280. රහසක්...

ඒක ගෙදරක්. සුදුපාට බිත්ති ,ඕලන්ද ආරුක්කු තියෙන විසාල ගෙදරක්. මම හිටියේ  පළවෙනි මහලේ ආලින්දයට පිවිසෙන දොරටුවත් එක්කම තියෙන කොරිඩෝවේ මැද්දට වෙන්න. කොරිඩෝව පේනමානයේ තියෙන ඔක්කොම ආරුක්කු බලාගෙන හිටියේ එකම පැත්තක්. ඒ පැත්ත වසාගෙන තිබ්බේ රූස්ස ගස්.

මෙතරම් වනාන්තරයක් මැද්දේ කිරිපාටට මෙහෙම මන්දිරයක් තියාගන්න පුළුවන් කියන එක මම ඒ වෙලාවේ ආයෙමත් කිරල බැලුවේ නැහැ. කොටිම්ම එහෙම කරන්න වෙලාවක් තිබ්බේ නැහැ.

මම හිටියේ කැළඹීල්ලෙන්. මගේ අත්වල ඇඟිලිගැට 'ටුක් ටුක්' හඬින් මම කැඩුවත් ඒ කැළඹීල්ල අඩුවක් උනේ නැහැ. මම ඉතින් කොරිඩෝවේ දොර පැත්තට  සක්මනක් පටන් ගත්ත.

'දඩස් බිඩිස්... දඩස් බිඩිස්.....දඩස් බිඩිස්... දඩස් බිඩිස්.....දඩස් බිඩිස්... දඩස් බිඩිස්.....දඩස් බිඩිස්... දඩස් බිඩිස්.....'

පඩිපෙළ දිගේ ඒ සද්දේ මට හොඳට පුරුදුයි.. ඔව් ඒ උන් තමයි... තවත් හිතන්න දෙයක් නැහැ. මම කලේ ආරුක්කු ජනේල් පේලියේ මැද්දේ තියෙන ජනේලෙ පඩිය මතට මගේ දකුණු අතේ අල්ල තියලා ලොකු ගැම්මක් අරගෙන පහලට පැනපු එකයි. හුස්ම අල්ලාගෙන කලත්, 'දඩිස්' සද්දයක් මිසක් හුස්ම පහතට වැටෙන්න දඟලන හිත ඇතුලෙන් වෙන කිසිම සද්දයක් ආවේ නැහැ.



මම හිටියේ තෙත පස් තියෙන ,  පලින් පල තණකොළ වල සලකුණු ඉතුරු කරපු බිමක. මම පැන්නේ ලොකු උසකින් කියල දැනුනත් මම ආයෙමත් තත්පරයක්වත් හිතුවේ නැහැ ඒ ගැන.

වටේම තියෙන්නේ තද ඝන වනාන්තරේ. ලොකු අතුපතර අතුරින් අහසක් නොපෙනන තරම්. තෙත බරිත සීතලක් එක්කම මගේ හිත ආයෙමත් 'ලබ් - ඩබ්' ගගා සෙලවෙන්න ගත්තා.

තත්පරයෙන් දාහෙන් පංගුවක් වත් අපතේ අරින්න බැහැ. මම තෙත පස්වල මගේ අඩි සටහන් තියන ගමන් ඇතුලට, ඇතුලට දුවන්න ගත්ත. ඇතුලට කිව්වේ වනන්තරේ ඇතුලට නෙවෙයි, කුමක්දෝ දෙයක් ඇතුලට.

ලොකු හුස්මවල් තුනක් ගන්නකොට මම සෑහෙන වේගෙන් දුවගෙන ඇවිත්, පේන මානේ තිබ්බේ ලොකු, තෙතබරිත ගල් පර්වත. ඒවා මට පෙනුනේ සුවිසල් යෝධයින් වගේ.

'සර සර'

ආයෙමත් සද්දේ. උන් එනවා... ආයෙමත් මම දුවන්න පටන් ගත්තා.

ඒ පාර තිබ්බේ දිරායමින් තිබ්බ කොලරොඩු ගොඩවල් තියෙන , ගස් මුල් වලින් ආරුක්කු හදපු බෑවුමක්. බෑවුම කොතරම්ම තිව්‍රද කියනවා නම් මගේ කකුලේ වැදුණු පොඩි ගල්කැටයක් බෑවුම දිගේ පහලට විසි උනේ 'ටොක ටොක' ගාමින් මුල්වල වදිමින්.

'ස්රස්.. සරස්... සරස්'

ඔව්.. උන් එනවා ළඟම. හිතන්න දෙයක් නැහැ. මම හුස්ම අල්ලනේ නැතුවම බෑවුම දිගේ පහලට දුවන්න ගත්තා. මගේ වෙලාවට එකම මුලක්වත් මගේ කකුලේ පැටලුනේ නැහැ. මම දාගෙන හිටියේ මොන ජාතියේ සපත්තුද මන්ද, මට වේදනාවක් නම් දැනුනේ නැති තරම්.

ඒවා බලන්න වෙලාවක් නැහැ. දුවන්න ඕනේ. නැත්තම් අහුවෙයි.

බෑවුම ඉවර කරලා බලනකොට ඒක ඉවර වෙලා තිබ්බේ අලකොල යායකින්. පේනතෙක් මානයේ තිබ්බෙම ලොකුවට හැදිච්ච ලොකුම ලොකු අලකොල. ඒවා හුළඟට ලෙලදෙමින් තිබ්බේ මාව පිළිගන්න වගෙයි. මැද්දෙන් යන්න හිතෙන්නේ නැහැ. එරෙන්න පුළුවන්. කොහොමත් ඒ අලකොල ගස් මට වඩා සෑහෙන්න උසයි. මම දකුණු පැත්ත බැලුව.

ඒ පැත්තෙන් තිබ්බා කළුගල් වලින් හදපු තාප්පයක්. ඒක ලොකු බැම්මක් වගේ එකක්. මම නියරක් වගේ තිබ්බ කොටසින් නැගලා බැම්මට ගොඩවුනා. බැම්ම පාමුල තෙතබරිත බවින් පෙනුනේ එතනින් පටන්ගන්න විල්ලුවක් වගේ කොටසක් පේනතෙක් මානයේ තියෙන බවයි.

'සර සරස්.. ස්රස්'

ඔව් ඒ උන් තමයි.

වෙන දෙයක් උනාවේ. පණට ආදරයක් තියෙනවා නම් වෙන මගක් ඇත්තේ නැහැ. මම තවත් හිතන්නේ නැතුවම ගල් බැම්මෙන් පිම්මක් පැන්නා අලකොල ගාලට.

'ජබොහ් ජඃ ජඃ '

තෙත පස් ඇතුලට මගේ කකුල් බැහැල ගියත් මට ලොකුවට සීතලක් දැනුනේ නැහැ. මම අලකොල දෙබෑ කරමින් ඉස්සරහට දුවන්න පටන් ගත්තා. මට පිටිපස්සෙන් අලකොල පොඩිවේගන එන සද්දේ ඇහෙනකොට මට තේරෙනවා උන් ළඟමයි ඉන්නේ... මම තවත් වේගෙන් දුවනවා. වංගු හදමින් දුවනවා.

අලකොල වනන්තරේ ඉවර උනේ ලොකු මිටියාවතකින්. මම මිටියාවත දිගේ දුවනකොට මට පෙනුනේ බහින්න ආසන්න ඉර විසින් ලස්සන දම්පාටක් හැමතැනම ඉහිරවලා තියෙන බවත්, ඒ ඔස්සේ පක්ෂීන් රටාවකට ගමනක් යන බවත්.

මොකද්දෝ මත් ගතියක් දැනුනා.

ආපහු අඩි සද්ද.... ආපු හැරෙන්න බැහැ දැන්... කරන්න වෙන යමක් ඇත්තේ නැහැ. මම මගේ උපරිම වේගෙන් දුවගෙන දුවගෙන ගියා. බෑවුමක් එක්කම මම දැක්කේ හාත්පස වෙලාගෙන තිබ්බ මෘදු මිදුම් පටලය මම එනකොටම දෙපැත්තට වෙන එකත්, ඒ අතරින් යන්තමට දිලිසෙන යමක් පෙනෙන අයුරුත්.. මම මගේ අත්දෙක විහුදුවා එය ගන්නට සැරසුණා......

'කෝ මට අත හොලවන්න බැහැනේ.... අනේ අය්යෝ... මගේ අත !! අනේ තව ටිකක්!!! ටිකාක්!!!! ආඃ.. මොකද්ද මේ සද්දයක් ඇහෙන්නේ....'


ට්‍රආආආආආආආආආආආආආආන්.........

මර ලතෝනියක් නතර උනා වගේ උනා. මම බැලුව ඔලුව උස්සල. ඩොමේට්‍රියේ පේන මානෙක කිසිම කෙනෙක් නැහැ. මගේ ඔලුව ගාව තිබ්බ එලාම් එක උඩ අත තියාගෙන, මගේ දිහා නරුම බැල්මක් දාගෙන හිටියේ වෙන කවුරුත් නෙවෙයි, මිට ඩොමේට්‍රි දෙකකට එහා පාඩම් කරන්නම කියල නතර වෙලා හිටපු උත්තරා අක්කා.

මුණට අබ දැම්මා නම් 'පට පට' ගගා පිපිරෙනවා. මම හෙව්වේ මගේ අත... කෝ ඉතින් අත මටම යට වෙලානේ...

"පාඩම් කරන තැනට ඇහෙනවා ඔයාගේ එලාම් එක"

එහෙම කියාගෙන උත්තරා අක්කා විලක්කුව ගත්ත යකදුරා වගේ ආයෙමත් හැරුනා. මම අර මොකද්ද කාපු මොකාද වගේ.

'මෙයා නම් ..කියයි.. හුහ්... කොහොම නැගිටින්නද, දුවන්න තිබ්බේ කැලෑවේ ! ඒ මදිවට තව ඩින්ගෙන් අහු වෙනවා'



ප.ලි. 

මේ හීනය එකම විදියට , පොඩි පොඩි වෙනස්කම් ටිකක් එක්ක මට අවුරුදු ගානක් තිස්සේ පේනවා. එකම විදියට මම දුවනවා. එකම තැන් වලින් පනිනවා. සමහර තැන් වලින් පනින්න ගිහින් මම ඇඳෙන් බිමට වැටිලා තියෙනවා. ( ආයෙමත් නැගල නිදාගන්න එක වෙනම කතාවක්!) හැමදාම උන් පන්නනවා. සමහර දවස් වලට වැඩට යන්න ඇහැරගන්න විදියක් නැහැ උන් පන්නනකොට දුවන්න තියෙන නිසා. 

මේක රහසක් වෙන්න ඇති...



පිදුම: මට නොපෙනී මගෙත් එක්ක දුවපු අනිත් එක්කෙනාට. මේ වෙනකල් මම හිතුවේ ඒ දිව්වේ තනියෙමයි කියල.