60. පූස් පින

මගේ කැම්පස් එකේ අවසන් කාලේ කැම්පස් එක අද්දරම වගේ තිබ්බ බෝඩිමට හිටිය. සමහර අයට මතකත් ඇති මම ඒ ගැන ලියල තියෙනවා මිට කලින්

අනේ මේ පණ්ඩිත නොවී ඉන්නවා, තමුසේ ලියන හැම මගුලම මෙහෙ එන උන් කියවන්නේ නැහැ. ඊටත් ඔයිට වඩා කොච්චර ජාති වෙන ඒවගේ තියෙනවාද, ඔක්කොම ටැපලෙනවා නේ කියෝන අයට.. ඔව්ව මතක තියන් ඉන්නේ කවුද?  -ඕනේ නම් දානවා ලින්ක් ටිකක් පහළින් .. අනුකම්පාවක් හිතෙන උන් එතනට ගිහින් බලාගනී.. හිහ්  -
ඒ අපේ අය්ය උඩ තියෙන එක වාක්‍ය දැක්ක ගමන් කියන වාක්‍ය ටික !

ඔන්න එහෙනම්, මම ලිව්ව අර බතලයාගේ කතාව? , ඒ කතාවේ බෝඩිම තමයි අද කතාවෙත් පසුබිමෙන් ඉන්නේ.

එහෙනම්  කියන්න ඕනේ නැහැ නේ, අනිවාර්යයෙන් ඔය කතාවේ පැන්ඩා ඉන්නවා කියල.. හෙහ්.. පැන්ඩා නැති කතාවක් ඔය බෝඩිමෙන් හොයාගන්න හරිම අමාරුයි. මොකද, මම කොතනද, පැන්ඩා එතන... පැන්ඩා කොතනද මමත් එතන.. ඒ වගේම මොකක් හරි පිස්සු වැඩක් කොතනද.. අපි දෙන්නම එතන!
පැන්ඩා ගැන නොදන්නා කෙනෙක් ඉන්නවා නම්..... දන්නා අයගෙන් අහගන්න.. මට ලියන්න ගියොත් අන්තිමට ආපු එක ලියන්න වෙන්නේ නැති තරමට ඔය බඩ්ඩ ගැන රස කතා පොදියක් තියෙනවා.



පොඩි දෙයක් ආයෙත් මතක් කරන්නම්, ඔය බෝඩිමට මම එනකොට පැන්ඩා හිටියේ එයාගේ ආකි එකේ එම්. එස්.සී එකට ලෑස්ති වෙමින්.

අනේ ඔය හින්ද මම වින්ද දුකක්! මූ වැඩ කරනකොට මම තමයි අතට පයට කන්ඩ බොන්ඩ දෙන්ඩ ඕනේ... උගේ කොම්පීටරේ මොනවා හරි උනොත් සැනකින් හදල නොදුන්නොත් අල්ලපු කාමරේ වත් මට වසන්න දෙන්නේ නැහැ...

' සැන්ඩි...... මැරෙන මොහොතේත් මම උඹව මතක් කරනවා... මගේ කොම්පීටරේ හදල දුන්නේ නෑ... මම දැන් කොහොමද වැඩ කරන්නේ... හය්යෝ... මම ඉවරෝ...'

සැන්ඩි කියන්නේ මට ඔය පැන්ඩා දාපු නම.

කාටද අප්පා ඔය අදෝනාව අහන් ඉන්න පුළුවන්? අනික් අතට, මුගේ හැටියට මූ මැරිලා පෙරේතියක් වත් උනොත්...? මනුස්සයෙක් වෙලා ඉඳන් මට මෙහෙම වද දෙනවා නම්, අම්මෝ පෙරේතියක් උනොත්? හුහ්... අනේ අම්මෝ... මට බැරියෝ...

ඔහොම හිතල මම දුවගෙන ඇවිත් ඔය බුරුල් වෙච්ච ජැක් එකක් හරිගස්සලා හරි, පොඩි වැඩකෑල්ලක් දාල හරි මේ බඩුවගෙ මේ අදෝනාව නවත්ත ගන්නවා. හම්මේ එතකොට දැනෙන සනීපෙ!

වැඩේ කියන්නේ.. පැන්ඩත් එක්ක එකම කාමරේ උන්ට මේ කිසි කරදරයක් නැහැ. උන් දෙන්නම කොහොමහරි ලොකු ලොකු සීන් දීල පැන්ඩාගේ මේ කරදර වලින් ගැලවෙන්න දන්නවා. උන් දෙන්නත් පැන්ඩාත් එක්ක එකට ඉගෙන ගන්න උන්. ඉන්න තැන පැන්ඩාට පණ දෙන්න කතාකරන මුන් දෙන්න ගැන පැන්ඩාත් දන්නවා. කොහොමත් එකම ජාතියේ පිස්සු තිබ්බ මටත් ඉන්න බැහැ ඔය පිස්සු පැන්ඩා නැතුව...

ඔන්න ඔහොම ගතවෙන සතියක , සති අන්තයේ බෝඩිම පොඩ්ඩක් හිස් උනා. ඒ දවස්වල හෝම් සික් එකසිය ගානට නැග්ගත් , අමාරුවෙන් සති කීපයක් ගෙදර නොගිහින් ඉන්න මට පුළුවන්කම තිබ්බ. බෝඩිමේ මගේ රූමියෝ ටික දෙය්යනේ කියල ගෙවල්වල ගිහින්.

අම්මෝ මගේ රූමියෝ ඔක්කොම ආකියෝ (ආකිච්චියෝ?). උන් එක්ක ඉන්නවා කියන්නේ පිස්සු බාගෙට.. ආකියෝ එක්ක වෙන ඩිග්රියක් කරන එකෙක් ඉන්නවා නම්, මගේ සාතිශය සංවේගය! උන් බස්සෝ ජාතියක් ... ඒ කොහොම උනත් එක ඇත්තක් කියන්න ඕනේ... උන් හරි සුන්දර සත්තු කොට්ටාශයක්!

බෝඩිම හිස් වෙනවා කියන්නේ පැන්ඩාගේත් මගෙත් අමුතු පිස්සු වැඩ වලට තවත් නියම වේදිකාවක් හැදෙනවා කියන එකයි. ඔහොම කිව්වට සමහර වෙලාවට මට ඔය හින්දම බාල්දිත් පෙරළෙනවා...

සති අන්තය කියන්නේ මම මනෝ ගහන පැය ගාන පොඩ්ඩක් වැඩි දවස්. මම ගොඩක් වෙලාවට කරන්නේ දොර අගුල දාගෙන කාමරේ මැද්දේ තියල තිබ්බ අර තඩි පාඩම් මේසේ තනිකර අයිති කරගෙන කවි ලියන එකයි, ඇඳේ හිතු හැටියට පෙරලිලා මගේ ගොරහැඩි හඬින් සින්දු කියන එකයි. සින්දුවේ ජොලිය වැඩි උනහම සමහර වෙලාවට මගේ නැටුමත් පටන් ගන්නවා. කාට බයවෙන්නද? පාලු ගෙදර වළන් බිදිනවා වගේ!

ඔහොම ජොලියක් ගියපු වෙලාවක ඔන්න දොරට තඩිබානවා ඇහුන, මගේ ආතල් එක කුඩුවෙලා ගියා.
"සැන්ඩියෝ..... දොර වහගෙන මොකද අනේ...."

එළියෙන් ඇහුනේ පැන්ඩාගේ ලතෝනිය. ආයෙත් මුගේ මොකක් හරි කැඩිලා. ඒක තමයි මගේ ජොලිය කුඩු කරන්න ඇවිත් තියෙන්නේ.. මම ඉතින් හිතින් බැන බැන දොර ඇරිය.

"ඇයි .... මොකද්ද ඒ පාර? "
"සැන්ඩි... හරි වැඩේනේ.... අපේ කාමරේ....."

"නයෙක්.... පොළගෙක්.... ?" මට එකපාරට මතක් උන එක කියවුනා.
..."අනේ මේ පැන්ඩො .... සර්පයෝ එලවන්න මට බැහැ..."

ඒ අස්සේ මට දැන් හිතෙනවා මගේ ගායනයට මෙහෙ සර්පයෝ ඇවිත් කියල. මුට අගවන්න හොද නැහැ මම ඕකට සම්බන්ධයි කියල.. මම තදින් හිතාගත්ත.

"නෑ නෑ ....."
"එහෙනම්?" දැන් ටිකක් ෂේප්... මගේ සම්බන්ධයක් නැහැ.. ඇති යන්තම්

"අර මිනුෂිගේ ඇඳයට සද්දයක් ඇහෙනවා"
"හෑ ! ^$#%%^ .......... මොන ?"
"මිනුෂි අනේ.... "
"ඔව් ඔව්.. මම දන්නවා එයාව, මම අහන්නේ මොන සද්දයක්ද කියල"
"එනවකො මම පෙන්නන්නම්.."

ඔන්න පැන්ඩා මාවත් ඇදගෙන එයාගේ කාමරේට ගියා.
කාමරෙන් ඇතුලට යනකොටම නහය කඩාගෙන යන සුවඳක් ආව... සුවඳක් කිව්වට ඒක සුවඳක් නෙවෙයි.. ගඳක්.. ! මගේ නහය කොහොමත් ඕනෙවට වඩා සුවඳට සංවේදියි.

ඒ කියන්නේ සාමාන්‍යයෙන් කෙනෙක්ට නොදැනෙන සුවඳක් උනත් මට ටුක් ගාල දැනෙනවා. සිගරට් බිපුවම කොතරම් සෙල්ලම් දැම්මත් මට ඒ කෙනා මගේ ළඟපාතකට ආවොත් දැනෙනවා. ඕක සමහර වෙලාවට මහම කරුමයක්. පාරේ ඈතක තියෙන දුරියන් ගෙඩියක ගඳ/සුවඳ මට අනික්  කලින් සහ තදින් දැනෙනවා. දුරියන් වලට වමනෙට එන මට ඕක ඉවසන්න හෙන ගේමක් .දෙන්න වෙනවා.

"පැන්ඩෝ.. තමුසේ නෑවේ නැද්ද? මාර ගදයිනේ...."

පැන්ඩා දැන් ඔරොගෙන බලන් ඉන්නේ හරියට පන්සලේ ඉන්න බහිරවය වගේ.

"අනේ මේ.... මගේ නෙවෙයි හලෝ, අර ඇඳ යට ඉන්න එකාගේ ගඳ... අර.. "

මමත් නැමිලා බැලුව... බලනකොට ගුලියක් වගේ හිටියේ මොකද්ද කියල මට එකපාරටම නොතේරුණත්, ගඳ එන්නේ එතනින් බව ගඳේ තීව්‍රතාවයෙන්ම තේරුණාම මම ඉක්මනට ඔලුව ඉස්සුවා.

"මොකෙද්ද?"
"පූස් පැටියෙක්"
"හෑ ? පූස් පැටියෙක් කොහෙන්ද මෙහෙට?"

මම ඇහුවේ පැන්ඩා වගේ එකියක් පුසෙක් ඇති කරනවා කියල හිතන්නවත් බැරි හින්ද.

"මිනුෂි අර හුරතල් කර කර හිටියේ පූසියක්.. එයාගේ වෙන්න ඇති.... අනේ සැන්ඩි.... මුව අම්ම ළඟට ගෙනියමු?"

ඔන්න පැන්ඩාගේ රූමියෝ.. කොහොමත් ඔය වගේ වැඩ කරන්න මිනුෂි දක්ෂයි. එයා පැටව් හම්බවෙන්න හිටිය පුසියෙකුට කන්න දුන්න මට යන්තම් මතකයි. ෂුවර් එකට ඒ පුසී පැටව් දාල මෙතන. ඒත් කෝ දැන් අම්ම පුසී ? අනික් පැටව් ? කන්න දීපු එකේ නම් වැරද්දක් නැහැ.. පව්... උද තට්ටුවක් උන අපේ බෝඩිමට මේ පුසී එන්න ඇත්තේ පඩිපෙළ දිගේ වෙන්නත් පුළුවන්. දැන් ඉතින් ඔව්ව හොයල වැඩක් නැහැ නේ..

මම කලේ කොසුමිටක් දාල ඇතුලේ තිබ්බ රෙදි ගුලිය ඇඳ යටින් ගත්ත එකයි. නහය කඩාගෙන යන සැරක් වගේ එකක් මුළු කාමරේ පුරාමත්, මගේ කන් දෙක බිරිවෙන තරම් මහා කෑගැහිල්ලක් මගේ කන් දෙක පිටිපස්සෙනුත්  ආව.. කෑගැහුවේ ඉතින් වෙන කවුද, පැන්ඩා මිසක් !!!

"කෑ ගහන්න එපා හලෝ... මේ සතා බිරි වෙයි!"

අර ගඳගහන රෙදි ගුලිය ඇතුලේ කිළුටු, අසරණ , කේඩෑරි පුස් පැටියෙක් වෙව්ල වෙව්ල හිටියේ මැරෙන්න ආසන්නව වගේ. උගේ ඇස් අපිරිසිඳු කබවලින් වැහිලා තිබ්බ. එක්කෝ ඌ තාම ඇස් ඇරලා නැතුව වෙන්න ඇති. කෑගහගන්න බැරුවද, නැත්තම් ඉපදුනු ගමන් පුස් පැටවුන් ඉන්නේ එහෙමද කියන්න, පුස් පැටියෙක්ගෙ අයිතිකාරයෙක් නොවුණු මම දැනගෙන හිටියේ නැහැ.

"අය්යෝ... සැන්ඩියෝ.... මුට දැන් අපි මොකද කරන්නේ.... අය්යෝ... මු මැරෙයිද සැන්ඩියෝ??......"

ඔන්න දැන් සුපුරුදු පරිදි සයිරන් එක ගහගෙන පැන්ඩා කාමරේ පුරා දුවනවා, වලිගෙ ගිනි අරන් වගේ. මගේ ඔලුව වැඩකරන්නේත් නැහැ එක පාරට මේකිගේ මේ නලාව හින්ද
"පැන්ඩෝ ..... පොඩ්ඩක් කානොගහ ඉන්නවකෝ....."

ඔන්න කාමරේ පුරා දුවන එක නතර කරලා පැන්ඩා එයාගේ ඇඳේ වාඩිඋනා. ඒත් තාමත් කියෝනව

"... අපි කිරි ටිකක් හදල දෙමු"
මම එහෙම කියල ගිහින් මගේ කිරිපිටි බෝතලෙන් සිනි නොදා කිරි එකක් හැදුව, හීතල වතුරෙන්ම. මගේ කිරිපිටි මිසක්, පැන්ඩා උගේ එකෙන් නම් ගන්න කියන්නේ නැති බව මම දන්නවා.. හි.. හි...

මගේ පස්සෙන් එනවා මිසක් පැන්ඩා නෙවෙයි අර පූස් පැටියා බලන්නේ. මම කිරි එක තිබ්බ උගේ කට ගාවින්...

මුහු..... කෝ කිසිම සුබදායක ප්‍රතිචාරයක් නැහැ.
ඒ වෙනුවට උනේ ඇස් දෙක පෙන්නේ නැති මු ඔලුව හරෝනකොටම උගේ කට අස්සෙම වගේ ගහපු මම හදපු කිරි කෝප්පය පෙරලුන එකයි.....

"ඊ....................යා............ "
පැන්ඩා ආයෙත් අරුගේත් මගෙත් කන්දෙක බීරිවෙන සද්දෙන් මොරදුන්න.

මට එවෙලේ හිතුනේ මුගේ ඇස් දෙක වැහිලා තිබ්බේ කබ හින්ද කියල.

"පව් හලෝ... මුට කන්නත් නැහැ... කිරිබොන්න දන්නෙත් නැහැ...."

පැන්ඩා ඒ අතරේ ජනේලෙන් වටපිට සෝදිසි කළා අම්ම පුසී ඉන්නවද කියල, මොකද අපි සැක කලේ මේ ඇයගේ පුස් පැටියෙක් කියලයි. පුස් පැටියා වෙව්ලනවා. මට දැන් මාර දුකයි. මුගේ ගඳ ඉවසන්න බැරි තරම්.

"මොකද දැන් කරන්නේ සැන්ඩි ?"
"මු මෙච්චර ගඳ මොකද?"
"හේදුවොත් ගඳ අඩු වෙයි"
"හෝදන්න? පිස්සුද පැන්ඩෝ.... පුසොන්ට වතුර ඇලජික්.... වතුරට උන් බයයි.."

එහෙම  කිව්වට මට හිතුන මුන් උන්ගේ අම්මල නාවනවා නේද කියල, ලෙවකාල... එකපාරට මට මතක් උනේ පුතිගතතිස්ස හාමුදුරුවන්ට බුදුහාමුදුරෝවෝ මුලින්ම කරපු සත්කාරය....

මතක් වෙලා මම මගේ කාමරේට ගිහින්, මගේ රුමියන්ගේ විසි කරන අයිස් ක්‍රීම් පෙට්ටියක්, ෂොපින් බෑග් ටිකක් අරගෙන ආව...

..."අපි මුව ක්ලින් කරමු... "

මගේ වැඩේට නිහඬවම පැන්ඩා උදව් කළා. පැන්ඩා මගේ අත් දෙකට ෂොපින් බෑග් දෙක ගැට ගහල, මම ලෑස්ති කරපු යන්තම්-උණු වතුර ටික අයිස්ක්‍රීම් පෙට්ටියට දාගෙන ආව.

ෂොපින් බෑග් වලින් ගැටගහපු අත් වලින් මම කලේ පුස් පැටියව පත්තර කොලයක් උඩට අරගෙන උගේ ඇස වල තිබ්බ කබ , කන් වල තිබ්බ කුණු සෝදලා ඇරපු එකයි. බොරු කියන්නේ මොකටද, මට අප්පිරියාවක් දැනුන. ඒත් මම නහය අකුලාගෙන කරපු වැඩේට පැන්ඩා හොඳ සහයෝගයක් දුන්න.. දුන්න හොදම සහයෝගේ මර ලතෝනි නොදී හිටපු එකයි.

පොඩ්ඩක් සුද්ද කලාට පස්සේ තමයි මුගේ ඇත්ත පාට අපිට පෙනුනේ. ඌ කළු මිශ්‍ර අළු පාට පුසෙක්. ඊට පස්සේ මම කලේ පැන්ඩා ස්වේච්චාවෙන් ප්‍රධානය කරපු එයාගේ පරණ ටීෂර්ට් එක උඩින් මුව තියල හදපු කිරි එක ලංකරපු එකයි....

දැන්නේ මුගේ ඇස් දෙක පේන්නේ... අසරණ පුස් පැටියා බස බස ගාල කිරි එක බිව්වා.... අපි දෙන්න අත්දෙක අල්ලාගෙන කාමරේ කිරි කිරි බොලේ නටන්න ගත්තේ සතුටට!! නෑ ... නෑ ... පුස් පැටියයි මමයි නෙවෙයි... පැන්ඩායි මමයි!!

දැන් තමයි නියම කොටස....

කිරි එකත් බීපු පුස් පැටියාගේ ඇඟට විතරක් නෙවෙයි කටටත් දැන් පණ ඇවිත්.... කාමරේ දෙක වෙන්න ඔන්න ලතෝනියක් දෙනවා..... කෑගහනවා කියන්නේ නන්ස්ටොප්!! මහා කන්දොස්කිරියාවක්..


"පැන්ඩෝ .... දැන් නම් ඇති හොදද... මගේ මිෂන් එක ඉවරයි... ඔන්න මම ගියා..."

මම එහෙම කියාගෙන මගේ කාමරේට ගියා. මම කරපු හරිම ඇති හින්දද කොහෙද පැන්ඩාත් මුකුත් කිව්වේ නැහැ... නැත්තම් මට තව බෝලයක් බස්සන්න කල්පනාකරන්න පටන් ගත්තද දන්නෙත් නැහැ.. හි.. හි... මම ඔය විහිලුවට ඔහොම කිව්වට පැන්ඩා හරි හිත හොඳ කෙල්ල... එකම වැඩේ , මුට වෙන එකෙක් වෙනුවෙන් වැඩකරනකොට වෙන උන් ගැන අමතක වෙන එකයි! තේරුණාද මම අදහස් කරපු දේ? හි.. හි...

මම පුස් මිෂන් එකෙන් පස්සේ ඇඟත් හෝදගෙන යන්තම් කාමරේට ඇවිත් කලින් හිටපු තැන ගැන කල්පනා කරන්න පටන් ගත්ත විතරයි.. ඔන්න ආව පැන්ඩා ගෙවල් බිඳගෙන සුනාමියක් එනවා වගේ...

"අනේ.. සැන්ඩියෝ..... මරු ... මරු ..... නියමයි සැන්ඩියෝ............... අපේ වැඩේ හරි...."

පැන්ඩා හරියට අර අහස කඩන්වැටෙනවා කියල දිව්ව හාවාද, නැත්තම් ඒ වගේම වෙන පැන්ඩෙක්ද කියන්න දන්නේ නැති තරමට සමානයි...

ඒ උනාට පැන්ඩා ගෙනාවෙනම් අනර්ඝ පුවතක්!

කටට පණ ඇවිත් මොරදෙන සද්දේ ඇහුන පුස් අම්ම ඇවිත් පුස් පැටියව අරගෙන ගිහින්. මම හිතන්නේ ඌට එක්කෝ මුව අමතක වෙලා ගිහින්.. නැත්තම් මැරිලා කියල හිතල දාල ගිහින්...

අදටත් මම මේ සිද්දිය මතක් වෙනකොට අපි දෙන්නගේ නැටුම අමතක වෙන්නෙම නැහැ. සතුටු දවසක්!!


මේ සිද්ධිය මට හැබැයි කාලයත් එක්ක අමතක වෙලා ගියා. ඒත් , මම ඔය බෝඩිමෙන් අයින් වෙලා යන දවසේ පැන්ඩා මට දුන්න ලියුමේ මෙහෙම ලියල තිබ්බ

"සැන්ඩි... පුසාට කල දැඩි සත්කාරය හේතුවෙන් ඔබට සුදු බෝල බබාලා ලැබෙන්න පතමි ....!"

අදටත් මේ ලියුම මගේ ගාව තියෙනවා...

ඔය ප්‍රාර්ථනාවට උඩින් තියෙන්නේ එයාගේ ගර්ලිෂ් වන සිහිනය සහ කෙට්ටු වන සිහිනය.... උගේ කාටුන් හැකියාව නම් කියල වැඩක් නැත!