179. දවල් කෙයාර් - 2

මේ ලිපියේ කලින් කොටස කියවන්න බැරිඋන අය මෙතැනින් කියවන්න...

මම කලින් කොටසේදී විස්තර කලේ ඩේ කෙයාර් මධ්‍යස්ථාන වල අවශ්‍යතාවය සහ එහි සාමාන්‍ය සේවාවන් වල තත්වය ගැනයි. තව දෙයක් කියන්න ඕනේ. ඒ ලිපියට කොමෙන්ටු දාපු අයගේ අදහස් මේ ලිපියට ගාවගන්න අදහසක් නැත්තේ ලිපියේ මම ලියාගෙන යන්න හිතාගෙන ඉන්න දේ ඕනෙවට වඩා රබර් වෙයි කියල. ඒ හින්දා කොමෙන්ටු දාපු පින්වතුන්ට මම ඒ තැන්වලදී උත්තර දෙන්නම්. ( දැක්කද ලිස්සල යන විදිය. අවුලක් නෑනේ?)

මේ කොටසින් මම ලියන්න හදන්නේ මේ මධ්‍යස්ථාන සහ සේවාව ගැන සංවාදයක් ඇතිකලයුතු කරුණු ගැන.

අපි මෙහෙම කියමු. දිවා සුරැකුම් මධ්‍යස්ථාන කොතරම් තියනවද? ඒවා ඇත්තටම කොයිවගේද? ඒ හැම එකක්ම සමානද?



අපේ රටේ අධ්‍යාපනයට තියෙන සැලකිල්ල ගැන හිතුවම මේ මධ්‍යස්ථාන ගැන කවර කතාද කියලා හිතෙනවා. ඒ නිසා මම රජයෙන් සහ රජයේ සේවාවන් සැපයීමෙන් ස්වායත්තව කතාකරන්න කැමතියි. මේ ඔක්කොම මධ්‍යස්ථාන පවත්වාගෙන යනු ලබන්නේ පුද්ගලික අංශ වලින්. ඒ වගේම දැනට නාගරිකව ගත්තහම වැඩි දුරක් යන්නේ නැතුවම ඩේ කෙයාර් එකක් හොයාගන්න අපහසුවක් නැහැ. ඒ කියන්නේ තමන්ගේ දරුවා බලාගන්න දාන්න තැනක් හොයාගන්න එකට දුරකතර ගෙවාගෙන යන්න වෙන්නේ අඩුවෙන්. නමුත්, දුරින් අඩු වූ පමණින් එයට ඇතුලත් කරන එක නුවණැති වැඩක් කියලා මම නම් හිතන්නේ නැහැ. මොකද ඒවා කොයි වගේද කියලා හොයා බලන්න ඕනේ, ඒ ඒ මධ්‍යස්ථාන එකිනෙකට සමහර වෙලාවට සම්පුර්ණයෙන් වෙනස් නිසා.

වෙනස් කියන්නේ?

වෙනස් කියන්නේ පහසුකම් අතින් සහ සේවාවේ ගුණාත්මක භාවයෙන් හුඟක් වෙනස්! කෙටියෙන් කිව්වොත් සමහර ස්ථාන හරියට වාතාශ්‍රයක් නොලැබෙන කුකුල් කූඩු වගේ තැන්. දරුවෙක්ට දිගු පැය ගානක් ඉන්න තියා වැඩිහිටියෙක්ට නිදාගන්නවත් හොඳ ඉඩක් , පහසුවක් එහි නැහැ. මම දැකලා තියෙන ගොඩක් ස්ථාන ඒ සඳහාම ඉදිකෙරුණු ගොඩනැගිලි නොවෙන නිසා ලොකු ශාලා, උසින් අඩු කොමෝඩ් සවිකරපු නානකාමර/වැසිකිලි , කෑම ගන්නා ස්ථාන ආදියට හරියටම හරියන තැනක් නැහැ. ගොඩක් තැන් වල නිවාස කුලී/බදු  පදනම මත ගන්නා ලද පරණ හෝ අලුත් නිවාස. ඒ නිවාස වල කාමර වල ප්‍රමාණයෙන් සමහර දරුවන්ගේ සෙල්ලම් කරන වපසරිය තීරණය කෙරෙනවා. මේ මධ්‍යස්ථාන ගොඩක් වෙලාවට පිහිටලා තියෙන්නේ පාර අද්දර නිසා සමහර නිවෙස් වලට සැලකිය යුතු මිදුලක් හිමිවන්නේ නැහැ. ඒ වගේම සමහර තැන්වල ජනෙල් සහ වා කවුළු වල පිහිටීම අනුව වාතාශ්‍රය ගෙය තුලට එන්නේ අඩුවෙන්. ( ඔබ හිතන්න පුළුවන් මේ මොන මගුලක්ද, ඒ ළමයින්ගේ ගෙදරවත් එව්වා නොමැති වෙන්න පුළුවන්නේ කියල. ඔව්.. එහෙම වෙන්න පුළුවන්. එවන් පරිසරයක නිවසක් ඔබට හිමිනම් ඔබේ ජිවිත තුලත් අනවශ්‍ය ආකාරයෙන් ආතතියක් ඇති බව ඔබ නොදැනීම සිද්ද වෙන දෙයක්. එය ගැනත් සැලකිලිමත් වෙන්න. ඒ වගේම ළමයින් ගොඩක් ක්‍රියාශීලි වන පරිසරයක රස්නය වැඩියි. ඒ නිසා රස්නය පිටවෙන්න ඕනේ.)

ඊටත් වඩා මම අකමැතිම දේ තමයි, ප්‍රධාන පාරක් අසලම ( දොරෙන් එලියට බැහැපු ගමන් ප්‍රධාන පාර) පිහිලටා තිබිල්ල.. ( ඒ මොකද්ද ඒ හරුපේ?) නිකමට ඔබ ප්‍රධාන පාරක් අසල උදේ එනකොට සුදු රෙද්දක් එලලා ඇවිත් හවසට ගිහින් බලන්න ඒකෙ පාට සහ ස්වභාවය? ගන්න දෙයක් නැහැ නේද? දුම සහ දුවිල්ල වලක්වන්න බැහැ නේද? දවසේ වැඩි කාලයක් ඔබේ පොඩි දරුවා මේ දුහුවිල්ල ආඝ්‍රහණය කරමින් ඉන්න එක මම හිතන්නේ පොඩ්ඩක්වත් සෞඛ්‍යමත් ඇති කියලා. එයාලට පිරිසිඳු වාතාශ්‍රයක් අවශ්‍යයි.

මම මේ කිව්වේ බාහිර පාරිසරික සාධක. ඔබ හිතන්න පුළුවන් ඒවා ඔක්කොම තියෙන තැන් මාර ගණන් කියලා. මගේ නිරීක්ෂණය අනුව නම් එය පිළිගන්න බැහැ. ටිකක් විතර ඉඩපාඩු තියෙන, ප්‍රධාන පාරෙන් ටිකක් දුර උනාට යහපත් වාතාශ්‍රයක්, ආලෝකයක් තියෙන තැනකට ගෙහිහින් දාන එක මම හිතන්නේ යහපත් අධ්‍යාපනයක් දෙන්න වලිකන එකට හා සමානව අවධානයට ලක්වෙන්න ඕනේ කියලා. මොකද කුකුල් කූඩු වගේ තැන්වලට ළමයින් 'ගාල්' කරන එක අනුමත කරන්න බැහැ මට නම්. මට යෝජනා කරන්න පුළුවන්, ඔබ ඒ මධ්‍යස්ථාන වලට දරුවන් බාරදෙන්න කලින් ඒවායේ සංචාරය කරන්න. ඔබේ පහසුවම 'විතරක්' හිතන්න එපා. මොකද මට එක මවක් කිව්වා ප්‍රධාන පාරේ අද්දරම තියෙන එක්තරා මධ්‍යස්ථානයකට ඇගේ දරුවා බාරදුන්නේ 'ගන්න දාන්න ලේසි' නිසා කියල. මම නම් හිතන්නේ එය මුග්ධ ක්‍රියාවක්! පහසුවම බලන්නේ නැතුව ඒ ස්ථාන වල කලින් සංචාරය කරලා බලන්න ඉඩ, වාතාශ්‍රය සහ පරිසරය බලන්න. එකක් දෙකක් නෙවෙයි දහයක් උනත් ගිහින් බැලුවට පාඩු නැහැ මම හිතන්නේ. ඒ වගේම මේ ස්ථාන වලදී මල් තියෙන මිදුලක් තියෙන එක, සෙල්ලම් කරන උපකරණ ( සෙල්ලම් බඩු , ටයර් හෝ වෙනත් දේවල් වලින් හදපු උපකරණ, ඔන්චිලි, ප්ලේ හවුසස් ආදිය) තියෙන එකත් සැලකිල්ලෙන් බැලුවොත් යම් මට්ටමකට ඔබේ අවශ්‍යතාවයට සරිලන මිලකට හොඳ සේවාවක් ලබාදෙන තැනක් හොයාගන්න එක අපහසු වෙන්නේ නැහැ.

අනිත් කාරනාව තමයි දරුවන් බලාගන්නා අයගේ 'හැකියාව' සහ නිපුණතාවය. මෙතැනදී කොටස් දෙකක් ඉන්නවා. ඒ තමයි දරුවන්ට සින්දු හෝ ක්‍රියාකාරකම් උගන්වන ගුරුවරුන්. ( ගොඩක් වෙලාවට ගුරුවරියන් තමයි ඉන්නේ) අනිත් කොටස තමයි දරුවන්ගේ අනෙකුත් සියලු වැඩ කරන සේවිකාවන් සහ සේවකයින්. මම හැකියාව කිව්වේ, සමහරු ස්වභාවයෙන්ම දරුවන් හා මිත්‍රශීලි සහ කරුණාවන්තයි. ඔවුන්ට වෘතිය සුදුසුකම් නොමැති උනත් ඉතා හොඳින් දරුවන් හා මුහු වෙනවා. නිපුණතාවය කියලා මම කිව්වේ පලවෙනි වතාවට ඩේ කෙයාර් එකක් කරන කෙනෙක් ( කලින් එකක හෝ වැඩ කර නොමැති) නිපුණතාවයෙන් අඩු සහ අවදානම් වෙන්න පුළුවන්. මොකද ඔවුන් එක දරුවෙක් නෙවෙයි බලන්නේ. විවිධ පෞර්ෂයන් තියෙන දරුවන් රැසක් බලාගන්න එක ඇත්තටම ලොකු අභියෝගයක්.

මේ ගැනත් සැලකිලිමත් වෙන්න ඕනේ. ඒකට නම් ඒ පාලනය කරන අයත් එක්ක පොඩ්ඩක් කතාබහ කරන එකෙන් ඔවුන්ගේ අදහස් දැනගන්න පුළුවන්. හැබැයි මතකයේ තබාගන්න, ඔවුන් ඔබට සුරංගනා කතා කියන්න තියෙන ඉඩ වැඩියි කියලා. ගොඩ දෙනෙක් මෙය හොඳ 'බිස්නස්' එකක් කියලා හිතාගෙන ඉන්න නිසා සේවාවේ 'මාර්කටින්' සුපිරිවට කරන්න ඉඩ තියෙනවා. ඊට අමතරව ඒ මධ්‍යස්ථානයේ සේවාව ලබාගන්න දෙමවුපියන්ගෙන් අහලා බලන්නත් පුළුවන්.


මෙයත් කියන්න ඕනේ. මම දරන මතය අනුව නම් මේ මධ්‍යස්ථාන කියන්නේ කිසිම විටෙක දරුවෙක් බිම වැටෙන්නේ නැති, තුවාල කරගන්නේ නැති, ඉඳහිට හෝ ඔලුව පලාගන්නේ නැති තැන් වෙන්න ඕනේ කියල හිතනවා නම්.... කියන්න තියෙන්නේ Have a life කියල තමයි. දරුවන් වැටුනට මැරෙන්නේ නැහැ. ( වැඩේ කියන්නේ එහෙම ඕනේ කියල පරල වෙන්නේ ගමේ ඇලේ දොලේ බැහැලා , ගස් ගල් උඩ පිනුම් ගහල ඔලු පලාගෙන අඬු කඩාගෙන හිටපු ළමයි දෙමවුපියෝ උනහමනේ! නැද්ද කියන්න?) ඒ නිසා මුළු මධ්‍යස්ථානයේම බිමට ප්ලේ මැට් දාල තියෙන්න ඕනේ කියන අයට නම් මම මේ කියන දේ අදාළ නොවෙන්න පුළුවන්. නමුත් එහෙම ප්ලේ මැට් එලපු මධ්‍යස්තානත් මම දැකලා තියෙනවා. කියන්න තියෙන්නේ ඒ දරුවන්ට ලොකු දෙයක් මිස් වෙනවා කියල විතරයි.

මේ අතරතුරේ කියන්න ඕනේ, දරුවන්ට දෙන කෑම ජාති ගැනත් සැලකිලිමත් වෙන්න කියලා. සමහර මධ්‍යස්ථාන පහසුව ගැන හිතලා ක්ෂණික කෑම ගේන එක උනන්දු කරවනවා. ඒ කියන්නේ ක්ෂණික නුඩ්ල්ස්, පේස්ට්‍රි ආදිය. කෑම ඔවුන් විසින්ම ලබාදෙනවා නම් ඒවා මොනවාද කියා සැලකිලිමත් වෙනවා නම් හොඳයි. ගොඩක් වෙලාවට සීරියල් ජාති වෙන්න පුළුවන්. මම කියන්නේ නැහැ සීරියල් හොඳ නැහැ කියල, ඊට වඩා යමක් දෙන්න පුළුවන්. වතුර ගෙදරින් යවන්නේ නැත්තම් බිමට ගන්නා ජලය උණුකර නිවා දෙනවාද කියා සැලකිලිමත් වෙන්න. නැත්තම් ගෙදරින් බෝතලයක් යැව්වට වැරද්දක් නැහැ, නැත්තම් පාලිකාව/පාලකයා ට ඒ ගැන දන්වන්න. ඔබ සැලකිලිමත් වෙන්නේ නැත්තම්, ඔවුන්ද සැලකිල්ලක් නොදක්වන්න ඉඩ වැඩියි. 

අනෙකුත් සනිපාරාක්ෂක කටයුතු අතරින් පිරිසිඳු වැසිකිලි සහ කෑම අසුරා තබන පිළිවෙල ආදියත් වැදගත්. දරුවන් ඉන්නා එවන් ස්ථානවල නිතර කෑම බිම වැටෙන නිසා කැරපොත්තන් බෝ වෙන්න ඉඩ වැඩියි. හැබැයි කරපොත්තෙක් දෙකෙක් හිටියට කරන්න දෙයක් නැහැ. උනුත් ජීවින් නේ. ඒ වගේම උන්ව මරන්න යොදවන විස දරුවන්ට මුඛ මාර්ගයෙන් ඇතුළුවෙන්න ඉඩ තියෙන නිසා ඔවුන් ඒ දේවල් පාවිච්චි කරන එකත් අනතුරුදායකයි. කුඩා කොමෝඩ් සවිකර තියෙනවා නම් වඩා හොඳයි. නැත්තම් දරුවා පුරුදු වනතුරු ගෙදර පොටි එක ඔවුන්ට ලබාදෙන්න. මේවා ඇතුලත් කරන්න කලින් ඔවුන් සමඟ සාකච්චා කරන්න. එතකොට අපහසුතාවය සහ අනවබෝධය අවම වෙනවා.

ඒ වගේම ඔවුන්ගේ දෑසේ ක්‍රියාකාරකම් මොනවාද කියල හොයල බලන්න පුළුවන් නම් හොඳයි. ගොඩක් වෙලාවට තරුණ දරුවන් බලාගන්නා අය ඉන්නවා නම් ඔවුන් දරුවන් එක්ක බෝල ගහනවා වගේ සෙල්ලම් කරනවා. මිදුලේ දුවනවා. කෝච්චි යනවා. වැලිසෙල්ලම් කරනවා. තලතුනා අය එහෙම කරන්නේ අඩුවෙන්. ඒ නිසා වයසින් අඩු අය ඉන්නවා නම් වාසි සහගතයි. 

තවත් දෙයක්. සමහර මධ්‍යස්ථාන පහසුවට දරුවන් රුපවාහිනියේ නොයෙකුත් වැඩසටහන් නරඹමින් එකතැන රඳවාගන්න උත්සහ කරනවා. එහෙම කරන්නේ පහසුවට. මම නම් දරුවෙක් එහෙම රුපවාහිනියක් ඉස්සරහ කට බලියන් ඉන්නවට ආසා නැහැ. කාටුන් උනත් ඇබ්බැහිවෙනවට වඩා සෙල්ලමක් කරන එක වටිනවා කියලා මම හිතන්නේ. කායික වෙහෙස වැදගත් පොඩි දරුවන්ට. නොයෙකුත් ෆැන්ටසි කාටුන් සමග ජිවත් වෙන්න ඉඩහරින එක නරකයි. එයින් ඩේ කෙයාර් වල කාර්යභාරය බාල වෙනවා. ඊට වඩා එකතැන රඳවන්න නම් චිත්‍ර ඇඳිල්ල හෝ සින්දු කියන එක හොඳයි. නමුත් සමහර දරුවන් ඔහේ ඉන්න කැමති.

මේ හැම දෙයක් ගැනම ඔබ සැලකිලිමත් උනත් දරුවා බාර දුන්නු මුල් කාලයේදී වැඩි දෙනෙක් ඩේ කෙයාර් යනවා කිව්වහම අඬන්න පටන් ගන්නවා. ඒ කියන්නේ අකමැතියි. කවුද කැමති එකම තැනකට වෙලා ඉන්න? විශේෂයෙන් නිරෝගී දරුවෙක්? අනිත් එක දෙමවුපියන්ගේ ආදරය සහ හුරතලේ විඳින්න ආස වයසකදී? මේ නිසා මානසිකව ගොඩක් විඳවනවා සමහර දෙමවුපියන්. මොකද ඔවුන්ට රැකියාවට යන්න බහ හිත හදාගෙන දරුවන් ගේට්ටුව ළඟදී ඇතුලට තල්ලු කරලා එන්න උනහම. මෙතැනදී තත්ත්ව දෙකක් තියෙනවා. සමහර දරුවන් දෙමවුපියන් පිටව ගියපු ගමන් සාමාන්‍ය වෙලා මෙතෙක් හිටපු මුඩ් එක වෙනස් වෙලා සතුටින් ඉන්නවා. තවත් සමහරු එහෙම නැහැ. ඔබේ දරුවා මොන වගේද කියල එක්කෝ එතනින් අහන්න, නැත්තම් සැඟවී හෝ බලා ඉඳල තේරුම් ගන්න. ගොඩක් වෙලාවට එහෙම මුල් කාලේ ඇතුලතදී දරුවන් නලවාගන්න බලාගන්න උදවිය ටිකක් වැඩිපුර අවධානය ලබාදෙනවා. මොකද අලුත් නිසා. නමුත් කාලත් එක්ක ඒ අවධානය අඩුවෙන්න පුළුවන්. මොකද දරුවා තේරුම් නොගත්තට, ඔහු හෝ ඇයගේ පරිසරය විසින් ඒ වෙනස්කම ඔවුන්ගෙන් අපේක්ෂා කරනවා. නමුත් ඔබේ දරුවා එයට සුදානම් නැතිනම්, කොතරම් හිතේ අමරුවක්ද ඇතිවෙන්නේ? මෙය අත්දැකලා තියෙන අය දන්නවා ඒකෙ ප්‍රමාණය. එතකොට මොකද කරන්නේ?

හදිස්සි වෙන්න එපා. එකවරම ඩේ කෙයාර් මධ්‍යස්ථානය වෙනස් කරන්න කලබල වෙන්න එපා. සමහර වෙලාවට මධ්‍යස්ථානයේ වරදක් නොවෙන්න පුළුවන්. කරන්න දේවල් කීපයක් තියෙනවා. අනුපිලිවෙල අනුව නම්, මුලින්ම මධ්‍යස්ථානයේ අයව ඒ ගැන දැනුවත් කරන්න. ඊට පස්සේ තමුන් දරුවාව ගන්න එන බව දරුවාට තේරුම් යනතුරු ඉවසන්න. පාසලේ දරුවාට මිතුරෙක්/මිතුරියක් සොයාදෙන්න. නැත්තම් ඔවුන්ගේ යාලුවා ගැන සොයා බලා පහුවදාට එන බව කියවන්න. යමක් වැටහෙන වයසක නම් ( අවුරුදු 2.5 වගේ) උත්ප්‍රේරකයක් විදියට තරු ලබාදෙන සටහනක් භාවිතා කරන්න. ( ළමා මනෝ විද්‍යාව ඉගෙන ගත් අයෙකුගෙන් වැඩිදුර විස්තර අහගන්න පුළුවන්. මෙතන විස්තර ලියන්න යන්නේ නැහැ.) පාසලේදී/ඒ ස්ථානවලදී කරන ලද දේවල් ගැන දරුවත් එක්ක සතුටින් කතාකරන්න. 

තව දේවල් තියනවා, ලියන්න දිග වැඩියි. ඒ නිසා මේ ඇති. කොමෙන්ටු ලියනකොට අනිත්වා කියන්නම්.

තවත් වේලාවකදී ඩේ කෙයාර් එකේ මොකක් හරි අවුලක් වෙන්න පුළුවන්.. දරුවාට නරක අත්දැකීමත් නිසා යන්න ප්‍රතික්ෂේප කරනවා වෙන්න පුළුවන්. හැබැයි ස්ථානය මාරු කරන්න මුලින්ම යාමෙන් දරුවා තවත් අවුලෙන් අවුලට පත්වෙන්න පුළුවන්. ඒ නිසයි මම කිව්වේ තෝරාගැනීම කරන්න ඕනේ සැලකිල්ලෙන්. පස්සේ මාරු කරන එක යම් තරමකට අවදානම්. හැබැයි මධ්‍යස්ථානය අවුල් නම් වහාම විකල්පයක් හොයන්න.

මේ ටිකත් කියන්න ඕනේ. ඔය කොයි මධ්‍යස්ථානේ උනත් අඩුපාඩු සහ වැරදි තියෙනවා. සමහර දේවල් දරුවන්ට කියාගන්න තේරෙන්නේ නැහැ කියල ඔවුන් දන්නා නිසා නිහඬව ඉන්න පුළුවන්. කොතනත් වැරදි, අතපසුවීම් තියෙන්න පුළුවන්. ඒ නිසා සාධාරණ විදියට හිතන එක වටිනවා. එකම සෙල්ලම් බඩුවට රණ්ඩුවෙන, අනිත් එකා කොයි වෙලෙත් කොනිත්තන, පොඩි දේටත් මර ලතෝනි තියා අඬන , ඉක්මනින් කේන්ති යන ආදී නොයෙකුත් පෞරුෂත්ව රාශියක් එක්ක සිද්ද කරන මේ සේවාව ලෙහෙසි නැහැ.

සමහර ස්ථානවල දරුවන් වෙනස් වෙනස් විදියට තමයි අගයන්නේ. උදාහරණයක් විදියට පෙනුමෙන් හුරතල් දරුවෙක් මොන වැරැද්ද කලත් සද්දනොකර ඉන්න වෙලාවල් වගේම, බලවත් හෝ අඳුනන පවුලක දරුවෙක් වීම නිසාත් ඕනෙම දඟවැඩක් ( බරපතල ) කරලා බේරෙන්න ඉඩ තියෙන එක වෙනත් දරුවෙක්ගේ හිතට තදින් කාවදින්න ඉඩ තියෙනවා. මම දන්නා තරමින් බලාගන්න ඉන්න සේවිකාවන් ටිකක් විතර සැරයි. මම එය වැරදියි කියන්නේ නැහැ. මොකද පොඩි ළමයි ගොඩක් හසුරවන්න එහෙම නැතුව බැහැ. ඒ නිසා පොඩ්ඩක් සැර උනා කියලා පොඩි එකාගේ පැත්ත ගන්න එක හොඳ නැහැ. ශාරීරික දඬුවම් නැතත් ඔවුන් විසින් සමහර දඬුවම් ලබාදුන්නම දෙමවුපියන් ඉවසිමින් ඒවා දිහා බලන්න වෙනවා. නමුත් දරුවාට මානසික හිරිහැරයක් වන ආකාරයට යමක් වෙනවා නම් නිතරම ඒ ගැන සැලකිල්ලක් තියෙන්න ඕනේ.

මම එහෙම කියන්නේ මේ වගේ මධ්‍යස්ථානවලට විවිධ පවුල් පසුබිම් වලින් දරුවන් එනවා. සමහර දරුවන්ගේ දෙමවුපියන් සල්ලි විසි කලත් දරුවන් හැදෙන්නේ ඔවුන්ට ඕනේ විදියට. භයානක ඒක නෙවෙයි, ඒ දරුවන් අනික් ළමයින්ට ගහන්න ( වැඩිපුරම පිරිමි දරුවන්) , කොනිත්තන්න (වැඩිපුරම ගැහැණු දරුවන්) පටන්ගත්තහම ඊට ලක්වෙන දරුවන්ගේ මානසික තත්වය. බලාගන්න අය වරදකරුට බනින්න හෝ දඬුවම් කරන්න පුළුවන්. නමුත් එයින්ම ප්‍රශ්නය විසඳෙන්නේ නැහැ. 'ගැහුවොත් ගහන්න සහ කෙනිත්තුවොත් කොනිත්තන්න' කියන දේ නම් මම හිතන්නේ දරුවෙක්ට ඒ වයසේදී කියල දෙන්න හොඳ නැහැ කියල. නමුත් මේක සාපේක්ෂයි. ( මට මතකයි ඩුඩ් ඔය ගැන පෝස්ටුවක් ලියලා තිබ්බ )

අනික් එක තමයි, එක එක දරුවන් එක එක විසිතුරු බඩු නිවෙස් වලින් ගෙන ඒම නිසා පොඩි පහේ තරඟයක් ඇතිවෙනවා. කොල්ලන් නම් ගැජමැටික් දේවල්, කෙල්ලන් නම් ෆැන්ටසි දේවල් මේ අතර ප්‍රධානයි. සමහර මධ්‍යස්ථාන මේවා ගේන්න දෙන්නේ නැහැ. මම හිතන්නේ ඒක හොඳයි. එතකොට ඒවාට රණ්ඩු වෙන එක අවම වෙනවා. 

දැන් මම හිතන්නේ මම කියන්න හිතාගෙන හිටපු කරුණු ඔක්කොම වගේ කිව්වා. ඉතුරු වෙලා තියෙන්නේ මෙච්චරයි...

මේ සේවාව විධිමත් සහ ප්‍රතිඵලදායක කරන්නේ කොහොමද? ඒ වගකීම කාගේද?

මම හිතන්නේ නම්, ඒ වගකීම තියෙන්නේ අපේ අතේ. ඒ තමයි එහෙම හොඳ මධ්‍යස්ථාන වල තියෙන දේවල් සමාජගත කරන එක. නරකත් ඒ වගේම ලියන එක. එහෙම නැතුව 'අනේ ඩේ කෙයාර් නම් නරකම දෙයක්' කියන එක නෙවෙයි. මොකද එහෙම මතයකට එන්න තරම් නරකක් ඒ සේවාවේ තාම නැති හොඳ සේවාවක් සපයන මධ්‍යස්ථාන එමට තියෙනවා. දරුවන් එහෙම ස්ථානයකට භාර දීලා යම් මානසික සහනයකින් රැකියාවක් කරන්න ඔබේ බිරිඳට ඇති ආසාව අහුරන එක පොඩි අසාධාරණයක් වගේ පෙනන නිසා. මේ මගේ පුද්ගලික මතය. ඊට කෙනෙක් විරුද්ධ වෙන්න පුර්ණ අයිතිය තියෙනවා. ඔවුන් කැමැත්තෙන් එයින් අයින් වෙලා දරුවන් බලාගෙන ඉන්න එකත්, ඒ විකල්පය හැර වෙන දෙයක් නොමැතිකමින් අයින් වෙන්න සිද්ධවෙන එකෙත් ඇති වෙනසයි මම කිව්වේ. මට තාමත් මතකයි ඔමා ලියපු අර කුඹුට්ස් වල පවත්වාගෙන යන ක්‍රමය. ඇත්තටම එය කොතරම් ඵලදායි ද?

ඒ වගේම මම යෝජනා කරනවා, මේ වගේ ඩේ කෙයාර් කාර්යාල තිබෙන ප්‍රදේශ ආශ්‍රිතව, එම කාර්යාලවල දරුවන් තබායාමට  කැමති දෙමවුපියන්ගේ සුබසිද්ධියට පිහිටුවන්න පුළුවන් නම් පුදුම වටිනවා. එවන් එක පුද්ගලික ආයතනයක් මම දන්නවා. ඔවුන් ඒ වෙනුවෙන් පඩියෙන් කොටසක් කැපුවත්, දෙමවුපියන් ඒ ගැන තෘප්තිමත්. මොකද ඒ කපන පඩියේ කොලිටියට පුහුණු පාලිකාවන් යටතේ ඒවා පවත්වන නිසාත්, ඉතා කෙටි කාලයකින් එයට ළඟාවීමට ඇති හැකියාවත් නිසා. එහෙම උනහම මම හිතන්නේ මාස 5ක් ලැබෙන ප්‍රසුති නිවාඩුවෙන් පස්සේ නැවත රැකියාවට එන අම්මලා ප්‍රමාණයත්, දරුවන් නිසා කලින් ඔෆිස් එකෙන් 'පැනලා යන' අම්මලා/තාත්තලා ගෙනුත් ඵලදායි වැඩක් ගන්නට හැකිවේවි. ඒ හැමටම වඩා රැකියාවේ ඔවුන් දිගු කාලයක් රැඳිලා ඉඳීවි වෙන මුකුත් නැතත්! මෙවන් සේවාවක් විශ්වවිද්‍යාල ආශ්‍රිතව තිබෙනවා. නමුත් පුද්ගලික අංශයේ තමයි වැඩිම ඉල්ලුම තියෙන්නේ. එහෙම උනහම දරුවන්ගේ play mates ලා ගැන ලොකු අවුලක් ඇතිවෙන්නෙත් නැහැ. 

ඒ වගේම මම දැකලා තියෙනවා සුපිරි මහල් නිවාසවල මේ පහසුකම තියෙනවා. ඒ නිවැසියන්ගේ දරුවන්ට වෙනම ඩේ කෙයාර් එකක් තිබෙනවා. ඒකත් වටිනවා. ආරක්ෂාව වගේම දුර කතර ගෙවාගෙන යන්න ඕනේ නැති එකත් ලොකු පහසුවක්.

තව ලියන්න හිතාගෙන හිටපු කාරණා තියෙනවා. එව්වා කොමෙටු තුලින් මතුකරන්න. 

මගේ පඬි ටෝක් ඉවරයි. අසා සිටි ඔබ සැමට ඉස්කෝතුයි