236. සිතුවිලි සිරවී

"ලස්සන? ලස්සන කියන දේ සාපේක්ෂයි..."
"සාපේක්ෂයි...? කොහෙන්ද ඔය වචනේ හොයාගත්තේ? හි.. හි.."

මම ඇඳුම් රාක්ක අතරින් ඇවිදගෙන ගියේ හිත ඇතුලේ ඇවිදින ක්‍රමයට. ඒ කියන්නේ ආස හිතෙන වගේ රාක්ක පහු කරලා , ගන්න වැඩක් නැති රාක්ක දිහාම ඇස් තියාගෙන.

"කොහෙන් උනාම මොකද? බොරු නෙවෙයිනේ. දැන් බලන්න... මෙන්න මේ ඇඳුම. ඔයා ඇන්දා නම්........."

මම ඔලුව උස්සලා බලනකොට උවමනාවෙන්ම නොබලා හිටපු ඔහුගේ මුහුණ පෙනුනත්, ඔහු අතේ තිබුණු ඇඳුම දිහා විතරක් බලන්නට මම වෑයම් කළා. ඔහුගේ අතේ තිබුනේ අතිශය කෙටි, සරාගී ඇඳුමක්.

"අනේ මේ....!"



තදින් කෝපයට පත් උනා කියලා මම සාර්ථක රංගනයක නිරතවෙද්දී මම තුලම නැගුනු විරෝධයක් විසින් මා තද බිත්තියකට තෙරපාගනිමින් උන්නේ. ඒ මොහොතවල් අද මට ඇතිකරන්නේ හිනාවක් විතරයිද?

සමහර වෙලාවල් වලට මතකයන් අපිව ජිවත් කරනවා කියන්නේ බොරුවක් බව මට හිතෙන්නේ ඊට පස්සේ.

හදිසියේ දවසක, යහළුවෙකුගේ දුරකතනයක සවන් දෙන්නන් දෙදෙනෙකු විදියට ඉන්න මොහොතක...

"මචං... කාටද උඹ කතාකරන්නේ?...."

ස්පිකර් දමා තිබුණු මොහොතේ මට මගේ යහළුවාගේ දුරකථනයේ පසුබිමින් ඇහුනේ ඔබේ හඬයි. මම ඒ මොහොතේ පළමුවෙන්ම කුමක් කළාදැයි මට මතකයක් නැති එක ගැන මටම පුදුමයක් එන්නේ නැත්තේ දෙවනුව කලදේ නියම දේ නිසයි.

මම කලේ දුරකථනය යහළුවාගෙන් උදුරාගෙන විසන්ධි කරපු එකයි!

බිතෝවන්ට අහුවෙච්ච පියානෝවක් වගේ, ඔබට අහුවෙලා ඉන්නට මට තිබ්බ ඕනෙකම කවදා කෙලෙස අවසන් වෙයිද කියලා මම දන්නේ නැහැ. නමුත් අඩි විස්සක් උස තාප්පෙක එහාපැත්තෙ ඉඳන් ඔබේ ගීත වලට ගැලපෙන චිත්‍ර අඳින එක මම නතර කරන්න තාමත් උත්සහ කරනවා. සමහර වෙලාවට මගේ අනුමානය වැරදි නම්, ඔබේ ඒ ගීත අහන්න ඒ පැත්තේ ප්‍රේක්ෂකයින් හිටින්නත් පුළුවන්.

රිද්දෝපු හිතක් දිහා බලාගෙන නිදහසට කාරනා කියන්න මට දැන් ධෛර්යක් ඇත්තේ නැහැ. ඒකත් හරියට කස්තුරි මුවෙක්ට ඊයක් විදලා යන්න අරිනවා වගෙයි. මම දන්නවා ඔබ ආයෙමත් ඔබේ හිත අරින්නේ නැතිබව. නමුත් ඒ එළිපත්තේ උනත් ඉන්න ඉඩ තියන හෙවනැල්ලකට උනත් මම ඊර්ශ්‍යා කරනවා ලැජ්ජාවක් නැතුව.

පොඩ්ඩක් හරි ඔය උරහිස ලබන මුණකට ඊටත් වඩා.

"මේකට කියන්නේ ආදරේ නෙවෙයි, පිස්සුව "

ඔබ එහෙම කියනකොට මම එදා හිනා උනා. තේරුමක් දැනගෙන නෙවෙයි. අදත් මම හිනාවෙනවා, නමුත් තේරුම දැනගෙන.

ඉර එළියක් කියන්නේ සමානව බෙදිලා යන එකක් කියලා මම හිතාගෙන හිටියේ, නමුත් ඒක එහෙම නෙවෙයි. ඉර එළිය කියන්නේ හෙවනැලි හදන්න හිතාගෙන , හිතාමතාම වෙනස් වෙනස් විදියට ආලෝකය දෙන කෙනෙක්. එදා ඉර එළියේ ඉඳගෙන පිච්චිනු මට අද හෙවනැල්ලක් දැනෙන්නේ ඒ නිසාද මන්ද. වෙනසකට තියෙන්නේ ඉර කොහෙද කියල මම හරියට දන්නේ නැති හින්ද.

මේ බලන්න, මගේ අත්දෙක....

ඔව්, හිස් තමයි.

නමුත් වෙනස් වෙලා. සමහර වෙලාවට ඔබ කිව්ව දේවල් දැන් තමයි මම අත්දකින්නේ. මටසිළුටු දේවල් එක්ක හිටියම ඇත්තටම මටත් හිතුනා මම රාජකුමාරියක් කියලා. ඇත්තටම දිලිසිලා තිබුනේ මම නෙවෙයි. ඒ දේවල් දැනගන්නකොට මම ආපහු හැරෙන්න බැරි ගමනක් ඇවිත්.

දුකයි. නමුත් ඔබ දුක්වෙන්න එපා. අපි ආයෙත් මුණගැහුනොත් මම ඔක්කොම රහස් කියන්නම්. එන්නේ නැහැ නේද?