන් කඩාගන්නවා හලෝ කොකෝ' කියල. ඒ උනාට මම කවදාවත් ඒ වැඩේ කලේ නැහැ. එකක් තමයි මොන කොක්ක තිබ්බත් මට අය්යාට එපා කියපු දෙයක් කරන්න තිබ්බ චකිතේ. අනිත් එක තමයි ඒ අඳුරේ යන එක රිස්කි වැඩක් කියලා මම මටම අවවාද දීලා තිබ්බ නිසා. නැතිනම් උගේ අට්ටාලේට නැගපු මම අතාරිද එහෙම එකක්?

ඔය වගේ නොයෙකුත් විප්‍රකාර අපි පොඩි කාලේ කළා. වැඩියත්ම අය්යා තමයි පටන් ගන්නේ.

අය්යාගේ යාලුවා රෝහිතා අය්යා එයාට වඩා දෙගුණයක් වයසයි. ඒ දිහා බලාගෙන හිටපු කෙනෙක් විදියට මට දැන් ඉන්න අයට කියන්න දෙයක් තියෙනවා. ඒ තමයි දරුවන් තමන්ගේ යාළුවන් විදියට තෝරාගන්න අය ගැන දෙමවුපියන් දැනුවත් වෙන්න හා සැලකිලිමත් වෙන්න ඕනේ කියන එක. තමන්ගේ දරුවාට වඩා වයසින් ගොඩක් වැඩි අය යහළුවන් විදියට මම අනුමත කරන්නේ නැහැ. මම මේ කියන්නේ පවුලේ නොවන අය. මේක ජෙනරල් අයිඩියා එකක් මිසක් හාඩ් රූල් එකක් නෙවෙයි. අපේ අය්යාගේ වෙලාවට එයාට ලොකු අනතුරක් උනේ නැහැ. නමුත් පොඩි එකා විදියට මම දැකපු දේවල් අනුව නම් එය භයානක දෙයක්. විස්තර පසුවට.

මේ දෙන්න රයිගමයයි, ගම්පොලයයි වගේ. මේ දෙන්නට වැඩියෙන්ම වැඩ වැඩි වෙන්නේ අවුරුදු කාලෙට සහ එක එක සීසන් කාලවල් වලදී ( සරුංගල් , වෙසක් වගේ)

මම මේ කියන සිද්ධිය උනේ අවුරුදු කාලේ.

ඒ කාලේ අපේ ගෙදර එක  ජම්බු ගහක්. අවුරුදු කාලේ හින්ද ජම්බු තිබ්බා උනත් ලොකු සරුවක් වෙන්න පිරුණේ නැහැ. ඔය ගහට අපි දෙන වද වල හැටියට ඕකේ එක ජම්බු ගෙඩියක් හැදෙන එකත් පුදුමයි. අපේ අය්යට ඔය පොඩි පොඩි එව්වා හරි යන්නේ නැහැ. අපේ ගෙදරට පහල ගෙදරක ( අපේ ගෙදර තිබ්බේ කන්දෙ වගේ උඩටම වෙන්න) ජම්බු ගහක් තියනවා, ඒකෙ ජම්බු වලින් පිරිලා කොළ පේන්නේ නැති තරම්. ඒ වගේම ඒක උසයි, අතුත් විහිදිලා. අපේ අය්යාට වගේම මටත් ඉතින් ඕක දැක්කම කැසිල්ල. මම ඉතින් කෙල්ල වෙච්චි, ගස් නැගීම 'ඔෆිශියලි තහනම්'. ඒකෙන් තේරෙන්න ඕනේ අන්ඔෆිශියලි අවසර තිබේ' කියන එක. අය්යට අහු උනොත් ඉවරයි.

කොහොමත් ඒ ගෙදර මේ ගෙදර කියල වෙනසක් නැහැ කොයි ගෙදරත්  කවුරුත් කඩන් කනවා. ඊටත් අපේ අම්මගේ රැස් වලින් වැඩියෙන්ම බැබලිච්ච එකා විදියට ඒ ගෙවල්වල අපේ අය්යට විශේෂ සැලකිලි ලැබෙනවා. අපේ අක්කා කෝමල හින්ද සැලකුම් ලබනවා. ඉඳල හිටලා හරි මම බැස්සොත්..

"මේ කවුද?"
"අර මිසිස් _____ ගේ බාලම දුවනේ?"
"ඈ ? මිසිස් _____ ට තව දුවෙක් ඉන්නවද?"

වගේ දෙබස් මට කටපාඩම්!


මට දැන් ඉව වැටුනා අපේ අය්යත් රෝහිත අය්යත් දැන් පල්ලෙහා ගෙදර ජම්බු ගහට මාන අල්ලනවා කියල. මමත් ඉතින් ඉබ්බා වගේ හිටියා මොකද අර කොකෝවා වගේ මුන් ටික කාලා කාලා ඉවර වෙලා ඉතුරුවෙන ටිකක් හරි ලැබෙන නිසා. ඉස්සර අපි ඔහොම පලතුරු ගහක් හූරන් කනකොට බෑග් පුරෝලා ගෙනියන්නේ.

මට හරියට දවස මතක නැහැ. නිවාඩු දවසක් වගේ මතක. ( ඒ දවස් ඔක්කොම මතක නිවාඩු වගේ.. හි හි..)

උදේට කාලා ඉවර වෙලා මම දැක්කා රෝහිත අය්යා අපේ ගේ පැත්තට එනවා. ඒ එක්කම අපේ අය්යා මිදුලට බහිනවා බෑග් එකක් අතින් අරං . මම මීටරේ දාගෙන හිටියට, දන්නවනේ... එක දෙයක් එක විදියකට කරගෙන ඉන්න බැහැ. මට මතක බැරි උනා අය්යලගේ මේ වැඩේ.  වැඩකට යොමු උනා ( හෙහ්.. දැක්කද වැදගත්කම! සරමට ටයි එක දැම්ම වගේ) මම හිතනේ පැයක් විතර යන්න ඇති

"අනේ.... බුදු පුතේ........... ඒ... ඒ... ඒ..."

ගාගෙන අපේ අත්තම්ම සුසන්තිකා ඔලිම්පික් දුවන වගේ මිදුල හරහා දුවගෙන යනවා මම යන්තමට දැක්ක. මම දැන් පොල්කොළ මාන්දම වගේ! ඔන්න් ටිකකින් අපේ අත්තම්මගේ කඳුළු ගංගාව මැද්දෙන් පිරිවර එක්ක ආවේ වෙන කවුරුත් නෙවෙයි, අපේ අය්යා.! මට නම් පේන්න කිසිම දෙයක් තිබ්බේ නැහැ උගේ ඇඳගෙන හිටපු කමිසේ බඩ හරියේ ගස්වල පොත්තක හීරුනු පාරක් ඇරෙන්න. මෙන්න මු එනවා හරියට චන්දෙ දිනපු ඌවෙ ඇමතියෙක් වගේ! හුහ්... ඕවට තමයි විගඩන් කියන්නේ.... අපේ අත්තම්ම අය්යාගේ ඇණයක් , මුරිච්චියක් ගානේ චෙක් කරනකොට අවසානේ අය්යා ඉවසන් ඉන්නම බැරිම තැන

"නිකා ඉන්නකෝ අත්තම්මේ... මට අවුලක් නෑ !"

කිව්වා.

බලනකොට ඒකත් ඇත්ත. ඌට කිසි අවුලක් වෙලා නැහැ. පහලින් ඇහුන ලතෝනිය හින්ද මම ඉක්මනට අපේ ගෙදර උසට බැඳලා තියෙන කණ්ඩිය උඩට ගියා. කැවුම් කෑල්ලක් උස්සගෙන යන තෙල් කුඹි රැලක් වගේ මොකද්දෝ පොදියක් උස්සගෙන හානි හනිකට දුවන මිනිස්සු ටිකකුත්, ඒ පොදිය 'අම්මෝ.... බුදු අම්මෝ... අම්මෝ.... අම්මොහ් ... අම්මෝ.. ඕ ඕ .....' ගාල ලතෝනි දෙනවාත් මට පේනවා. ඒ කුන්ච් නාද කර කර එන්නේ රෝහිත අය්යා කියල මම අඳුන ගත්තේ ඇඳගෙන හිටපු ඇඳුමෙන්. අපේ අය්යා කිව්වා හරි, අවුල වෙලා තියෙන්නේ රෝහිත අය්යට..

වෙලා තියෙන දේ සහ සුද්දෙන් කිව්වොත් ජම්බු ගහේ උඩම ඉඳල තියෙන්නේ අපේ අය්යා. ඒ දවස්වල අපේ අය්යා වයසට වඩා උස මහතයි. හිතාගන්නකෝ කරටියේ ඉන්න කළු වලහෙක්! ආන්න.. ඒ වගේ.. ඊට පහල තමයි රෝහිත අය්යා ඉඳල තියෙන්නේ. රෝහිත අය්යා උසයි, නමුත් ගොඩක් මහත නැහැ. එකපාරටම අපේ අය්ය අල්ලාගෙන හිටපු අත්ත 'ජරා බර' ගාල. අපේ එකා බයට කෑගහල

'රෝහිතයෝ.... අත්ත කඩං වැටෙන්න යනවෝ' කියල.

මේ ගොන් තඩියා, බය වෙච්ච පාර ඌ අල්ලාගෙන හිටපු  අත්ත අතැරලා. ඔන්න එතකොට කොස් ගෙඩිය කඩන්නා වාගේ 'ජරා බරාස්.. සරාස්... ස්රුස්... දොහ් ' ගාල රෝහිත අය්යා බිමට පතබෑවෙලා. ඔන්න එතකොට තමයි සැබෑ අවස්තාව උදා වෙලා තියෙන්නේ.. ඒ කියන්නේ ඇත්තටම අත්ත කඩන් වැටිලා තියෙන්නේ.

'ජරාස් බරස්.. ස්රුස්.. සෘස්...  ඤක්හ් ' කියල අපේ අය්යා ඔන්න බිමට පාත් වෙලා. අර අන්තිම කොටස 'ඤක්හ්'  කියල කෙලවර වෙන්නේ විශේෂ හේතුවක් හින්ද. ඒ තමයි ඒ වෙනකොට බිමට පාත් වෙච්ච රෝහිත අය්යා විසින් යස අපුරුවට බිම පැදුරක් වගේ එල්ල තිබ්බ  උගේ කොන්ද උඩට තමයි වලස් පැටියා වැටෙන්නේ!!

"බුදු අම්මෝ..... ඌ... ඕඕ .............................."

මේකට තමයි ගහෙන් වැටුන එකාට දේවාලේ පාත්වෙනවා කියන්නේ.

ඒ වගේම තමයි සමහරු ඉතින් කයි කතන්දර කියනවනේ ඔය ජම්බු ගහෙන් වැටෙන්න පුළුවන් ගෑනු ළමයින්ට විතරයි කියලා. මේ තියෙන්නේ ඒවා සියල්ල බොරු කරනා සජිවිත් අත්දැකීමක්!! මම ඇසින්ම දැක්කනේ එහෙම වැටිච්ච කොල්ලෝ දෙන්නෙක්ම!!!

දැන් ඔය විරක්‍රියාවෙන් පස්සේ රෝහිත අය්යා බරපතල විදියට අනතුරකට පත් උනේ නැති උනත් ඇඳට සිමා වෙන්න උනේ උගේ කොන්දේ ඇටයක් කැඩිලා හරි මොකක් හරි නස්කුනි වැඩක් වෙලා හින්ද. මම ඒ ගැන දැනුමක් වත් මතකයක් වත් නැහැ. මට මතක තියෙන්නේ ටිකයි.

එකක් තමයි ඒ දවස්වල  රෝහිත අය්යාගේ පවුලේ අයගේ දැනුමේ හැටියට එයාල ඉංග්‍රීසි බෙහෙත් වලට තිබ්බ අකමැත්ත නිසා සිංහල වෙදෙක්ගෙන් බහෙත් ගත්ත කියලා. ඒ වෙදමහත්තයා හොන්දකරපු ලෙඩෙක් ගැන නම් මගේ දැනුමක් හෝ ඇත්තේ නැහැ. නමුත් ඒ මනුස්සයට මම හිතන්නේ මොකක් හරි අවුලක් ඇතිය කියල අපේ අම්මා කියනවා මම අහගෙන. මොකද ඒ මනුස්සයා ලෙස හොඳ කරනකොට බෙහෙත් දීලා ඔය කැඩුම් බිඳුම් වලදී ඒ බිඳුම පෑගීම කරනවලු. හෑ හෑ නෙවෙයි අනේ. හැබෑව! දැන් කියමුකෝ රෝහිත අයගේ කොන්දනේ මොකක්දෝ උනේ. මේ මනුස්සයා හොඳට තෙල් ගාල ඉවර වෙලා අර කැඩිච්ච කොන්ද උඩට නැගලා පාගනවා ලු. එතකොටලු හොඳ වෙන්නේ. හැමදාම හවසට අපේ ගෙදරට ආසන්නයේ තියෙන රෝහිත අය්යලාගේ ගේ පැත්තෙන්

"අම්මෝ...... අම්මෝ... බුදු අම්මෝ........ බුදු අම්මෝ....ඕ.............ඕ "

ගාල ඇහෙන්නේ ඒ සද්දේ. කැඩිච්ච කොන්ද උඩ නගිනකොට ඉතින් සෙත් කවි කියවෙනවය ? නැද්ද? ඒ සද්දේ ඇහෙනකොට මම නම් හම්බානක බය වෙනවා. අපේ අය්යා ශේප් එකේ කාමරේට රිංගලා ඉන්නවා. හැබැයි දවල් දවසම රෝහිත අය්යව බලන්න එයාගේ ගෙදර යන්න අවසර ලැබුනා එයාට.


අනිත් එක තමයි

"ආ....... _______, ජම්බු ගහෙන් වැටුනලු නෙහ් ?"
කියනකොට අපේ අය්යාගේ මුණ බලනකොට මට ඇතිවෙන කික් එක!!



අප්පේ... සනීපයි....