237. සිත්තර පැංචි

මම කලිනුත් එක එක තැන්වල පම්පෝරි ගහලා ඇති මට පොඩි කාලේ චිත්‍ර වලට පොඩි හැකියාවක් තිබ්බා කියල. දැනට අවුරුදු දහයකටත් වඩා කලින් මම මගේ චිත්‍ර අඳින වැඩේ නතර කරලා හින්ද පොඩි පොඩි බලිකුරුටු මිසක් මම චිත්‍රයක් ඇඳපු කාලයක් තිබ්බේ නැහැ. මේ ලඟදි මට හිතුන, මේ මොන විකාරයක්ද... ඇඳපන් යකොව් චිත්‍රයක් කියල!

එවෙලේම ගත්ත පොඩි එකෙක්ගේ චිත්‍ර පොතක මැද පිටුවක මම ඇන්ද චිත්‍රය මේක තමයි.



මේක බලාගෙන ඇඳපු එකක්. ඉටටැහැ මම ඉස්සර ඉඳන්ම බලාගෙන අඳින මිනිස් රුප වලට එතරම් දක්ෂ නැහැ. ඒ උනාට ඉතින් කිව්වට අහනවය?? ( පින්තුරේ අයිතිකාරයා නම් පිළිගන්නේ නැහැ මේ ඉන්නේ ඌ කියල. මටත් ඉතින් සන්තෝසේ බැරුවා! මොකද මනුස්සයෙක්ට නම් වානම් කියනවට වඩා මෙහෙම විකෘති චිත්‍ර අඳින එකත් එක්තරා අන්දමක කලාත්මක අපහාසයක්.

ඔන්න කට්ටියට මම කලින්මයි කියන්නේ.. මේ චිත්‍රය මම ඇන්දේ අවුරුදු 10කට වඩා වැඩි විරාමයකට පස්සේ. මගේ වයසේ හැටියට ඉතින් මෙහෙම බලියක් අඳින එක හැකියාවක් කියල ගන්නත් බැහැ. ඒ උනාට වගකීමෙන් කියන්න පුළුවන්, අතපය හතර සමපාත වෙන්න කෝටුකිතය්යෙක් වත් ඇඳගන්න බැරි අක්කෙක් ඉන්න එකෙක් හැටියට, මේක මාරයි කියහල්ල හරිද?



ප.ලි. ආපහු අඳින්න ලැබෙනවා කියන්නේ කොතරම් wonderful ද කියල තේරුම් කරවන්න බැහැ.