178. දවල් කෙයාර් - 1

අද මම කියන්න හදන්නේ.... ( ඔන්න ඉතින් පටන් ගත්ත... හරි හරි කියන එකක් කියනවා කෙටියෙන්...) ටිකක් වෙනස් දෙයක්. මේ කාරනාව කෙලින්ම අදාළ වන අය ඉන්නත් පුළුවන්, ඒ වගේම වක්‍රව ඒ දෙස බලාසිට මතයක, සංකල්පනාවක ඉඳල අදහසක් ඉදිරිපත් කරන්නෙක් ඉන්නත් පුළුවන්. ඒ මොන කැටගරියේ හිටියත් මම හිතන්නේ මේ මාතෘකාව මට නම් හරිම සුලබයි.

කොටින්ම මම අද කතාකරන්න යන්නේ දවල් කෙයාරින් කරන එක ගැන. අපෝ අපෝ එහෙම එකක් නෙවෙයි. කට්ටිය කලබල වෙන්ට එපා, මම කිව්වේ පොඩි දරුවන්ව දවල්ට බලාගන්න 'දිවා සුරැකුම් මධ්‍යස්ථාන' හෙවත් 'ඩේ කෙයාර්' ගැන! ( ආන්න එහෙම එන්ටකෝ මල ජවුසන් නැතුව!)

මේ සංකල්පය ලංකාවට අමුතු උනාට ( මම කියන්නේ සංවිධානාත්මක ලෙස හරි ආයතිනකව හරි පරිපාලනයකින් ඉටුකරන විදියට සැලසුම් කරපු) ලෝකයේ නොයෙකුත් රටවල් වල සහ සමාජයන් වල මෙහි එක එක ලක්ෂණ සහිත සංකල්ප ක්‍රියාත්මක වෙනවා. මට මේ ගැන ලියන්න හිතුනේ අදක ඊයෙක නෙවෙයි. ගොඩක් කල්, නමුත් ඒ අදහස අලුත් උනේ ඔමායා ලියල තිබ්බ මේ ලිපියේ ඒ ගැන කෙටියෙන් හරි සඳහන් කරලා තිබ්බ නිසා.



ඇත්තටම මේ ලිපිය කියවන ඔබ මිට කලින් / දැනට මේ පහසුකම ලංකාවේදී භාවිතා කරලා තියෙනවද? නැත්තම් ඉදිරියේදී භාවිතා කරන්න හිතනවද? නැත්තම් භාවිතාවෙන් ඉවත් කරගෙන තියෙනවද? මේ එකකටවත් නැතුව එහෙම භාවිතා කරපු/කරන කැටගරියේ උන්ගේ ප්‍රේක්ෂකයෙන් වෙලා තියෙනවද? ඔන්න ඕක තමයි මේ ලිපියේ වැඩිපුරම ලියවෙන්නේ...

මෙහෙම කියමු. ලංකාවේ දිවා සුරැකුම් මධ්‍යස්ථාන ඇත්තටම ඕනේ උනේ ඇයි සහ පසුබිම. මම නම් දකින විදියට ඔය සංකල්පය ආවේ විවාහක යුවලෙන් දෙදෙනාම රැකියා සඳහා පිටත්වෙන පවුලක දරුවන් රැකබලාගන්න විදියක් නැතිකම නිසයි කියල.

එක්කෝ දෙදෙනාගේ දෙමවුපියන් ඉන්නේ දුරබැහැර, නැත්තම් එයාල මියගිහින් හෝ රෝගයකින් පෙළෙනවා. ඊටත් වඩා න්‍යෂ්ඨික පවුලක් උනහම තමයි ගොඩක්ම මේ තත්වය දරුණු. මොකද ඉන්නේ මහ ගෙදර නෙවෙයි, ඉතින් වයසට ගියපු කෙනෙක් නැහැ මිනිපිරියන්/මුණුබුරන් බලාගන්න.

එහෙම උනහම පළවෙනි විකල්පය තමයි වැඩට සේවිකාවක් තියාගෙන ඇයට වැඳවැටි හෝ දරුවා බලාගන්නට තැබීම. මම මෙතන වැඳවැටි කියලා කියන්නේ ඔවුන් දිගටම සේවයේ තබාගැනීම එතරම්ම අපහසු කාරනාවක් නිසයි. ( දන්නෝ දනිති) නමුත් එහෙම දරුවෙක් තනිපංගලමේ නොදන්නා කෙනෙක්ට තබායාමේ ලොකු අවදානමක් තියෙනවා දැන් දැන් අහන ප්‍රවෘති අනුව නම්. ඒ කියන්නේ දහවල් දරුවන් අරන් හිඟමනේ යන, දරුවන් අපයෝජනය කරන, දරුවන්ට ශාරික; මානසික වදහිංසා පමුණුවන මෙන්ම නොසැලකිල්ල නිසා ජීවිතෙන් සමුගන්නා කිරිකැටියන් ගැන පුවත් දැන් අහන්න ලැබෙනවා වැඩියි. ඊට අමතරව දහවල් වෙනත් පුරුෂයින් ගෙට ගන්නා, දරුවන්ට ඔඩිකොලෝන් පොවා බලෙන් නිදිකර සිය කටයුතු කරගන්නා අයත් දැන් දුලබ නැහැ. සමහර දෙමවුපියන් ආරක්ෂාවට සවිකරන කැමරා වලින් තමයි දැනගන්න වෙන්නේ , නමුත් හැමෝටම එහෙම කැමරා සවිකරන්න වත්කමක් නැතිවෙන්න පුළුවන්. සවිකලත් ඔවුන් එය බලන්නේ සිද්ධියෙන් පසුව. එතකොට වෙන්න ඕනේ කොටස වෙලා හමාරයි.

තවත් පැත්තකින්, එහෙම දරුවාගේ සීයලා ආච්චිලා හිටියත් දමායාමේ අපහසුතාවයක් තියෙනවා. එක්කෝ ඔවුන් ලෙඩ ගානේ. නැත්තම් ඔවුන්ගේ විශ්‍රාම දිවිය විනාස වෙනවා. දැන් දැන් මම දැකලා තියෙනවා 'පොෂ්' ආච්චිලා ඉන්නවා උන් කැමති ට්‍රිප් යන්න, ඇවිදින්න. මුනුපුරු මිනිපිරියන් බලාගන්න ආසා නැහැ. ( බැරි නැහැ, නමුත් පොඩ්ඩක්වත් ආසා නැහැ. බොරු කියල හිතන්න එපා. මම මේ කියන්නේ සත්‍ය!) සමහර වෙලාවට සීයලාට , මාමලාට එහෙම ළමයි දාල ගිහින් වෙච්ච තිරිසන් වැඩ ගැනත් අහල තියෙනවා.

මගේ පුද්ගලික මතය නම් තමුන්ගේ දරුවන් වැදුවා සේම හදාගන්න එකත් දෙමවුපියන් කරට අරගෙන කරන්න ඕනේ කියලා. පොඩි පොඩි උදව් ( ඉඳල හිටලා බලාගන්න දෙන එක, හුරතල් කරන එක ) ඇරුණු කොට වැඩි වගකීම දෙමවිපියන් දරන්න ඕනේ.

මේ හේතුවෙන් දරුවන් බලාගන්න 'විස්වාසවන්ත' සේවයක් විදියට ඉටුකරගන්න තියෙන එකම තැන දිවා සුරැකුම් මද්‍යස්ථාන බවට පත් වෙන එක අහන්න දෙයක්ද?

මම දරන ආකල්පය තමයි දිවා සුරැකුම් මධ්‍යස්ථාන කියන්නේ අගනා සේවයක් ඉටුකරන තැන් කියල. මොකද තමුන්ගේ දරුවා නිරුපද්‍රිතව බලාගන්න, යමක් සිද්ද උනත් ඒ දේට වගකියන තැනක තියල ගිහින් හිතේ ගින්නක් නැතුව රස්සාව කරලා හවස අරගෙන එන්න තියෙන එකම දෙමවුපියන්ට ලොකු සහනයක් නේද? මට නම් තේරෙන්නේ ඒක එක්තරා ආකාරයක සමාජ සත්කාරයක්/පිනක් කියල. හැබැයි.... ලංකාවේ නම් 'නමුත්' කොටස නම් වරදින්නේ නැහැනේ.


මට යම් සිද්ධියක් නිසා ඔහොම යාලුවෙක් එක්ක ඩේ කෙයාර් ගොඩකට යන්න සහ ඒවා නිරීක්ෂණය කරන්න සිද්ධ උනා. මම මේ ලියන්නේ කොළඹ අවට මට බලන්න අවස්තාව ලැබුණු ඒවා පදනම් කරගෙන සහ මට ඒ ආශ්‍රිතව අහන්න ලැබුණු කතා පදනම් කරගෙන බව කරුණාවෙන් සලකන්න...

මේ දිවා සුරැකුම් මධ්‍යස්ථාන ගොඩක් පෙර පාසලක් එක්කම තමයි පවත්වාගෙන යන්නේ. ඒ නිසා පෙරපාසල් ගමන ආරම්භ කරනකොටම ළමුන් එයට බඳවා ගන්නවා. ලංකාවේ මේ වෙනකොට පෙරපාසල් ආරම්භ කරන වයස අවුරුදු 2 හෝ ඊට වැඩි වශයෙන් තමයි තියෙන්නේ. ඊට අඩු ළමයින් දිවා සුරැකුම් සඳහා පමණක් බාරගන්න අවස්ථා තියෙනවා. මේක නම් වැඩිපුරම තියෙන්නේ නගරබදව. මොකද නගරබදව එහෙම සේවයක අවශ්‍යතාවය තියෙන, වැඩට යන මව්වරුන් ප්‍රමාණය සාපේක්ෂව ඉහලයි. ඒ නිසා ඉල්ලුම තියෙනවා. ඒ කියන්නේ ඔවුන් ගෙවන්න ලෑස්තියි. සේවය තියෙනවා නම්. සංඛ්‍යාවෙන් අඩු උනත් මාස 6න් පවා දරුවන් බාරගන්න සුරැකුම් මධ්‍යස්ථාන මම අහල තියෙනවා. ඔවුන්ට මවුකිරි ලබාදෙන්න දහවල් එන්න ඉඩත් ලබාදෙනවා.

ගොඩක් තැන්වල පාසල එක්කම පවත්වාගෙන යන නිසා පාසලෙන් දෙන නිල ඇඳුමක් තිබෙනවා උනත් සුරැකුම් මධ්‍යස්ථානයේ සැහැල්ලු, පාට ඇඳුම් තමයි අන්දවන්න තියෙන්නේ. ඒ වගේම ගොඩක් ස්ථාන වල නිවසින් සියලුම කෑමබීම ඒ දරුවාට අදාළ වෙනම කූඩයක ඔවුන්ගේ ඇඳුම් එක්කම එවන්න ඕනේ. සමහර ස්ථානවල ඔවුන් දෙන කෑම තමයි කන්න දෙන්නේ.ඒ වගේම දිනකට වරක් හෝ දෙවරක් ( ඔවුන් ගෙනයාමට ඉඩදෙන තුරු)  ඔවුන්ව සේදීමත්, ඇඳුම් මාරු කිරීමත් කරන්න සේවිකාවන් රඳවා තබනවා. ඔවුන්ව නිදිකරන්නේ බොහෝවිට බිමට යොදන මෙට්ට මත තවාන් ක්‍රමයට!

ගොඩක් මධ්‍යස්ථාන ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ නියමිත කාලසටහනකට අනුව. ඒ කියන්නේ කන්න, සෙල්ලම් කරන්න, නිදියන්න කියන මේ හැම දේකටම වෙලාවක් තියෙනවා. කාලසටහන් නැති මධ්‍යස්තානත් මම දැකලා තියෙනවා.

මේ තමයි පසුබිම.

මම ලියන්න ගත්තේ මේ සේවාව සහ ලංකාවේ මිනිස්සුන්ගේ මේ සේවාව ගැන තියෙන ආකල්ප ගැන අහන්න දකින්න ලැබෙන නිසා , මට හිතුනා මගේ අදහස් ලියල තව ගොදකගේ අදහස් විමසන්න තියෙනවා නම් හොඳයි කියලා.

කෙනෙක් නම් ඩේ කෙයාර් කියපු ගමන් 'අපෝ.... මගේ ළමයි නම් දාන්නේ නැහැ' කියන මතේ මාව සමහර වෙලාවට පුදුම කරවනවා! එහෙම දාන්නේ නැහැ කියන්නේ ඇත්තටම එක්කෝ නරක අත්දැකීමක් නිසා වෙන්නත් පුළුවන්, නැත්තම් හරි හැටි සේවාව ගැන නොදැනුවත්කම නිසා වෙන්නත් පුළුවන්. එහෙම කියන ගොඩක් දෙනෙක්ගේ දෙමවුපියන් තමයි ඒ දරුවන් බලන්නේ. ඇත්තටම එයාලට ඇති වෙලා ඒ ජිවිතේ. දරුවන්ගේ දරුවන් බලනවා ඇරුණුකොට ඔවුන්ට සමහර වෙලාවට ජිවිතයක් නැහැ. මම නම් හිතන්නේ එහෙම හිතන පොඩි දරුවන්ගේ දෙමවුපියන් හරි ආත්මාර්ථකාමියි කියලා. මොකද තමුන්ගේ දරුවාගේ ක්‍රියාශිලිත්වයත් එක්ක නොගැලපෙන අබලන් දෙමවුපියන් ගොඩක් වෙසෙහට පත්වෙනවා. මම මේ කියන්නේ කිරි දරුවන් ඔහේ කොහෙට හරි දාන්න කියලා නෙවෙයි.

ඒ වගේම යමක් තේරෙන වයසට ආවහම දරුවන් බෙදාහදා ගැනිල්ල ගැන ඉගෙන ගන්න එක්කෝ ගෙදර තව පොඩි අය ඉන්න ඕනේ. නැත්තම් ඒ
අගේ පරිසරයක් තියෙන්න ඕනේ. ගොඩක් වෙලාවට සීයා හෝ ආච්චි ඉන්නවිට සිද්ද වෙන්නේ ඉල්ලන දෙයක් ලැබෙන එක. එය දරුවෙක නරකයි, දැන් නෙවෙයි, අනාගතේට. මේ මධ්‍යස්ථාන වලදී 'ගොඩක් වෙලාවට' සමානව සලකන නිසා දරුවන්ට බෙදාහදා ගැනිල්ල ටික ටික ඉගෙන ගන්න ලැබෙනවා.

ඒ වගේම තමයි පිළිවෙලකට වාඩිවෙලා තමන්ගේ කෑම කන්න ඉගෙන ගන්න ලැබෙනවා. මම කොතෙකුත් දැකලා තියෙනවා දරුවාගේ කෑම පිඟාන අතේ තියාගෙන පාරවල් දිගේ, වැටවල් දිගේ, වත්තේ හතර කොනේ දුවන අම්මලා. බත් පිඟානම කවා ගන්නවා වෙන්න පුළුවන්, නමුත් එය පිස්සුවක් ලෙසයි මම දකින්නේ. එහෙම කෑවට වැඩක් තියෙනවද? ඒ වගේම රූපවාහිනිය දිහා අවසිහියෙන් බලාගෙන ඉන්නකොට, ජංගම දුරකතනයේ තියෙන මොකක් හරි ඔබනකොට කටට බත් ඔබන කට්ටියත් ඉන්නවා. ඒවා නැතුව, අනිත් හැම ළමයම වගේ නියමිත මේසෙක හරි තැනක වාඩිවෙලා බත් හරි , කන දෙයක් හරි කන්න ළමයා පුරුදු වෙන එක වටිනවා කියලයි මට හිතෙන්නේ.

ඒ හැමදේටම වඩා මට වැදගත් කියලා හිතෙන්නේ සෙල්ලම් කරන්න Play mates ලා ලැබෙන එක. මොකද දැන් ඉස්සර කාලේ වගේ අල්ලපු ගෙදර උන් එක්ක සෙට් වෙලා සෙල්ලම් කරන කාලේ හරිම අඩුයි.


ලිපිය ටිකක් දිග වැඩි උනා.. ඉතිරි ටික ඊළඟ කොටසේ

කියමුද අදහස්?



ඉතිරි කොටස