172. හැබෑම බොරු උමතුව

වෙලාවකට මට හිතෙනව මම ඉන්නේ උමතුවකින්ද කියල..

වෙන්නත් බැරි නැහැ..

පොඩිම පොඩි උමතු ගතියක් මට කොහොමත් දවල් වෙනකොට දැනෙනවා. වැඩිපුරම එහෙම වෙන්නේ කාමරේ උණුසුම් තත්වය අයහපත් උනහම. අයහපත් උනහම කියන්නේ පොඩ්ඩක්වත් යහපත් කමක් නැතිකමට නෙවෙයි. පොඩිම පොඩි යහපත් කමක් තියෙනවා, හරියට අයහපත් කියලා ලියනකොට මුලින්ම 'අ' යන්න ලියනවා වගේ යහපත් කමක් ගැනත් අගට ලියවිලා තියෙනවා. ඇත්තටම යහපත්කමක් ඇත්තෙම නැති වෙලාවට අපිට බැරිද අයහපත් කියල ලියන්නේ නැතුව 'යහපත්' කමකට පොඩ්ඩක්වත් සම්බන්ධයක් නැති වචනයකින් ඒ ගැන ලියන්න? එතකොට අපිට සහතික වෙන්න පුළුවන් එතන යහපත්කමක් ඇත්තෙම නැහැ කියල... නැද්ද? එක අතකට එහෙම ලියන එක වැරදියි නොවැ ... පොඩ්ඩක් වත් යහපත් නැති, අයහපත් දේවල් තියෙනවද හැබෑටම?

හැබෑටම.....



බොරුවටත් ඒ වගේම 'හැබෑම බොරුවක්' වෙන්න පුළුවන් නේද? හරියට විලවුන් තවරපු මෘදු සිරුරකින් විහිදෙන පිටරට සුවඳක් එක්ක හැබෑම බොරුකාරියක් ඇවිදගෙන එනවා වගේ.. නෑ නෑ ආදරයක්ම නෙවෙයි. ඒකට කියන්න හරියටම වචනයක් නැහැ. අර අයහපත් කියන එක විස්තර කරන්න හරියටම වචනයක් නැතුවා වගේ මට නම් හිතෙන්නේ මට වචනයක් එකපාරටම ගොඩනගන්න අමාරුයි. තනි වචනයකින් කොහොමද හැඟීමක් විස්තර කරන්නේ? එය විඳිල්ලක්. සමුදායක්... වෙන් වෙන් වචන වලින් කියන්න ගියොත්

ස්පර්ෂ දාමයක්... චුම්බන රාශියක්.... රිදුම් පොදියක්... තෙරපීම් , සැපුම් අතරින් පතර තියෙන ඒකාකාරී නැති දෙහෝරාවක්.....

ඔව්... එය නොරිසි රතී කෙලියක්!

දවල් තියෙන උමතු බවට අයිස් මෙන් සීතල චොක්ලට් බීම එක උල්පන්දන් දෙන එක වලක්වන්න බැරි නිසා , පිටරට සුවඳක් තියෙන උණුහුම් ඈට මම ඇබ්බැහිවෙන එක වලක්වන්න පුලුවන්ද? ඊටත් පිටරට සුවඳක් තිබ්බත් සුද්දියක් නොවී, ටෑන් පාට වාත්තුකරපු සිරුරක් තියාගෙන වහන් වෙලා ඉන්න ඈට මට ඉඩදෙන්න අමාරුයි. ඒ හැමටත් වඩා මගේ සිත්ගන්නේ දෙහෝරාවක් තිස්සේ නොතිබෙන සන්සුන් කමකින් ඈ දොරපියන් වසාගෙන යන විදියට....

උමතුවක් වගේ හිතුනට, හැම වෙලේම නැති නිසා උමතුවක් වෙන්නත් බැහැ... අයහපත් උනත් හැබෑම බොරුවක් වෙන්නත් බැහැ...