229. කැසිනෝ රෝයලි (casino royale)

අපේ ගෙදර ඉස්සර තත්වය තිබ්බ කාලේ ( ඒ කියන්නේ දැන් තත්වය මිට හුගාරියක් වෙනස් හින්ද) වෙච්ච වැඩ දුසිමක් විතර මම ලියලත් ඇති. තව ලියන්න තියෙන ජාති ඉතින් ඉසේ කෙස් ගානට. සමහර ඒවා මට මතක් වෙන්නේ ලියන්න ගත්තම මිසක් මට එතෙක් ඔතරම් ඩිටෙල් මතක තිබිලා නැහැ. ඒවත් අර මැජික් කාරයා තොප්පිය අස්සෙන් අර කෙළවරක් නැති රෙදි පටියක් එලියට අදිනවා වගේ, කොනක් අල්ලගත්තම මතක් වේගන වේගන එනවා, ආයේ නැහැ පාචනේ වගේ!

මම ඉස්සරත් කියල ඇති මම පැංචි කාලේ අපේ ගෙදර හිටියා මාර සෙනඟක්. කොටිම්ම කැරම් බෝඩ් එකක් දිගෑරියොත් කිසි ගේමක් නැතුව කණ්ඩායමක් හදාගෙන කැරම් අතක් ගහන්න පුළුවන්. ඒවාට ඕනේ කරන අඩුම කුඩුම විදියට ඒකටම වෙන කරපු ඩෙස්ක් බංකු, පවුඩර් කොට්ට ( මට මතක විදියට ඒ දවස්වල කැරම් බෝඩ් එකට දාන පවුඩර් තිබ්බේ හතරැස් රෙදි පොට්ටනියක දාල, මහලා. හරියට ඉස්කෝලේ ඩස්ටර එක වගේ.  දැන් නම් ඩස්ටර් ඉස්කෝල වලත් නැහැ මම හිතන්නේ) ඕක මැදැගිල්ලෙනුයි, මහපට ඇඟිල්ලෙනුයි අල්ලලා බෝඩ් එක මැද්දේ 'ටුහ් ටුහ්' ගාල ගැහුවම ඕනේ තරමට පවුඩර් වැටෙනවා.



පුංචිම පොඩි එකා වෙච්චි මම ඔය වැඩේ සීරුවට කරන්න දන්නේ නැති නිසාත්, අපේ අනිත් උන් මාව මඩවන්නත් එක්ක මට ඔය පවුඩර් දැමිල්ල දෙනවා. මමත් ඉතින් ගොන් වහන්සේ වගේ පැනපු ගමන් පවුඩර් පොට්ටනිය අතට අරගෙන 'දොහ් දොහ් ' ගාල බෝඩ් එක මැද්දේ ගහනකොට, ඒ වෙනකොටත් මේ අවස්ථාවට පෙර සුදානමක් තිබ්බ අනිත් උන් ටික ඔක්කොම අතින් කටවල්, නහයවල් ඔක්කොම වහගෙන. මම දැන් ලිබ්බෝක්කේ රිංගපු බළල්තඩියා වගේ පවුඩර් ඔක්කොම නාල, කන් දෙක පහත් වෙනවා.

මම මේ කැපකිරීම කරන්නේ වෙන දේකට නෙවෙයි. මාවත් කැරම් ගහන්න ගනියි කියන පරම පවිත්‍ර චේතනාව හිතේ දරාගෙන, මහමෙරක් වගේ බලාපොරොත්තු හිතේ දරන් !

මම දැන් පොටි අල්ලපු මයිනරේ වගේ අසරණ බැල්මක් දැම්මම,

"චුටි නංගි එහෙනම් ගිහින් මුණ හෝදගෙන එන්න. කැරම් ගහන්න ඊට පස්සේ ගන්නම්"

"ඔන්න එහෙනං මම එනකල් ඉන්ඩෝ...."

කියාගෙන, අර මහා මෙරක් වගේ බලාපොරත්තු ටික කැරම් බෝඩ් එක ගාව තියල  පැන්ට්‍රි එකට. මම පැන්ට්‍රියට උස මදි නිසා පුටුවක් අරගෙන තියලා යන්තමට ටැප් එක ආසන්නයට අත ලංකරනකොටම 'ටොහ්' ගාල කැරම් අත කැඩෙන සද්දේ ඇහෙනවා. මම දනී පණි ගාල අත්දෙකටයි, මුණටයි වතුර ඉහාගෙන, පුටුවෙනුත් බෙල්ල නොකැඩි වැටී දුවගෙන එනවා. මගේ මහමෙරක් බලාපොරොත්තු ඩෙස්කුව උඩින් ගිහින් ඉත්තෝ වෙලා , ඩිස්ක් එක විසින් වැදුණු පාරට කැඩිලා බෝඩ් එක පුරාම විසිරිලා.

"මම එනකල් ඉන්ඩ කිව්වා නේ.... අනේ...."

"හරි හරි මේ අත විතරයි."

මම පුටුවක් ඇදල අරගෙන මාළු ලෑල්ල ගාව , කැපෙන විසිවෙන මාළු නැට්ටක් 'පාත්' වෙනකල් ඉන්න බළල් තඩියෙක් වගේ බලන් ඉන්නවා. ඔන්න පළවෙනි ගේම් එක ඉවරයි. මම බංකුවෙන් බිමට පැනලා පොරොන්දු මතක් කරලා දෙනවා.

"අනේ.. මට දෙන්නකෝ මේ පාර සෙල්ලම් කරන්න"

සෙල්ලමේ දිනපු උන් කොහොමත් නැගිටින්න සුදානමක් නැහැ. පැරදිච්ච උන් දිනනකල් නැගිට්ටවගන්න බැහැ. ඔන්න දැන් මේක ජිනීවා වගේ වෙනවා. ඒ කියන්නේ එකෙක්වත් අහන්නේ නැහැ මගේ ඉල්ලීම්. මට දැන් මාරම දුකයි. ඒ උනාට කෝ කාට කියන්නද?

"ඊළඟ පාර එන්න හරිද?"

තප්පරේට ඉත්තෝ එකතු කරලා හදල ගන්න කවුරු හරි කියනවා.

මම ඉතින් අර රතුපස්වල එකෙක් වගේ ආයෙමත් බලන් ඉන්නවා. හැබැයි ලැබෙන්නේ නැහැ. ඔහොම් වට අට නවය යනකොට පොලෝසියෙන් පනිනවා. ඒ කියන්නේ අපේ ආත්තම්මා එනවා. එතකොට පොලිසියෙන් පැන්නට හපන් හින්ද මුලිම්ම මාරු වෙන්නේ අක්කලා ටික. අන්තිමට බෝඩ් එක උස්සන්න විතරයි මගේ උදව් ඕනේ වෙන්නේ. හුලං තමයි!

ඔය සිද්ධියම තමයි කාඩ් සෙල්ලම් කරන්න ගියාමත් වෙන්නේ. පොඩි එකා උනාට මමත් ඒ දවස්වල ඕමි කැප්ටන්. වයස අවුරුදු 6-7 වගේ කාලේ. ඔක්කොම පවුල් ගහෙන් පොඩිම එකා වෙච්චි මාව සගයා හැටියට අරගෙන ඕමි ගහන්න එකෙක්වත් කැමති නැහැ. මොකද සමහර වෙලාවට උන් දාන්න කියල කියන කොළ අඟවන අංගචලන තේරෙන්නේ නැතුව මම

"ඈ ? මොකද්ද? කලාබරද? "

කියල අහනවා.

අහනවා නෙවෙයි ඇහෙනවා. හරියට කියන්න එපැයි නැද්ද? මොකද කකුල පාගන්න සමහර වෙලාවට මගේ කකුල බිම ගෑවෙන්නේ නැහැ. අපේ අය්යලා නම් ඒ දවස්වල සරම ඇඳලා එන්නෙම, නොපෙනෙන්න පාට්නර් නේ කකුල පාගලා හරි ඕනේ කොලේ දම්මගන. අන්න එහෙමයි සාධාරණ විදියට ධාර්මිකව ඕමි ගැහුවේ. මේ හින්ද මමත් කර වෙලා හිටියේ නැහැ කියන්නත් බැහැ.

තවත් හේතුවක් තිබ්බ ඕකට. ඒ තමයි මම කපනකොට ( ඕමි ගහපු උන් දන්නවා ඇතිනේ තුරුම්පු වලින් කපනකොට) ආයේ නැහැ කොලේ දාන්නේ කොස් කපන්නා වාගේ අත උඩට උස්සලා , දත්මිටි කාල, තොල විකාගෙන......

"ඔන්න ඔන්න.... චුටි නංගි කපන්නයි හදන්නේ.. හැක හැක හැක..."

සමහර වෙලාවට කලින් එකා කොලේ දාන්නත් කලින් මගේ අංගලක්‍ෂණ කියවන ප්‍රතිවිරුද්ධ කණ්ඩායමේ එකාට ඉව වැටෙනවා. ඉව ඕනේ නැහැ මම හිතන්නේ ඒකට , මම වෙනම නාට්ටියක් රඟපානවා ඉතින්, ඕනේ කනෙකුට තේරෙනවා! ඉතින් සමහර වෙලාවට මගේ පාට්නර් වැඩ දන්නා එකෙක් උනොත් නම් යන්තම් ජාම බේරගන්න පුළුවන්. නැත්තම් ඉතින් ඇපත් නැතුව කොළ දෙක දෙක කියලා පරදින්න වෙන්නේ. හික් හික්...

ඔන්න මගේ ගෙදර තත්වේ. කුජීතයි නේද?

මේ කාලේ මම ගියේ ඒ දවස්වල  තිබ්බ මිශ්‍ර පාසලකට. මම ඒ ගැන මෙතන ලියලා ඇති. ගෙදරදී හම්බානක කින්ඩි කෑවත්, මම ඉස්කෝලෙදි හෙන ගැට්ට දාගෙන හිටියේ. එකක් මම තමයි පංති නායිකාව. අනිත් එක අනික් ළමයි අහිංසක වීම. දුප්පත් පවුල්වල ළමයි තමයි වැඩිපුරම හිටියේ.

ඔන්න ඔහොම ගතවෙන එක දවසකදී මට ආව ෆැන්ටාස්ටික් අයිඩියාර් එකක්! මම මගේ ඇන්ටනාව දාල සුපුරුදු හොර වැඩට යෙදෙන ආකාරයෙන් හැසිරිලා ඕනෙකරන ප්‍රතිපාදන සපයගත්ත. සද්ද නැතුව ඉබ්බා වගේ ඉස්කෝලේ ගියා.

ඔන්න පළවෙනි පීරියඩ් එක ඉවර උනා. දන්නවනේ පොඩි පංති වල ගුරුවරියෝ තමයි ඔක්කොම සබ්ජෙක්ට් කරන්නේ, ඉංග්‍රීසි ඇරුණුකොට. කොහොම හරි කාලය ගත උනා. මට දැන් ඉවසන් ඉන්න බැහැ.

විවේක කාලය ආපු ගමන් මම දඩ බඩ ගාල මගේ බෑග් එක ඇරලා මගේ අයිඩියාර් එක ක්‍රියාත්මක කරන්න කියල හිතල, ඇතුලේ අඩියටම අත දාල ගත්ත....

ගත්තේ කාඩ් පැක් එක!

ඊට කලින් දවසේ පස් මහා බැලුම් බලලා මම ඒක හොරෙන්ම මගේ බෑග් එක ඇතුලට දාගන්න දීපු ගේම දන්නේ මම විතරයි.

"මේන් බලන්න!"

මගේ වටේ කට්ටිය භිරාන්ත වෙලා මගේ දිහා බැලුව. මම අතේ තිබ්බ කාඩ් පැක් එක වම් අතට අරගෙන පළපුරුදු ඕමි කාරී වගේ දකුණු අතින් කොළ දෙකක් අරගෙන අනන්න ගත්තේ..

"... අපි.... ඕමි ගහමුද................."

කියන ගමන්. මම ඒක කිව්වේ තාලෙට. ඇද............ල පැද..............ලා . රස කෑමක් කමුද අහනකොට වගේ මගේ ඔලුව දෙපැත්තට වැනුනාත් මතකයි...


වැඩේ කියන්නේ ඊට පස්සේ හරියටම උනේ මොකද්ද කියල මට මතක නැහැ. නමුත් සාරාංශ වශයෙන් කිව්වොත් මගෙත් එක්ක ඕමි ගහන්න තරම් දැනුමක් තිබ්බ  ළමයෙක්වත් එතන හිටපු නැති නිසා මට එදා ඕමි පාරක් ගහගන්න නම් බැරි උනා.

නමුත් හත්වලාමේ, එදා හවස අපේ අම්මා ගෙදර ඇවිත් මම එයා ගෙනාපු දේවල් කන්න බලාගෙන සාලෙට පය තියපු ගමන්ම......

"ආ චුටි දුවේ..... අපි ඕමි ගහමුද......................... හි හි හි"

"හිකි හිකි හිකි"
"හැ හැ හැ ....."
"හැක හැක හැක......"
".හූහූ.... හූ..... ඕමි ගහමුද................."


අර පස්සේ හිනා උනේ ගෙදර හිටපු අනිත් උන්.. මම හොල්මන්ද පොල්කොළ!

වැඩේ ලීක් ! ඒත් කොහොමද????


මම තාමත් දන්නේ නැහැ ඒ කොහොමද කියල